Vísir - 19.07.1979, Blaðsíða 13

vísm
Fimmtudagur 19. júlí 1979.
I m
VtSIR
Fimmtudagur 19. júlí 1979.
t

í; mm

fZL" k
■
eigin.niann* sinii "asbjörn"Uog^khn^a * P a vi6 uppþvo«i„„ fvrir iiosn,vndarano.
sagöi Hjördis vift
Allt gott 09 blessað
„Ég er úr sveit, og fámál á
opinberum vettvangi” sagöi
Margrét Sigurbjörndóttir, sem
viö hittum I miöbænum. ,,Um
mig er ekkert aö segja nema
þaö aö ég er á stefnulausu
labbi.”
Þegar nánar var aö gáö kom i
ljós, aö Margrét átti hér áöur
fyrr býliö Hjörsey i Mýrum.
Flutti svo til stórborgarinnar
fyrir tuttugu árum. yMér þykir
allt gott og blessaö 1 borginni”
sagöi hún. „Sveitin þótti mér
einnig góö og blessuö. Viö
bjuggum engu stórbúi en áttum
þóhesta.kýr og kindur. Þá þótti
lúxus aö eiga sláttuvél og rak-
vél. Svona hefur aldarandinn
breyst”.
— AHO
varla fullglld-
ur útlendlngur
Þegar viö hittum Silverberg i
þriöja sinn á ranglinu um
bæinn, virtist fullljóst, aö um
bendingu frá örlögum væri aö
ræöa, og honum heföi veriö
ætlaö aö lenda i klóm blaöa-
manna þennan dag.
Hann var okkur sammála og
kynnti sig viröulega. Stuart
Silverbeg, búsettur i Alpafjöll-
um Coloradofylkis i Bandarikj-
unum, Aspen fjallasvæöinu, en
af rússneskum ættum. „Ég get
aö visu varla talist fullgidlur út-
lendingur hér, þvi aö Islands-
dvöl min veröur ekki lengri en
einn dagur” sagöi Silverberg
afsakandi. A morgun leggjum
viö af staö til Luxemburg, og er
ætlunin aö feröast um megin-
land Evrópu I tvær vikur. Konan
min er meö i för, en hún er aö fá
sér blund á hótelinu, þvi aö litiö
varö um svefn i flugvélinni I
nótt.”
Silverberg kvaðst vera fjall-
göngu- og skiöamaður. „Mig
langaöi til aö komast I skoö-
unarferð um landiö I dag, en
vélinni seinkaöi, og viö misstum
af feröinni. Á meginlandinu hef
ég ákveðið aö halda mig mest á
jafnsléttu til tilbreytingar”.
— AHO
Einkenni hrauslra manna
að fara með friðsemd”
- seglr „llðnlð” á Bergstaðaslrætlnu
„Ég er bara aö taka mér smá-
hvíld, svo ég detti ekki niöur
dauöur úr hjartaslagi á leiöinni
uppeftir” sagöi Pétur H.
Salómónsson, þegar viö hittum
hann, þar sem hann haföi tyllt
sér niöur upp viö húsvegg neö-
arlega á Laugarveginum.
„Þótt þaö sjáist ekki á mér, er
ég oröinn gamall maöur” bætti
Pétur viö. „Þegar ég var upp á
mitt besta, var ég I tölu hraust-
ustu manna á íslandi, enda er
ævisaga min stórmerk. Ég á
enn eftir fáein eintök af henni.
Komdu þvi til skila fyrir mig, aö
vilji einhver eignast eintak,
megi sá hinn sami heimsækja
mig aö Bergstaöastræti 8, aö
kvöldinu til þvi aö ég sæki ekki i
Hallærisplaniö”.
Pétur sagöist vera aö koma
frá þvi að selja varning niöri viö
Útvegsbanka. „Réttara sagt viö
hinn forna íslandsbanka, eins
og ég leyfi mér aö kalla hann”
héltPéturáfram. „Ég erlæröur
maöur i mörgu, þótt ég sé
óskólagenginn, og fylgist ekki
sist með veraldarsögunni.
Undanfariö hef ég fylgst náiö
með hamaganginum I Nica-
ragua, og hef veriö aö velta þvi
fyrir mér, hvort viö eigum
eitthvaö svipað yfir höföi okkar
hér á íslandi. Sennilega ekki.
Viö Islendingar tökum varla
upp á þvi aö drepa þá sem kúga
okkur.”
„Ætið þungvopnaður
á heimiii minu”
Pétur sagöi aö hann drifi sig
alltaf niöur i bæ I söluferö,
þegar vel viöraði,, og heilsan
væri góö. „Ef þiö snúiö nefinu
upp i vindinn skiljiö þiö hvers-
vegna ég er aö hrökklast heim.
Kaldranalegt i hæsta máta. Og
fólkið hleypur eins og veöriö.
Þetta er allt sálrænt. Sumariö
er þaö kaldasta sem ég hef lifaö
siöan 1905.”
„Leggiö nú áherslu á þaö fyrir
mig aö fólki sé velkomiö aö
koma i heimsókn til min á Berg-
staðastrætið, vilji þaö mér eitt-
hvaö, þvi aö ég á oröiö óhægt
um bæjarferðir” sagöi Pétur aö
skilnaði. „Þaö er eins og I
dæmisögu Esóps um ljóniö, sem
var hætt að geta veitt, og bauö
þá öllum dýrum skógarins aö
koma og heilsa upp á sig. Tófan
átti eitt sinn leiö framhjá bústaö
ljónsins, en hafnaöi boði um inn-
göngu meö þeim oröum, aö hjá
slikum gestgjafa lægju öll spor
inn, en engin út. Hjá mér er
þetta ööruvisi. Sporin liggja út
lika.”
„Aö visu er ég ætiö þungvopn-
aöur á heimili minu. Nakiö
sverö er hvilunautur minn, og
axir geymi ég á visum stööum
en hins vegar engin skotvopn.
Engin ástæða er þó til ótta af
þessum sökum, enda er þaö ein-
kenni hraustra og sterkra
manna aö fara með friösemd,
nema nauösyn beri til annars”.
— AHO
Segir Vguröur

