Tíminn - 22.01.1969, Blaðsíða 3

V
MlDVIKlTDAGUR 22. janúar 1969.
TIMINN
— Nei, þú átt að fara aí
sofa strákur, annars kem ég og
flengi þig.
Þá heyrðist enn rödd
Mumma:
— Mamma, þegar þú ketnur
að flengja mig, viltu þa kom'a
með svolítið vatn handa mér.
— Hvað sögiSust þér vera
gamall?“ spurði læknirinn, yan
trúaður.
— Áttatíu og sj'ö ára, sagði
maðurinn.
— Jæja, sagði læknirinn,
— alla mína læknisævi hef ég
aldrei séð, jafnvel sextugan
mann, svona ernan og hraust-
an. Hverju þakkið þér þessa
ágætu heilsu yðar?
— Ég skal segja yður, sagði
öldungurinn, — þegar við hjón
in gifumst, komum við okkur
saman um að rífast aldrci. Hún
hét því, að í hvert skipti, sem
hún reiddist mér, skyldi hún
fara þegjandi fram í eldhús og
vera þar, þangað til sér væri
runnin reiðin. Og ég hét því,
að í hvert skipti, sem ég reidd-
ist henni skyldi ég fara þegj-
andi út í garð og . . .
— Já, greip læknirinn fram
í, — en hvað kemur þetta
heilsu yðar við?
— Jú, sjáið þér til, sagði
öldungurinn, — þetta sam-
komulag varð til þess. að ég
hef lifað mikiu útilífi, ef svo
mætti segja.
Dóttir yðar bað mig að flauta,
þegar ég kænii, en þar sem ég
á engan bíl...
Mamma var búinn að hátta
Mumma litla og nú átti hano
að fara að sofa. Eftir litla
stund kallar hann:
— Mamma, get ég fengið
svolítið vatn?
— Nei, nú áttu að fara að
sofa.
Mummi snökti svolítið, svo
kallaði hann aftur:
— Mamma, get ég fengið
svolítið vatn?
Reyndu að sjá björtu hliðarnar
á þessu. Þú hefur létzt um
25 kíló.
Fjölskyldan var öll í sumar-
fríi í tjaldi austur í Hreppum.
Þau voru nú í kurieisisheim-
sókn hjá bóndanum, sem seldi
þeim mjólkina. Bóndinn sýndi
þeim fjósið.
— Er það ekki skrítið, sagði
frúin, sem hafði alla tíð alizt
upp á malbikinu, — að kýrn-
ar skuli rata aftur á básana,
þegar þær koma heim á kvöld-
in.
— Nei, það er ekkert merki
legt anzaði eiginmaður henn-
ar. Þú sérð að nöfn;n þeirra
eru á spjaldi yfir öllum básun-
um.
Eldri dama var hjá lækni
vegna offitu. Hann viktaði
hana og leit síðan hugsandi á
töiflu fyrir framan sig. — Já,
frú, samkvæmt útreikningi eig
ið þér að vera 3,38 metra há.
Danskur stjórnmálamaður,
sem var nýkominn frá Banda-
ríkjunum, var spurður hvernig
honum hefði litizt á land og
þjóð. — Alveg prýðilega, mér
finnst þetta vera hið sanna
lýðræðisland. Sérlhver maður
hefur leyfi til að gera nákvæm-
lega það, sem konan hans vill.
Maðurinn við konuna: — Þú
með þfna matreiðslulist. Það
eina, sem þér hefur heppnazt,
er að fá mig til að sjóða upp
úr.
Oðru hvoru berast fregnir
utan úr heimi um ungar og
upprennandi kvifcmyndastjörn-
ur. Væntanlega eru allar þess-
ar smástjörnur mjög misbún-
ar leifchæfileikum, en hér birt
um við til gaimans mynd af
einni sænskri, sem þykir
kannski öðrum fremri, en Sví-
ar hafa í gamni nefnt hana
Bandaríska kvikmyndaeftir-
litið hefur löngum þótt strangt
hvað það snertir að banna sýn-
ingar á erlendum kvikmynd-
um, þannig hafa fæstar af hin-
um „djörtfu" fcvifcmyndum sem
framleiddar hafa verið í Ev-
rópu á síðustu árum fundið
náð fyrir augum bandariska
ka’ikmyndaeftirlitsins. Á þessu
virðist þó hafa orðið breyttng
nýlega, því Ephraim London
kvikmyndaeftirlitsmaður,
leytfði nýlega að bandarísk
fcvikmyndahús tækju til sýning
ar sænsku kvikmyndina „Ég er
forvitin — gul“. en eins og
kunnugt er var þessi kvik-
mynd sýnd hér í Stjörnubíói
fyrir skömmu við mikla að-
sókn. Sænskir telja, að/með
því að mynd þessi hafi ver:ð
tekin til sýningar vestan hafs,
„sex-villiköttinn“, en stúlka
þessi, sem nefnist Diana Kjær,
hetfur leikið í einni kvikmynd,
sem fjallaði meira eða minna
um kynferðismál. Kvikmynd
þessi nefnist nefnilega: The
waltz af sex, eða Sexvalsinn á
lélegu máli. Eikki vitum við
hvort stúlkan ber nafn með
rentu, en kattarleg virðist hún.
þá sé framleiðandi hennar og
leikstjóri, Vilgot Sjöman, orð-
inn milljónamæringur, þvl
gróðinn af henni í Bandaríkj-
unum muni verða gífurlegur,
því það muni þykja talsverð
nýnæmi þar vestra að fá að sjá
svo opinbera mynd um kyn-
ferðislífið, og kannski mun
hinn þjóðfélagslegi boðskapur
vekja nokkra eftirtekt lika.
Fregnir herma, að hinum frá
farandi florseta Bandaríkja-
manna hafi verlð boðnir
nokkrir tugir milljóna króna
fyrir að bírta endurminningar
sínar á prenti. Ekki hefur
heyrzt hvort Lyndon Johnson
hetfur þefckzt boðið, enda mun
honum víst ekki fjárvant.
Yasunari Kawabatas er nafn
japanska skáldsins sem í haust
hlaut bókmenntaverðlaun Nob-
els. Á myndinni hér áð ofan
sjáum við hann í viðhafnarbún
ingi sínum, mjög svo þjóðleg-
um ,en orðan sem hann er að
fitla við er japönsk að uppruna.
Keisarinn í Japan veitti honum
menningarorðuna um líkt leyti
og Svíar skenktu honum Nóbel-
inn. Kawabatas þótti stinga
mjög í stúf við aðra gesti á
Nóbelshátíðinni, m.a. gekk hann
á sokkaleistunum fyrir konung
inn og tók á móti verðlaunum
sínum. vlðstaddir herma samt
að rithöfundurinn hafi verið
mjög höfðinglegur, og enda
hafi litirnir í búningi hans ver-
ið einkar smekklega samvaldir.
Svíar eru sem Kunnugt n
mjög hrifnir af forsætisráð-
herra sínum, Tage Erlander,
og naumast opnar maður svo
sænskt dag- eða vikublað, a‘
þar séu ekki myndir af Erland-
er við hin margvíslegustu tæki
fœri, eins og til dæmis að lyfta
glasi í glöðum vinahópi.
Ég lenti í smá slysi á fundinum í gærkvöldi.