Vísir - 04.12.1958, Qupperneq 17

JÓLABLÁÐ VÍ'SIS
17'
En armar ókunna mannsins
virtust fremur verndandi en
drepandi, og röddin, sem hvísl-
aði í eyru hénnar var vingjárh-
leg og hrærð:
„Kirsten Jitla. En hvo þú í-rt
orðin stór og falleg.“
Hún sneri sér við og horfði
inn í tindraiidi aúgu hávaxins,
ungs manns. Hann var fríður
sýnum og herðibreiður.
„Já,“ sagði hann. „Þú ert
mikið breytt. Eg mundi tæplega
hafa þekkt þig, ef’ ég hefði
ekki vitað, að þig var hér að
finna.“
„Þér — yður skjátlast. Eg
heiti ekki Kirsteh,“ tautaði Jud-
iíh. „Víð’ höfum aldrei fyrr séð
hvort annað.“
Hann brosti íjörlega. Hún sá,
að iitiu munaði, að hann færi
að hiæja. Þá varð hún aftur
óttaslegin,- Þótt hann væri -ung-
ur og fríður gat hann verið geð-
.veikur. I skáldsögrum voru þeir
menn ’oít vitskértir, sem sizt' af
öllum voru álitnir véra 'það.
Hún iiugðist losna úr örmúm
- hans. En þá tók hann fastar ut-
an um hana og hvíslaöi: „Þú
ert að gera að gamni þínu,
Kirsten. En á mig géturðú ékk'i
leikið.
Þau skrifuðu mér um það,
hve mikið þú hefðir breyzt —
þroskazt og orðið að töfrandi
konu. Þú mátt trúa því, að mig
dreymdi oft um þig á meðan
ég dvaldi í Ástralíu og hlakk-
aði tii þess að hitta litla leik-
félagann minn og æskuvinkonu.
Stundum óttaðist eg, að. eg
uppfyllíi ekki þær vonir, sem
til min yrðu gerðar. En þú ert
indælli en ég hafði g'ert m'ér
í hugarlund, Kirstén. Ef til vill
verðurðu fyrir vcnbrigðum,
hvað mér viðvikur. Ættum við
ekki að fara úr votu ílíkun-
um? Hvar eru læknishjónin?“
„Hvaða læknir býr hér?“
„Hvað á þetta að þýða, Kir-
sten?“ 'spúrði"hafm.
Judith mælti:
„Kú, eg þekki ekki þenna
lækni r.é konu’háns. Húsið var
mannlaust, er ég kom hingáo."
Hann hiálpaði henhi 'úr loð-
kápunni sem hann héngdi uþp
frammi i anddyrinu hjá yfir-
höfn sinni. Er hann kom aftur,
leit hann á hið indæla 'jólamat-:
borð og mælti: „Þú þarft ekki
að halda áfram að leika þenn-
án sjónleik, Kirsten. Eg sé, að
það er lagt á borð fyrir fjóra.
Fyrir lækn-isbjónin, þig-og mig.“
„Læknishjónin eru hér ekki.
Húsið er mannlaust,“ sagði hún.
Hann horfði á hana og blístr-
aði. „Nú skil ég hverju þetta
éætir. Við skulum tala saman í
alvöru, Kirsten. Þessi indælu
hjón hafa fyrir löngu slegið því
föstu, að við tvö yrðum eitt,
og nú hafa baú lagt allt upp í
hendurnar á okkur. Þau haía
ekk-i einungis boðið okkur hing-
a'ð þessa jólanótt heldur séð um
að við gætúm verið éin til að
byrja með. Þau vilja gjarnan
sjá okkur í faðmlögum, er þau
k'omá 'heim. En'þáu'geta ekki
vænzt þess að þetta gerist í
hvelli.“
Hún sá, að hann var allfor-
vjða á því,. hve „dræm“ hún
var. Henni var Ijóst, að þetta
varehginn skrípaleikur af hans
hálfu. Hann var aðlaðandi. Hún
roðnaði, er hún hugsaði um,
hvernig hún mundi koma hon-
um fyrir sjónir.
