Morgunblaðið - 24.09.2002, Qupperneq 37

Þessa góðu frænku mína kveð ég
nú með söknuði og minnist þess með
hlýju hve áhyggjulausa æsku ég átti
undir vökulum augum þeirra systr-
anna.
Tómas Ingi Olrich.
Þórhildur Steingrímsdóttir var
eftirminnileg og elskuleg kona og
það er gott að hafa fengið að kynnast
henni, enda eru allar minningar okk-
ar um hana góðar. Þórhildur var
lengi eina konan sem kenndi við
Menntaskólann á Akureyri og
kenndi þá leikfimi stúlkna við hlið
eiginmanns síns, höfðingjans Her-
manns Stefánssonar frá Miðgörðum
á Grenivík, sem kenndi íþróttir við
skólann 45 ár. Heimili þeirra hjóna
var mikið menningarheimili og sjálf
tóku þau virkan þátt í fjölþættu
menningarlífi á Akureyri um ára-
tuga skeið, söng, leiklist og íþróttum.
Þórhildur var fínleg kona, brosmild,
jákvæð og stafaði af henni birtu hvar
sem hún fór og hljóður, látlaus
styrkur, enda var hún manni sínum
mikil stoð í margvíslegum önnum
hans. Við fráfall þessarar hógværu,
mikilhæfu konu sendum við sonum
hennar og fjölskyldum þeirra sam-
úðarkveðjur og minnumst hennar
með þakklæti og virðingu.
Margrét Eggertsdóttir,
Tryggvi Gíslason.
Þá er hún amma mín búin að hitta
hann afa aftur og það hljóta að hafa
orðið fagnaðarfundir hjá þeim, það
er ég viss um, svo samrýnd sem þau
voru meðan bæði lifðu.
Það var alltaf gaman að koma sem
lítill polli í heimsókn í Hrafnagils-
stræti 6 í gamla daga og ekki var það
verra þegar ég varð síðan þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að búa hjá afa
og ömmu í fjögur ár, þegar ég ákvað
að koma hingað norður í Mennta-
skólann á Akureyri. Að þeim árum
bý ég alla tíð og á mikið að þakka.
Amma Þórhildur var ein sú besta
manneskja sem ég hef kynnst. Aldr-
ei sá ég hana rífast eða skammast, en
hún komst samt alltaf það sem hún
ætlaði sér, bara með góðu, eða hægt
og hljótt eins og segir einhvers stað-
ar. Amma var þannig gerð að það var
ekki hægt að hugsa sér að gera eitt-
hvað sem maður vissi að henni mis-
líkaði. Ég man bara eftir einu atviki
sem ekki verður farið nánar út í hér,
þar sem við afi fengum augnaráð frá
henni sem sagði okkur báðum miklu
meira en nokkur orð, þá fórum við
aðeins yfir strikið og það gerði mað-
ur bara ekki við svona góða konu.
Amma var alltaf mjög glæsileg
kona eins og raunar þær voru allar
systur hennar, og það var eftir þeim
tekið hvað klæðaburð og reisn varð-
aði. Þrátt fyrir háan aldur bar amma
sig áfram vel, var fallega tilhöfð og
þó svo hún myndi nú ekki alltaf hin
síðari ár allt sem gerðist í samtím-
anum þá fór hún svo glæsilega með
að fela það. Mér er sérlega minn-
isstæð ein heimsóknin til hennar í
vor upp á Hlíð, en þá var þar mikil
hannyrðasýning og við fengum okk-
ur göngutúr eftir langa ganginum til
að skoða sýninguna. Það var margt
um manninn og margir heilsuðu
ömmu sem var ágætlega hress þenn-
an dag. Hún tók að sjálfsögðu öllum
kveðjum vel, spjallaði stundum að-
eins og brosti sínu blíðasta. Eftir
eina kveðjuna spurði ég ömmu hver
