Lesbók Morgunblaðsins - 22.08.1987, Blaðsíða 9

*
■' Jg
Temma í hvítum stól, 1975.
iri i
and
Abstrktion I, 1942-45.
er fyrir urðu, og á 16. götu vestur og stað-
næmdist loks við vinalegt hús, sem skar sig
úr öðrum fyrir þokkafullan millibláan lit á
framhliðinni — en dyr og gluggakarmar í
dökkbláu. Þannig séð var húsið líkast vin í
lengju frekar grárra og eintóna húsafram-
hliða.
Aðkoman var því vinaleg og móttökumar
eftir því, og þama áttum við einstakt kvöld,
nutum kunnrar matargerðarsnilli húsfreyj-
unnar og samræðugleði húsbóndans, sem
liggur mikið á hjarta, þegar hann talar, en
flytur mál sitt af rósemi og dýpt rökhyggju-
mannsins.
Málverk eftir húsráðendur voru í stöflum
upp við veggi, en á þeim sjálfum hékk úr-
val málverka og teikninga ýmissa meistara,
er þau hjónin hafa þekkt og átt að vinum
svo sem Femand Léger, Jean Hélion og
Andre Derain, en eftir þann síðastnefnda
eiga þau mikinn íj'ölda teikninga.
Húsið, sem er á þrem hæðum, rúmar einn-
ig vinnustofur þeirra hjóna, og seinna um
kvöldið dvöldum við þar um stund innan
um málverk, sem voru enn blaut á strigan-
um, angandi af olíulit og terpentínu.
Við dokuðum alllengi á vinnustofu Leland
Bell á efstu hæð undir ijáfri hússins, því
að þar var mikið að gerast og myndir í
hólf og gólf ekki síður en á málaratrönunum.
Leland var einmitt að undirbúa sýningu
á Phillips-safninu í Washington, sem er eitt
hið þekktasta í Bandaríkjunum fyrir óvið-
jafnanlega gott úrval myndlistar.. Það er
dijúgur heiður að fá boð um að sýna í þeim
húsakynnum, sem eru á 21. götu í Wash-
ington, og minnist ég þess, að þá voru
einmitt rúm 21 ár, síðan ég skoðaði safnið,
en þá var þar eftirminnileg sýning á verkum
Ulla í City des Arts, 1978. (Ulla er kona málarans, Louisa Matthíasdóttir)
hins ágæta málara Milton Avery. Þótt ég
væri ekki ýkja hrifínn af henni þá, upp-
fullur af nýviðhorfahugmyndum, hefur
sýning þessa hógværa málara geymst í
minni mínu, á meðan ótalmargt háværara
er löngu gleymt.
Bell hefur þann háttinn á að vinna að
allt að 20—30 myndum í einu, jafnt gömlum
sem nýjum, — vflar því ekki fyrir sér að
mála ofan í eldri verk.
Meðal þess, sem við fórum með út úr
húsinu, er heim var haldið eftir mun lengri
dvöl en ráðgert var, voru tvær nýútkomnar
bækur um þau hjón og var önnur þeirra
hin fyrsta, sem gefin er út um list Leland
Bells.
Tilgangurinn með þessu skrifi er fyrst
og fremst að kynna bækumar, en í ffarn-
hjáhlaupi get ég ekki stillt mig um að bregða
upp öriítilli mynd af menningarlegu heimili
hjónanna. Þá eru heimsóknir sem slíkar
‘ómetanleg viðbót við allar safna- og sýning-
arskoðanaferðimar. Maður kyngir og meltir
þetta allt betur, ef maður fær tækifæri til
að ræða hlutina við heimamenn og hvað
þá fólk, sem er öllum hnútum kunnugt.
Það var einmitt þetta kvöld, sem hug-
myndin um framlengingu ferðarinnar til
Fíladelfíu vaknaði, en þar eru óviðjafnanleg
meistaraverk Cézanne auk Bames-safnsins
fræga í Mérion. Vafalítið búum við Tryggvi
lengi að þessari heimsókn, hvor á sinn hátt,
sem var eins og fyrr segir góð viðbót með
þá veiziu í farangrinum, sem við héldum á
brott með frá heimsborginni — þetta vom
engir forgengilegir tertubotnar, heldur gró-
mögn sem blómstra og gera gott.
Mig langar að byija á að kynna bókina
um málarann Leland Bell, sem er næsta
óþekktur á íslandi fyrir annað en að vera
eiginmaður Louise Matthíasdóttur.
Leland er þó miklu meira en það að vera
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 22. ÁGÚST 1987 9