Lesbók Morgunblaðsins - 13.02.1982, Síða 8

Norðanlist
ar önnur spurning, nefnilega sú, hvort
eftirsóknarvert sé að fylgjast með
obbanum af því sem verið er að sýna á
ári hverju. Spyrja má, hvort málari geti
ekki glataö frumkrafti sínum og því upp-
runalega, ef hann sér einhver býsn af því
sem er á döfinni á hverjum tíma og fari
þá alveg að þjóna einhverri tízkustefn-
unni. Mér finnst þetta einkenna alltof
marga; þeir endurspegla eöa bergmála
hinar og þessar klisjur eða tízkuupp-
átæki, sem hafa grasseraö erlendis. Af
því sem ég hef séð, finnst mér að fær-
eyskir myndlistarmenn haldi miklu betur
en við í eitthvaö sem hægt er að kalla
upprunalegt.
Ég er á þeirri skoðun, að myndlist-
arskólarnir eigi aö einverju leyti sök á
þessu. Aö vísu hef ég ekki veriö í mynd-
listarskóla sjálfur, en hef þó haft for-
göngu að stofnun fyrsta skólans af því
tagi á Akureyri. Við fengum þá kennara
til skólans, sem var þá nýútskrifaður frá
þeim kunna Vallants-listaskóla í Svíþjóö;
það var Guömundur Ármann og hann
ílentist á Akureyri.
Mér finnst gæta þess í skólunum, aö
ekki sé hlúð að því upprunalega í ein-
staklingnum. Allt er staölað eftir ein-
hverri tízku. Maður lærir eitt og annað
gott af því að sjá sýningar, en líka það
aö varast vissa hluti. Og bað hr>fnr r>«
__„ ..vaMI v/i»
læost aö mér, hvort nokkur minnsta þörf
sé á því að fylgjast meö, eins og það er
kallaö: Sjá þaö sem kollegarnir hengja
upp. Stundum ruglar þaö mann bara.“
„Þú finnur þér viðfangsefni í umhverf-
inu: Á Akureyri og við Eyjafjörðinn?“
„Ég sæki mínar fyrirmyndir í þennan
spotta, sem er frá fjörunni og uppá fjöru-
kambinn. Já, þaö er rétt; ég hef veriö
mest í fjörum og þar er margt að sjá;
fjörur eru síbreytilegar og lifandi. En
vegna þátttöku minnar í hestamennsku,
hef ég leitaö á þau mið einnig. En ekki
eins mikið. Oft koma bátar við sögu í
fjörumyndunum eins og eðlilegt er. Og
fólk, krakkar eða vinnandi menn.
Einu sinni var ég að leita að viöfangs-
efnum í fjörunni vestur á Hofsósi ásamt
Gísla Guömanni, sem hafði yndi af
myndum og var með mér í þessu. Hann
er nú fallinn frá fyrir aldur fram, því hann
var hjartveikur og fékk þessi köst, sem
hrjá marga. Og sem við vorum að teikna
í fjörunni á Hofsósi í norðan kuldaremb-
ingi, þá fær Gísli verk fyrir hjarta. Hann
haföi þá gleymt meöalinu sínu og ég sá,
að eitthvaö varð að gera: útvega honum
brennivín. Þá kom þar aðvífandi gamall
maöur úr plássinu og ég sagði honum
frá vandræðum okkar og spuröi hvort
hann ætti ekki „medesín" handa félaga
mínum. „Hvaö er það, væni rninn?"
spuröi karl og eg áréttaöi, aö ég meinti
landa eða eitthvaö svoleiöis.
Þá gekk karl beint að smá bátpung,
sem stóð þar yfirbreiddur, tók ofan af
honum og dró upp flösku af þessum fína
landa. Og það hreif; hjartaverkurinn
hvarf. Ég hef gert mynd af þessu; málaö
karlinn, þar sem hann seiiist til flöskunn-
ar í bátnum."
Frh. á bls. 15.
Gunnar Örn ásamt nokkrum „hausum“ og má af samanburðinum við hann ráða stærö myndanna.
Sunnanlist
Gunnar Örn
í Listmunahúsinu
Ein af hinum sérstæðu
andlitsmyndum Gunn-
ars Arnar.
Þegar meta skal Sunnanlist sem
mótvægi við það sem Óli G.
Jóhannsson nefnir Norðanlist í sam-
talinu á bls. 7, þá liggur beinast við
aö gaumgæfa eitthvað af því sem
sýnt er í þessum mánuði í þeim fjór-
um sýningarhúsum borgarinnar, sem
hafa „þröskuld", þ.e. gera ákveðnar
lágmarkskröfur. Þaö hafa einungis
verið Kjarvalsstaöir, Norræna húsið,
Sýningarsalur Listasafns ASÍ og síö-
asta viðbótin í þennan flokk er List-
munahúsiö í Lækjargötu 2, sem
Knútur Bruun rekur.
Þegar þetta kemur á þrykk, stend-
ur þar yfir sýning Gunnars Arnar og
verður hún uppi til 28. þessa mánað-
ar. Gunnar Örn telst ennþá til yngri
kynslóðar málara og hefur framlag
hans ævinlega vakið mikla athygli,
hvenær sem hann hefur sýnt.
Gunnar Örn málar fólk í þeim
skilningi, aö hann hefur löngum haft
mannslíkamann sjálfan að yrkisefni.
Hefur sumum þótt nóg um, hvað
hann hefur fariö frjálslega með þetta
myndefni og þóttust sjá þar eitt
blóðbað. En þaö er nú eins og geng-
8