Lesbók Morgunblaðsins - 14.08.1982, Blaðsíða 12

farið með hann beint inn í her-
bergi Atsels. Þar lá pilturinn í
rúminu í óhreinum og velktum
náttfötum með úfið hár, fölur
og magur eftir allar fösturnar.
Læknirinn rétt leit á Atsel og
kallaði svo: „Hverslags eigin-
lega er þetta, gott fólk! Eruð þið
með lík í húsinu? Af hverju
pantið þið ekki prest strax og
undirbúið greftrun?"
Foreldrum Atsels brá heldur
en ekki í brún, þegar þau heyrðu
þessi orð. En Atsel gat ekki
leynt gleði sinni. Sælt bros
læddist yfir ásjónu hans, og
hann sagði: „Þarna sjáið þið,
hvort ég hafði ekki rétt fyrir
mér!“
En þótt Kadis og kona hans
væru nánast yfirkomin af ang-
ist, minntust þau þess, sem
lækninum hafði verið lofað, og
tóku þegar að undirbúa jarðar-
för sonar síns.
Atsel varð svo himinlifandi,
að hann stökk fram úr rúminu
og klappaði saman lófunum. I
gleði sinni svengdi hann svo, að
hann bað um eitthvað matar-
kyns.
En Jöts læknir sagði honum
aö bíða við. „Þú færð mat í
himnaríki,“ mælti hann.
Síðan skipaði hann svo fyrir,
að eitt herbergi í húsinu skyldi
útbúið sem himnaríki. Hvítt
silki var hengt á veggina og dýr-
indis teppi lögð á gólfið.
Gluggahlerunum var lokað
vendilega og tjöld dregin fyrir,
svo að hvergi komst dagsljós
inn. Það átti að loga á kertum
og olíulömpum nótt sem nýtan
dag. Þjónustufólkið var klætt í
hvíta kyrtla og vængir festir á
bakið á því. Það átti að vera
englar.
Atsel var lagður í opna lík-
kistu og húskveðja var haldin
yfir honum. Hann var svo út-
taugaður af sigurgleði, að hann
sofnaði meðan á athöfninni
stóð. Þegar hann vaknaði, var
hann kominn á stað, hvers líka
hann hafði aldrei fyrr augum
litið.
„Hvar er ég?“ spurði hann.
„I himnaríki, herra,“ svaraði
vængjaður þjónn.
„Eg er alveg glorhungraður,"
sagði Atsel. „Mig langar í hval-
fiskkjöt og heilagt vin!“
„Sem yður þóknast, herra
minn!“ Þjónninn klappaði sam-
an lófunum. Dyrnar opnuðust og
inn gekk hópur af þjónustufólki.
Allt var það með vængi. Það bar
gylltar skálar og föt, hlaðin
kjöti, fiski, granateplum, döðl-
um, plómum og ferskjum. Risa-
vaxinn þjónn með sítt, hvítt
skegg kom með gullbikar, fullan
af víni.
Atsel át eins og ljón, og þjón-
arnir sveimuðu í kringum hann,
bættu á diskinn hans og í bikar-
inn, jafnóðum og eitthvað
minnkaði þar, án þess, að hann
þyrfti svo mikið sem að biðja
um það, og þegar hann gat ekki
troðið meiru í sig, sagðist hann
vilja hvíla sig.
Tveir englar afklæddu hann
og böðuðu og færðu hann svo í
náttskyrtu úr fínasta líni, alla
útsaumaða, létu nátthúfu með
skúf á höfuðið á honum og lögðu
hann í himinsæng með purpura-
rauðum flauelstjöldum og sat-
ínsængurfatnaði. Atsel var
h]inhvern tímann og einhvers
staðar bjó ríkur maður, Kadis
að nafni. Hann átti son einan
barna, er Atsel hét. Á heimili
Kadisar ólst einnig upp fóstur-
dóttirin Aksa, sem var fjar-
skyldur ættingi hans.
Atsei var hár drengur vexti,
svarthærður og dökkeygður;
Aksa aðeins lægri en hann, blá-
eygð og ljóshærð. Þar sem þau
voru á svipuðu reki, neyttu þau
matar síns saman, lærðu saman
og léku sér saman. Atsel þóttist
vera maðurinn og Aksa konan.
