Vísir - 18.09.1980, Blaðsíða 14

Fimmtudagur 18. september 1980.
14
Sjónvarpstréð
SH i Hafnarfirði hafði
samband við blaðið:
Þaö hefur vart fariö fram hjá
neinum, aö áriö 1980hefur veriö
valiö sem ár trésins og er þaö
vel.
Sjónvarpiö hefur gert þessu
málefni góö skil og á vonandi
eftir aö ná til þess stóra hóps,
sem ekki gerir sér grein fyrir
þvihversu mikiöatriöiþaöer aö
rækta landiö og fegra umhverfiö
meö trjám og fallegum blóma-
beöum, á ég þá sérstaklega viö
þaö unga fólk sem gengiö hefur
hamförum um miöborg Reykja-
vikur og eyöilagt margra ára
vinnu þeirra sem leggja þessu
málefni gott liö.
Fréttastofa sjónvarpsins hef-
ur aö vlsu ofkeyrt þjóðina með
þessu góöa málefni. 1 hverjum
einasta fréttatima þess, þegar
menn eru teknir tali, er bak-
grunnurinn TRÉ. Það er virki-
lega fallegt að hafa trjágróöur
sem bakgrunn, þegar spjallað
erviöfólk en þegar það eralltaf
sama tréö, sömu laufin og sömu
hrislurnar, fréttatima eftir
fréttatima þá erhætt við, aö það
fari að hafa neikvæð áhrif á þá,
sem á horfa og fari aö hafa of-
næmi fyrir trjám.
Nú langar mið að spyrja, er
þetta „sjónvarpstré” færanlegt
eöa er mönnum stillt alltaf upp
á sama stað, þegar við þá er
rætt i sjónvarpsfréttum?
„ÞOGN ER BETRI EN
MRFLAUS ORД
Þorsteinn Magnússon,
tónlistarmaður , Jörfa-
bakka 12, skrifar:
Oft hefi ég séð furöuleg bréf
bæði I þessum dálki, svo og les-
endadálkum annarra dagblaöa
um óánægju ýmissa emstak-
linga meö popptónlist, en þó
keyröium þverbak mánudaginn
15.9. Þá rak ég augun I bréf frá
einhverjum hér á þessari siöu,
sem kallarsig „Aðdáanda góör-
ar tónlistar”. Byrjar bréf þetta
á þeirri frétt, aö leggja eigi niö-
ur poppþætti i útvarpi. Þetta
hefi ég ekki heyrt, enda miður ef
svo væri. Poppið i sinum ýmsu
myndum vermir og gleöur
margt hjartaö, bæöi ungt og
gamalt. Siðan rekur hver full-
yrðingin aöra, ýmist um popp-
ara eða tónlist þeirra, hver ann-
arri fáránlegri og mér hrýs hug-
ur við þvi, að ungt fólk meö
soddan þankagang fái aö
saurga siöur dagblaöa slikum
óhróöri sem þarna ber fyrir
augu.
Samkvæmt skrifum nafnleys-
unnar (bréfið var náttúrulega
nafnlaust) eru popptónlistar-
menn upp til hópa: „sóöalegir,
lúsablesar og eiturlyfjaneyt-
endur og framleiöa hávaöa á
hljóöfæri, sem þeir kunna ekk-
ert á” og tónlist þeirra: „garg,
bitlahávaöi, glamrandi ósómi
og hryllingur”.
Ég spyr: leyfist hverjum sem
er að geysast fram á ritvöllinn
og ráöast á fólk meö svona
óhróðri? Hefur bréfritari undir
höndum skýrslu um hreinlætis-
og neysluvenjur poppara?
