Vísir - 24.06.1978, Blaðsíða 18

Sigurður ásamt skipstjóranum (t.d.) og tveimur kunn-
ingja hans á Kiwanisfundi i Freeport.
gengt en 0nur okkar einn fór i
minn stað. Ég sagði honum alla
málavöxtu áður en hann fór, og
var hann fús til fararinnar þrátt
fyrir tengsl húsbændanna viö
Mafiuna.
En Þetta varð hans siðasta
ferö. Hann féll niður á milli skips
og bryggju og drukknaði skömmu
siðar. Þetta var hörmulegt slys
og ástæðulaust, að ræöa það
nánar hér. Það varö lögreglu-
rannsókn hér heima vegna þessa
atburðar og skipstjórinn kom upp
og bjó hjá mér á meðan á rann-
sókninni stóð. Niðurstöður rann-
sóknarinnar voru þær að hér hefði
verið um slys að ræða og ástæðu-
laust að véfengja það. Eftir mikl-
ar fortölur fór ég siðan út með *
skipstjóranum og vann i þrjá
mánuði við að koma vélum skips-
ins aftur i gang. Siðan kom Siggi
út og tók við starfinu”.
Hér er Sigurður með tveimur skipsféiögum sínum fyrir
utaneitt helsta spilavítiðá Grand Bahama# /, El Casino".
spyrji heimskulega þvi ég hef
ekkert vit á sjómennsku.”
Ég féllst á þetta og siðan rædd-
um við málið fram og aftur og
hann spurði mig spjörunum úr.
Ég benti honum á að ég heföi
sparað fyrirtækinu stórfé með
viðgeröum á vélum skipsins og
sagði honum að ég efaðist um að
nokkur þar um slóðir væri fær um
að halda þeim gangandi i þvi
ásigkomulagi sem þær voru þá i.
Þá sagði-ég honum aö mér fyndist
það lágmarks-sanngirni að fá
vinnu mina borgaöa ekki sist þar
sem mér bæri engin skylda til aö
vinna yfirvinnu samkvæmt
samningum.
Þegar við höfðum rætt málið
fram og aftur sneri Ireland sér
skyndilega að Timinsky og sagði:
„Hvers vegna er þessum manni
ekki borgað það sem honum
ber?” — Siöan skammaði hann
Timinsky eins og hund og krafðist
þessað ég fengi fulla leiðréttingu
mála minna. Þá var það að
Timinsky stóð upp og hélt þessa
lika feikna lofræðu yfir mér um
það hvað ég væri ómissandi og
þar fram eftir götunum. Þótti
mér það furðu snögg umskipti
eftir skammarræðuna i upphafi
fundarins. Og endirinn varð sá,
að ég fékk leiðréttingu — ekki al-
veg, en viðunandi, og lét ég málið
niður falla að svo komnu.
Eftir þetta óx vegur minn mjög
hjá fyrirtækinu og var ég alltaf
kaliaður á fund til þeirra þegar
þurfti að ræða eitthvað er varöaöi
útgerðina. Einnig var mér boöið I
kokkteil-partý og alls kyns sam-
kvæmi og var það einkum skip-
stjórinn sem geröi sér titt um
mig.
Eins og ég sagði áðan hugsa ég
stundum til þess með skelfingu
hvað hefði getaö gerst þarna á
fundinum, en þeim hefur sjálf-
sagt likað það hversu haröur ég
var. Þannig vinna þeir sjálfir og
þannig vilja þeir hafa sina menn.
Ef til vill hefur þeim einnig þótt
það kostur, aö það var svo greini-
legt, að ég hafði enga hugmynd
um hverjir þeir voru og þótt þægi-
legt að hafa i þjónustu sinni nyt-
saman sakleysingja sem vann sitt
verk, án þess að hnýsast i starf-
semi þeirra.^
„Ákvað að koma
mér i burtu”
„Það var svertingi sem fyrstur
benti mér á þá óhugnanlegu stað-
reynd að ég væri starfsmaður
Mafiunnar. Ég sagöi hann ljúga
þvi en hann benti mér þá á bækur
þvi til sönnunar þ.á.m. bókina
„The Wallace Papers” sem i
standa nöfn allra þessara karla.
