Lesbók Morgunblaðsins - 22.07.2000, Side 9

Teikning/Andrés
frá 1975. Hár og renglulegur, með mjótt yfir-
varaskegg og klæddur í þverröndóttan bol.
Rauðan og hvítan. Með bjórglas í hendinni
bralla ég mér á gamla manninn og býð honum
upp á bjórglas. Hann þekkir hvorki haus né
sporð á mér og verður dálítið undrandi í fram-
an. En bara eitt augnablik, svo þiggur hann
boðið feginsamlega og við sitjum í hominu hans
og spjöllum um lífið og tilveruna fram að lokun
klukkan ellefu. Ég banka þá aftur upp á hjá
Ahmed - enginn ansar. Það er þá ekki annað að
gera en taka leigubíl til Boston Manor þar sem
ég á pantað herbergi á litlu og ódýru gistiheim-
ili. Húsfrúin er indæl, hlær lágt í lok hverrar
setningar, og herbergið stórkostlegt. Tvö rúm
og sjónvarp og ketill og instant kaffi og earl
grey og bollasúpa og tveir rósóttir bollar. Á
veggjum eldgömul heimskort og ég tek eftir því
að Astralía hefur verið einkennilega stór í
gamla daga og ísland einsog héri í laginu. Á
öðrum vegg stórir franskir gluggar sem opnast
út í lítinn garð þar sem gosbrunnur hjalar og
hægt er að tylla sér á hvítan plaststól við hvítt
plastborð og plastdvergar vaka yfir sofendum.
Þetta kemur sér vel því það má ekki reykja í
herberginu eða húsinu yfirleitt. í kvöld er ég þó
svo þreytt að ég orka ekki meiru en að hátta
mig og tannbursta áður en ég skríð undir rós-
ótta sæng í því rúmi sem mýkra er. Síðasta
hugsunin sem rennur í gegnum hugann er að á
morgun ætti ég kannski að fara niður í miðborg
London og reyna að hitta á Tony á tröppunum
framan við St. Pauls dómkirkjuna. Hann var að
vinna í nýbyggingu þar nálægt síðast þegar ég
var hér og þá hittumst við á þessum tröppum á
hverjum degi milli eitt og tvö, í hádegishlénu
hans. Mér finnst reyndar ólíklegt að ég hitti á
hann þar - en ég hef svo sem ekkert annað að
gera. Svo sofna ég. Dreymir að ég opni augun
og Tony liggi sofandi við hliðina á mér í harða
rúminu.
Næsta morgun vakna ég snemma við
skarkala í eldhúsinu. Það er hús-
frúin Clea að taka til morgunverðinn
minn. Ég er eini gesturinn í húsinu
og hún gerir vel við mig. Þegar ég er búin að
borða og taka mig til dríf ég mig út. Ég á erindi
á bókasafn í Bloomsbury og tek lestina þangað.
Aftur finn ég þessa gleði þegar ég sit í lestinni
og á þriðju stoppustöðinni sest hjá mér gamall
maður og við förum að spjalla saman um lífið,
sjálft lífið! Svona er London - maður hittir fólk í
lest og án þess eiginlega að átta sig á því hvem-
ig það gerist er maður komin í hrókasamræður
um það sem máli skiptir. Því miður get ég ekki
spjallað lengi við þann gamla því hann fer úr
lestinni í South Kensington, er að fara að skoða
vísindasafnið einsog hann gerir alltaf á mið-
vikudögum. Ég veifa honum og hreiðra betur
um mig í sætinu. Nýt þess bara að fylgjast með
fólki, allskonar fólki, þangað tii ég fer úr á Russ-
el square og tipla léttstíg í átt að bókasafninu
sem tilheyrir School of Oriental and African
studies. Þar sit ég ofan í kjallara að lesa bækur
um siðfræði og hagfræði þangað til tími er kom-
inn til þess að athuga hvort Tony sitji með sam-
lokuna sína innan um ferðamenn og dúfúr á
tröppunum framan við St. Pauls. Ég þarf að
skipta um lest í Holboume og það kætir mig að
strákamir, sem vom stundum neðan við rúllu-
stigann að spila bítlalög þegar ég fór svo oft hér
um fyrir fimm vikum, em núna sveittir og ein-
beittir að syngja Love me do. Það gleður mig
jafnvel meir að þegar ég kem til St. Pauls, á litlu
kaffisöluna þar sem ég var vön að kaupa mjólk-
urkaffi í frauðglasi, muna menn eftir mér. Ég
þarf ekki að segja neitt, bara brosa og skipta á
pundi og kaffinu, veifa í kveðjuskyni og arka í
átt að aðalinngangi dómkirkjunnar.