Nú skyldi maöur ætla, aö
þessi „Aödáandi góðrar tónlist-
ar” væri búinn aö brjóta popp-
tónlist til mergjar og hlyti að
hafa eitthvað til sins máls, eftir
aö hafa lesið þessi stóru orö
hans. Nei, aldeilis ekki, þvi i lok
bréfsins kemur fram, að hann
slekkur alltaf á útvarpinu, þeg-
ar „hryllingurinn brestur á” og
segist aldrei hlusta á „popp-
farganiö” ótilneyddur. Nú,
jæja, kannski neyöir hann sig til
að vita, hvaö hann er að tala
um? ó, nei, vegna þess, aö á
öörumstaöibréfinusegir, að öll
bitlalög séu eins, sem er auðvit-
aö hrein fjarstæða. Hann er ef-
laust gersneyddur allri tónlist-
artilfinningu og er þarna aö tala
um hluti, sem hann hefur ber-
sýnilega ekkert vit á.
Bréf „Aðdáandans” er ekkert
annaö en ábyrgöarlaust rugl út 1
bláinn og skora ég á hann að
láta ekki frá sér heyra á opin-
berum vettvangi, nema þá til
þess aö biöja hlutaöeigandi aö-
ila afsökunar.
Sigurborgu finnst fokiö i flest skjól, ef lfka á aö banna poppþætti
útvarpsins.
Þetta tré viröist I fljótu bragöi ekki vera færanlegt, en skyidi þetta
vera tréö, sem bréfritari talar um?
Brefritari hefur áhuga á aö Reykvikingar fái sama rétt og nágrann-
arnir um lokunartima verslana.
Hvao um lokunartíma
verslana i
FJ i Reykjavik skrifar:
„Þaö hefur vakiö mikla at-
hygli þegar heimilissýningin
stóö sem hæst aö nokkrir áhuga-
samir verslunarmenn breyttu
opnunartima verslana sinna tU
að koma á móts viö áhugasama
kaupendur slna og þann áhuga
Sem vaknaði á heimilissýning-
unni á þeim vörum sem þar
voru á boröstólnum, þótti þetta
mælast vel fyrir.
En þaö er ekki aö spyrja aö
Reykjavík?
þvi þegar aö menn ætla aö lita
tilveruna og breyta út af vanan-
um þá viröast alltaf vera til ein-
hver lög sem banna þetta og
banna hitt. Væri ekki tilvaliðhjá
Verslunarmannafélagi Reykja-
vikur, að upplýsa okkur Reyk-
vikinga meira um þessi mál,
sem viröast stangast á viö þaö
sem gildir I nágrannabyggöun-
um okkar? Sem dæmi má nefna
þaö aö i Hafnarfiröi og i Mos-
fellssveit er hægt aö versla i
hinum ýmsu verslunum alla
daga vikunnar.”
Skorlup á
skynsemi
urinn vill ekki láta nafns sins
Sigurborg ólafsdóttir
hringdi:
Mig langar aö svara bréfi
„Aödáanda góörar tónlistar”,
sem birtist i blaðinu siöastliöinn
mánudag, undir yfirskriftinni
„Burt meö poppfarganiö”.
Þannig er mál meö vexti, að
ég á tvö börn á unglingaaldrin-
um og sannast sagna er ekki
alltof mikið gert fyrir þann ald-
urshóp. Þvi get ég ekki orða
bundist vegna þessa bréfs, þar
sem bréfritari krefst þess, að
poppþættir útvarpsins verði
lagöir niöur, sem eru i raun þaö
eina, sem gert er fyrir ungling-
ana i dag.
Þvl langar mig aö spyrja,
hvers vegna I ósköpunum lokar
aumingja maðurinn ekki fyrir
útvarpiö, þegar umræddir þætt-
ireru á dagskrá? Þar sem maö-
getiö mætti ætla, aö hann
skammaðist sin fyrir þessa
skoðunsina. En hver er kominn
til með aö dæma, hver hefur vit
á hverju? Svona skrif finnst mér
sanna allmikinn skort á skyn-
semi hjá viðkomandi bréfritara.
Af hverju er maðurinn hræddur
við aö láta nafns sins getiö? Er
hann hræddur viö, að leitaö
veröi lúsa og lyfja á honum eöa
hvað, eins og hann segir i bréfi
■sinu? Er hann sjálfur hræddur
viö úrkynjun hjá sjálfum sér?