ÍL ..'M

FISKLYKIIN GÓBS VIII
Svisslendingana Rolf og Margréti bar aö I Laug- sem rokiö bar með sér frá Fiskimjölsverksmiöj- Rolf og Margrét ætla aö vera um kyrrt I mánuö,
ardtflnum um leiö og Visismenn, og byrjuöu strax unni, bauð gestina velkomna I Laugardalinn. og fara hringinn i kringum landiö. „Viö höfum nú
aö bjástra við aö koma tjaldinu upp. Margrét fitjaöi upp á nefið, og furöaði sig á lykt- komiö fjórum sinnum til Grikklands, og I þetta
inni, en þegar henni var sagt aö hún væri af fiski, sinn ákváöum viö að fara heldur noröur á bóginn”
Þau ætluðu aöeins aö tjalda til einnar nætur,eöa lyftist á henni brúnin, og virtist henni þykja lyktin sögöu þau.
þangaö til þau fyndu ódýran gististaö. Stæk lykt, góös viti um Islandsdvölina. — AHO
Alveg aö krúkna
„Ég er alveg aö krókna á
puttunum” sagöi Hjördis
Ringas, sem stóö viö vaskinn i
Laugardalnum og þvoöi matar-
ilát, þegar Visismenn bar aö
garöi. „Er alltaf svona kalt hjá
ykkur á sumrin”?
Viö geröum okkar besta til aö
fullvissa hana um, aö veöráttan
brygöi einstöku sinnum fyrir sig
betri fæti en þessum, en þegar
viö kvöddum var hún ennþá
vantrúin uppmáluð. Hjördis er
hér stödd ásamt eiginmanni
sinum Asbirni, en þau hjónin
eru frá bænum Lindási i Noregi.
Þau hafa verið hér á landinu i
tvær vikur, og búiö i tjaldi mest-
allan timann. „A Borgarnesi
létum viö samt eftir okkur aö fá
hótelherbergi, og þaö var kær-
komin hvild” sagöi Asbjörn.
„Island er stórfint, en mikiö
djöfull getur þaö veriö kulda-
legt”.
— AHO
Steig sialdan tll himna
„Þeir eru margir sokkarnir,
sem þarf aö þvo á svona löngu
feröalagi” sagöi Þjóöverjinn
Jakob Schwindt, sem viö hittum
fyrir i Laugardalnum þar sem
hann var aö taka sokkana sina
af snúru.
Snúrunni var haldiö upp af
griöarstóru MZ mótorhjóli frá
Austur-Þýskalandi, en á þvi
hefur Jakob þeyst um landiö i
tæplega tvo mánuöi. Hann kom
til tslands meö ferjunni frá
Bergen, en á sunnudaginn
hyggst hann halda til Banda-
rikjanna og þaöan til Kanada.
„Timanum hér hef ég eytt i aö
fara hringinn i kringum
landiö”, sagöi Jakob. „Einnig
brá ég mér i ferö upp á hálendiö.
Ég hef gaman af fjallgöngum,
en þó hef ég gert litið af þvi hér
að stlga til himna.” Jakob hefur
búið I tjaldi alla veruna hér.
„Mótorhjóliö mitt er meö hliö-
arkerru, og er þvi auövelt fyrir
mig aö flytja útilegubúnaö á
milli. Ég hef hugsað mér aö
leggja hjólinu minu hér á
tslandi á meöan ég er i Banda-
rikjunum og sækja þaö síöan i
bakaleiöinni. Aö þvi búnu sný ég
aftur til Bonn, þar sem ég á
heima”.
leyfið mér að taka