þetta hefði nú verið, mér fannst ég
kannast svo við hann sagði ég, amma
leit á mig, brosti og sagði, það man
ég ekki en ég hlýt að eiga að þekkja
hann úr því hann heilsaði mér svona
fallega og svo hló hún. Eftir þetta
hittum við marga sem við heilsuðum,
suma þekkti amma, aðra ekki og hún
hvíslaði alltaf að mér hvort hún
þekkti viðkomandi eða ekki, og við
skemmtum okkur afskaplega vel
þennan göngutúr.
En nú er amma farin til afa og eft-
ir sitjum við hin með minningarnar
sem bara eru fallegar. Dóttir mín og
nafna langömmu sinnar átti svolítið
erfitt með að skilja af hverju
langamma þurfti að deyja og grét
mikið þegar henni voru færð tíðind-
in, en hún tók gleði sína á ný þegar
hún skildi loks að nú liði langömmu
vel hjá guði.
Steingrímur Birgisson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. SEPTEMBER 2002 37
✝ Eufemia (Effa)Georgsdóttir
fæddist í Reykjavík 8.
júlí 1916. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 17. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Augusta Weiss Ólafs-
son, d. 1970, og
Georg Ólafsson
bankastjóri, d. 1941.
Eufemia átti tvö
systkini, Dagnýju, f.
1914, og Ólaf, f. 1918,
d. 1961.
Eufemia var tví-
gift. Fyrri maður hennar var
Ragnar Halldórsson. Þau skildu.
Síðari eiginmaður hennar var
Hjörleifur Hjörleifsson fjármála-
stjóri, d. 1979. Sonur Hjörleifs og
stjúpsonur Eufemiu er Guðlaugur,
f. 1931. Eiginkona hans er Halla, f.
1932. Dætur þeirra eru Bryndís, f.
1955, og Hildur, f.
1958. Langömmu-
börnin eru fimm og
eitt langalangömmu-
barn.
Eufemia ólst upp í
Reykjavík. Hún lauk
námi frá Ágústar-
skólanum. Ennfrem-
ur stundaði hún nám
við verslunarskóla í
Kaupmannahöfn og
húsmæðraskóla í
Sorø. Þá var hún við
nám og störf um eins
árs skeið í London.
Eftir nám starfaði
Eufemia hjá Eimskipafélagi Ís-
lands þar til hún giftist 1942. Eftir
það sinnti hún ýmsum félagsstörf-
um, m.a. í Oddfellowreglunni,
Hringnum og Rauða krossinum.
Útför Eufemiu verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Í dag er kvödd hinstu kveðju Euf-
emia Georgsdóttir eða Effa eins og
hún var ávallt kölluð. Effa var föð-
ursystir eiginmanns míns, Georgs,
og var afar kært á milli þeirra.
Það var 1962 að ég kynntist
Georgi og síðan öðrum íbúum fjöl-
skylduhússins, Háteigsvegi 34. Já,
þetta var sannkallað fjölskylduhús
því að í risinu bjó Dagný, föðursyst-
ir Georgs, á efri hæðinni bjó Effa og
eiginmaður hennar, Hjörleifur, á
neðri hæðinni bjuggu þá Georg og
móðir hans Alda, en faðir Georgs
var þá látinn, og í kjallaranum bjó
amma hans, Ágústa, eða frú Ólafs-
son eins og hún var oft nefnd. Það
má með sanni segja að Georg sé
ættareinbirni föðurfjölskyldu sinn-
ar. Enda naut hann mikillar athygli
og umhyggju allra í húsinu. Það var
því ekki nema von að Effa léti sig
það nokkru varða hvert konuefni
hans væri. En hún tók mér vel og
aldrei varð ég vör við annað en hún
væri sátt við ráðahaginn. Þess
minnist ég einnig með mikilli
ánægju að í tilefni trúlofunar okkar
