Lesbók Morgunblaðsins - 27.02.1988, Qupperneq 15

Daði Guðbjömaaon við eitt af verkunum, aem hann aýnir nú í Gallerí Borg.
alveg hrikalegt í eina tíð, þegar málverkið
var svo alvarlegt mál, að málurunum sjálfum
mátti ekki stökkva bros í námunda við það.
Daði sýndi síðast í Gallerí Borg fyrir ári,
en jafnframt hefur hann verið með stór fram-
lög á samsýningum í Hollandi og Noregi. A
samsýningunni í Hollandi var hann ásamt
Jóni Sigurpálssyni og í Moss í Noregi ásamt
Sigurði Örlygssjmi og Einari Hákonarsyni.
Eins og að líkum lætur hafa litlar eða eng-
ar breytingar orðið á myndum Daða frá því
hann sýndi síðast. Þetta er í beinu framhaldi
af því sem áður hefur sést, en hann leggur
núna meiri áherzlu á olíumálverk en graflk,
sem er þó áfram einskonar aukabúgrein hjá
honum.
„Ég veit ekki hvort þetta flokkast undir
nýjan súrrealisma eða nýja abstraktið", segir
Daði. „Það er einhverskonar blanda, en list-
sagnfræðingamir hafa ekki kveðið upp úr-
skurð, svo ég verð áfram að lifa í óvissunni.
Ekki svo að skilja, að það sé slæmt, heldur
þvert á móti mjög þægilegt að vera laus og
liðugur og ekkert bundinn á bás. Norðmenn
þóttust sjá í verkum mínum einhverskonar
tengingar við tölvur og transistora. Hollend-
ingar nefndu það ekki, en höfðu þetta samt
á hreinu; þeir eru fljótir af afgreiða svona
myndlist og segja bara að höfundurinn sé
bijálaður. Allt á að vera svo hreinlegt og
snyrtilegt í hinu blauta Hollandi og þetta
féll ekki í kramið þar; að minnsta kosti ekki
hjá fræðingunum. Ég tel sjálfur, að myndefn-
ið hjá mér sé einhverskonar uppstillingar;
frásagnarleg myndlist er það varla. Ætli við
segjum ekki til að segja eitthvað, að þessar
myndir séu á tilfinningasviðinu.
Annars legg ég minna uppúr því að sýna
erlendis en áður, nema kannski að vera með
í grafíksýningum. Ekki fínnst mér heldur, að
það sé eitthvert takmark i sjálfu sér að sýna
þetta útlendingum, sem eru áreiðanlega ekki
neitt gáfaðri á þessu sviði, enda ekki hægt,
þar sem við íslendingar erum gáfaðastir af
öllum. Það er þó sérkennilegt við mat íslend-
inga á listamönnum, að okkar nýlistamenn
eru miklu jmgri en erlendis. Hér eru þeir
20-30 ára, en erlendis er algengt að nýlista-
menn séu á milii fertugs og fimmtugs og
jafnvel þar jrfir. Samt geta þeir verið nýlista-
menn. Þetta sýnir, að öldrunin er mjög hröð
á íslandi, eða þá að þetta stendur í sambandi
við æskudýrkun. Eftir þrítugt eru menn ann-
aðhvort orðnir gamlir og lummó eða klassísk-
Á tilfinningasvíðinu
Ihópi yngri kynslóðarinnar meðal myndlistarmanna
hefur Daði Guðbjörnsson verið meðal þeirra mikil-
virku í sýningarhaldi. Hann er einn af þeim, sem
kýs að sýna árlega, en sumir töldu og telja enn,
að markaðurinn hér þoli ekki slík umsvif. og að
DAÐI
GUÐBJÖRNSSON
myndlistarmaður
opnaði fyrir tveimur
dögum sýningu í Gallerí
Borg
dugnaðurinn komi þá í bakseglið hjá lista-
manninum. Trúlega þolir markaðurinn það
betur en áður, að ungir menn á uppleið haldi
oft sýningar; hitt er svo annað mál, hvort
sýningaríjöldinn sem af þessu leiðir valdi
þrejrtu og leiða og minnkandi aðsókn að sýn-
ingum. Það er margt sem bendir til þess að
svo sé og æði oft heyrist fólk segja: - Áður
fór ég á allar sýningar, en nú hef ég gefist
upp á því og fer ekki nema á fáar.
Frá sjónarhóli myndlistarmanns er æskileg-
ast að geta sýnt árlega eða annað hvert ár
og þurfa þá ekki að sýna meira en 20-30
mjmdir til dæmis. Þetta gera myndlistarmenn
erlendis, sem geta farið milli borga og þurfa
þá ekki að sýna á sama stað nema á nokk-
urra ára fresti; auk þess gildir annað lögmál
í stórborgum, þar sem fjöldi sýningarstaða
er. Ennþá verðum við að taka tillit til smæðar-
innar og vitaskuld væri æskilegt að til væru
raunhæfir möguleikar til sýningarhalds úti á
landi, annarsstaðar en á Akureyri. En svo
er ekki, því miður.
Ég hef áður vakið athygli á því, að hinar
árlegu smásýningar margra ungra mjmdlist-
armanna vekja sjaldnast verulega athygli og
koma á þann veg niður á listamönnunum sjálf-
um, sem halda áfram að vera óþekkt nöfn,
nema í hópi hinna innvígðu. Trúlega eru
smásýningum af þessu tagi hvergi í veröld-
inni gerð önnur eins skil í blöðum eins og
gert er í Morgunblaðinu og Lesbók. En það
er eins og það hrökkvi ekki til. Fólki finnst
að það sé verið að bera í bakkafullan lækinn;
það yptir öxlum og segir: Æ, einn enn frá
Hollandi.
Daði Guðbjömsson hefur vakið athygli fyr-
ir sérstæðan og persónulegan stíl, sem oft er
á mörkum hins dekoratífa, eða skrejrti-
kennda. En það er ekki hvað maður gerir,
sem skiptir máli, heldur hvemig það er gert.
Daði hefur maleríska tilfinningu, sem leynir
sér ekki í verkum hans; þau em oft gaman-
söm, sem er þó fremur fágætt og hefði þótt
Ein af myndunum á
sýningn Daða - ab-
strakt form með ívafi
skreytingar-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 27. FEBRÚAR 1988 15