Þar er t.d. heill kafli um Grooves
gamla, sem ég minntist á áðan og
fleiri sem voru viöriönir starf-
semina á eyjunni og þá lét ég
sannfærast. Ég hefði reyndar átt
að vera búinn að sjá þetta fyrir
löngu.
Fyrstu viðbrögðin voru þau aö
mér féll allur ketill i eld, ekki sist
er mér varð hugsað til fundarins
góða, en siðan ákvað ég að koma
mér i burtu um leið og ráðningar-
timinn rynni út enda stutt eftir af
honum. Þegar þar að kom vildu
þeir gera 5 ára samning við mig
þar sem mér var boðið gull og
grænir skógar. Ég átti að fá fjöl-
skylduna út, einbýlishús i landi og
hækkaö kaup en ég hafnaði þessu
öllu. Astandið á eyjunni var þá
orðið ótryggt vegna sjálfstæðis-
baráttu svertingjanna og auk
þess fannst mér það fremur ógeð-
felld tilhugsun að ráöa mig til
fimm ára hjá glæpaflokki á borð
við Mafiuna. Þaö veit enginn hver
annan grefur i þeim hópi.”
„Fannst starfsem-
in ekki koma mér
við”
Kristján gerir nú hlé á máli
sinu en bróðir hans, Siguröur,
tekur upp þráöinn þar sem frá
var horfiö:
„Ég kom út um haustið 1971 og
þá var Kristján að ljúka við við-
geröina en skipið var i þurrkvi I
bryggju I eina niu mánuði. Þetta
var vissulega notalegur timi fyrir
mig en ég var þó allan timann
bundinn um borö þar sem við
höfðum fengið skipun um að hafa
vélar skipsins tilbúnar til brott-
farar með tiu minútna fyrirvara
vegna ástandsins.”
„Mannslifið var
þar einskis virði”
„Ég hafði þó nægan tima til að
Það voru fáir sem vissu að kaupendur gömlu Esjunnar voru Mafíuforingjar. Á
Bahamaeyjum var gamia Esjan máluð og nafni hennar breytt í Lucaya en eftir
það sigldi hún undir fána Panama.
„Þá kom neyðar-
kall heim...”
„Þegar ég hætti tók við starfinu
þýsk-spánskur Amerikani en
hann var alkóhólisti og eyöilagöi
Kristján: „Ég spurði þá
hvort þeir vildu ekki ryðja
drullunni úr kjaftinum á
sér áður en ég tæki til
máls..."
vélakramiðfljótlega eftir að hann
tók við. Þá kom neyðarkall heim
til Islands þar sem ég var beðinn
að koma i hvelli og bjarga málun-
um eða þá útvega hæfan mann i
minn staö. Ég átti ekki heiman-
Flórida I Bandarikjunum. Þegar
viðgerðinni var lokið sigldum við
skipinu saman til Grand Bahama
og þaö var fyrst þá sem Kristján
sagði mér allt af létta um hina
nýju vinnuveitendur mina. Svo
undarlega brá við að ég lét mér
þaðiléttu rúmiliggja. Ég.leit svo
á, að það skipti i rauninni ekki
máli svo framarlega sem ég stæði
mig i minu starfi. Konan min var
þá nýlátin og aöstæður minar hér
heima þannig, að ég vildi umfram
allt losna og fara eitthvaö út. Þar
af leiðandi hugsaði ég ekki mikið
út I eðli þeirrar starfsemi sem
vinnuveitendur minir stunduðu
og fannst mér ekki koma það við.
Eitt það fyrsta sem ég gerði
eftir aö ég kom út var að reyna að
grafast fyrir um örlög vinar okk-
ar og hvort þar hefði verið eitt-
hvaö óhreint á feröinni. Ég varð
einskis var sem bent gat til þess
að svo væri enda enginn til frá-
sagnar um slysið.
