Morgunblaðið - 19.10.2002, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Haustlitirnir prýða
nú landið. Gulnað lauf
og sölnað gras leikur í
ótal litbrigðum í sér-
stakri haustbirtu dags-
ins við fjalla og him-
inblámann og augað gleðst með
hverjum nýjum degi. Haustvindar
eru enn langt suður í höfum. Mér
finnst eins og það sé slík sýn sem
fangaði skáldið frá Fagraskógi og
hann færði í orð: „Loks eftir langan
dag lít ég þig helga jörð, seiddur um
sólarlag sigli ég inn Eyjafjörð.“ Þor-
leifur Björnsson, vinur minn og
skólabróðir, leitaði hingað norður til
náms í Menntaskólann á Akureyri
og héðan útskrifuðumst við fyrir
hartnær 30 árum. Leið Þorleifs
norður var nokkuð sjálfgefin, báðar
ættir hans af Norðurlandi, móður-
systkin og móðurforeldrar búsett á
Akureyri og faðir hans stúdent frá
MA. Hjá Þóru móðurömmu og Þor-
leifi afa bjó hann í fyrstu. Þar var
gott kaffi á könnunni og margt
skrafað við eldhúsborðið.
Þorleifur var ekki fyrir það gefinn
að vekja á sér athygli en hann vakti
samt eftirtekt og er eftirminnilegur
fyrir glaðværa lund, gamansemi og
ÞORLEIFUR
BJÖRNSSON
✝ Þorleifur Björns-son fæddist í
Reykjavík 28. sept-
ember 1952. Hann
lést í Glasgow í Skot-
landi hinn 7. október
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 17.
október.
háttprýði. Á leikvangi
körfuboltans var hann
ekki hár í loftinu en
stór vegna lipurðar
með knöttinn og prúð-
mennsku sem aldrei
var borin ofurliði af
ríkum vilja til sigurs.
Traustur, hallaði aldrei
illu orði að öðrum og
fór vel með það sem
honum var fyrir treyst:
Minnist ég þess að
Þorleifur afi lánaði
honum oft bíl sinn. Því
fylgdi skilyrði: Bílinn
mátti ekki hreyfa úr
stað fyrr en vélin hafði náð ákveðnu
hitastigi. Við sátum oft og fylgdumst
með því að nálin kæmist yfir strikið.
Það var stundum einkennileg bið
sem okkur fannst jafnvel kalla á
spyrjandi athygli annarra sem eðli-
lega vissu ekkert um skilyrði Þor-
leifs afa sem aldrei var brotið.
Við nutum saman áhyggjulausra
menntaskólaára, sem liðu hratt, og
fyrr en varði vorum við báðir sestir
á skólabekk í Reykjavík. Lásum þá
reglulega saman á Landsbókasafn-
inu til að byrja með en svo greindust
leiðir smátt og smátt en vinátta sem
kviknar á mótunarskeiði ungra
manna er sérstök. Við hittumst
sjaldnar en fylgdumst hvor með
annars hag úr fjarlægð.
Haustvindar eru ókomnir. Þeir
eru enn einhvers staðar suður í höf-
um. Þeir koma, en mánudaginn 7.
október kom mér ókunnugur og
napur vindur beint í fang: Þorleifur
er annar úr vinahópnum mínum sem
útskrifaðist úr MA sumarið 1973
sem fellur frá.
Stórskáld sagði að í íslensku væru
til orð yfir allar hugsanir í heiminum
en ég á erfitt með að finna góðum
vini kveðjuorð, þó minnist ég þess
vel að á gamansömum stundum varð
Þorleifi oft að orði: „Palli, gerum
eitthvað skemmtilegt … Þú á und-
an.“ Þetta varð að orðtaki okkar á
milli. Nú fórst þú á undan gamli vin-
ur en við hittumst síðar. Þakka þér
samfylgdina hingað til.