„Skyldi það ekki vera viðeig-
j andi að við fengjum okkur
•hressingu og reyktum vind-
lihg?“ sagðí-hann. „Eg man á-
reiðanlega hvar þau geyma þess
háttar, þótt ég hafi ekki komið
hingað í nokkur ár.“
Hann fór og kom innan
skamms með sherryflösku og
tvö glös.
„Gæsin liggur í ofninum og
er næstum tilbúin,“ sagði hann
íjörlega. „Komdu, Kirsten. Við
setjumst á legubekkinn.“
„Já, en ég hef ekki leyfi til
þessa. Það eru svik . ..“
„Bull,“ sagði hann og horfði
á hana. „Dreyptu á sherrýinu,
það styrkir taugarnar. Eg skil
það, að þettá' liefur æsandi á-
hrif á þig.“
„Æsahdi? Eg er einungis
spennt vegna þess að . . .“
„Róleg. Nú drekkum við. Al-
'veg í botn. Þú kveikir í vind-
lingi og færð sessu við bakið.
j Svo helli ég aftur í glasið þitt.
Þá hverfur kuldinn, sem þú
| komst méð'' inn. Er þetta ekki
1 gott? Sherry læknisins hefur
ætíð verið ágætt. Það er eins
'og sólskin í sálina. Nú kveiki
ég á kertunum í ljósastikunum
þarna. Þannig. Svo lokarðu
sætu, litlu augunum og hlustar
á skýrir.gu mína.“
„Skýringu? Já, en .. .“
Hann hagræddi henni í sófa-
horninu og henni leið vel. Það
var eins og hún hefði ætíð beð-
ið eítir þessum ástúðlegu hönd-
um.
En ef til vill var þetta draum-
ur. Ef til vill lá hún í einhverj-
um snjóskafli og var m'éð óráði.
„Það er afstaða þín, sém ég
ætla að gefa skýringu á, Kirsten
litla. Eg álít, að- ég sfcilji þig.
Þau vilja koma okkur saman,
og það þykir þér frekja af þeirra
hálfu. Þess vegna leikur þú
þehna sjónleik. Þú þarft ekki
að vera óttaslegin. Eg tek þessu
rólega. Þetta á að koma af
sjálfu sér. Alveg eðlilegá. Og
eg álít, að það komi.“
Nei, mig dreym'ir ek-ki, hugs-
aði hún, er hún aðgætti hönd-
ina, sem lögð var um mitti
hennar. Þetta er raunveruleiki.
Að öðrum kosti tæki hjarta
mitt ekki til að slá hraðar. Það
er eins og það hafi fengið nýja
hrynjandi. Það hefur víst
ætíð þráð að slá þannig. Hann
álítur að ég sé hin trygga æsku-
vina hans — Kirsten.
Hún varð gripin af róman-
tískri tilfinningu.
Henni kom til hugar að láta
hann standa í þessari trú, að
hún væri Kirsten. Vínið hafði
gert hana blíðlyndari. Hún var
farin að hafa gaman af þessu
ævintýri.
„Segðu mér allt,“ hvíslaði
hún.
„Allt saman?“
„Já, um liðna tímann. Láttu
eins og ég sé ókunn stúlka —
eða eins og ég sé Kirsten þín,
en háfi niisst minnið.“
Harin laut að henni og kyssti
hana á kinnina. Hún fann yl
streýirta um allan líkamann.
„En hve þú ert sæt, Kirsten,“
sagði hann í hálfum hljóðum.
„Og ímyndunarafl þitt er einá
og í gamla daga, er þú farirtst
' upp nýja leiki. Ef til vill hef-
urðu á réttu að. standa. Máske
' þurfum við að byrja aftur á
1 upphaíinu. Endurlifa allt aftur.
