Vísir - 01.08.1981, Blaðsíða 23

Laugardagur 1. ágúst 1981
23
VÍSLR

Lögreglan stóö
ráöþrota frammi
fyrir hræöilegum
glæp.
En nokkur orö frá
föður fórnalambsins
kom þeim á sporið
Lóöin, þar sem lik Sallyar fannst. Það virtist vonlaust aö finna árásarmann hennar.
sem hann leigði hjá sagðist hafa
heyrt hann koma heim eftir mið-
nættið. Það var útilokað að hann
ætti nokkurn þátt i morðinu.
Sally hafði tekið lestina inn til
Tottenham Court Road neðan-
jarðarstöðvarinnar i miðborg-
inni, þar fór hún út og náði i
strætisvagn, sem fór til Peck-
hamm. HUn hefði þá komiðþang-
að laust fyrir kl. 1 eftir miðnætti.
Krufning hafði sýnt að dauða
hennar bar að fljótlega eftir það.
Hun átti þvf aðeins átt nokkrar
minútur ólifaðar þegar hún lagði
af stað gangandi frá stoppistöð-
inni við bingóhöllina, niður aðal-
götuna til fbúðarinnar sinnar þar
sem hún bjó ein ásamt kettinum
sinum. Aðalgatan er vellýst og
þar er nokkuð um mannaferðir,
jafnvelum hánótt. Samt sem áð-
ur hafði árásarmaðurinn gripið
hana og dregiðhana, að öllum lik-
indum hrópandi á hjálp um 10 m
niður götuna að hliðarstignum
sem lá að byggingarlóðinni.
Hliðarstigurinn var dimmur og
mannlausog þa r hefur Sally verið
barin ihöfuðið og dregin á hárinu
— lögreglan fann þarna lokka af
henni — allt að girðingunni.
Árásarmaðurinn hafði dröslað
henni meðvitundarlausri inn um
hliðið. Þar hafðihann ekki aðeins
nauðgað henni heldur haldið
áfram að berja hana.
Hún hafði ekki þekkt
árásarmanninn.
Lögreglan skoðaði ibúð Sallyar.
Þar beið kötturinn eftir eiganda
sinum — en aðrir höfðu greinilega
ekki komið þangað siðan á föstu-
dag.
Sally Shephard var frá Liver-
pool. HUn fluttist þaðan og leitaöi
sér að vinnu i höfuöborginni eins
og svo ótal margir aðrir. Hún
hafði unnið við ýmis skrifstofu-
störf þar til sex mánuðum fyrir
morðið. Þá tók hún við rekstri
matstofunnar i leikhúsinu, þar
sem leikarar og baksviðsmenn
fengu sér snæðing. Hún hafði ver-
ið dugleg og vel liðin, smart
stelpa eins og það erorðað, litil og
grönn, með sérkennilega hár-
greiðslu og hUn klæddi sig sam-
kvæmt tfskunni þó án þess að
gleyma eigin persónulegum stil.
Hobden var sannfærður um að
hún hefði ekki séð árásarmanninn
fyrr en þetta kvöld, að þau hefðu
ekki þekkst. Það gæti verið ein-
hver sem hefði elt hana, allt frá
þvi hún var i lestinni. Hobden
velti þvi fyrir sér hvort um tvo
menn hefði verið að ræða. Hún
hafðiverið það illa leikin, að slikt
virtist mögulegt. En sæðið sem
fannst á likama hennar, var allt
úr manni Ur sama blóðflokki, B.
Hann hélt áfram að yfirheyra
kunningja og nágranna. Kona,
sem leigði i sama húsi, sagði
Sally stundum hafa farið á nær-
liggjandi krár á kvöldin, eftir að
hún kom heim úr vinnunni, svo
hann lét sýna öllum barþjónum i
nágrenninu mynd af Sally. Marg-
ir könnuðust við hana en enginn
hafði sér hana alveg nýlega.
Nema einn. Það var eigandi ,,The
Duke of Sussex”. Hann sagði
Sally hafa komið öðru hverju þar
inn, stundum til að hringja,
stundum bara til að fá sér eina
bjórkollu og lesa kvöldblaðið. Já,
og hUn hafði verið þarna nýlega,
nánar tiltekið fyrir 4 dögum.
„HUn var með ungum, myndar-
legum manni, sem var annað
hvort frá Kanada eða Astraliu,
hann talaði með hreim.”
Einhver sem kallaði sig
.. J”:
,,Þau rifust ofsalega, þess
vegna man ég vel eftir þessu”
sagði eigandi ,,The Duke of
Sussex”. Ég þurfti að biðja þau
um að hafa hægar um sig en þeg-
ar það dugði ekki, visaöi ég þeim
á dyr.”
Hobden var að vona, að eitt-
hvað kæmi út úr þessu með út-
lendinginn. Bréfið sem fannst á
Sally hafði greinilega verið frá
útlendingi. Hann hafði skrifað
„apartment” i stað ,,flat (ibúð)
eins og amerikanar gera og einn-
ig „elevator” i stað ,,lift”.
Bréfið hafði verið póstlagt i
Amsterdam. A þvi var engin
undirskrift, aðeins stafurinn ,,J”.