Georgs buðu þau Effa og Hjörleifur
okkur út að borða á Hótel Sögu á
yndislegu sumarkvöldi. Þetta boð
var mikil upplifun í þá daga. Effa og
Hjörleifur voru sannkallaðir heims-
borgarar og mjög glæsileg hjón.
Það var gott að koma inn í þessa
fjölskyldu og aldrei hefur borið
skugga á samskiptin.Þegar synir
okkar, Ólafur og Páll, komu til sög-
unnar urðu þeir einnig aðnjótandi
sömu umhyggjusemi og elsku. Þær
voru ófáar leikhúsferðirnar sem
þeir fóru með Effu og Dagnýju og
oft var litið inn hjá afasystrunum
þegar þeir voru í heimsókn hjá
ömmu Öldu og Bárði. Og sömu hlýj-
unnar hefur Fía, dóttir Ólafs, notið.
Effa var borin og barnfædd í
Reykjavík og því Reykvíkingur í
þess orðs fyllstu merkingu og var
stolt af því. Ein vinkona mín hafði á
orði að það væri svo gaman að hitta
Effu og Dagnýju því að þær þekktu
svo vel Reykjavík og Reykvíkinga,
það væri hreinlega hægt að „fletta
upp í þeim“.
Effa ferðaðist alla tíð mikið, eink-
um á yngri árum og með Hjörleifi
síðar. Hún stóð í bréfasambandi við
fjöldann allan af ættingjum og vin-
um erlendis allt fram á síðasta dag.
En þótt Effa færi víða var Danmörk
henni hugleiknust enda var móðir
hennar, Ágústa, dönsk. Við Georg
áttum þess kost margsinnis að njóta
samfylgdar Effu og Hjörleifs í
Kaupmannahöfn. Og eftir lát Hjör-
leifs höfum við farið nokkrum sinn-
um með þeim systrum Effu og Dag-
nýju til Danmerkur. Síðast fórum
við til Kaupmannahafnar með Effu
fyrir tveimur árum og nutum með
henni þess sem borgin við sundið
hefur upp á að bjóða. Þetta eru
stundir sem við hefðum ekki fyrir
nokkurn mun viljað missa af og eru
okkur dýrmætar í minningunni.
Effa vildi hafa röð og reglu á
hlutunum. Hún hafði á hreinu alla
afmælisdaga og aðra merkisdaga
fjölskyldumeðlima og vina. Hún
minnti mann gjarnan á að senda
árnaðaróskir til vina og kunningja
þegar það átti við. Hún brá heldur
aldrei útaf þeim góða sið að hringja
daginn eftir og þakka fyrir und-
angengið boð.
Ég hef einnig oft dáðst að því hve
duglegar og hugmyndaríkar þær
systur Effa og Dagný voru varðandi
kaup á afmælis- og jólagjöfum
handa ungum sem öldnum. Alltaf
fundu þær eitthvað sniðugt og
spennandi. Drifu sig bara í leigubíl,
eftir að Effa hætti að keyra sjálf, í
Kringluna og leystu málið farsæl-
lega.
Effa var mjög gestrisin og dugleg
að bjóða fjölskyldu og vinum heim
til sín. Það var alltaf mikil hátíð á
Háteigsveginum á gamlaárskvöld.
Alltaf var borðið skreytt á viðeig-
andi hátt og knöll við hvern disk.
Páskadagskvöld var líka fastur liður
hjá Effu; guli dúkurinn, ungarnir og
páskaeggin – allt á sínum stað.
Síðastliðið ár fór heilsu Effu að
hraka en aldrei heyrði ég hana
kvarta. Hún sagðist alltaf hafa það
gott, það væri ekkert að sér.
Hún lét sér annt um aðra og vildi
frekar ræða um líðan þeirra en
veikindi sín. Hún hélt reisn sinni og
virðingu til hinstu stundar. Ég er
innilega þakklát fyrir þá löngu sam-
fylgd sem ég átti með Effu. Blessuð
sé minning hennar.
