Morgunblaðið - 13.06.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚNÍ 2003 33
✝ Guðfinna Pét-ursdóttir fæddist
á Hellissandi 24.
maí 1920. Hún lést í
Epsom í Surrey á
Englandi 23. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ingveldur Sigurðar-
dóttir, f. 4.12. 1891,
d. 1987, og Pétur
Magnússon, f. 3.5.
1892, d. 1937, smið-
ur og bílstjóri á
Sandi. Guðfinna var
fimmta barn þeirra.
Eldri voru: 1) Sig-
urður, f. 23.10. 1912; 2) Hulda, f.
8.7. 1914; 3) Unnur, f. 18.9. 1915;
4) Guðmundur, f. 17.8. 1917; en
yngri 5) Vigfús, f. 26.10. 1921; 6)
Cýrus, f. 10.9. 1924; 7) Herbert,
f. 21.8. 1927. Af þeim systkinum
lifir Vigfús einn eftir.
Hinn 9.6. 1945 giftist Guð-
finna Ólafi Guðmundssyni frá
Breiðavík í Rauðasandshreppi,
fyrrv. framkvæmdastjóra Sölu-
miðstöðvar hraðfrystihúsanna í
Englandi. Sonur þeirra er Guð-
mundur Bjarni, f. 27.6. 1950.
Kona Guðmundar er Catherine
Stormont. Synir Guðmundar af
fyrra hjónabandi eru 1) Richard
Jón, f. 13.4. 1976,
kvæntur Elenu
Ólafsson og eiga
þau soninn Andrew;
2) Róbert Pétur, f.
18.3. 1978.
Guðfinna ólst upp
á Hellissandi til
fermingar, en flutti
þá til Reykjavíkur
til starfa. Fyrst í
stað gætti hún
barna systra sinna,
en starfaði svo m.a.
við tannlækna-
hjúkrun um tíu ára
skeið. Guðfinna
lærði fótaaðgerðir og rak eigin
stofu um árabil. Vegna starfa
manns hennar fyrir Sölumiðstöð
hraðfrystihúsanna í yfir 40 ár
fluttist fjölskyldan til New York
1952 og dvaldist þar í fjögur ár,
var síðan búsett í Reykjavík í tíu
ár en frá 1965 erlendis, m.a. í
Sviss og Frakklandi, en lengst af
í Bretlandi þar sem heimili
þeirra hefur nú staðið í 37 ár.
Minningarathöfn um Guðfinnu
var haldin við Randalls Park
Crematorium í Surrey 30. maí
en útför hennar verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Föðursystir mín og vinkona, Guð-
finna Pétursdóttir, er látin eftir
stutta sjúkrahúslegu. Í augum mín-
um sem lítillar stúlku sem alin er
upp í stórum systkinahópi í þorpi á
Íslandi lék um frænku mína ævin-
týraljómi. Hún átti heima í útlönd-
um og kjörsonur hennar og manns
hennar, Ólafs Guðmundssonar, var
bróðir minn, Guðmundur Bjarni.
Guffa frænka og faðir minn voru að
mér fannst mjög lík. Bæði lágvaxin
og mjög lagleg með ljúfa en þó kank-
vísa, stundum dálítið hrekkjótta
framkomu. Faðir minn lést í apríl
2002. Foreldrar mínir og Guffa og
Óli voru góðir vinir og fyrstu hjú-
skaparár þeirra voru þau tíðir gestir
hjá þeim í sveitina í Grímsnesinu.
Guffa og fjölskylda hennar bjuggu
lengst af erlendis. Óli var ráðinn til
starfa hjá Sölumiðstöð hraðfrysti-
húsanna í september 1947 en fór svo
til Coldwater í Bandaríkjunum á ár-
unum 1952–55 og síðar sem forstjóri
Icelandic freezing plants Ltd. í Bret-
landi. Fyrsta árið í USA var frænku
minni erfitt. Óli vann mikið og hún
var ein heima með lítið barn í
ókunnu landi og kunni ekki tungu-
málið. En það lagaðist fljótt og
frænka mín var frábær móðir, hús-
móðir og gestgjafi. Starfi Óla fylgdu
gestakomur og matarboð þar sem
eiginkonan gegndi mikilvægu hlut-
verki sem hún skilaði með mikilli
prýði. Frá árunum í Bandaríkjunum
eru til myndir af henni í glæsilegum
kvöldkjólum og heima í stofu á Long
Island þar sem hún situr með lítinn
fallegan dreng í fanginu.