Aöhugsasér, aö maöurinn skuli
alhæfa, aö allir þeir, sem hlusti
á poppþætti, séu úrkynjaðir,
lúsugir og þar aö auki eitur-
lyfjaneytendur.
Fólk, sem ekki þorir aö láta
nafns sins getiö undir skrifum
sinum, getur ekki veriö vant aö
viröingu sinni.
sandkorn
Þeir eru ekki uppnæmir fyr-
ir smámunum, Dagblaös-
menn. A mánudaginn var
mátti lesa á forsiöu þriggja
dáika fyrirsögn: ALLT
RÓLEGT A MIÐBÆJARVIG-
STÖDVUNUM. Og viö hliöina
var önnur tveggja dálka:
TUGIR BILA SKEMMDIR I
MIÐBÆNUM — gengiö skipu-
lega aö loftnesstöngum og
þurrkum bila á stóru svæöi á
laugardagsnóttina. Og inn I
blaöinu gaf aö lita enn eina
fyrirsögn um miöbjæarlifiö
um helgina: Svangar stúlkur i
miöbænum hugöust seöja
hungur sitt á lögregluþjónum.
Hvaöskyldu þeir á Dagblað-
inu flokka undir óróa.
Fyririram
gagnrýni
Svo er hér annað gullkorn
frá þessu frjálsa og óháöa, úr
sjónvarps- og útvarpsgagn-
rýni starfsmanna frá þvi á
mánudaginn. Þar stendur:
„Nú eru hafnir þættir um
veöurfræöi i útvarpinu, kl.
10.25 á sunnudagsmorgnum. t
gær talaöi Markus Á. Einars-
son um veöurspár og var þaö
fróöiegur lestur.”
Þætti Markúsar á sunnu-
dagsmorguninn kl. 10.25 var
nefnilega frestaö um eina
viku.
Eins og sumir hafa oröiö
varir viö, varö dálitil fyrir-
ferðaraukning á Dagblaöinu
um daginn og nú virðast þeir
hafa aukið hraöann lika og
skrifa nú gagnrýnina fyrir-
fram. Skyldi allt efniö vera
unniö af sama öryggi?
Olíuvandinn
Þaö á ekki af okkur aö
ganga i oliumálum. Þaö virö-
ist ekki vera nóg fyrir okkur
aö fást viö olíukreppuna á
sama hátt og heimsbyggöin,
heldur þurfum viö sifellt aö
finna okkar eigin oiiuvanda aö
elta uppi dýrustu oliu, sem fá-
anleg er á hverjum tima.
1 fyrra var þaö Rotterdam-
markaöurinn, sem haföi hæsta
veröiö, þá keyptum viö á þvi
veröi. Svo fór þaö verö aö
lækka, en verðiö hér heima
hækkaöi reyndar jafnt og þétt,
þrátt fyrir lækkanir úti, og
oliufélögin héldu áfram aö
tapa.
Tómas fór aö bjarga málinu
og geröi olfukaupasamning
viö Breta og kunnugir segja aö
viö töpum tveim milljöröum á
þeim samningi. Eftir svo góö-
an samning þurftu samnings-
aöilar auðvitaö aö fá sér góöan
graut austur á Þingvölium, en
Tómas segir landslýö 1 sjón-
varpinu aö þaö sé ekki vert aö
vera neitt aö tala um veröiö.
Var þaö furða?
Heyrnarleysi
Og svo var þaö ungi þreytti
iönaöarmaöurinn sem kom
heim til konunnar sinnar f mat
einn daginn. Þau bjuggu 1
blokkaribúö vestur i bæ.
Þegar hann settist I eldhús-
krókinn spuröi hann konuna
sina:
Hvaöa andskotans hávaöi er
þetta hinum megin viö þiliö?
— Þetta er hún Gunna
gamla hérna viö hliöina aö
tala viö sjálfa sig.
— En hversvegna þarf keri-
ingin aö rausa svona hátt?
— Hún er farin aö heyra svo
illa, biessunin.