Lesbók Morgunblaðsins - 09.05.1998, Blaðsíða 13

fara ekki lengra en að Hlíðarenda í dag, en
þar sem leiðin tekur aðeins um fjórar
klukkustundir var ákveðið að fresta brott-
för til hádegis og freista þess að veðrið
skánaði. Við drápum tímann með því að
tefla og lesa. Fengum hádegisverðinn í
fyrra fallinu. Vonir okkar um veðrabrigðin
rættust. Lögðum upp kl. 13.15 og það byrj-
aði að rofa til um það leyti. Himinninn
hreinsaði sig en það var mistur. Leiðangur-
inn fór út af veginum tii Reykjavíkur eftir
u.þ.b. 1,5 km. og eftir það var leiðin grýtt og
seinfarin. Seinna skánaði hún þó enn væru
troðningar og okkur miðaði hraðar. Við
komum að Hlíðarenda kl. rúmlega 17. (Inn-
skot þýð. Hér er um að ræða Hlíðarenda í
Ölfusi og voru ábúendur Jón Jónsson
hreppstjóri og formaður og frú Þórunn
Jónsdóttir.} Fengum kvöldverð kl. 19. Hí-
býlin hér eru þau lökustu til þessa. Vana-
lega höfum við fengið tvö svefnherbergi og
setustofu tU eigin nota og borðhalds. Hér
svaf Wittgenstein í sjálfri setustofunni og
herbergi mitt er mjög lítið og dimmt. Allt
að einu var þetta mjög vistlegt. Eftir mat-
inn hélt Wittgenstein uppteknum hætti og
kenndi mér táknmálsrökfræði. Mjög áhuga-
vert og hann gerir þetta virkilega vel.
Mánudagur 23ji
september, 1912
Fór á fætur kl. 7.15 og borðaði morgun-
verð kl. 8.30. Lögðum af stað kl. 9. Við byrj-
uðum vel. Mestöll leiðin var mjög torfarin.
Um 9/10 hluta leiðarinnar þurftum við að
fara fetið yfir hraunsléttur þar sem engan
slóða var að finna, aðeins reglubundnar
vörður sem vísuðu veginn. Jörðin er þakin
stórum og smáum hraunhnullungum, svört-
um sindursteinum og yfir þetta bókstaflega
klöngrast hestarnir. Eða þá að leiðin liggur
um svarta eyðimörk með gjóskulagi þar
sem hestarnir sökkva mæðulega í sandinn í
hverju spori. Við komum að bóndabænum
Herdísarvík um hálftvöleytið og fengum
okkur hádegisverð úr eigin forðabúri, nið-
ursoðið saltkjöt. {Innskot þýð. I Herdísar-
vík í Selvogi bjuggu 1895-1927 Þórarinn
Árnason og frú Ólöf Sveinsdóttir sem var
m.a. annálaður esperantisti} Um kl. hálfell-
efu rigndi eins og hellt væri úr fötu og i
hálftíma deildi ekki dropum, þá allt í einu
stytti upp. Olíufotin héldu okkur hinsvegar
þurrum. Þau eru frábærar flíkur, ég hef að-
eins einu sinni þurft að hafa fataskipti
vegna vosbúðar og það var þá vegna þess að
ég þráaðist við að fara í buxurnar uns það
var um seinan.
Við héldum leið okkar áfram eftir hádeg-
ismatinn og komum til Krýsuvíkur stundar-
fjórðungi fyrir kl. sex. Rétt áður en við
komumst á leiðarenda gátum við hleypt
klárunum á húrrandi brokk og var það dá-
samlega hressandi eftir að hafa þurft að
fara fetið langtímum saman. Komum okkur
fyrir á bóndabænumv Mjög þægileg að-
staða. {Innskot þýð. Ábúendur í Krýsuvík
1907-1914 voru Jón Magnússon, síðar versl-
unarmaður og löggiltur fasteignasali í
Reykjavík og kona hans frú Ingibjörg Sig-
urðardóttir frá Esjubergi á Kjalarnesi.} Kl.
