Lesbók Morgunblaðsins - 05.03.1988, Blaðsíða 10

Leikstjóri aýningarinnar og aðaldriffjöðurin í
„ Sólarleikhúsinu Arian Mnouchkine.
Indverskar konur - atriði úr leiknum.
manna minnkuðu og þeir vildu aðskilnað frá
hindúum. Leiðtogi þeirra var Mohamed AIi
Jinnah, maður með sterkan vilja sem vildi
fá völd, og hann kom auga á leiðina: Pakist-
an. Og allt hjálpaðist að tii þess að hann
næði því marki. Seinni heimsstyrjöldin geys-
aði, mikil ólga var í Indlandi og allt í upp-
lausn. Englendingar er stjómuðu landinu
snémst á sveif með Jinnah. Gandhi barðist
á móti aðskilnaðinum og reyndi að tala
Jinnah til. En það tókst ekki og Pakistan
varð sjálfstætt ríki 14. ágúst 1947, daginn
áður en Indland fékk sjálfstæði fiá Bretum.
Og Jinnah varð landstjóri.
A mínútunni hálf sjö hófst leiksýningin.
Áhorfendur biðu spenntir. Allt í einu kom
skari leikenda hlaupandi inn á sviðið. Leikar-
amir settust á dýnumar á sviðinu og hófu
samræður með því að kallast á milli dýna.
Það vakti athygii mína að heldra fólkið var
haft á sokkaleistunum og einstaka sinnum
í skóm til aðgreiningar frá berfættum al-
múganum, en allir búningar vom mjög ein-
faldir. Það var líka óvenjulegt við þessa
sýningu að oftast komu leikendur hlaupandi
inn á sviðið. Höfúðpersónur leikritsins em
Gandhi og Jinnah en einnig kemur Nehm
mikið við sögu. Andrés Pérez Araya sem
leikur Gandhi fer á kostum. Er hreint ótrú-
legur við að túlka þennan aldraða, tann-
lausa, kómfska mann, sem þó er svo sterk-
ur. Jean-Francois Dusigne leikur Jinnah,
þennan harða ósveigjanlega mann með jám-
viljann, af sannfæringu og hita. Georges
Bigot leikur Nehm, góðviljaðan lítinn nagg
með eftirminnilegum hætti. Aðrir leikendur
skila sínu vel.
Mannkynssagan verður einstaklega heill-
andi og lifandi við að horfa á hana svona.
Höfundur dregur fram aðalsögupersónum-
ar, túlkar hvemig þessir menn hugsuðu,
þrár þeirra, langanir, baráttu, vonleysi, sig-
ur. Allt færir þetta mann nær Indlandi.
Leiksljórinn Ariane Mnouchkine hefur unnið
hér frábært starf og höfundurinn Héiéne
Cixous skrifað magnað leikrit.
Þessi sýning er í einu orði sagt stórkost-
leg og vel þess virði að sitja í 5 klukkutíma
(reyndar er eitt hlé) og horfa á hana, mér
leiddist ekki eina mínustu. Ég hvet alla sem
leggja leið sína til Parísarborgar á næst-
unni að sjá þessa sýningu, þeir verða ekki
fyrir vonbrigðum.
Höfundur er við nám í París.
Þið sjáið það
HVITU
- að eitthvað nýtt er á seyði
við Laufásveginn
Inóvember ’86 varð til nýtt gallerí í Reykjavík. Gall-
erí Svart á hvítu. Staðsett við Óðinstorg, torgið sem
er alltaf eins og smávegis falið, svona eins og lítið
útland inní miðjum bænum. Galleríið var líka svolít-
ið eins og maður heldur að sé í útlöndum. Það birt-
ist manni allt í einu á bláhomi húss með
mörgum gluggum og maður gekk inn um
homhurð úr gleri og sá.
Galleríið hefur nú flutt setur sitt á Lauf-
ásveg 17, næsta hom við Listasafn Is-
lands. Sýningarsalurinn þar er stærri, þar
er hærra til lofts og allt öðruvísi. Á gamla
staðnum var gaman að sitja í gluggakis-
tunni, með sólina í bakið, og horfa. Nýi
staðurinn er hringekjulegri. Maður eins
og gengur hring í kringum myndlistina
og myndlistin er líka hringinn í kringum
mann.
Galleríið var opnað föstudaginn 19. fe-
brúar með sýningu á teikningum, mónó-
þrykki og skúlptúrum Ólafs Lámssonar.
Jón Þórisson er forstöðumaður. Á þess-
um tímamótum segir hann hér frá tilurð,
starfsháttum og hugmyndum gallerísins.
— Upphafið að stofnun Gallerís Svarts
á hvítu var gömul hugmynd sem við Halld-
ór Bjöm Runólfsson höfðum oft rætt.
Okkur fannst vanta sýningarstað þar sem
ungum myndlistarmönnum gæfist tæki-
færi á að sýna. Við vildum opna gallerí
sem endurspeglaði þá miklu grósku — og
þróttinn — sem er í íslenskri myndlist í
dag. Gallerí sem fylgdist vel með og reyndi
að koma því besta á framfæri.
Þessar hugmyndir okkar þróuðust
smám saman og þegar okkur bauðst plás-
sið við Óðinstorg var ákveðið að hefjast
handa.
Svart á hvítu var upphaflega nafn á
tímariti sem hópurinn í kringum Gallerí
Suðurgötu 7 gaf út og þar sem bókaforlag-
ið Svart á hvítu var með okkur í að koma
galleríinu á legg var upplagt að nota þetta
nafn og tengja það myndlistinni á ný.
Þegar við byrjuðum vissum við um
marga unga myndlistarmenn sem voru að
gera góða hluti en vantaði frambærilegan
stað til þess að sýna á. Staðreyndin er sú
að árangurinn skilar sér sjaldnást fyrr en
listamaðurinn hefur sýnt nokkrum sinnum.
Við höfum þess vegna, í sívaxandi mæli,
farið útí það að vinna með listamönnunum,
koma verkum þeirra á framfæri og sýna
þau reglulega. Reyndar er þetta ekki nema
lítill hópur af þeim fjölda sem hefur sýnt
í galleríinu. En ég held að það sé mikil-
vægt fyrir myndlistarmenn að hafa ein-
hvern stuðning. Það er eitt að búa til verk
og annað að kynna sig og selja verkin.
Og það er vinna sem hentar ekki alltaf
myndlistarmanninum. Ég held að þetta sé
nýr þáttur í starfí gallería hér á landi en
þetta er mjög algengt erlendis.
Markmið okkar er einnig að fá hingað
erlenda myndlistarmenn. Það er mikilvægt
fyrir okkur á íslandi — bæði fyrir myndlist-
armenn og áhorfendur. Nýlistasafnið hefur
Eftir KRISTÍNU
ÓMARSDÓTTUR
Rætt við Jón Þórisson
sem veitir forstöðu
Galleríi Svörtu á hvítu,
— nú á nýjum stað.