Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1987, Side 2

L I FSVENJUR
Daður í
svitabaði
Um sexleytið fyilist hinn mjög svo fíni og afar dýri „Vertical Ciub“
á Upper East Side af ungum og efnilegum mönnum úr
viðskiptalífínu, sem allir eiga sér sama markmið: Að klifra
metorðastiga fyrirtækisins eins lóðrétt og hægt er. Það er því líkast
að upparnir telji, að þeim mun stæltari sem skrokkurinn sé, þeim
mun stærri verði inneignin á banka. Ungar konur mæta til leiks
í nærskomum samfestingum, skærbláum eða hárauðum og allir em
í geysilega góðu formi.
eftir JAN HOFFMAN
Eróbikk í hinum fína „Vertícal Ciub“. Klúbburinn er ein af 300
líkamsræktarstöðvum, sem er í eigu Bally Manufacturing, framleiðanda
„peningakassa“-leiktækja, „einhentu ræningjanna".
Manhattan kl. 6 síðdegis. Skrifstofutíminn er
liðinn, en þá er bara vinnudagurinn stilltur
á hraðari gang. Á egglaga hlaupabraut
líkamsræktarklúbbsins míns er umferðin
afar mikil, þétt og stríð. Karlmennirnir og
við konumar, sem sýnum litlu minni hörku
og einbeitni, beijumst um rásir á brautinni
með pústrum og hrindingum,
olnbogaskotum og skömmum og jafnvel með
því að bregða fæti fyrir keppninautinn, ef
nauðsyn krefur. Þetta er stutt braut, það
þarf 20 hringi í míluna, og við hljótum að
vera ósköp kjánaleg að sjá, þar sem við
hlaupum í stöðuga hringi eins og iðandi,
tamdar mýs.
Nærri því hver og einn hleypur eftir sínu
eigin hljóðfalli, sem honum berst um
heymartæki frá vasaútvarpi. Tveir ungir
og stæltir lögfræðingar, sem eru með Bruce
Stringsteen í eyrunum, æða áfram og fara
fram úr hópi slappra framkvæmdastjóra á
miðlungslaunum, sem brokka með Brahms
í sínum eyrum. Hjá hlaupabrautinni bíður
löng röð af fólki eftir að komast að hinum
sex rammföstu reiðhjólum, sem notendumir
stiga af slíkri ákefð, að tækin hristast öll.
Og sumir framkalla vélbyssuhljóð með
dagblöðunum, sem þeim hefur ekki gefizt
tími til að lesa þann daginn.
Þar sem svæðið innan hlaupabrautarinnar
er opið, getum við skokkaramir fylgst með
því sem gerist að venju i öngþveitinu þar.
Karlmenn leika körfubolta af hörku —
æpandi, bölvandi og hrindandi. Hjá
leikvellinum er biðröð einnig stöðugt að
lengjast, þar sem æ fleiri félagsmenn
streyma að og bíða eftir því að fá að vera
með. En þeir eru þó fáir, sem bíða
aðgerðarlausir — flestir fremja staðæfmgar,
sippa eða beija æfingapoka.
Ef lesandinn hefur ekki áttað sig á því
þegar, er þetta New York-afbrigði af
tómstundaiðkunum til hressingar og
upplyftingar.
Stöðvar Fyrir Líkamlegar
PÍSLIR
Á Manhattan eru 250 líkamsræktar-
klúbbar. Á undanfömum fimm árum hafa
þeir orðið æ ríkari þáttur i lífi okkar. Og
satt að segja emm við orðin svo bundin
þeim, að það hefur skapast viss andstaða
gegn þeim einmitt af þeim sökum. Sú
þýðing, sem þessar stöðvar líkamlegra písla
hafa fyrir okkur, segir heilmikið um okkur.
Við New York-búar lifum fyrst og fremst
til að vinna og nær allt sem við gerum snýst
eingöngu um það. Og þar af leiðandi einnig
það á hvem hátt við leitum hressingar og
upplyftingar.
Við New York-búar erum önnum kafið
fólk. Við höfum engan tíma til að njóta
fagurs landslags eða þægilegs umhverfís
eða að skemmta okkur með elskulegum
nágrönnum. Og þess vegna er það bara af
hinu góða, að slík fyrirbæri eru nær óþekkt
hér um slóðir, því þau myndu aðeins tefja
okkur. „Ef þú gimist fánýti og hégóma,"
segir New York-búinn stór upp á sig, „skaltu
koma þér til Los Angeles". Vinur minn, sem
býr í Utah, sagði eitt sinn, að það væri
aðeins í New York, sem menn einbeittu sér
að sem torveldustum verkefnum til að drepa
tímann. En reyndar er það ástríða okkar
að skipuieggja hveija einustu mínútu. En
það táknar ekki, að dagleg viðkoma á
líkamsræktarklúbbi, sem skotið er inn í
dagskrána, jafngildi sjálfsafneitun. Þvert á
móti, því sjálf ferðin þangað er svitabað í
mestu umferðinni og á því við okkur, sem
sækjumst eftir erfíðum viðfangsefnum.
