Morgunblaðið - 30.09.2001, Page 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30. SEPTEMBER 2001 31

 
 
 
  
 

 

 



   
   
  
 
 
 

      !

   
 !  "
# $    
"% &  !  
  " % !#
'(  " )"## #*  +,-  
 ! )"##.

 




   
 

  

 








 

  
    

         

    !"!#
 
 !

" #

!!" $%" &"
'!$ !
(
#
 $%" )%*!!
! "+,%- !
"  $%" "!%
.

(" #
  !
" !
/" 0!
)%! $%"
""   !
!1 23 $%"
/3"
#
  ! "0" #
""$%"
45 !!

#
"!% ! ""5
6#
 $ $%"

""  !$!$"#

  




  
 
 



  

  
 

  
 
 

 

  

     

 !   



"    "#


  
! "#
 $  

#%

 
 &!'
 #  
    
 &&'(

 

       



   

   

  


 


 



 




 
 !
"


 #
$



%

%  


%

 


 
 

 



 



 



 
 
 !"#$"
   


  

      %&'' 
('
 %&''    

 
$  ) %&'' 


  *  +%&'' 
 
 %&''  ,- 
 
../0
✝ Herdís Eggerts-dóttir fæddist á
Sæbóli í Haukadal við
Dýrafjörð 5. septem-
ber 1932. Hún lést á
heimili sínu 23. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Herdísar
voru Eggert Guð-
mundsson, f. 10. jan.
1883, d. 14. maí 1966,
og kona hans Guðríð-
ur Gestsdóttir, f. 11.
sept. 1897, d. 14. jan.
1993. Bræður Herdís-
ar eru Jón Þorberg, f.
7. okt. 1922, Guð-
mundur, f. 29. jan. 1928, og Andrés
Magnús, f. 20. okt. 1929.
Herdís giftist 29. okt. 1955
Magnúsi Helgasyni, f. 29. des.
1932, foreldrar hans voru Helgi
Benónísson, f. 23. apríl 1900, d. 19.
ág. 1985, og Nanna Magnúsdóttir,
f. 12. sept. 1905, d. 9.
sept. 1975. Börn Her-
dísar og Magnúsar
eru: 1) Guðmundur, f.
5. jan. 1956, kvæntur
Ingibjörgu Hreiðars-
dóttur, f. 2. mars
1952, og eiga þau tvö
börn, Heiðar Levy og
Tönju Huld; og 2)
Ester, f. 5. ág. 1964.
Fyrir átti Herdís son-
inn Eggert, f. 31 ág.
1953, kvæntur Þrúði
Gísladóttur, f. 9. des.
1950, og eiga þau
fjögur börn, Gísla
Frey, Óskar Örn, Magnús Fannar
og Jóhönnu Herdísi. Faðir Eggerts
er Sigurjón Valdimarsson.
Útför Herdísar fer fram frá Há-
teigskirkju á morgun, mánudaginn
1. október, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Einstakur er orð sem notað er, þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt, faðmlagi eða
sólarlagi eða manni sem veitir ástúð með
brosi eða vinsemd.
Einstakur lýsir fólki sem stjórnast af rödd
síns hjarta og hefur í huga hjörtu annarra.
Einstakur á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir.
Og hverra skarð verður aldrei fyllt.
Einstakur er orð sem lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Elsku besta mamma mín, hvíl í
friði.
Þín
Ester.
Það var sunnudaginn 23. septem-
ber kl. 11 að ég heyrði þessa sorg-
arfrétt, „amma er dáin“. Ég trúði
þessu varla, ég sem var nýbúin að
fara í heimsókn til hennar og mér
fannst hún bara líta vel út. Þá var hún
nýbúin að eiga afmæli og ég og
mamma vorum að gefa henni afmæl-
isgjöf. En amma var búin að vera veik
en ég fékk aldrei að vita neitt. Það var
alltaf sagt við mig þegar ég spurði
hvað mamma og pabbi voru að tala
um: „Amma er svo veik“ en hvernig
var hún veik? Það fékk ég aldrei að
vita.
Ég man að þegar ég var lítil fannst
mér svo gaman að vera í garðinum
hjá ömmu og afa. Hann var risastór
með fullt af blómum. Einu sinni fór ég
með Ester frænku minni og ömmu í
bæinn og þær keyptu skó og pils á
mig. Ég var svo ánægð með mig og
það er til mynd af mér sem er uppi á
hillunni hjá ömmu og afa, ég í dopp-
ótta pilsinu og rauðu Adidas-skónum.
Afi setti líka rólu í garðinn og ég ról-
aði næstum alltaf þegar ég kom í
heimsókn. Amma var líka alltaf að
baka og allt sem hún bakaði var svo
gott. Þegar ég kom í heimsókn einu
sinni spurði hún mig hvort ég vildi
hjálpa henni að snúa kleinunum sem
hún var að steikja og ég gerði það.
Hún vissi hvað mér þóttu góðar klein-
urnar sem hún bjó til og hún gaf mér
oft poka með kleinum í þegar hún var