18 gengum við Wittgenstein upp á sér-
kennilegan sjónarhól í nágrenninu þaðan
sem við sáum til allra átta. Við ræddum
lengi um ferðaáætlun morgundagsins. Ég
vildi halda rakleiðis til Reykjavíkur en hann
vildi staldra hér við í einn dag og fara á mið-
vikudaginn. Ég gaf undireins eftir og lagði
til að við dveldum hér í tvær nætur. En
Wittgenstein varð mjög miður sín vegna
eftirgjafar minnar (að lokum duttum við
niður á málamiðlun). Hann er á nálum yfir
því að ég skuli gefa eftir til að halda friðinn.
Auðvitað er það ekki hugsun mín. Mér gekk
gott eitt til. Ég held hann hafi skilið mig að
lokum. Mættum í kvöldmatinn klukkan
hálfátta. Eftir matinn ræddum við um
heima og geima en hvíldum heimspekina að
þessu sinni!
Þriðjudagur 24ði
seplember, 1912
Ég fékk leiðsögumanninn til að vekja mig
korter fyrir sjö, fór á fætur og skaust upp á
sjónarhólinn til að taka ljósmyndir. Kom í
morgunmat kl. 8.30. Lögðum af stað kl. 9.15
og komum um kl. 10 til hverasvæðisins sem
Wittgenstein langaði sérstaklega til þess að
skoða. Skoðuðum hverina í tvo klukkutíma.
Þetta eru mestmegnis brennisteinshverir
og mikið af hreinum brennisteini liggur við
yfirborðið. Lögðum af stað áleiðis til
Reykjavíkur á hádegi. Veðrið var dásam-
legt. Þessi leið var með þeim skemmtilegri
sem við höfum farið. Vegur alla leið til
Hafnarfjarðar, fyrst slóði og þar á eftir góð-
GUÐMUNDUR Erlendsson, bóndi í Skipholti.
Þar gistu þeir félagar og töldu bæinn „fram-
úrskarandi vistarverur."
ÁGÚST Helgason, bóndi í Birtingaholti. Þar
fengu ferðalangarnir hádegisverð, en bónd-
inn „hafði mjög menningarlegt yfirbragð og
átti mikinn bókakost."
JÓN Magnússon og Ingibjörg Sigurðardóttir,
ábúendur í Krýsuvík.
ÓLAFUR ísleifsson dannebrogsmaður og
kona hans, Guðríður Eirfksdóttir, ábúendur á
Þjórsártúni. Þau ráku þar bæði verzlun og
gistingu.
JÓN JÓNSSON og Þórunn Jónsdóttir, ábú-
endur á Hlíðarenda í Ölfusi ráku þar einnig
greiðasölu og þar gistu þeir félagar og eftir
matinn kenndi Wittgenstein vini sínum
táknmálsrökfræði.
EINAR Eyjólfsson og Rannveig Helgadóttir,
ábúendur á Kotströnd í Ölfusi, ráku gistingu
og greiðasölu. Hjá þeim var einn áfangstaður
Wittgensteins og Pinsents.
L.H.Muller og frú Marie, sem buðu þeim Wittgenstein og Pinsent heim til sín.
ur kerruvegur. Við riðum fyrst upp mikinn
halla, fórum þar næst framhjá tveimur
óvirkum eldgígum og síðan aftur niður á
flatlendið. Kl. 13.15 borðuðum við hádegis-
verð úti í náttúrunni, niðursoðið kjöt og
súkkulaði. Það varð ekki einn einasti bónda-
bær á vegi okkar til Hafnarfjarðar. Við
lögðum af stað korter fyrir tvö og vorun)
komnir kl. 17 eftir að hafa riðið greitt mest-
alla leiðina, nema þar sem hraunið var mjög
úfið. Hafnarfjörður er fiskimannaþorp og
þar fengum við okkur kakó og brauð á kaffi-
húsi. {Innskot þýð. Þetta gæti verið veit-
ingastaður sem hét Kaffi Drífandi og var í
verslunarhúsi Sigfúsar Bergmanns sjávar-
megin við Strandgötuna.} Við gerðum
stuttan stans og riðum hratt til Reykjavíkur
þangað sem við komum kl. 19. Við fórum
rakleiðis á Hótel Reykjavík. Kvöldmatur kl.
