Vísir - 12.06.1979, Síða 9

„Eini zontaklúbburinn í heim-
inum, sem ræktar kartöflur”
Texti og myndir: Helgi Már Bárðarson og Sævar A. Jónsson
VÍSIR
Þriöjudagur 12. júni 1979
Um nokkurt skeið hafa Reykvíkingar átt þess kost
að geta heimsótt útimarkað á Lækjartorgi, þar sem
hægt hef ur verið að kaupa allt milli himins og jarðar.
Þessu hef ur hingað til ekki verið til að dreifa á Akur-
eyri, en þó kom að því s.l. laugardag, að Akureyring-
um stóð til boða útimarkaður á Nonnaflötinni í Inn-
bænum og var hann haldinn á vegum Zontaklúbbsins á
Akureyri. Þarseldu Zontakonur blóm, kakó og lumm-
ur, og einnig var þar heilmikill basar, sem gestir
kunnu vel að meta.
Þegar Visismenn bar aö, var
samankominn mikill fjöldi fólks
viö tjöld þeirra Zontakvenna og
höfðu konurnar i mörgu aö
snúast og vart að þær hefðu
tima til að ræða við blaðamenn.
Þó tókst okkur að tæla eina kon-
una, Eddu Eiriksdóttur, frá af-
greiðslustörfum við basar-
sjálfar okkar kartöflur og eftir
hálf-slæma byrjun á þvi fyrir-
tæki, hefur þetta gengið mjög
vel. Þetta er þriðja árið, sem við
erum á kafi i kartöflunum, og
við vonumst til þess að þetta ár
verði gott kartöfluár. Siðastliðið
ár var mjög gott. Þessar
kartöflur okkar seljum við siðan
beinast sfðan að næstu tvö árin.
Edda sagði okkur ennfremur,
að nú væri t.d. athyglinni beint
að fátækrahverfum i Colombiu
og félagslegum umbótum og
uppbyggingu þar. í Colombiu
hafa orðið miklar náttúruham-
farir og Zontaklúbburinn vinnur
að þvi að útvega hinu hrjáða
fólki félagslega og læknisfræði-
lega þjónustu.
Og svo var það kakó og
lummur....
„Við erum afskaplega
ánægðar með þennan útimark-
að okkar hér og það er aldrei að
vita nema við gerum aðra
tilraun,” sagði Edda Eiriksdótt-
ir og brosti hamingjusamlega.
„Þetta er svo liflegt hérna og
ARNI úla
KveOja frá Biaðamannafélagi íslands
í dag er kvaddur merk-
ur brautryðjandi á sviði
blaðamennsku á íslandi
— Árni Öla. Hann var
fyrsti maðurinn, sem hér
var ráðinn til starfs sem
almennur blaðamaður.
Með því voru mörkuð
tímamót í blaðaútgáfu
hérlendis, þvi fram að
þeim tíma höfðu ekki
aðrir blaðamennsku að
aðalstarfi en ritstjórar,
sem gjarnan voru einnig
útgefendur.
Ráðning Árna Óla til
Morgunblaðsins 1913 var
því fyrsti vísirinn að
þeirri þróun, sem síðar
varð.
Árni óla lagði mikla
rækt við íslensk fræði og
þá ekki síst að grafast
fyrir um uppruna gam-
alla minja. íslenskir
blaðamenn þurfa á hinn
bóginn ekki að leita lengi
eða fara langt til þess að
finna hornsteininn að
stétt sinni eins og hún er
nú byggð upp.
Mikill erill og önn er
fylgifiskur blaða-
mennskunnar. Reynslan
hef ur líka orðið sú að f áir
hafa enst þar lengi. Þeim
mun aðdáunarverðari
verður Árni Óla okkur. Á
honum var aldrei neinn
bilbug að finna þrátt
fyrir háan aldur. Hann
stóð eins og klettur úr
hafi til siðasta dags.
Það er íslenskri blaða-
mannastétt mikill fengur
að hafa átt sííkan
frumherja. Blaðamenn
sýndu honum hvern hug
þeir báru til hans,með því
að kjósa hann heiðurs-
félaga Blaðamanna-
félags íslands.
Nú að leiðarlokum vott-
um við börnum Árna Óla
og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð — og
kveðjum hann með virð-
ingu og þakklæti.
tjaldið. Við spurðum fyrst hvað
þessi Zontaklúbbur væri eigin-
lega.