1 Aðrir en við ættu ekki að þurfa
að koma við þessa sögu. Lok-
aðu augunum.“
Hún hlýddi. Hún var töfruð
af rödd hans. Hún var búin að
gleyma Karen móðursystur
sinni og bilaða bílnum. Hún
vildi einungis vera lítil stúlka
í draumaheimi.
„Jæja,“ sagði hann brosandi,
„ég er nú, sem fyrr, Freddy
Dahl, en að þessu sinni í heim-
sökn ‘frá Ástralíu, en þar hefur
mér gengið vel að komast á-
fram. Ég'er sonur góðs, gamals
og fyrir löngu dáins vinar As-
mund Jellings, læknis, og konu
hans Kögnu, — en þau eiga
þetta hús. Við, ég og þú, lékum
okkur saman öll bernskuárin,
Kirsten. Og við vorum, sem
börn, dálítið ástfangin hvort af
öðru.
Svo varstu séndi til höfuðstað-
arins urn tvegg'ja ára skeið. Á
me'ðan þú dvaldir þar, dó faðir
rninn, án þess að eftirláta
nokkrar eignir. Á banasænginni
lofaði Jelling' læknir honum því,
að annast mig. Það loforS hélt
harin. Jélling 'læknir gre'id'di
námsköstnað minn og í'erðina
til Ástralíu.
Það er hönum einum að
þakka, að ég hef komizt vel
áfram. Og ég skal viðurkenna
það, að mér skildist á bréfum
hans, að hann og kona hans
hefðu áhuga fyrir því, að við,
ég og þú, næðum saman. Hann
sagði, að þú spyrðir oft um mig,
Kirsten.
Þau éiga sjálf ekkert barn.
Þú varst öft í huga mér. Það
var ekki útilokað, að við yrðum
hrifiri hvort af öðru, er við hitt-
umst aftur. Ég óskaði þess, að
svo færi; en mér var ljóst, að
ekki væri hægt að vera viss
um það. Eg kveið fyrir að valda
þeim vonbrigðum. Ég kom heim
fyrir viku, og hringdi þegar til
læknishjónanna. Þau buðu mér
að vera hér á jólanóttina. Og
Ragna Jelling bætti við: „Við
höfum auðvitað boðið litlu Kir-
sten þinni.“ Já, ég er ekki í
vafa um, hvers þau væntu. Er
ég, fyrir lítilli stundu, kom
hingað inn í stofuna og sá þig
standa við skrifborðið, — þá,
já, þá varð mér ljóst, að ég var
ekki mótfallinn hugmynd
þeirra; Er ég sá, hve-indæl þú
varst skildi ég, að ekki varð
á betra kosið. Hnakkasvipur-
inn, hárið, vangasvipurinn,
munnurinn, augun, andlitið,
. vöxturinn — allt var yndislegt.
Já, ég — ég —.“
Judith hafði hitnað meira og
rneira um hjartarætumar, éftir
þvl sem hún hlustaði lengur á j
mál hans. En hún varð óstjórn-j
lega glöð, er hún heyrði, að
hann var farinn að leita eftir
orðunum, vegna þess að það,
sem hártn ætlaði að segja henni
varð betur tjáð án orða. 'Hú'h
sá ög skildi, að honum var ál-
vara. Nú skildi hún, hvers
vegn'a hún hafði fram að þessu
ekki getáð búndizt neinum
manni. Þessi „æskUvinur“
hennar .hafði fyrstur martna
kvéikt ást í hjarta Judith Hald.
Þegar hánn tók um höku herin-
ar og horfðist í augu við hana,
fann hún, að hann var ómót-
stæðilegur.
Þau voru í faðmlögum með
riiunn'við'munn, er þau heyrðu.
að bíll var stöðvaður úti fyrir
húsinu. ■
Hún stökk á faétur og rak
upp dálítið óp, starði á hann
og titraði frá hVirfli til iljá.