Við New York-búar krunkum okkur
gjama saman í ákveðna hópa. Á
líkamsræktarstöðinni „Executive Fitness
Center" — langt fyrir ofan „Vista
Intemational Hotel" í World Trade Center
— er til dæmis aragrúi af mönnum á uppleið
í þjóðfélaginu um sjöleytið á morgnana til
að hita sig upp og liðka sig fyrir
vinnudaginn, og þaðan geta þeir horft niður
af 22. hæð á heiminn, sem þeir ætla sér
að sigra.
í laugum og leikfímisölum „Manhattan
Plaza" við 43. stræti er fullt af undurfögrum
og nánast fullkomnum líkömum upp úr
hádeginu. Flestir félagar klúbbsins em
fyrirsætur og leikarar eða öllu heldur ungt
fólk, sem vill vera það. Og líkamsrækt þeirra
tilheyrir ekki aðeins starfí þeirra, heldur er
/ líkamsræktarklúbbnum Manhattan
Plaza er fjöldinn allur af fyrirsætum
og leikurum, þegar þau hafa ekki annað
að gera. En það tilheyrir að sjálfsögðu
starfinu, hvernig sem atvinnuástandið
er, að ástunda líkamsrækt.
hún einnig notaleg dægrastytting fyrir alla
þá, sem þegar era atvinnulausir.
Uppar í Hörku Keppni
Sjálf tilheyri ég líkamsræktarklúbbi, sem
lætur lítið yfír sér — það er að segja: Hann
er gamall, húsnæðið farið að láta á sjá, en
hann er ódýr, er í nágrenninu og starfar á
vegum KFUM. Milli okkar, sem hittumst
þar upp úr miðjum degi að jafnaði til að
komast í svitabað, ríkir vinsamlegur
kunningsskapur eins og á milli
utanveltumanna. Við vitum öll, að við ættum
að gegna venjulegum störfum milli 9 og
5. En við eram bara ekkert venjuleg.
Um 6-leytið fyllist hinn mjög svo fíni og
afar dýri „Vertical Club“ á Upper East Side
af ungum og efnilegum mönnum úr
viðskiptalífínu, sem allir eiga sér sama
markmið: Að klifra metorðastiga
fyrirtækisins eins lóðrétt og hægt er. Þama
ríkir mikill keppnisandi meðal uppanna, svo
að það er líkast því, sem sú regla gildi í
raun og vera í lifinu, að þeim mun stæltari
og þjálfaðri sem skrokkurinn er, þeim mun
stærri verður inneignin á banka.
Alls staðar hefur verið komið fyrir
speglum, sem auka enn á metinginn og
metnaðinn. Að vísu er meiningin með þeim
sú, að menn geti fylgst sem best með sjálfum
sér við líkamsæfíngamar, en mönnum
verður þó tíðlitið til annarra, sem þeir sjá
í speglinum, til að sjá hvemig
keppinautunum gengur — því þótt maður
geti ekki verið bestur vill maður þó að
minnsta kosti fullvissa sig um, að maður
sé ekki verstur. Og náttúralega ýta
speglamir undir sjálfsdýrkun New
York-búans. Þekktasta spuming
borgarstjóra vors er: „Jæja, hvemig stend
ég mig?" Og það er spuming, sem kjósendur
hans spyija sjálfa sig einnig oft og tíðum
í fyllstu alvöra og feimnilaust.
FÉLAGSSKAPUR ÁN ÁHÆTTU
Við New York-búar hneigjumst einnig til
þess að finnast við vera einmana.
Vinnuástríðan veldur því að lokum, að við
höldum okkur á skrifstofunni á kvöldin og
um helgar. Annars höldum við okkur eins
og hægt er á kunnum og troðnum slóðum,
sem leiða okkur alltaf til sömu vinanna
aftur. Og þó að ég sé einnig þeirrar
skoðunar, að við New York-búar getum
verið meðal atorkusamasta, áhugaverðasta
og hjartahlýjasta fólks í heimi, ef menn
kynnast okkur að einhveiju marki, þá er
hitt vafalaust rétt, að það sé óskaplega
erfítt að ná sambandi við okkur.