Fljótlega eftir að ég kom út brá
svo við að öll vinna fyrir skipið
datt niöur. Þá lá við uppreisn á
eyjunum og allt logaði i pólitisk-
um deilum en svertingjarnir háðu
þá sina sjálfstæðisbaráttu og
gerðu tilkall til atvinnufyrirtækj-
anna á eyjunum og annarrá verð-
mæta sem voru undantekningar-
laust I eigu hvitra manna. Hinir
hvitu áttu fótum sínum fjör að
launa og yfirgáfu þeír eiguf sínar
og flúðu unnvörpum á þessu
timabili. Starfsemi spilavitanna
lagðist niður og Lucaja- varð
verkefnalaus. Skipið lá bundið við
kynnast lifsháttum fólksins
þarna, þeir voru gjörólikir þeim
er ég átti að venjast héöan að
heiman. Þarna var mannslífið
einskis virði og gilti það jafnt um
hina hvitu yfirboðara mina
breska setuliðið og svertingjana
eftir aö þeir komust i aðstöðu til
að hefna harma sinna.
Siguröur: „Skipstjórinn
var hálfgert hrakmenni og
sýndi oft á sér Ijótar
hliöar."
Ég get sagt þér margar ljótar
sögur um framferði Breta gagn-
vart innfæddum og svo aftur af
hefndarþorsta svertingjanna. Og
forráðamenn Grand Bahama
Portauthority viluðu ekki fyrir
sér að láta óæskilega menn
hverfa þegar þvi var að skipta.
Það var algengt að fólk kæmi til
eyjarinnariatvinnuleit án þess aö
hafa innfiytjendaleyfi og reyndu
Bretar hvað þeir gátu að koma I
veg fyrir það. Eitt sinn urðum við
varir við að breskir sjóliðar smöl-
uðu hluta af þessu fólki saman og
ráku það eins og búfé út i frei-
gátu. Siðan var siglt á brott en sú
saga kvisaöist út, að þeir hefðu
farið með fólkiö út í nærliggjandi
eyju og skotiö þaö. Þegar þetta
fréttist umturnuöust svert-
ingjarnir gjörsamlega og drápu
hvern einasta Breta sem þeir
náðu i á eyjunni.*'
„Sprengingar og
uppþot daglegir
viðburðir”.
„Reyndar voru allir hvltir menn
I bráðri lífshættu þarna á tima-
bili, — t.d. þorði skipstjórinn ekki
annað en að búa um borð þegar
lætin voru sem mest. Sprengingar
og uppþot voru daglegir viðburðir
og mikið var um að hvitir menn
sprengdu villur sinar I loft upp
áður en þeir yfirgáfu eyjuna.
Svertingjarnir hrófluðu þó ekkert
við eignum Mr. Grooves. Hafa
enda sjálfsagt ekki átt von á góðu
úr þeirri átt auk þess sem þeir
gerðu sér grein fyrir að fjár-
magnið lá þar og þvi vissara að
hafa karlinn góðann.”
„Stéttaskipting er mjög áber-
andi þarna og viö urðum strax
varir við hversu mjög hvitir
menn litu niður á hina innfæddu.
Raunar var okkur báðum sagt
strax, I upphafi, aö viö ættum að
koma fram viö svertingja eins og
dýr þvi að þeir væru dýr. Þessu
vildum við ekki una og fór það
mjög I taugarnar á skipstjóran-
um enda gekk hann manna
harðast fram i þessu og notaði
þessa aðferð óspart á undirmenn
sina. Eitt sinn hafði ég boöið
nokkrum undirmannanna inn i
klefann minn er karlinn birtist i
dyrunum, sótsvartur af bræði og
rak alla út. Honum fannst það
nánast glæpur af mér aö umgang-
ast þá eins og jafningja. Hann var
hálfgert hrakmenni og sýndi oft á
sér ljótar hliðar.
Eitt má hann þó eiga að hann
var mikill Islandsvinur og sýndi
þaö oft i verki. Hann haföi fariö
siðustu hringferðina umhverfis
landið með gömlu Esjunni, tekið
mikið af myndum og kynnst landi
og þjóð. A meðan ég dvaldi þarna
úti hélt hann oft fyrirlestra um Is-
land og sýndi skuggamyndir og
var það bæði mikil og góð land-
kynning. Hann geröi sér mjög
dælt við mig og var alltaf að bjóöa
mér hingað og þangað þótt ég
hefði takmarkaðan áhuga. Ég fór
þó oft með honum á Kiwanis-
fundi en hann starfaöi mikið i
þeirri hreyfingu.”
„Minnugir þess hve
Kristján var harð-
ur...”_______________________
,,Ég lenti aldrei I neinum úti-
stöðum við.Mafiuna eða stóð aug-