Á árunum sem Guffa og Óli
bjuggu erlendis komu þau stundum
til Íslands og komu þá ævinlega í
heimsókn til foreldra minna. Með
þeim kom ferskur og spennandi and-
blær frá framandi heimi. Móður-
amma mín, Ingigerður, sem var á
heimili foreldra minna þegar ég var
að alast upp, og Guffa skrifuðust á
og milli þeirra var einlæg vinátta.
Guffa lærði fótaaðgerðafræði og á
árunum sem þau bjuggu hér heima
áður en þau fóru til Bretlands rak
hún sína eigin fótaaðgerðastofu á
neðri hæðinni í húsinu þeirra sem
þau byggðu sér á Nesveginum áður
en þau fóru til Bandaríkjanna. Hún
var farsæl í því eins og öðru sem hún
tók sér fyrir hendur og átti marga
fasta viðskiptavini. Ég kom með
móður minni í heimsókn til Guffu og
Óla á Nesveginn og sá þar í fyrsta
skipti sjónvarp.
Þegar Óli hætti störfum keyptu
þau sér íbúð við Þorragötu í Reykja-
vík og bjuggu eftir það hluta af árinu
hér á landi. Og þá kynntist ég fyrst
vel henni frænku minni. Þau hjónin
voru eins og farfuglarnir, komu til
landsins á vorin en voru í íbúðinni
sinni í Epsom í London á veturna.
Árið 1993 höguðu atvik því þannig
að við fórum sex saman í ferðalag,
við hjónin, foreldrar mínir og Guffa
og Óli. Við tókum á leigu sumarbú-
staði eða vorum í bændagistingum
og fórum í stuttar skoðunarferðir út
frá gististaðnum hverju sinni. Á
kvöldin var spiluð vist, farið í göngu-
ferðir eða rabbað saman. Fyrsta
ferðin okkar var um Vesturland þar
sem við gistum á Skarði á Skarð-
strönd. Sú ferð var ævintýri líkust
og í framhaldi af henni fórum við í
viku til hálfsmánaðar ferðir á hverju
sumri í nokkur ár. Þannig fórum við
hringinn í kringum landið. Þessi
ferðalög voru ævintýralega
skemmtileg og eru mér ákaflega
minnisstæð. Sérstaklega er mér
minnisstæð dvöl okkar á æskuslóð-
um Óla á Rauðasandi. Við gengum
út að Sjöundaá að kvöldi til í stafa-
logni og það var dularfull kyrrð í
loftinu. Nokkrar rústir standa enn
uppi af bæ og útihúsum. Við gengum
um en settumst svo á eina þústina og
Óli sagði okkur söguna af Steinunni
og Bjarna og þeim atburðum sem
gerðust þarna. Hann sagði vel frá og
við gátum séð fyrir okkur atburðina
eins og við værum að horfa á kvik-
mynd. Sérstaka ferð fórum við á
Snæfellsnesið á æskuslóðir Guffu og
föður míns. Og síðasta ferðin var svo
farin í Borgarfjörðinn. Hver ferðin
var annarri betri. Þrátt fyri mikinn
aldursmun á okkur frænkunum urð-
um við góðar vinkonur og gátum
eytt löngum stundum í samræður
um liðna tíð þar sem hún sagði mér
frá liðinni ævi sinni, m.a. heimsókn-
um til foreldra minna í Grímsnesið
þar sem ég er alin upp til sex ára
aldurs, uppvaxtarárum sínum á
Hellissandi og árunum á Nesvegin-
um, Long Island, Epsom og
Grimsby. Um tíma höfðu þau líka
verið í Frakklandi. Hún hafði upp-
lifað ýmislegt á ævi sinni sem var
ólíkt því sem ég þekkti. Veikindi
mannsins míns urðu til þess að
ferðalögum okkar lauk en vináttan
hélst á milli okkar traust og góð. Við
heimsóttum hvort annað þegar þau
voru á landinu, annaðhvort á heimili
þeirra í Reykjavík eða sumarbústað-
inn í Þrastaskógi og þau heimsóttu
okkur í Njarðvíkurnar. Við hjónin
heimsóttum þau líka á glæsilegt
heimili þeirra í Epsom. Frænka mín
var mikill fagurkeri eins og heimili
þeirra hjóna bera vott um. Hún
hafði yndi af fallegum hlutum og
safnaði þeim í kringum sig af mikilli
smekkvísi.
Á veturna fylgdumst við með hvor
annarri með símtölum og bréfa-
skriftum. Vinátta hennar við okkur
hjónin er mér dýrmæt og mun lifa í
minningu minni um ókomin ár.