Vegna stærðar borgar okkar, glæpatíðni
og þeirrar orku, sem hver dagur krefst,
tökum við vemdar- og vamarkerfi okkar
ógjama úr sambandi. Það má segja, að
tortryggni sé hluti af þjálfun okkar í
lífsbaráttunni. Þess vegna göngum við líka
í líkamsræktarklúbba til að komast í
félagsskap og umgangast fólk án áhættu
og mikilla útgjalda. Þessi klúbbar era okkar
nýjustu „makalausu" barir.
Og þess vegna hafa margir þeirra
samkvæmissali, sameiginlega þjálfunartíma
fyrir karla og konur, verslanir, sem hafa á
boðstólum snotran og þægilegan fatnað til
að vera í eftir æfíngar, og veitingastaði,
þar sem hægt er að sitja í makindum eftir
trimmið, hitta fólk og spjalla saman.
Og þá er það einnig kjörið að krælqa sér
í einhvem til að skemmta sér með á
klúbbunum. Þar sem klúbburinn er hvort
eða er á stundaskrá dagsins, getur maður
slegið tvær flugur í einu höggi á þessum
dýram mínútum. Matur getur virt
nákvæmlega fyrir sér vöxt og útlit einhvers
annars eins og á bar, og ef manni verður
hafnað, þá hefur maður ágætar aðstæður
til að sparka úr sér ólundinni og svitna
ærlega.
Ef einhver vildi spyija að því núna, hvor
hvötin væri sterkari hjá New York-búanum,
kynhvötin eða vinnuástríðan, þá verð ég að
segja, að svarið ætti að vera ljóst nú þegar.
Á Bbesta Pörunartíma
Nýlega fór ég að trimma um sex-leytið
eða sem sagt á besta pöranartíma.
Klúbburinn minn var eins og alltaf,
troðfullur, og það var mikið um að vera.
Samkeppni kvennanna um hina myndarlegu
menn stóð sem hæst. Margar starfssystra
minna vora í nærskomum samfestingum,
skærbláum eða hárauðum, og virtust^ í
prýðilegu formi, mér til sárrar gremju. Ég
var í gömlum, tjásulegum stuttermabol —
komin beint úr vinnunni, með nafnið á blaði
mínu á honum — og með miklu minni
andlitsfarða en þær. En ég hljóp þó að
minnsta kosti hraðar en allar hinar.
Meðan ég hljóp mína hringi, fylgdist einn
maður greinilega með mér. Hann hafði varla
af mér augun. Ég virti hann fyrir mér í
laumi. Það var enginn vafí á því, að hann
var hinn myndarlegasti — vel vaxinn og
fríður. Hann var með nikkelgleraugu, svo
ég gerði ráð fyrir, að hann væri kennari,
lögfræðingur eða blaðamaður. Þegar ég var
að rétta úr mér eftir hlaupin, kom hann til
mín og gaf sig á tal við mig. Ég var alsæl.
Hann reyndist vera atvinnumaður í tennis
og félagi í fínum klúbbi. Hann sagðist hafa
séð mig hlaupa og spurði hvort ég vildi
verða sér samferða á hlaupunum. Þótt ég
væri móð ennþá og rennsveitt, féllst ég á
það. Við hlupum 20 hringi. „Þarf maður sem
kona virkilega að gera þetta nú á dögum,"
spurði ég sjálfa mig. Seinna lét hann þess
getið, að hann viidi gjama bjóða mér upp
á glas á eftir. Ég var lafmóð, þegar ég svo
þáði það.
„Svo er mál með vexti,“ sagði hann, „að
ég skipulegg tennismót fyrir
stjómmálamenn og kaupsýslumenn. Og ég
sá á bolnum þínum, að þú vinnur hjá
dagblaði. Nú, en ég þarf á auglýsingu að
halda fyrir starfsemina, svo mér datt í hug,
hvort þú gætir kannski verið mér innan
handar í þeim efnum.“
Ég sneri mér burt hið bráðasta og hljóp
mína leið.
Ég var móðguð. Ef hann ætlar að hafa
eitthvað upp úr daðri á hlaupabraut, gæti
ég alveg eins gert það líka.
Úr þessum fundi okkar hef ég nú búið
til sögu um líkamsræktarklúbba. Því eins
og ég hef áður sagt: Hvað sem New
York-búinn gerir, er það alltaf einhvers
konar vinna.
Sv.Ásg. þýddi úr „GEO".