Lesbók Morgunblaðsins - 05.03.1988, Blaðsíða 9

út úr vandræðunum.
Enginn getur ímyndað sér muninn á því
að sjá veröldina aftur í litum. Það er merki-
legt, að ég orti mikið meðan á þessu stóð.
Það var mjög írónískur kveðskapur, oftast
napurt háð. Eg var orðin grimm. Kannski
er ég að yrkja mig frá þessu — mér finnst
að minnsta kosti, að skáldskapurinn hafi
hjálpað mér til að komast á réttan kjöl.
Bæði þá, meðan vandræðin stóðu yfir, og
nú þykir mér gott að eiga athvarf í heimi
skáldskaparins.
Núna finnst mér lífíð gott" og skemmti-
legt; það er allt í lit og ég er mjög sátt við'
að taka þátt í þessu samfélagi okkar. Mér
þykir jafnvel pínulítið vænt um sjálfa mig,
sem ekki hefur skeð í mörg ár.
Ég tel mig trúaða, þótt sú trú sé ekki
nákvæmlega eftir uppskrift þjóðkirkjunnar.
Ég var ekki trúuð áður, en trúin styrktist
við að ganga í gegnum þessar þrengingar.
Ég vona að hún verði mér áfram til hjálp-
ar, því stundum er ég hrædd; fíknin býr
áfram innra með manni. Já, vissulega er
ég oft hrædd. Þá dreifir huganum að leita
til skáldskaparins — ekki bara að yrkja sjálf-
ur heldur lesa. Ég les mikið skáldskap í
óbundnu máli, til dæmis verk Bertolds
Brechts og Harolds Pinters. En annars þyk-
ir mér margt í nútímaljóðlist og prósa vera
svo beitt, stingandi og hart og langt frá
lífínu, að það meiðir mig. Þetta hljómar víst
vælulega, en það er svo mikið frost í nútíma-
skáldskap; einkum ijóðunum. Og stundum
finnst mér Ijóðin ganga útá að finna glæsi-
leg orð og raða þeim saman. En það er víst
ekki mitt að dæma það.
Mér_ fínnst búningur ljóða geta skipt
máli. Ég nota báðar aðferðimar: Þá hefð-
bundnu með stuðlum, höfuðstöfum og end-
arími, en einnig yrki ég mikið með fijálsu
formi. Mér finnst ég lítið vit hafa á þessu;
er græn í því eins og sagt er. En ég hef
þá trú, að okkar gamli og hefðbundni bún-
ingur muni ekki hverfa.
Ég hef ekkert sérstakt markmið annað
en að standa mig gagnvart þessum veikleika
mínum. Og svo langar mig til að skrifa —
mig langar til að geta orðið blaðamaður,
vil ekki þurfa að vinna lengi við að safna
auglýsingum eins og ég geri nú. Einhvem
tíma kemur að því að ég skrifa sögu — það
er langtíma markmið, sem ég vona að ég
nái. Ég hef sem njótandi mjög gaman af
myndlist og reyndi eitt sinn að mála og
teikna sjálf, en fann að ég hafði ekki hæfí-
leika til þess og hætti. Ég lærði líka á píanó
og nýt þess að hlusta á jass, en dýrmætust
þykir mér klassísk músík.
Megin viðfangsefnið í tómstundum er að
umgangast fólk. Það hljómar kannski und-
arlega, en fólk er mér sem nýlega upp-
götvuð auðlind. Ég er líka bókaormur; það
var ég víst búin að nefna og fer í gönguferð-
ir eins og aldrað fólk. Ég hef alltaf umgeng-
ist mér miklu eldra fólk og ugglaust hefur
það mótað mig. Stundum finnst mér ég
tæplega kunna að umgangast jafnaldra
mína; ég veit hvorki hvað ég á að segja né
gera í þeim félagsskap. En ég á líka góða
vini, sem deila með mér áhuga og ást á ljóð-
list. Af þeim vil ég sérstaklega nefna Birg-
ittu Jónsdóttur, unga skáldkonu, sem fengið
hefur ljóð sín birt í Lesbók. Hún hefur örv-
að mig og gefið mér trú á sjálfa mig. Mér
finnst það líka hvatning og óvænt gleði að
fá þó ekki væri nema eitt ljóð birt í Les-
bókinni." .. 0. .
Gísli Sigurðsson
Gljáandi
heimar
Ég er að horfa á.
Fallega einakisverða hluti
sem ginna mig á yfirborðið
í heim Ferhyminganna.
Ég er að reyna að sjá.
Verumar á yfirborðinu
- í gegnum þær.
Ferhymingar em auðveldir
þeir em svo sléttir og felldir
og ég get hætt að hugsa.

