Vísir - 24.06.1978, Síða 9

VISIR Laugardagur 10. júni 1978
9
spurt fi iKROSSGffTAN'
GOTUNNI
______.__■ >_=.
,,Svo skaltu bara byrja greinina svona, til þess aö þetta verbi nú
hæfilega formlegt og viröulegt: 1 góöa veörinu um daginn labbaöi
ég niður á Austurvöll til aö kynnast hinu eldra fóiki, sem situr þar
á bekkjum i sólbaöi. Þar hitti ég roskinn málara, sem sat á einum
bekkjanna og naut kyrröarinnar.
vitað burtséð frá þvi þó maður
hafi drukkið likjör með kaffinu
endrum og eins.”
„Ég varð að hætta að vinna
um nýárið, orðinn sjötiu og sjö
ára gamall, og auk þess heilsa
konunnar farin að bila. Núna er
ég heima og hugsa um heimilið
þegar konan min er lasin. Alltaf
reyni ég þó að sitja hér á bekk i
klukkutíma á dag þvi að húðin
verður að fá sól, og tek þá af
mér sólgleraugun til þess að
ekki komi fölir hringir i
kringum augun. En lengur vil
ég ekki sitja, þvi að þeir segja
þaö sumir, að of mikil sól valdi
krabbameini”.
Þegar moldin fer að
kalla
„Hvað ætlarðu að gera við
allar fristundirnar i sumar?”
skaut ég inn i. „Ætli ég gangi
ekki um bæinn og ferðist svo
eitthvað” sagði Sigfús. „Ég er
ákveðinn í að fara að Skaftafelli
með frúna, það er sögulegur
staður og fallegur. Við förum
held ég ekkert til útlanda þetta
sumarið. Sonur okkar býr i
Noregi og vinnur þar sem raf-
virkjameistari, og konan min
fór i heimsókn til hans i fyrra-
sumar. Ég var þá að vinna svo
að ég fór ekki meö, enda
ferðaðist ég viöa á minum yngri
árum, og vil orðið bara vera um
kyrrt heima á Islandi. Það er
ágætt að vera einn i nokkrar
vikur og hafa það rólegt og
hugsa með sjálfum sér. Þá
finnur maður hvaö það er að
vera einsamall, og hvers virði
það er að eiga ástvini.”
„Manni liður lika best I land-
inu sinu, en fólk lærir I rauninni
ekki að meta það fyrr en með
aldrinum. A meðan maður er
unglingur heldur maður að
ekkert sé til nema Island. Svo
fer maður út og vill þá enda-
laust sjá meir og meir, og
heldur að ekkert sé til nema út-
landið. Eftir að það skeið er
runnið á enda kemur kyrr-
staðan, og loks fer moldin að
kalla, — náttúran fer að kalla á
mann heim i upprunann”. Með
það stóðum við upp af bekknum
og kvöddumst, enda klukkutim-
inn liðinn, sólin að hverfa bak
við Landsimahúsið, og mál að
halda heim.
-AHO
Lausn krossgátu í
síðasta Helgarblaði
rc cn u__ 51 LU >- cc kD O — ty 1— — 5T
-o o nr —J «-u ~z. 3. — J) rs (ÁC J) Ui s: =3
o n: O cn Qd cr ~z. ui - vO —
OC .O cc ~Z. tfi O — fctí ac >- -n tt: vn - QC Q_
Q_ —i az • o 'SL CNC a Cfc 4> —
— Li_ cr. o ~2L cc Q_ Q_ nj
—1 cn 1— cc u — l- cr U_1 >- O O cr. O
Œ nr Ui l- H- cc 1— cc uj Qe: 2: ct 02
v/3 vn =5 O ar - - QC No u_ CE - o ca cr
s: cr cx: o - h- - U_ >- a: QmC i-
OS ar Ll_ cn j «-U - 43 — cx: r u. »o j) h
5; Ul o - =3 i- cQ Cxl ua o 43 ct Z ar
ji fcfi - =3 U4 x; az zz cO
Hann sagðist vera að sóla sig,
en var nú samt vel dúðaður,
enda norðannepja eins og svo
oft á sólskinsdögum i Reykja-
vik. Ekki var sú hugmynd hans
alveg rétt, að ég hefði lagt leið
mina á Austurvöll sérstaklega
til að kynnast hinu eldra fólki,
heldur slysaðist ég þangað er ég
var að rangla um miðbæinn i
leit að einhverjum, sem hægt
væri að rabba við um allt og
ekkert. Ég hafði labbað þar
framhjá nokkrum sinnum, og
tekið eftir þvi að þessi maður
sat þarna alltaf á þessum bekk
og horfði framan i sólina. Loks
ákvað ég að hlamma mér niður
á bekkinn hhá honum, og taka
hann tali.
Best að hafa leyndar-
dómsfullan blæ yfir
hlutunum
„Ég heiti vist Sigfús”, sagði
hann þegar ég spurði hann að
nafni. „en ég vil ekkert vera að
segja þér hvers son ég er. Við
verðum að gera tilveruna du-
litið töfralega og ævintýralega,
og þá er miklu skemmtilegra að
hafa leyndardómsfullan blæ yfir
hlutunum, jafnvel þótt þeir séu
hversdagslegir. Ég var einmitt
að töfra fram I hugann, þegar
þú settist hjá mér, mynd af
Áusturvellinum, eins og hann
var i gamla daga. Þá var hér
skautasvell á veturna, og ég
stundaði það mikið — var alltaf
á skautum. Af svellinu var svo
stutt aö fara I kompurnar I
Hafnarstræti þar sem hægt var
að fá rjúkandi molakaffi.”
„En þetta var þegar ég var
strákur. Svo fór ævintýraþráin
að kalla, og ég yfirgaf Austur-
völlinn til að verða hjálpar-
kokkur I siglingum Jóns forseta
til útlanda. Úr brasinu á Jóni
forseta lá leiðin til Kaupmanna-
hafnar, þvi að það þótti öllum
nauösynlegt, að ungir menn
lærðu einhverja iðn, og þar var
ég i hátt á fimmta ár við að læra
húsamálun. Ég sé ekki eftir að
hafa gert það þvi ég hafði
gaman af að mála hús. En oft
var erfitt að standa á háum
stigum, og eftir fjörutíu eða
fimmtiu ár eru sennilega
fæturnir farnir að bila. Samt er
heilsan nú ennþá góö enda var
ég alltaf reglumaður, — auð-
F3DGUR-.EITT ORÐAÞRAUTj
Þrautin er fólgin i
þvi að breyta þessum
f jórum orðum i eitt og
sama orðiðá þann hátt
aö skipta þrívegis um
einn staf hverju sinni í
hverju orði. i neðstu
reitunum renna þessi
f jögur orð þannig sam-
an i eitt. Alltaf verður
að koma fram rétt
myndað íslenskt orð og
að sjálfsögðu má það
vera i hvaða beyging-
armynd sem er. Hugs-
anlegt er að fleiri en
ein lausn geti verið á
slikri orðaþraut. Lausn
orðaþrautarinnar er að
finna á bls. 21.
SMÁAUGLÝSINGASÍMI VÍSIS ER 86611