Ég votta eiginkonu, börnum, for-
eldrum, systkinum og elskandi ætt-
ingjum dýpstu samúð mína.
Páll Tryggvason.
Svo dreymdi okkur drauminn um ljósið
eina nótt, þegar myrkrið var þyngra og
svartara
en nokkurt sinn áður
Það var eitthvað,
sem streymdi og rann
með sælutitrandi sársauka
gegn um sál okkar.
Og augu okkar störðu
sturluð og undrandi
á fölleitan glampa,
sem flökti um sviðið
í óra fjarlægð.
Og einn okkar spurði
í feiminni ákefð:
Hvað er það?
Og annar svaraði
fagnandi rómi:
Ljósið, ljósið!
(Steinn Steinarr.)
Þegar maður í blóma lífs síns er
fyrirvaralaust brottkallaður vakna
margar áleitnar spurningar. En
engin lausn er á gátu lífs og dauða,
við getum aðeins þakkað það sem
var.
Þorleifur, gamli, góði vinur. Við
munum ætíð sakna þín en samveru-
stundirnar góðu lifa í minningunni
og fyrir þær þökkum við.
Fjölskyldu Þorleifs og öllum vin-
um og vandamönnum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Loftur, Kata, Fjóla,
Kristján og Hulda.
Þegar ég frétti skyndilegt andlát
Þorleifs Björnssonar kom það yfir
mig eins og jökulköld gusa. Ísköldu
baði er hægt að forða sér upp úr.
Ekki þessu baði. Þetta er hið fimb-
ulkalda bað áfalls og sorgar. Upp úr
því hoppar enginn í hendingu – því
miður. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að geta kallað Þorleif vin minn.
Hann var einn þessara ekta íslensku
séntilmanna sem því miður eru fá-
gætir á okkar ágæta landi. Hann var
gæddur þessari líka fimu glaðlegu
kímni sem engan meiddi. Hann hafði
þennan styrk sem leitaði jákvæðra
lausna meðan aðrir voru að fara á
taugum. Hann hafði þessa líka þægi-
legu nærveru. Það var gott að setj-
ast niður með honum og spjalla – og
hann gat spjallað um allt! Þar var
ekki komið að tómum kofunum.
Þorleifur hafði lag á því að leiða
deilumál til lykta því hann var
mannasættir.
Við slíka atburði sem þennan leið-
um við hugann að því hvað er mik-
ilvægt í lífinu. Eitt það mikilvægasta
í mínum huga gagnvart okkar nán-
ustu er að njóta nærverunnar. Og þá
eru orð og athafnir óþarfi! Elsku
Bogga mín, Ragna og Kári og aðrir
nánustu vandamenn. Innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar. Megi all-
ar góðar vættir geyma ykkur.
Ægir Rafn Ingólfsson.
✝ Guðbjörg Jón-munda Péturs-
dóttir fæddist á
Lambafelli undir
Eyjafjöllum 14.4.
1911. Hún lést á
Landspítala – Há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 9.10.
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Steinunn Jónsdótt-
ir, f. 15.11. 1875 og
Pétur Hróbjartsson,
f. 21.11. 1874. Guð-
björg átti fjögur
systkini. Þau eru
Hallgrímur, Hró-
bjartur og Guðjón, allir látnir og
Sólveig búsett í Vestmannaeyj-
um.
Guðbjörg giftist 16.6. 1937
fossi, þau eiga fimm börn. 4)
Pétur, f. 14.8. 1941, giftur Bjarn-
eyju Sigurlaugsdóttur, búsett á
Selfossi, þau eiga fjögur börn. 5)
Alda, f. 19.5. 1943 gift Tryggva
Gestssyni, búsett á Selfossi, þau
eiga fjögur börn. 6) Hermann, f.