„Þetta. er voðaiegt," hvíslaði
hún. „Ég hef látið leika á míg
til þess einnig að leika á þig.
Ég heiti Judith — Judith Hald.
Ég fór inn í þetta hús vegna
þess að bíllinn minn bilaði, —
til þess að hringja til móður-
systur minnar, sem bíður mín.“
Roskin hjón komu inn í stof-
una, eftir að hafa stappað af
sér snjóinn frarrtmi í anddyrinu.
„Jæja, þarna eruð þið!“ sagði
Jelling læknir og drap tittlinga.
„Þið verðið að fyrirgefa. Það
var hringt frá sjúkrahúsinu við-
víkjandi móðir Rögnu. Það var
hjartakast. Við urðum að fara,
en létum dyrnar vera ólæstar,
svo þið kæmust inn.“
„Já, en þetta er ekki Kirsten,“
sagði Ragna Jelling.
Læknirinn lagfærði á sér
gleraugun og horfði rannsák-
andi á Judith. „Nei, sem ég cr
lifán'di. En þessi unga kona
líkist henni mikið.“
Judith laut höfði, er Freddy
Dahl horfði á! hána.
„Þú hefur tekið unnustuna
með,“ tautáði 'læknirinn og rétti
Judith höndina. „Verið. vélkom*
in, — hjartanlega velkomin."
„Þér verðið að fyrirgefa,“
sagði Judith æst. „En svo er
mál með vexti — —.“
„Ekkert að afsaka,“ sagði
Jelling. „Engin þörf á því. þótt
við hjónin álitum, að um aðra
stúlku væri að ræða, skiptir það
ekki máli.“
„Þarna er komið bréf írá
Kirsten," sagði frú Jelling, sem
stóð nú hjá skrifborðinu með
bréf í hendinni. Hún reif um-
slagið, tók bréfið og las upp-
hátt. „Kæru vinir. Þið verð-
ið að fyrirgefa mér, að ég kom
ekki. Ég hef hugsað mikið um
þetta, en álít, að bezt sé að hafa
það þannig. Auðvitað vil ég
gjarnan hitta Freddy aftur. En
ég býst við, að ég valdi ykkur
nokkrum vonbrigðum. Mér er
ljóst, hvað þið hafið haft í
hyggju viðvíkjandi honum og
mér. Þið eruð indæl og viljið
gera öllum gott. En ég mun
gifíast ungum verkfræðingi upp
Framh. á bls. 23.
Fylgist með tímœm:
Notið CARÐA-giugga
Helztu kostir CARDA-glugga eru:
1) Eru þéttir bæði gegn vatrii og vindi. Fylgja þeim sér-
stakir öfriir þéttíTistár, sem setjast i er gluggi hefur verið-
málaður.
2) Hægt er að shúa grindunum alvég við og hreinsa allan
gluggann innan frá. Er þetta niikið atriði í íbúðum á
efri hæðum húsa.
3) Hægt er að hafa gluggahn opinn í hvaða stöðu sem er
upp í 30°.
4) Einangrun ágæt, þar sem ívölalöar grindur eru í glugg-
unum og nægir því að’háfa 2 einfaldar rúður'. Engi'n,
móða eða frostrósir saíriast ir.nr.n á rúðúrnar.
5) Loftræsting riiún fullkomnari en við venjulega glugga.
Verkar hér líkt'og loftræstin'g úiri réýkháf.
6) Útsýni nýtur sín vel, þar sém hvorki sprossar eða póstar
skyggja á.
7) Hægt er áð koina rimlagluggatjöldum fyrir milli rúð-
anna.
8) Hægt er að fara frá gluggunrim oprium án þess að hætta
sé á, að það rigni inri um þá.
Gluggarnir eru seldír með 'öllum lömum og !
læsingum áfestum.
Gluggana skal ekki steypa í, heldur setja í á eftir.
Tímburverzluhm VÖLUKÐlJR h.f.
Klapparstíg 1. — Sími 18430. "
• v»
1