inn af kostunum við að búa í Parísarborg er
hversu fjölbreytt leikhúslífíð er. Hér eru gam-
anleikhús, hefðbundin leikhús, götuleikhús,
frjálsir leikhópar og kaffi-leikhús svo nokkuð
sé nefnt. Eitt er það leikhús sem Parísarbuár
„Það segir sig sjálft, að
leikrit um
sjálfstæðisbaráttu
Indverja hlýtur að taka
þó nokkurn tíma en
sýningin í Theatre du
Soleil er svo góð, að ekki
er kvartað þótt hún taki
5 klukkustundir.“
EftirÁSU
RAGNARSDÓTTUR
tala alltaf um með sérstakri lotningu, en
það er Sólarleikhúsið eða Theatre du So-
leil. Ég fylltist því miklum spenningi er ég
sá auglýsta frumsýningu hjá þeim á leikrit-
inu L’Indiade ou l’Inde de leurs reves eða
„Indiade" ... draumurinn um Indland, og
flýtti mér að fá miða.
Sólarleikhúsið er skammt fyrir utan borg-
ina. Þegar komið er inn í leikhúsið, sem er
í gamalii skotfæraskemmu hersins, er boðið
upp á indverskt brauð og indverskar kökur.
Hvort tveggja ólíkt því sem íslendingurinn
er vanur, einkum kökumar sem bragðast
nánast sem samanklesst sykurhrúga. Ind-
verskir hermenn og indversk hljómsveit sjá
um stemmninguna. Er inn í salinn er komið
er berfætt þjónustufólk út um allt, flest að
pússa gólfið, alltaf sama blettinn. Einnig
sér maður leikenduma vera að búa sig fyr-
ir neðan áhorfendapallana, allt fyrir opnum
tjöldum. Leiksviðið er marmaragólf með
nokkrum pöllum í kring. Leikmunir eru tvær
dýnur, sín hvom megin á sviðinu, og nokkr-
ir koddar.
Efiiiviður leikritsins er saga Indlands frá
1937 til 1948. Sjálfstæðisbarátta Indveija.
í þijátíu ár hafði Indveija dreymt um að
öðlast sjálfstæði. Þijátíu ára þolinmæði.
Þijátfu ára reiði. Þijátíu ára kúgun. Og loks-
ins rann hinn langþráði dagur upp 15. ágúst
1947, og fáni Indlands, gylltur, hvítur og
grænn, blakti við hún. Og frelsið langþráða
var komið, en — þessi dagur sem átti að
vera dagur gleðinnar varð miklu fremur
dagur sorgar. Frelsið var dým verði keypt.
Indveijar sameinuðust ekki í sjálfstæðinu.
Landið flaut í blóði. Bræður börðust gegn
bræðrum og systur gegn systmm; þúsundir
létu lífið og milljónir flosnuðu upp.
Allt byijaði með einni lítilli von sem Ind-
veijar ólu í bijósti sér, allir trúarflokkar,
allir stjómmálaflokkar stefndu að sama
marki. Sjálfstæði. En brátt fór að bera á
sundmng. Stjómmálaítök múhameðstrúar-

Mahatma Gandhi leikian af Andrés
Pérez Araya, sem erað visu ekkieins
lítíll bógur líkamlega ogþessi frægi
indverji var, en samt furðulega líkur
honum íandliti.
Fulltrúar indverskrar alþýðu.
Nebru og Gandhi á tali á gStu úti.
Fimm tíma sýning
í Sólarleikhúsinu
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5. MAR2 1988 9