búin að steikja þær. En síðan þurftu
þau amma og afi að flytja vegna þess
að þau gátu ekki séð um garðinn leng-
ur því að amma var svo lasin.
Amma fylgdist aðeins með hand-
boltanum út af mér og Hreiðari bróð-
ur mínum. Ég hringdi stundum eftir
mót og sagði ömmu og afa hvernig
gekk og líka þegar ég fékk einkunnir
á prófum í skólanum. Ömmu þóttu
pítsur svo góðar og mér finnst það
líka. Henni fannst þær bestar með
skinku, papriku og sveppum. Hún
spurði stundum Ester hvort við ætt-
um ekki að fá okkur pítsu. Mér fannst
amma svolítið matvönd en við eigum
það sameiginlegt.
Amma hringdi mjög oft til okkar og
talaði stundum við mig. Hún talaði oft
um sig þegar hún var ung en sagði að
það væri bara á milli hennar og mín.
Amma var flink í höndunum eins og
maður sér þegar maður skoðar púð-
ana sem hún saumaði. Fyrir stuttu
prjónaði ég húfu og sýndi henni hana.
Ömmu fannst hún voðalega flott og
bað mig um að prjóna húfu handa sér.
Ég sagðist ætla að prjóna fyrst trefil
við húfuna sem ég prónaði og svo
myndi ég prjóna húfuna. Hún hringdi
í okkur fjölskylduna og þegar ég svar-
aði spurði hún: „Ertu byrjuð á húf-
unni minni?“ En síðan gerðist þetta.
Ég hef aldrei gengið í gegn um svona,
en allir þurfa að ganga í gegn um
þetta og þetta er mjög erfitt. Eins og
afi sagði, allir þurfa að deyja. Ömmu
líður miklu betur núna.
Elsku amma. Ég vona að þér líði
vel núna. Núna ertu hjá langömmu og
langafa. Þú veist að mér þykir vænt
um þig.
Þín sonardóttir,
Tanja Huld.
Haustið er komið, litadýrð gróðurs
er mikil, sem speglast í kyrrð Þing-
vallavatns eftir fegurð og hlýleika
sumarsins. Að morgni þessa dags, 23.
september, lést elskuleg fænka mín
og vinkona. Herdís frænka var alveg
einstök kona, hörkudugleg, vel liðin af
öllum sem kynntust henni og gat allt-
af gefið af sér ylríka góðvild. Á mínum
bernskuárum var alltaf mikil tilhlökk-
un að fá hana í heimsókn með fjöl-
skylduna vestur á Patreksfjörð á leið
til ömmu og afa í Haukadal við Dýra-
fjörð enda komu þau alla leið frá Vest-
mannaeyjum. Lítil hnáta var með í för
og elti hún mig hvert fótmál, talandi
út í eitt og hló þess á milli, alveg ynd-
isleg. Þetta var upphaf okkar kæru
vináttu sem þær mæðgur vitnuðu oft í
á góðum stundum.
Þau hjónin áttu yndislegt og fallegt
heimili í Vestmannaeyjum, þar réð
ríkjum smekkur þeirra hjóna, innan-
dyra sem utan. Vinir og ættingjar
voru margir og gott að búa þar. Þau
fluttu til lands með söknuði þegar
gosið varð 1973 og settust að í
Reykjavík. Hjónin byggðu einnig
mjög fallegt hús á Arnarnesinu frá
grunni sem sýndi best hversu sam-
hent þau voru í öllu. Garðurinn varð
fljótlega þeirra sameiginlega áhuga-
mál og á seinni árum þeirra tóm-
stundagaman þar sem litadýrð og
smekkur beggja á vali gróðurs mynd-
aði hlýja umgjörð um húsið. Á heimili
þeirra var alltaf gott að koma og var
Herdís einstök húsmóðir, fagurkeri
og hafði mikið yndi af að fegra um-
hverfi sitt. Sjálf var hún alltaf vel
klædd og snyrt hvert sem hún fór.
Herdísi fannst gaman að ferðast og
fóru þau hjónin nokkrar ferðir til út-
landa, ein og með vinum sínum. Her-
dís var ekki heil heilsu síðustu árin, en
alltaf jafndugleg og elskuleg. Síðasta
eina og hálfa árið bjuggu þau hjónin í
glæsilegri íbúð í Funalind í Kópavogi.
Við söknum Herdísar og þökkum
henni allar samverustundir liðinna
ára. Við Kjartan og Sif Haukdal vott-
um Magnúsi, Ester, Guðmundi, Egg-
erti og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Svala Haukdal Jónsdóttir.
Nú, þegar hallar að hausti og nátt-
úran klæðist haustlitunum, laufin
taka að falla af trjánum, kemur mað-
urinn með ljáinn og reiðir til höggs.
Það er sama hvernig aðstæður eru,
hvort við erum heilbrigð eða sjúk,