Soffía Stefánsdóttir.
Við steindyrnar miklu blakkar og byrgðar
hans brúður stendur í miðju hirðar,
fegurst í dísanna dýrðarsveim,
drottningin, skuggi engilsins myndar.
Hún sjálf á ei líf í sólarheim,
en sér yfir náttlandsins yztu þrim
án drottins og trúar, án dyggðar og
syndar –
til dauðans hún streymir sem niður lindar
og sekkur í afgrunnsins eilífa brim.
(Einar Ben.)
Amma. Að vera amma er heil-
mikið hlutverk. Það hlutverk tók
Effa að sér fyrir okkur systurnar og
gerði það af stakri prýði. Þvílíkar
dekurdísir sem við vorum hjá henni.
Uppeldis þátturinn var líka til stað-
ar, það átti að gera úr okkur litlar
dömur. Ekki veit ég hvernig til hef-
ur tekist með það.
Amma gat búið til fjölskyldu og
haldið henni saman, en það voru
brot úr ýmsum áttum sem hún rað-
aði saman t.d. á annan í jólum að
ógleymdum gamlaárskvöldum. Jóla-
boðin hennar á annan í jólum voru
alltaf eitthvað til að hlakka til, en
gamlaárskvöldin stóðu upp úr.
Glæsilegar veislur, hattar, grímur
og hrossabrestir, klifra upp á stóla
til að horfa á brennuna út um stofu-
gluggann, staldrað við um miðnætti,
allir safnast saman inni í borðstofu
og árið kvatt með því að syngja Nú
árið er liðið, skálað fyrir nýju ári og
síðan að fá að gista fram á nýárs-
dag.
Amma og afi ferðuðust mikið á
árum áður. Til landa sem ekki var
algengt að fara til í þá daga. Þau
komu alltaf með þjóðbúningadúkkur
frá þeim stöðum og í dag skipta
þessar dúkkur tugum. En eina ferð
fengum við systurnar að fara með í.
Það var ferð sem þau tóku okkur
með í þegar við fermdumst. Fáir á
þeim aldri höfðu komið til útlanda í
þá daga. Hinn 17. september síðast
liðinn lagði hún í sína síðustu ferð.
Við vottum Dagnýju og öðrum
aðstandendum samúð okkar.
Bryndís og Hildur.
Meðal björtustu minninga æsku-
áranna eru heimsóknir til Effu í há-
deginu á annan í jólum. Húsið ang-
aði af glæsilegum framandleik, enda
þau hjón heimsfólk. Lítill polli sat
við glæsilegt jólaborðið sem hann
var búinn að hlakka til allt árið og
naut frábærrar gestrisni og góð-
mennsku Effu. Hún var seinni kona
Hjörleifs Hjörleifssonar, sem hafði
verið maður ömmu minnar og gekk
börnum og barnabörnum í móður
og ömmu stað, enda kölluð Effa
amma. Fyrir hennar tilstuðlan
styrktust tengslin við móðurættina.
Ég dáðist alltaf að glæsileik og góð-
mennsku þessarar konu og kveð
hana með þakklæti í huga. Blessuð
sé minning hennar.
Rafn Jónsson.
EUFEMIA (EFFA)
GEORGSDÓTTIR
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
$ 
  

   
 
 

 !"


# 
$%&


%&"
' 

(




 
"
!'(

#)#  
!'( #)#  * + # ,  
- ./#
+*+ ./#

#)# #   *    -'0  
##      $# )1'( *
+2   * 3  #  
1 1( * 1 1 1( 
)
*
 
  


 
 
 !4


5 
 

 +%+ 67
- 8%*

  
 
 %&"
' 
"
    !# 
,    #1+  + #   *
!*/# #1+  #)# !#*
++  #1+  ,*+ 4*
* 1 1( 

  !"


9&'/% 7
$ $)


 

 +"
' 

,
 
 
 


"
# $ 
$#  ** :.
+.*  **
!'(  **
+)# #) 
41+  * 
1 1( * 1 1 1( 
- 
  
 





;  <=4
& %+ 7>

+ +2'#

  .
'   #


 %/"
' 
"
+$0 <$+ - %+  
!'& +$0 *   +$0 *
$ /# ;