ar sitja margir menn í gulum vestum með
hjálma á höfðinu, en enginn Tony. Og
þeir em búnir að loka St.Pauls café svo
ekki er hann þar. En þar sem ég sit og
sötra á heitu kaffinu sé ég Tom. Hann sat alltaf
á tröppunum með okkur, rauðhærður og fámáll,
utan einu sinni þegar hann vafraði eitthvað af
stað með vasadiskó á höfðinu, lagðist á bekk og
ætlaði að njóta veðurblíðu og Ijúfra tóna. Hann
var ekki búinn að liggja lengi á bekknum þegar
einn fjölmargra lögregluþjóna sem em við ör-
yggisgælsu á þessum slóðum pikkaði í öxlina á
honum og vildi vita hvað hann væri að gera. Það
lá auðvitað í augum uppi, hann bara lá á bekk að
hlusta á tónlist. En lögregluþjónninn var ekki
sáttur, þetta er jú vemdað svæði, og heimtaði
að fá að sjá skilríki. Tom auminginn var ekki
með nein skilríki á sér en gat sér þess til að
hægt væri að sýna blessuðum manninum ör-
yggisskírteinið sem vinnuveitendurnir útbúa
fyrir alla starfsmenn sína. Þegar til kom fannst
það ekki og Tom lenti í tómum vandræðum með
að snúa sig út úr öllu saman. Svona er nú passað
vel upp á túrista í miðborg London. Jafnvel sak-
leysingjar sem liggja á bekk að hlusta á tónlist
em litnir grunsemdaraugum.
En Tom getur ekki orðið mér að liði. Hann
hefur ekki séð Tony síðan ég sat með honum
síðast á tröppunum. Hann hefur greinilega ver-
ið færður á annað byggingarsvæði. Ég hafði allt
eins átt von á þessu en samt er ég dálítið von-
svikin. Nú er ekki annað að gera en koma sér
aftur til Acton og sitja um hann heima hjá
Ahmed, ná honum þegar hann kemm’ heim úr
vinnunni.
Ég fer úr lestinni á Chiswick park-stöðinni.
Þar einsog annars staðar í London iðar allt af
lífi; gamall blómasali í köflóttri skyrtu veifar
búnti af gulum rósum, blaðsölukona kallai- upp
helstu fyrirsagnir blaðanna, unglingspiltur
reynir að freista mín með ávöxtum sem er
snyrtilega raðað á vagninn hans. Svæðið í
kringum Chiswick park er grænt, stórar flatir
þar sem fólk flatmagar í blíðviðrinu, sparkar
bolta, skokkar eða viðrar hundana sína. And-
rúmsloftið er afslappað og ég fer mér að engu
óðslega. Klukkan er rétt þrjú og Tony kemur
ekki heim úr vinnunni fyrr en í fyrsta lagi
klukkan fimm. Ég ákveð þess vegna að fá mér
samloku og kaffi á litlu kaffihúsi. Ég sæki mér
líka dagblöð en nýt svo þessa áhyggjuleysis
sem fylgir því að ráfa um stórborgina, ein og
öllu óháð, að ég vil ekki spilla því strax með því
að fá óheillafréttir utan úr .heimi. Þess vegna
liggja blöðin óhreyfð á borðbrúninni. Við borð
mér á hægri hönd sitja tveir menn og kona -
ung hjón og sölumaður sem ætlar sér greinilega
að narra þau til þess að kaupa eitthvað. Trygg-
ingar skilst mér helst. Hjónin eru frekar áhuga-
lítil í framan. Vinstra megin við mig situr maður
á miðjum aldri og les risastórt dagblað. Eftir
skamma stund brýtur hann það saman og réttir
mér spyrjandi á svipinn. Ég segi honum einsog
er að ég sé ekki í skapi fyrir fréttir - hann bros-
ir skilningsríkur og svo förum við að spjalla
saman. Hann spyr mig mikið um ísland - um
hveri og eldfjöll og jökulhlaup og víðáttuna.