Og það var þegjandi samkomu-
lag um það á heimilinu, að þau
ættu að verða hjón í alvöru, þeg-
ar þau væru orðin stór.
En þegar þau voru orðin stór,
tók Atsel allt í einu sjúkdóm. Og
það sjúkdóm, sem enginn lifandi
maður hafði svo mikið sem
heyrt nefndan fyrr. Atsel hélt
sem sé, að hann væri dauður.
Og hvernig gat pilturinn nú
látið sér detta þvíiíkt og annað
eins í hug?
0, jú! Það leit hreint og beint
út fyrir, að sjúkdóminn mætti
rekja til himnaríkissæluvistar-
sagnanna, sem gamia fóstran
hans Atsels hafði sagt honum,
þegar hann var barn!
Hún hafði sagt, að í himna-
ríki þyrfti enginn maður að
vinna né læra né reyna á sig á
nokkurn hátt. I himnaríki var
etið kjöt af villiuxum og hval-
fiskum. Þar var drukkið vín,
sem Guð hafði tekið frá handa
hinum réttlátu. Allir sváfu
langt fram á dag og höfðu eng-
um skyldum að gegna.
Atsel var vaérukær að eðlis-
fari. Honum fannst alveg ótta-
legt að þurfa að vakna snemma
á morgnana og fara að lesa og
læra. Og svo vissi hann, að ein-
hvern tímann kæmi að því, að
hann yrði að taka við verzlun
föður síns. Og það vildi hann
ekki fyrir nokkurn mun.
Gamla fóstran hans Atsels
hafði líka sagt honum, að það
væri ekki nema ein leið til þess
að komast í himnaríki, og hún
var sú að deyja. Og þá fannst
Atsel, að það væri kannske bezt
að koma því af sem fyrst. Hann
velti þessu svo ákaft fyrir sér og
hugsaði svo mjög um, hvernig
það mætti verða, að áður en leið
á löngu, var honum farið að
finnast, að hann væri nú eigin-
lega dáinn í raun og veru.
Þegar foreldrar Atsels urðu
þess áskynja, hvernig komið var
fyrir honum, urðu þau, eins og
gefur að skilja, bæði hrædd og
áhyggjufull, og Aksa grét í
laumi.
Þau gerðu allt, sem þau gátu,
til að kom Atsel í skilning um,
að hann væri lifandi. En hann
þvertók fyrir að trúa því.
„Af hverju jarðið þig mig
ekki?“ sagði hann. „Þið hljótið
að sjá, að ég er dáinn. Það er
ykkur að kenna, að ég kemst
ekki í himnaríki."
Það var kallað á hvern lækn-
inn á fætur öðrum til að rann-
saka Atsel, og allir reyndu þeir
að fá hann til að horfast í augu
við það, að hann væri enn á lífi.
Þeir bentu honum á, að hann
talaði, svæfi og neytti matar. En
þá fór Atsel að borða minna og
mælti varla orð frá vörum meir.
Fjölskylda hans tók að óttast,
að hann myndi deyja í alvöru.
í örvæntingu sinni leitaði
Kadis til sérfræðings, sem var
víðfrægur fyrir gáfur sínar og
lærdóm. Hann hét Jöts.
Þegar Jöts læknir hafði hlust-
að á lýsinguna á veikindum Ats-
els, sagði hann við Kadis: „Ég
lofa yður því, að sonur þinn skal
vera heill heilsu eftir viku, með
því skilyrði, að þið gerið allt,
eins og ég segi fyrir um, sama,
hversu undarlegt ykkur kann að
finnast það.“
Kadis samþykkti þetta, og
Jöts læknir kvaðst myndu koma
til Atsels þegar sama dag. Síðan
flýtti Kadis sér heim til að búa
alla á heimilinu undir það, sem í
vændum var. Hann sagði kon-
unni sinni, Öksu og þjónustu-
fólkinu að hlýða hverju því, sem
læknirinn sagði. Og var svo
gert.
Þegar Jöts læknir kom, var
SMÁSAGA