ofan heivllls hattinn
- spjaiiað vlð verkamenn við hölnina
„Leyfiö mér aö taka ofan
helvltis hattinn áöur en þiö
hleypiö myndinni af” sagöi
Ingimundur Sæmundsson, sem
viö hittum niöri á Reykjavikur-
höfn, þar sem hann var ásamt
nokkrum öörum hafnarverka-
mönnum aö afferma Fjallfoss.
„Liturinn á honum nýtur sin
hvort eð er engan veginn i svart-
hvitu. Þeir telja sig veröa aö
hafa hattana svona æpandi
appelsinurauöa, til þess aö
utanaökomandi hlutir, dauöir
sem lifandi, skirrist viö aö nálg-
ast og berja mann i hausinn.
Ekki veitir svo sem af, enda
brotnaöi kollurinn á mér i vinn-
unni fyrir nokkrum árum, áöur
en hattarnir komu til sögunnar.
Takiö eftir lautinni i enninu. En
þaö breytir ekki þvi, aö mér
finnst þeir litt myndrænir”.
Ingimundur segist hafa unnið
á höfninni i þrátiu ár. „Einu
sinni var ég bóndi. Bjó aö Rauö-
hálsi i Helgafellssveitum. Satt
aö segja kunni ég betur viö
sveitalifiö, en eitthvaö gott má
lika finna viö lifiö á höfninni”.
„Þið þyrftuð að gerast
hafnarverkamenn”
1 affermingunni hittum viö
einnig Sigurö Einarsson, eöa
Sigga svarta, eins og kollegar
hans kalla hann, þvi aö maö-
urinn er dökkur á brún og brá og
mikilúðlegur mjög. Reykir
filtersigarettur, og er ekkert aö
hafa fyrir þvi aö taka út úr sér
filterinn eftir að sigarettan er
brunnin niöur, heldur biður ról-
egur eftir vindhviöu til aö feykja
honum burt.
Þennandag var i þessu tals-
verö vinnuhagræöing þvi aö nóg
var um vindhviðurnar. Hávaö-
inn i þeim blandaöist saman viö
gauraganginn i vélunum, sem
notaöar eru til affermingar og
var engu likara en maöur væri
staddur á miöjum vigvelli og
bardagar geisuðu allt I kring.
Við áttum fullt i fangi meö að
foröa lifi og limum undan farm-
inum, sem steypti sér niöur úr
lofti ófarvarandis og úr ólikleg-
ustu áttum.
„Maöur veröur alveg kolrugl-
aöur á þessu, Siguröur, sagöi ég
og leitaöi skjóls undir skúrvegg.
„Já, þú ert náttúrulega kol-
rugluö, en hins vegar er ekki
sömu sögu aö segja af mér svar-
aöi hann, hallaöi sér upp aö
skúrnum og kveikti i sígarettu.
„Þú þyrftir bara aö halda hér til
i fjögur ár eins og ég, og þá yröi
allt I lagi meö þig.”
Siguröur fæddist á tsafiröi en
fluttist ungur suöur. „Ég vildi
suður til aö vinna. Mér finnst
ágætt að vinna hér við höfnina.
Þaö er auövitað ekkert gaman I
sjálfu sér, en einhversstaöar
verö ég aö vinna. Þá er alveg
sama hvort ég er hafnarverka-
maöur eöa eitthvaö annað. Ég
held aö þaö sé litill munur á
einni vinnu og annarri. Munur-
inn liggur fyrst og fremst I
manni sjálfum, i afstööunni til
vinnunnar. — AHO