Hann veit meira en flestir sem ég hef hitt hing-
að til - það gleður mig dálítið. En ég hef ekki
eirð í mér tíl þess að sitja lengi á spjalli og um
það bil hálftíma síðar sting ég mér út í sólina
aftur. Geng í hægðum mínum niður Acton Lane
- heim til Ahmeds og banka. Klukkan ekki
nema fjögur en Ahmed er kannski heima.
Glugginn á herberginu hans er opinn og ég
heyri óminn úr sjónvarpinu út á gangstétt - en
hann svarar ekki. Stundum er hann í svona ein-
kennilegu skapi og nennir ekki til dyra. Ég rölti
þá aftur af stað, inn á bar neðst í götunni sem
heitir The Duke of Sussex. Þar eru tvær tölvur
og ég kaupi mér aðgang, les tölvupóst frá Finn-
landi, Skotlandi og Islandi. Geri sjálf grein fyrir
ferðum mínum í stórborginni. Klukkan fimm
tölti ég svo aftur niður götuna - banka enn hjá
Ahmed, ekkert svar. Ég bregð þá á það ráð að
setjast inn á The Stag, skrifa skilaboð til Tony
og bið hann að hitta mig á Vindmvllunni klukk-
an átta, sloka úr einum bjór með OLeary sem er
á eilífum hlaupum eftir skiptimynt. Fer svo og
sting orðsendingunni inn um bréfalúguna hjá
Ahmed, kem aftur á írska barinn góða og held
áfram að spjalla við gamla manninn.
Hann dreymir alltaf um að snúa aftur
heim til írlands, á samt ekki von á því
að hann geri það nokkumtíma héðan
af. En eitt biður hann mig um; þegar
ég er dauður er mér sama hvað þeir gera við
mig svo lengi sem þeir skera úr mér hjartað og
senda það heim til írlands. Hjartað verður að
grafa á írlandi, skítt með restina. Heldurðu að
þú sjáir um þetta fyrir mig þegar þar að kemur?
Ég lofa því, þó ég þykist viss um að ég verði
aldrei í aðstöðu til þess að efna þetta loforð.
Kannski kem ég ekki einu sinni til með að vita
af því þegar hann deyr. Klukkan hálfátta rölti
ég svo af stað, dálítið hífuð og óskaplega glöð, í
átt að Vindmyllunni. Raula Vér göngum svo
léttirílundu á leiðinni. Við barborðið situr sam-
kynhneigði vinur minn, James, og ég kasta
kveðju á hann meðan Ted dælir Fosters í glas
fyrir mig. Ur hátalara í loftinu ómar lagið sem
minnir mig alltaf á London - Leaving on a
jetplain. Ég veit að við Tony komum til með að
syngja þetta lag í karókí næsta föstudagskvöld,
líka á laugardags- og sunnudagskvöld ef ég
þekki okkur rétt. í þann mund sem ég dreypi á
bjórnum er hurðinni hrundið upp og Tony
stormar inn um dyrnar, undimnin uppmáluð.
Höfundurinn er mastersnemi í alþjóðasiðfraeði.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/LISTIR 22. JÚLÍ 2000 9