20. Við vorum einu gestirnir þegar við vor-
um þarna síðast, en nú eru fjórir aðrir gest-
ir á hótelinu. Ég átti samtal við einn þeirra
yfir kvöldmatnum, dásamlegan uppskafn-
ing. Síðar um kvöldið ræddum við Wittgen-
stein í þaula um slíkar manngerðir. Hann
umber þá ekki en ég get haft mjög gaman
af þeim. Síðan fór ég í bað og fór ekki að
sofa fyrr en eftir miðnætti. Þetta var langur
og strangur dagur en ég var ekki vitund
þreyttur. Það var kærkomið að sofna á ný í
rúmi af fullri stærð, rúmin á bóndabæjun-
um voru einatt of stutt. Þar að auki voru
þau búin með laki og sæng sem er skelfileg
ráðstöfun. Til allrar hamingju vorum við
með tvö teppi með okkur sem gerðu sæng-
urnar óþarfar.
Nú sem áður er það tvennt sem vekur at-
hygli mína. I fyrsta lagi efast ég um að það
sé eitt einasta tré á Islandi. Alltént hef ég
ekki séð það. I öðru lagi hef ég sagt að fs-
lendingar séu morgundaufir. Þeir eru
einnig hávaðasamir. Þeim liggur hátt rómur
og þegar þeir leggja aftur hurð þá skella
þeir henni undantekningarlaust með látum!
Að öðru leyti eru þeir mjög elskulegt fólk.
Ferðalag okkar innanlands hefur tekist
frábærlega vel og ég held að Wittgenstein
sé sama sinnis. Ég er leiður að því skuli
vera lokið.
Miðvikudagur 25li
september, 1912
Fékk mér morgunverð kl. 9. Fór og versl-
aði smávegis og páraði þvínæst í dagbókina.
Kl. 11 kom leiðsögumaðurinn til að sækja
koffortin sem við notuðum á ferðalaginu og
heimta launin sín. Við gáfum honum tvö
pund í þjórfé, hann á það fyllilega skilið því
hann stóð sig með mikilli prýði og var auk
þess mjög skemmtilegur ferðafélagi. Síðan
skrifaði ég í dagbókina. Ég sótti einnig bréf
á pósthúsið, eitt frá mömmu, skrifað á
heimleið þeirra frá Falmouth, dagsett 7da
sept. Ég vonast til að fá fleiri bréf á föstu-
daginn kemur með næsta skipi frá
Englandi.
Seinna um daginn var Wittgenstein mildð
niðri fyrir. Hann er búinn að magna svo upp
andúðina á uppskafningnum sem við hittum
í gær (jafnvel þó hann hafi aldrei talað við.
hann) að hann harðneitar að sitja til borðs
með honum í kvöld. Því pöntuðum við mat-
inn klukkutíma á undan öðrum. Þetta er í
sjálfu sér ekkert óeðlilegt því maturinn er
borinn fáránlega seint fram, morgunverður
kl. 10, hádegisverður kl. 15 og kvöldverður
kl. 20. Við fengum morgunmatinn á um-
beðnum tíma en þeir gleymdu þessum sér-
óskum í hádeginu. Við brugðum okkur þvi í
bæinn til að fá okkur í svanginn en fundum
ekkert. Að lokum maulaði Wittgenstein
tekex uppi á herbergi. Ég fór í matsalinn.
Kl. 16 fór ég í sömu ljósmyndavöruverslun-
ina og ég skipti við síðast og framkallaði 30
áteknar filmur úr ferðalaginu. Allar vel
heppnaðar nema ein spóla af sex sem klúðr-
aðist vegna mistaka. Ég reyndi að bjarga
henni en án árangurs. Ég vonast tU að 3/4
af filmunum 30 verði skýrar. Fór aftur á
hótehð kl. hálfsjö, eftir að hafa skilið film-
urnar eftir til vinnslu, og hitti Wittgenstein
sem enn var mjög argur út af klúðrinu með
hádegismatinn. Fengum kvöldmatinn samt
á réttum tíma og drukkum kampavín (mjög
sætt!) sem hýrgaði hann tU muna, og að lok-
um bráði af honum. Að síðustu röltum við
um bæinn.
Fimmtudagur 26li
september, 1912
Eftir morgunmatinn fórum við og náðum
í filmurnar. Snerum aftur á hótelið og flokk-
uðum þær. Kl. 11 fórum við og létum taka
frá káetur á Botníu á morgun. Leiðsögu-
maðurinn kom kl. 12 og fór með okkur í
Þjóðmenjasafnið sem geymir mikið ►
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 9. MAf 1998 13'