8.11. 1944, búsettur á Krosshóli í
Hraungerðishreppi. 7)Hreggvið-
ur, f. 18.7. 1950, giftur Hjördísi
Helgadóttur, búsett í Langholti í
Hraungerðishreppi. Barnabörn
Guðbjargar eru 26, barnabarna-
börn eru á fimmta tug og barna-
barnabarnabarn er eitt.
Guðbjörg ólst upp á Lamba-
felli undir Eyjafjöllum. Þau Her-
mann hófu búskap í Langholti í
Flóa þegar þau giftust og bjuggu
allan sinn búskap í Langholti.
Eftir lát Hermanns flutti Guð-
björg á Selfoss og bjó síðustu
æviárin í þjónustuíbúðum aldr-
aðra við Grænumörk á Selfossi.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Hraungerðiskirkju í Flóa í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Hermanni Þorsteins-
syni frá Langholti, f.
16. október 1903, d.
22. ágúst 1994. Þau
eignuðust sjö börn,
þau eru: 1) Þor-
steinn, f. 25.4. 1938,
fyrri kona hans Jór-
unn Lárusdóttir, þau
eignuðust þrjú börn,
seinni kona Þorsteins
er Bára Guðmunds-
dóttir, þau eru bú-
sett á Akranesi og
eiga tvö börn. 2)
Steinunn, f. 11.6.
1939, búsett á Sel-
fossi, maki Ingi-
mundur Reimarsson, látinn, þau
eignuðust fimm börn, eitt þeirra
látið. 3) Helga, f. 15.7. 1940, gift
Óla Haraldssyni, búsett á Sel-
Heiðurskonan amma er fallin frá í
hárri elli. Þegar leiðir skilur reikar
hugurinn aftur í tímann og ótal
stundir koma upp í hugann þar sem
amma kemur við sögu og einhvern
veginn skín húmorinn hennar alltaf í
gegnum allt. Í minningunni voru
amma og afi snillingar, afi kunni að
prjóna og amma gat með einu
skrýtnu stálboxi og einhverjum bréf-
miðum búið sjálf til sígarettur.
Samband ömmu og afa var með
eindæmum gott og ég minnist þess
að alltaf fannst mér svo fallegt þegar
afi ávarpaði ömmu með orðunum
„góða mín“. Það var ekki fyrr en
seinna að ég áttaði mig á því að það
sem einkenndi samband þeirra var
mikil vinátta og ást og óendanleg
virðing hvort fyrir öðru.
Ég kynntist ömmu einna best á
mínum fullorðinsárum, þegar hún
var flutt á Selfoss og sat þar með
prjónana sína við gluggann og spjall-
aði um heima og geima. Hún var al-
veg ótrúlega minnug á menn og mál-
efni og það var alveg sama hvar var
borið niður. Henni varð tíðrætt um
gamla tíma og greinilegt var að
æskuslóðirnar skipuðu stóran sess í
hjarta hennar, Eyjafjöllin voru henni
óendanlega kær og eftir að hafa alist
þar upp fannst henni heldur flatt í
Flóanum. Hún hafði á orði að hún
hefði nú alla tíð saknað fjallanna
sinna, en í staðinn lifað hamingju-
sömu lífi með góðum manni.
Við minnumst 90 ára afmælis
hennar, heimsóknar hennar til okkar
í sumar, allra sokkana sem hún færði
okkur og gleði hennar yfir einum
steini og nokkrum stráum sem við
færðum henni af fjallinu hennar
kæra, Lambafelli. Ekki síst minn-
umst við konu sem lifði í sátt við guð
og menn. Amma hefur fengið hvíld-
ina sem hún þráði, því þrátt fyrir
hressan huga og glatt hjarta var lík-
aminn farinn að þreytast. Amma lifði
með reisn og hún dó með reisn, sú
virðing og væntumþykja sem hún
bar fyrir landinu sínu, mönnum og
dýrum er okkur sem eftir lifum til
eftirbreytni.
