Vísir - 01.08.1981, Blaðsíða 18

18
vtsm
Laugardagur X. ágúst 1981
„Draumur-
inn var ad
giftast
fjósa-
manm
99
— Katrín
Eymundsdóttir,
bæjarfulltrúi
á Húsavík,
i helgarviötali
„Það á að m'eta hæfileika konunnar sem einstak-
lings/ í stað þess að hamra sífelit á því, að konur
eigi að styðja kynsystur sínar, eingöngu vegna þess
að þær eru konur. Ég held að þetta sé ekki rétt leið
til að afla konunni trausts. Það er ekki nema
mannsaldur siðan konur fengu kosningarétt og það
er enn styttra síðan konur fengu jafnan rétt til
menntunar, svo eitthvað sé nefnt. Það tekur sinn
tíma að hasla konunni völl í þjóðfélaginu. Það hefur
sýnt sig að konum er treyst, sýni þær hæfni og vilja
til ábyrgðarstarfa, enda er nútímakonan vel
menntuð og á að geta komist það sem hún ætlar sér,
þó það sé einstaklini'sbundið.Það er hinsvegar alltof
algengt,i að konur vantreysti sér og haf i sig því ekki
í frammi. Ekki sist fyrir þá sök eru fáar konur í
sveitarstjórnum landsins í dag".
Viö erum komin i helgarviötal
tii Katrínar Eymundsdóttur,
bæjarfulltrúa og húsmóöur á
Húsavik. Hún var fyrst spurö
um ætt og uppruna, aö góöum og
gömlum islenskum siö.
Uppalin vestan við læk og
á Snæfellsnesi
,,Ég er Reykvikingur ab upp-
runa, meira aö segja fædd og
uppalin vestan vib læk, þaö er
liklega vissara aö taka þaö
fram,” sagöi Katrin. „Faöir
minn var Eymundur Magnús-
son, skipstjóri, en móöir min er
Þóra Árnadóttir Þórarinssonar
á Stóra-Hrauni, svo ættin sé nú
höfö meö.
Allt frá 6 ára aldri og þar til ég
var orbin 14 ára var ég i sveit á
sumrin vestur á Snæfellsnesi.
Dvaldist ég i Miklaholti i Mikla-
holtshreppi og ekki ofsagt aö ég
sé aö hálfu alin þar upp.
Þá voru búskaparhættir aörir
en nú. Ég var viö engjaslátt og
mótöku. Þá voru engir bilar eöa
dráttarvélar, þvi slik tæki höföu
þá ekki leyst „þarfasta þjón-^
inn” af hólmi. Þaö var þvi allt
gert meö hestum. Ég minnist
þess til dæmis, þegar viö vorum
aö reiöa baggana heim á klökk-
um. Þetta var skemmtilegur
timi, en mér finnst ég vera svo
ung og þvi ótrúlegt aö ég hafi
kynnst þessu af eigin raun, miö-
aö viö þá búskaparhætti sem
eru viöhaföir i dag. Þar hef-
ur oröiö bylting.
Ég hef alla tiö veriö mikill
sveitamaöur i mér. Raunar var
ég ákveöin i þvi á árunum i
Miklaholti, aö ég ætlaöi aö gift-
ast fjósamanni. En ég lét þaö
jafnframt fylgja meö, aö ég ætl-
aöi aö ráöa á því heimili. Þaö
hefur þvi snemma komiö fram
hjá mér einhver löngun til að
stjórna, en þrátt fyrir þaö þótti
eg ekki svo stjórnsamur krakki.
,Á tímabili var ég frekar vinstri sinnuð”
þótt ótrúlegt sé. Ég þótti heldur
þægt og hlédrægt barn. Þess
vegna ráku margir upp stór
augu, þegar þeir fréttu, aö ég
væri komin á kaf i pólitik.”
Þá var kaffihúsamenn-
ingin
„Vfir .veturinn var ég i for-
eidrahúsum og gekk' mennta-
veginn, lauk gagnfræöaskóla og
siöan prófi úr Húsmæöraskóla
Reykjavikur.
Þá stundaöi maöur Borgina
og þar var alltaf mikiö fjör. Þá
léku þessir „gömlu og góöu”
fyrir dansi og þeir kunnu lagiö á
aö halda uppi stemmningunni.
Þá var lika „rúnturinn” enn viö
liöi og kaffihúsin voru iöandi af
lifi allan daginn fram á kvöld.
Viö krakkarnir fórum iöulega út
á „rúntinn”, þar sem nær und-
antekningaiaust var margt fólk
og oftast einhverjir sem maöur
þekkti. Siöan tylltum viö okkur
gjarnan inn á eitthvert kaffihús-
iö. Mér finnst Reykjavik dauö-
ari borg heldur en hún var á
þessum árum. Kannski er hún
aö lifna við aftur. Þaö væri ósk-
andi”.
Eftir húsmæöraskólann fór
Katrin i nám til Englands og
einnig var hún I vist hjá Hannesi
Jónssyni nokkra mánuöi sem þá
var sendiráösritari i London.
Eftir heimkomuna fór Katrin aö
starfa hjá hagfræöideild Seöla-
bankans og þar starfaöi hún allt
þar til hún gekk i hjónaband 4
árum siöar. Raunar náöi hún
ekki i neinn „fjósamann”, þótt
eflaust hafi GIsli Auöunsson
kunnaö vel til fjósverka, þvi
hann er uppalinn I sveit, i Niku-
lásarhúsum i Fljótshlið. Sá bær
fór i eyði i Heklugosinu 1947, en
þá flutti Gisli i ölfusiö. Slöan lá
leiö hans i Háskólann, þaöan
sem hann lauk prófi i læknis-
fræöi.
Leiðin lá fyrst tii Eski-
fjarðar
„Viö bjuggum um tima á
Eskifiröi, þar sem Gisli lauk
sinni héraösskyldu. Ég haföi
gaman af dvölinni þar og kunni
vel viö fólkið. Hins vegar heföi
ég ekki viljaö búa þar til fram-
búöar. Ég kunni ekki viö aö hafa
fjöllin alltaf svona ofan i mér.
Mér létti alltaf þegar ég kom
upp á Héraö.
Þar kynntist ég miklum
séntilmanni, sem Gunnar hét.
Hann kom oft i apotekið til min,
nær þvi á hverjum degi. Einn
siöasta daginn minn eystra
spuröi hánn mig upp úr þurru:
Heyröu mig Katrin, eigum viö
ekki aö vera dús. Raunar haföi
hann þúaö mig allan timann, en
mér fannst þetta óskaplega
sjarmerandi hjá honum, svona
rétt áöur en ég fór.
Síðan fluttum viö aftur til
Reykjavikur og vorum þar i 2 ár.
Þá stóö til aö við færum til Svi-
þjóöar. Við vorum búin aö læra
undirstööuatriöin i sænskunni
og ég brá mér vestur á Snæfells-
nes meö börnin til aö kveöja
mitt fólk þar. Heldurðu þá ekki
aö Gisli hringi I mig þangaö og
spyrji hvort ég sé til meö aö fara
til Húsavikur i staö Sviþjóöar.
Mérleist strax vel á þab. Ég hef
alltaf verið tilbúin aö prófa eitt-