Guð geymi frænku mína. Við
munum hittast á ný.
Elsku Óli, Guðmundur, Katie, Ro-
bert, Richard og fjölskylda, Guð gefi
ykkur styrk í sorginni.
Svanhvít Guðmundsdóttir.
Skyndilegt andlát elsku ömmu
minnar, aðeins nokkrum klukku-
stundum fyrir 83. afmælisdaginn
hennar, var mér mikið áfall. Hún
studdi mig alla ævi og verður sárt
saknað af öllum sem hana þekktu.
Ég á dýrmætar minningar um það
þegar hún tók mig og bróður minn í
gönguferðir um skrúðgarða Epsom
og Grimsby, og allar frábæru jólahá-
tíðirnar hjá henni og afa. Fjöl-
skyldusamkomur okkar verða aldrei
þær sömu án hennar yndislegu
lambasteikur með brúnuðum kart-
öflum. Amma var mjög ákveðin kona
sem lét skoðanir sínar í ljós og ég er
henni ævilega þakklátur. Nú er hún
farin frá okkur. Hún hafði þjáðst
undanfarna mánuði og það gleður
mig að hún er nú hjá Guði, þar sem
ég veit að hún er hamingjusöm.
Robert Pétur Ólafsson.
Ömmu minnar verður saknað af
öllum sem hana þekktu. Það gleður
mig mikið að hún gat kynnst barna-
barnabarninu sínu, Andrew, nýjasta
uppáhaldinu sínu, og ég er viss um
að hún yrði stolt af því hvernig hann
dafnar. Lífið verður ekki eins án
hennar.
Richard Jón Ólafsson.
Guðfinna Pétursdóttir kvaddi
þennan heim eftir aðgerð á sjúkra-
húsi í Bretlandi 23. maí sl. Hún ólst
upp í stórum systkinahópi á Hellis-
sandi og eins og margar stúlkur af
hennar kynslóð fór hún ung að árum
að heiman í vist. Frá því hlutskipti
sagði hún mér æðrulaust þótt það
hafi ugglaust ekki verið henni auð-
velt. Síðar kom hún til Reykjavíkur
þar sem hún með vinnusemi kom sér
vel og vann m.a. sem aðstoðarstúlka
hjá tannlækni. Þar kynntist hún eig-
inmanni sínum, Ólafi Guðmunds-
syni, sem nú horfir á eftir lífsföru-
naut sínum eftir áratuga hjónaband.
Þrátt fyrir áralanga dvöl á er-
lendri grund var Guffa, eins og hún
hét meðal fjölskyldu og vina, alltaf
rammíslensk kona. Vegna vinnu
Ólafs við að koma íslenskum fiski á
markað áttu þau oftast heimili er-
lendis, fyrst í Bandaríkjunum og síð-
an lengst af í Bretlandi. En Guffa
var ekki fyrr komin til Íslands en
hún dreif í að elda þeim Óla saltkjöt
eða annað íslenskt góðmeti. Þá veit
ég að það var henni mjög mikilsvert
að halda íslenskt aðfangadagskvöld
fyrir fjölskylduna í Bretlandi. Þenn-
an sið flutti hún með sér út og hélt
árlega fyrir Guðmund og drengina
hans, þá Richard og Robert. Á síð-
asta ári bættist svo langömmubarnið
í hópinn henni til mikillar ánægju.
Ég á margar góðar minningar um
Guffu. Það var mikið samband á
milli fjölskyldna þeirra bræðra Ólafs
og Gunnars föður míns og margar
myndir koma upp í hugann frá því
ég var barn og þau bjuggu á Nes-
veginum. Ég bjó síðan hjá þeim einn
vetur þegar ég fór til náms í Bret-
landi. Þá brölluðum við Guffa ým-
islegt skemmtilegt saman. Á þeim
árum var hún önnum kafin við að
kynna sér antíkmarkaðinn, sem var
með miklum blóma í Surrey, þar
sem þau bjuggu. Ég hafði gaman af
því að fara með henni á milli forn-
munasala, sem hún ræddi við eins og
fagmaður, fylgjast með uppboðum,
sem mér hefði aldrei dottið í hug að
fara á, læra um stíla og stefnur en
auðvitað síðast en ekki síst að skoða
fallega muni. Seinna var notalegt að
eiga þau Guffu og Óla að nágrönnum
í Reykjavík þegar þau dvöldu þar.