Við þökkum ömmu samfylgdina,
eftir situr söknuður en ekki síður
gleði og þakklæti yfir að hafa fengið
að kynnast slíkri konu og vera sam-
ferða henni um stund.
Hrafnhildur, Bragi Þór
og Ester Alda.
Elsku amma, þá ertu farin og
finnst mér sárt að þurfa að kveðja
þig. Þótti mér vænt um að geta verið
hjá þér undir það síðasta. Þú varst al-
veg ótrúleg, þarna lást þú og stapp-
aðir stálinu í mig. Ég sem ætlaði að
hafa það öfugt. Og það sem þú sagðir
við mig þá mun fylgja mér alla tíð.
Svo þegar ég kvaddi þig var eins og
þú vissir hvað koma skyldi. Þú varst
sátt þegar þú sagðir Hörpu hver ætti
að fá þessa og hina sokkana og að
hún ætti að koma þeim til skila.
Hafðir þú á orði, með bros á vör,
að það yrði nú vel tekið á móti þér.
Þú varst fljót að sjá björtu hliðarnar
á þessari veru þinni þarna. Jú, við
Harpa hefðum loksins hist og getað
talað saman. Þér fannst það svo mik-
ilvægt.
Þú varst hreint og beint einstök,
alltaf í takt við allt og alla og skildir
allt svo vel. Ég vissi að einhvern tíma
kæmi að kveðjustund en innst inni
var ekki alveg gert ráð fyrir henni.
En samverustund okkar á laugar-
daginn var mér mikilvægari en orð fá
lýst. Þarna varstu svo róleg og yf-
irveguð og barst þig vel. Þessi veik-
indi væru nú ekki mikið til að tala um
og ekki kvartaðir þú.
Hugur minn leitar ósjálfrátt til
baka, þegar ég fékk að koma í
„vinnu“ til ykkar afa upp að Lang-
holti á hverju vori. Það var eitthvað
svo merkilegt við það að mæta með
gömlu ferðatöskuna hennar mömmu
og vita að maður fengi að sofa hjá
ömmu og afa í heila viku. Merkileg-
ast fannst mér að koma með katt-
armatinn handa kettinum sem var
fljótur að komast upp á lagið þegar
hann vissi að það væri hægt að fá að
borða um miðja nótt, bara með því að
koma inn um gluggann en ég þorði
víst aldrei að segja þér frá því.
Já, amma, þín verður sárt saknað.
Það er erfitt að hugsa um þá stað-
reynd að þú skulir vera farin. Ég
brosi þó örlítið að þeirri hugsun þeg-
ar afi tekur á móti þér með prjónana
eða er að klára kapal.
Guð geymi þig, elsku amma, þín
Guðbjörg Steinunn.
Elsku amma, mig langar hér að fá
að kveðja þig í örfáum orðum.
Það eru ófáar minningarnar sem
að koma upp í hugann er ég hugsa til
baka og þar eru mér mikilvægastar
þær stundir sem að við áttum saman.
Það var alltaf svo gaman að koma
til þín og spjalla við þig um allt milli
himins og jarðar, það lá alltaf svo vel
á þér og þú hafðir alltaf svo mikinn
skilning á öllu, sama hvað það var. Þú
hefur vissulega lifað tímana tvenna
og einu mun ég aldrei gleyma, þegar
að þú varst að lýsa þínum fyrri árum
og sagðir mér að þú hefðir ekki farið
út fyrir túngarðinn í þau níu ár sem
þó ólst börnin þín. Það fannst mér
ótrúlegt og ég er svo stolt af þraut-
seigju þinni og lífsgleði.
Þú varst iðulega með prjónana við
höndina og það eru ófáir ullarsokk-
arnir sem að þú hefur gefið mér í
gegnum tíðina og eiga þeir eftir að
koma sér ósköp vel. Það eru ekki
margir dagar síðan þú gafst mér litla
barnasokka, ég hafði lofað að kaupa
garnið og sagði að það lægi nú ekkert
á þeim. En auðvitað varst þú búin
með þá næst þegar að ég kom til þín
en þér fannst það nú ekki mikið mál
og auk þess hefði verið til nóg af af-
gangs garni.