alltaf vegur hann úr launsátri. Samt
er dauðinn samofinn lífinu og óum-
flýjanlegur og oft kærkomin lausn frá
sjúkdómum og veikindastríði. Herdís
fæddist vestur á Dýrafirði og ólst þar
upp, en fór svo til Reykjavíkur og var
þar í vist í nokkur ár. Þar kynntist
hún eftirlifandi eiginmanni sínum,
Magnúsi Helgasyni, og hófu þau bú-
skap í Vestmannaeyjum árið 1955.
Þau byggðu sér fljótlega hús á
Búastaðabraut 6 og fluttu þangað um
svipað leyti og við hjónin fluttum í
nýtt hús hinum megin við götuna.
Magnús þekkti ég frá barnæsku en
þarna, við götuna, bjó hringur fólks á
svipuðum aldri og var mjög gott
mannlíf og vinátta þarna á milli, sem
hefur enst í gegnum þykkt og þunnt.
Árið 1973 urðu mikil umskipti á
högum og búsetu þessa hóps vegna
eldgossins í Heimaey. Magnús og
Herdís fluttu ekki aftur til Eyja, sem
og við hjónin. Milli okkar hefur alltaf
ríkt mikil og góð vinátta og hafa þau
Magnús og Herdís ávallt verið
reiðubúin að rétta hjálparhönd, ef á
hefur þurft að halda.
Við hjónin fórum nokkrum sinnum
saman í ferðalög um Evrópu og voru
það ákaflega skemmtilegar ferðir,
sem munu bætast í brunn góðra
minninga um Herdísi.
Með Herdísi er gengin góð og sönn
kona og þökkum við hjónin henni fyr-
ir langa og trausta vináttu, sem aldrei
bar skugga á, um leið og við vottum
Magnúsi og börnunum okkar innileg-
ustu samúð og biðjum Guð að styrkja
þau í sorginni og minnast Herdísar
eins og hún var, góð og sönn.
Helga og Jón Berg.
Það var sunnudagsmorgunn. Kinn-
in skartaði sínu fegursta í óteljandi
haustlitum. Ég var á leiðinni til Ak-
ureyrar þegar síminn hringdi. Það
var Ester. Hún Hedda mín var dáin.
Ég trúði vart mínum eigin eyrum, en
þó vissi ég að það myndi koma að
þessu, því öll vitum við jú að við deyj-
um, ekki satt? En þetta átti bara ekki
að gerast strax. Hedda var að vísu bú-
in að stríða við langvarandi veikindi
en einhvern veginn trúði ég því alltaf
innst inni að hún yrði heil aftur. Og
auðvitað er hún orðin heil núna. Hún
er komin á stað þar sem sársauki er
óþekkt fyrirbrigði og ég trúi því að
hún svífi nú á bleiku skýi, horfi á fólk-
ið sitt og beini því á réttar leiðir í því
sem framundan er. Ég kynntist fólk-
inu í „Nesinu“ þegar ég var á öðru ári
í menntaskóla. Þegar ég hitti Magga
og Heddu í fyrsta sinn var tekið vel á
móti mér. Og alltaf eftir það! Húsið í
Nesinu og síðar íbúðin í Funalindinni
voru notalegir staðir að koma á, gott
að sitja og spjalla um alla heima og
geima, allt og ekkert og drekka dálítið
kaffi. Mig langar að gera orð Hall-
gríms Péturssonar að mínum og er
viss um að það vildi Hedda líka gera
hefði hún tækifæri til:
Ég vil í Drottni sofna sætt,
samvizkustríðið allt er bætt,
dauðahaldi ég Drottin þríf,
dýrstur gef þú mér eilíft líf.
Kveð ég í Guði góðan lýð,
gleðilegrar þeim nætur býð,
þakkandi öllum þeirra styrk,
þjónustu, hjálp og kærleiksverk.
Ástkæra þá ég eftir skil,
afhenda sjálfum Guði vil,
andvarpið sér hann sárt og heitt,
segja þarf honum ekki neitt.
Áföll undanfarinna ára hafa án efa
oft gengið nærri fjölskyldunni í Funa-
lind, en ég trúi því að hún standi
sterkari eftir. Þessi fjölskylda hefur
verið til staðar fyrir mig í nærri tutt-
ugu ár og vonandi get ég veitt þeim
stuðning á þeim erfiðu stundum, sem
framundan eru. Það er langt til Húsa-
víkur en sem betur fer er símasam-
bandið gott. Það er undarleg tilhugs-
un að eiga eftir að koma í Funalindina
og drekka þar kaffi án þess að Hedda
sé til staðar. Við því er ekkert að gera;
Hedda er farin og við sem þekktum
hana erum ríkari eftir. Það munar um
liðsstyrk Heddu til allra góðra verka í
hennar nýju heimkynnum. Guð blessi
minningu Herdísar Eggertsdóttur og
veiti fjölskyldu hennar styrk í sorg-
inni.
Soffía.
HERDÍS
EGGERTSDÓTTIR