Guffa lét sér alltaf mjög annt um
börnin mín og fylgdist einlæglega
með þeim. Upp úr áramótum var oft
svolítið bresk stemning hjá okkur,
börnin klædd fínasta pússi sem
Guffa hafði valið á þau í jólagjöf og
nóg af appelsínumarmelaði og öðru
ensku góðgæti í kotinu. Við Gérard
minnumst með ánægju þeirra
stunda sem við áttum saman, hvort
heldur var í kringum matarborð í
Epsom eða Grjótaþorpi. Við sendum
Óla, Guðmundi, Kathy og fjölskyld-
unni í Bretlandi innilegustu
samúðarkveðjur héðan frá Nice.
María Sigríður Gunnarsdóttir.
Hún kom óvænt, fréttin um fráfall
minnar góðu Guffu-mömmu. Hún
var væntanleg hingað heim í sína ár-
legu sumardvöl þegar kallið kom og
eins og alltaf er maður svo óviðbú-
inn. Það stóð auðvitað til að hitta
hana og Óla í sumarblíðunni hér á
Íslandi og úr því að örlögin tóku á
þennan hátt í taumana mun ég mæta
til stefnumótsins á vængjum minn-
inganna. Í kistli bernskuminning-
anna eru myndir af Guffu-mömmu á
glæsilegu heimili þeirra hjóna vest-
ur á Nesvegi. Hún opnaði mér faðm
sinn, gekk mér tímabundið í móð-
urstað vegna veikinda minnar eigin
mömmu og varð upp frá því í mínum
huga Guffa-mamma. Hún tók þátt í
uppeldi mínu á sinn milda og nær-
færna hátt, kenndi mér fágaða siðu
sem hæfðu ungum dömum og vísaði
mér veginn af sínum víða sjónarhól.
Dvölin hjá Guffu-mömmu er umvaf-
in birtu og hlýju. Hún var alltaf til
taks eftir það. Líka þegar ég hleypti
heimdraganum og lagði 18 ára göm-
ul af stað út í hinn stóra heim.
Þegar leiklist á erlendri grund tók
að toga í mig og þörfin fyrir að víkka
sjóndeildarhringinn gerði vart við
sig var Guffa-mamma enn til taks.
Hún tók mér opnum örmum í Ep-
som og lagði mér lífsreglurnar jafn-
mildilega og fyrr. Hún fylgdist af
einlægum áhuga með því sem forvit-
inn hugur ungrar stúlku leitaði uppi
og tók fullan þátt í ævintýrunum
sem lífið og listin í stórborginni
höfðu að bjóða ungum landkönnuði.
Elsku Guffa-mamma. Ég ber í
brjósti innilegt þakklæti, sem ég bið
englana að færa þér í himnasalina
sem þú nú gistir.
Guð blessi minninguna um þig og
haldi ljósi sínu yfir þeim sem sárt
sakna þín.
Kolbrún Halldórsdóttir.
GUÐFINNA
PÉTURSDÓTTIR
Loftur, móðir mín Svanfríður, Arnór
og Ragna.
Móðurfjölskylda mín er og var
skemmtilegt fólk sem þótti vænt
hverju um annað og uppruna sinn.
Mér er ákaflega minnisstæð augna-
bliksmynd sem greyptist í hugann
þegar stórfjölskyldan hittist fyrir
austan á síðasta áratug aldarinnar
sem leið. Þau sátu saman í eldhúsinu í
Sænautaseli, systkinin. Það var verið
að grínast og gott ef ekki fara með
vísur. Guðný, sú elsta, sat teinrétt og
reyndi að láta ekki sjást hvað henni
var skemmt, en það glitti í hláturinn
og stráksskapinn í hverju auga hjá
hinum. Mér fannst ég sjá í sjónhend-
ingu hvernig þessi hópur hefði verið
fyrir svo margt löngu, stríðnin og
glensið aldrei langt undan, en ég sá
líka hvað þau voru samheldin og glöð
yfir að eiga hvert annað að.
Gunna frænka giftist ekki eða eign-
aðist afkomendur. Hún stundaði ýmis
störf eftir að hún flutti til Reykjavíkur
ung kona, lengst af hjá Þvottahúsi
Landspítalans. Hún annaðist fullorð-
inn mann, Rögnvald Þórðarson, um
árabil og bjó áfram í íbúð hans á
Leifsgötu eftir að hann féll frá þar til
hún fór á elliheimili.
Einu sinni ræddi ég systkini for-
eldra okkar, Guðnýju, Nonna og
Gunnu við Birnu frænku mína sem
sagði: „Það er mikil gjöf að þekkja og
eiga að fólk sem er svona trútt sjálfu
sér og tekur ekki reglur of hátíðlega.“
Þetta er góð hugmynd sem skaut rót-
um hjá mér.