En hlutirnir eru fljótir að gerast
og gera ekki boð á undan sér. Þú
varst alltaf ánægð með lífið og til-
veruna alveg fram á þinn síðasta dag
og allaf varst þú glöð í bragði sama
hvað bjátaði á.
Elsku amma, mig langar að þakka
þér fyrir allar samverustundirnar í
gegnum tíðina og vona að þér líði
sem allra best.
Megi þú hvíla í friði.
Þín
Álfheiður.
Amma mín hefur kvatt þennan
heim, sátt við sjálfa sig og líf sitt. Við
systkinin nutum þeirra forréttinda
að búa og alast upp á sama hlaði og
amma og afi, þau voru stór partur af
tilverunni, alltaf til staðar og okkur
þótti vænna um þau en orð fá lýst.
Afi minn fór fyrir átta árum en amma
fylgdi okkur inn á fullorðinsárin, hún
var vinur í raun og hægt að tala við
hana um allt; ástina, lífið, barnaupp-
eldi og hvernig ætti að prjóna hæl á
sokk. Hún var aldrei ráðrík en hafði
alltaf ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Hún eignaðist líka marga vini á lífs-
leiðinni, undir fjöllunum, á búskapar-
árum sínum í Langholti og ekki síst á
Grænumörkinni þar sem hún bjó síð-
ustu árin.
Ég sakna hennar en á um hana
ótal góðar minningar sem fylgja mér
allt mitt líf.
Harpa.
Nú er hún Guðbjörg amma mín
farin yfir móðuna miklu. Hún var
hreinskilin og sagði alltaf sína mein-
ingu, það kunni ég ekki alltaf að meta
framan af en lærðist það með tím-
anum. Hún var sterk andlega og lík-
amlega fram á síðustu stundu, trúði á
hið góða í heiminum og vildi öllum
vel.
Amma var fædd á Lambafelli und-
ir Eyjafjöllum og batt ævarandi
tryggð við sveitina og fjöllin. Oft
sagði hún mér frá ýmsu skemmtilegu
sem gerðist á æskuárum hennar þar,
t.d. sundferðum í Seljavallalaug, út-
reiðartúrum um sveitina, ærslagangi
í heyskapnum o.fl. Þetta voru ævin-
týri lífs hennar.
Um tvítugt fór hún að heiman,
stundaði t.d. sjóróðra frá Sandgerði,
barnagæslu í Reykjavík en réðst síð-
an sem kaupakona hjá Hermanni afa
mínum í Langholti, giftist honum og
átti með honum 7 börn sem öll eru á
lífi og eru afkomendur þeirra að
nálgast hundraðið.
Ekki er hægt að segja annað en
amma og afi hafi átt farsæla ævi,
undu glöð við búskap og barnaupp-
eldi en upplifðu jafnframt mestu
breytingar sem nokkur kynslóð hef-
ur lifað, fæddust í torfbæ en dóu á
tímum tölvu og tæknivæðingar.
Amma var einstök kona og ég er
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast henni.
Jónas Már.
Með þessu ljóði kveð ég kæra fóst-
ursystur og frænku.
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskraut.
Þú hafðir gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er.
(G.E.V.)
Við Sæunn vottum fjölskyldu Guð-
bjargar og Sólveigu systur hennar
okkar dýpstu samúð.
Góð kona er gengin. Guð blessi
minningu hennar.
Sigurður Sigurðsson.
GUÐBJÖRG
PÉTURSDÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hef-
ur borist. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða sendanda
(vinnusími og heimasími) fylgi með. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær berist innan
hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru
á mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist
formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki
vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með
bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálks-
entimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án
þess að það sé gert með langri grein.