„Zontaklúbburinn er klúbbur
kvenna, sem gegna sjálfstæðum
ábyrgðarstöðum. Klúbburinn
hér á Akureyri er fremur fá-
mennur, telur aðeins um 30
konur. Zontaklúbbur Akureyrar
á og rekur Nonnasafn og
stendur straum af öllum rekstri
þess, þó með dálitlum tilstyrk
frá riki og bæ. Þessi úti-
markaður er hugsaður sem
fjáröflunarleið og við hyggj-
umst nota ágóðann til að styrkja
okkar liknarmálefni. Við höfum
t.a.m. styrkt Sólborg, vistheim-
ili vangefinna, og hinar ýmsu
deildir Fjórðungssjúkrahúss-
ins”.
Á kafi í kartöflunum
Við spurðum Eddu um aðrar
fjáröflunarleiðir Zontaklúbbs-
ins. ,,Ef þið litið hérna upp i
brekkuna fyrir ofan Nonna-
húsið, sjáið þið heljarmikinn
kartöflugarð. Þarna ræktum við
Litið við á útimarkaði zontaklúbbs Akureyrar
á sumrin”. Edda sagði að
Zontaklúbbur Akureyrar væri
eini sliki klúbburinn i heim-
inum, sem ræktaði kartöflur og
væri frægur fyrir, þvf útlending-
um þætti fáránlegt að nokkurt
félag gæti grætt á kartöflurækt.
Nafnið sótt til Sioux-
Indiána
Talið barst aftur að Zonta-
klúbbnum sem slikum og sagði
Edda að Zontahreyfingin væri
alheimsfélagsskapur. Nafnið
Zonta væri sótt i mál Sioux-
Indiána og hefði hver stafur
orðsins sitt ákveðna tákn.
„Þannig táknar Z til dæmis ljós,
birtu, eða eitthvað á þá lund,
eiginlega ljósgeislar til þeirra,
sem ekki búa við of mikla birtu I
lifinu. Hinir stafirnir þýða svo
vernd, hlif, o.s.frv.”. Zonta-
hreyfingin beinir kröftum
sinum fyrst og fremst að likn-
armálum’og á fundum Alþjóða
samtakanna er á tveggja ára
fresti valið eitthvert ákveðið
liknarmálefni, sem kraftarnir
gaman að sjá svona margt fólk
úti i guðsgrænni náttúrunni.”
En nú var ekki við annað kom-
andi hjá Eddu en að hún fengi að
bjóða okkur kakó og lummur og
var það boð vel þegið. Við
ruddumst inn i lummutjaldið,
þar sem tvær konur voru i óða
önn að afgreiða svanga gesti, og
fengum okkur rjúkandi kakó og
gómsætar lummur.
„Jeg ved ikke rigtigt
hvad foregaar her"
A leið okkar um svæðið
sáum við mann sem okk-
ur sýndist prýðilega fallinn
til að spjalla við um útimarkað-
inn. Það komu þó aðeins vöflur
á okkur þegar við fórum að
rabba við hann, þvi þetta reynd-
ist vera blaðamaður frá
Jyllandsposten i Danmörku,
sem var staddur á Akureyri til
að fylgjast með þingi Lions-
manna. Dönskukunnátta
blaðamanna fékk heldur betur
að reyna á sig og virtist hinn
danski kollega vor, Hans Jakob
Nielsen, hafa gaman af dönsku-
tilburðum okkar. Við spurðum
Nielsen fyrst hvernig ho’num lit-
ist á útimarkaðinn, en hann
kvaðst litt geta um það sagt, þvi
hann vissi mest litið um það
sem hér færi fram. Blaðamenn
reyndu eftir beztu getu að út-
skýra það fyrir honum og virtist
áhugi hans þá heldur giæðast.
Hann hafði þó aldrei heyrt á
Zontahreyfinguna minnst en
hins vegar kannaðist hann
mætavel við rithöfundinn Nonna
og verk hans. „Ég hef bragðað
aðeins á kleinunum þeirra
hérna,” sagði Nielsen, „og þær
eru sérdeilis ljúffengar.” Og
þar með var hann rokinn af stað
i Sjálfstæðishúsið til að kanna
gang mála hjá Lionsmönnum.
Visismenn voru lika á hraðferö,
þökkuðu pent fyrir góðgerðirnar
og yfirgáfu hinn glæsilega
markað þeirra Zontakvenna,
sem virtist nú jafnvel enn fyllri
af fólki en þegar við komum.
Hans Jakob Nielsen, blaðamað-
ur Jyllandsposten.