Gunna frænka kom til dæmis ekki
á heimsóknartímum til fólks ef það lá
á spítala. Þegar upp var staðið, var
líka miklu skemmtilegra að vita að
hún gæti komið hvenær sem var og
hvernig sem á stóð. Það var þá að
minnsta kosti hægt að hlæja að því á
eftir. Og svo voru það setningarnar
hennar sem við hlógum svo oft að og
fleygjum ennþá á milli okkar: „b-ið er
bara til að villa,“ var innlegg frá henni
í lausn á krossgátu. Og hvað oft sést
ekki í krossgátu hversdagsins að b-ið
er einmitt bara til að villa og hárrétt
að láta ekki það sem aðrir þykjast
búnir að sjá, ákveða hvernig maður
sér hlutina sjálfur.
Hún var snör í snúningum, kom
stundum fyrr á árum í örskots heim-
sóknir til að fullvissa sig um að vel
gengi. Hún sýndi fjölskyldunni og
gengi hennar mikinn áhuga. Síðast
þegar við töluðum saman sagði hún
mér sem oft áður fréttir af fjölskyld-
unni. Það voru ekki smáatriði úr erli
dagsins heldur það sem mestu skipti
að öllum liði vel. Hún kom líka á óvart.
Þannig gaf hún mér húsmuni og bæk-
ur þegar hún fór á elliheimili. Ég vissi
ekki að hún ætti svo margt góðra
bóka. Og ég vissi ekki að hún sem
sjaldan ræddi skáldskap svo ég
mundi, hefði safnað sérstaklega bók-
um ljóðskálda af austfirskum upp-
runa. Þessar bækur sem bera með sér
að vera marglesnar hafa einnig veitt
mér gleði og hún sýndi mér mikið ör-
læti með því að gefa mér þær. Hluta
bókanna hafði hún fengið frá Guð-
rúnu Jónsdóttur föðursystur sinni og
ég hef vafalaust notið nafnsins.
Hún var mjög örlát við systkina-
börnin og þeirra börn. Margur sveitt-
ur barnslófi hefur tekið á móti pen-
ingaseðli svo lítið bar á úr hennar
hendi. Eftir að séð var að hverju
stefndi í síðustu viku, hafa verið að
koma upp í hendurnar á mér hlutir
sem ég man nú að eru frá henni
komnir, kaffikanna hér, silfurskeið
þar og falleg glös. Seint verður þó
sagt um hana frænku mína að hún
hafi verið mikið fyrir snurfus og fín-
heit fyrir sjálfa sig, en hún vildi fjöl-
skyldunni sinni allri allt hið besta.
Eftir að hún var komin á elliheim-
ilið kvartaði hún aldrei, hafði það allt-
af gott, vantaði aldrei neitt. Hún var
undurglöð þegar maður leit til hennar
en það var engin þörf á að stoppa
lengi. Hun gerði engar kröfur, og
þegar ég reyndi stundum að spyrja
hana út í fortíðina, pólitíkina eða
hversdaginn vildi hún ekkert vera að
ræða það. Ég vil gjarnan trúa því að
henni hafi, þegar hér var komið, verið
nóg að finna að okkur þætti vænt um
hana. Hún kvaddi mig alltaf með því
að biðja Guð að blessa mig.
Elskulega frænka mín, hafðu heila
þökk fyrir samfylgdina. Guð blessi
þig og varðveiti.
Guðrún Eyjólfsdóttir.
Guð þig geymi góða mín
gefi frið í ljóssins heimi.
Við hlið Hans þar sem
sólin skín
sofðu rótt og vel þig dreymi.
Lítill bróðir ljúfur kær
lífsins engil eignast hefur.
HILDUR MARÍA
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Hildur MaríaBjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. október 1995.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 2. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Seyðisfjarðar-
kirkju 12. maí.
Hún horfir á þig nær og
fjær
og hjúfrar er þú sefur.
Guð minn sendu styrk og
lið
hvar sorgmæddur er og
hljóður.
Blessun veit í bæn og frið
bæði föður og móður.
(Þóra Ingibjörg
Sigurjónsdóttir.)
Bjössi, Kolla, Daníel,
Dodda, Sveinlaugur,
Bubba og Pétur, megi
góður guð styrkja ykk-
ur í sorg ykkar.
Jóna Björg, Eyrún,
Sigrún Jóna og
fjölskyldur.