Hobden hafði þegar beðið
Interpol i Amsterdam um aðstoð
og þeir voru að yfirheyra menn
þar, höfðu farið eftir skipverja-
skrám og leituðu að manni frá
Kanada eða Ameriku sem kallaði
sig J. (Það gat verið nafnið Jay.
En sú leit var árangurslaus.
Þetta var aðeins ábending, en
Hobden þorði ekki að láta vera að
fylgja henni eftir. Þó var hann
enn fullvissum að Sally hefði ekki
þekkt morðingjann og þegar
Amsterdam-lögreglan gat ekkert
Joe Bell, lögregluforingi, datt
niður á lausn málsins.
upplýst, hætti hann að eltast við
bréfritarann. Hann einbeitti sér
þvi að þvi að yfirheyra alla þá
sem Sally hafði þekkt og vitað var
um og hann marg gekk þá leið
sem hún hafði farið inn á bygg-
ingarlóðina. En-allt kom fyrir
ekki. Þetta var eitt af þessum
málum, þar sem allar ábending-
ar, allir leiðarvisar enduðu i
blindgötum. Vikur liðuogHobden
neyddist til að hætta leitinni, það
biðu önnur mál úrlausnar. Mapp-
an með máli Sallyar fór inn i
skáp. En Hobden hafði það samt
bak við eyrað.
Annað morð
Réttu ári siðar, laugardags-
morgun i nóvember 1980 fannst
annað lík, einnig ungrar, fallegr-
ar stúlku. Það fannst i óhirtum
garði yfirgefins húss i Brockley,
sem liggur næst Peckham i suð-
austurhluta London. Lögreglufor-
inginn Joe Bell var settur i að
stjórna rannsókninni. John
Hobden sá morðið tilkynnt á stöð-
inni og hann hafði strax samband
við kollega sinn Bell. Bell lýsti
morðinu.
Sú látna hafði heitið Karen
Davis. Hún hafði farið í sam-
kvæmi á föstudagskvöldið og ver-
ið myrt á leiðinni heim Ur þvi', lik-
lega um kl. 1. Likið var hálfnakið,
andlit hennar var óþekkjanlegt
eftir barsmiðar. Fötin hennar
lágu um allt umhverfis staðinn
þar sem hún fannst. Bell sagði:
„Hún hefur barist um hæl og
hnakka, hann hefur ráðist á hana
á götunni og siðan dregið hana inn
igarðinn. Ég hef aldrei séð annað
eins — við verðum að ná þessum
manni eins fljótt og við getum.”
ÞeimHobden og Bell kom saman
um að tilviljun gat ekki ráðið þvi
. hversu li"kir glæpirnir voru, hér
' hlaut að vera um sama manninn
að ræða.
Hvemig gat þetta gerst?
Karen haföi unnið á skrifstofu.
Hún var 23 ára gömul. HUn hafði
farið iparti um kvöldið og verið á
heimleið gangandi, þegar maður-
inn kom að henni.
Móöir hennar þekkti hana ekki
látna, hUn sá að þetta var dóttir
sin þvi hún þekkti töskuna henn-
ar, annað var óþekkjanlegt.
„Hvernig getur svona lagað
gerst” grét móðirin. „Hún átti
enga óvini, hún var alltaf kát og
glöð og hvernig stendur á þvi að
hún fórað tala við bláókunnugan
mann?”
Faðir Karenar skildi það heldur
ekki hversvegna hún hafði veriö
gangandi. „Hún þekkti alla leigu-
bilstjöra i hverfinu, ég vinn sjálf-
ur á stöðinni. Hún hefur aldrei áð-
urkomið labbandi heim um miðja
nótt. Jafnvel þótt hún hefði ekki
átt fyrir bil, þá hefðu þeir lánað
henni fyrir honum”.
Morðvopnið finnst
A meðan lögreglan spurði fjöl-
skyldu og vini spjörunum úr, leit-
uðu aðrir i garðinum, þar sem
Karen fannst að einhverjum á-
bendingum. Loks fundu þeir
grjóthnullung, blóðugan. Honum
hafði verið kastað út að jaðri
garðsins og lá þar i beði.
Þetta gat verið morðvopnið.
Blóðrannsókn leiddi i ljós að að-
eins blóð Karenar var á steinun-
um . Aftur á móti fundu rannsókn-
armennirnir húðtætlur undir
nöglum 1 iksins, sem hlutu að vera
af árásarmanninum og svo
reyndist vera. Það var blóðflokk-
urB.NUsýndistljóstaðum sama
manninn var að ræða og ráðist
hafði á Sally.
En lengra komust þeir ekki.
Það var eins og með rannsóknina
á morði Sallyar — allt endaði i
blindgötum og þeir Bell og Hob-
den voru ráðalausir.
Bellsettistniður við að lesa all-
ar skýrslur einu sinni enn, allar
yfirheyrslur voru skráðar og
hann vonaðist til að einhver hefði
sagt eitthvað sem gæti komið
þeim á sporið. Hann varð að ná
þessum glæpamanni, sem réðist á
ungar konur á svo hrollvekjandi
hátt bara til að slökkva blóð-
þorsta sinn, þvi það var ljóst að á
milli stúlknanna voru engin
tengsl. Tilviljun réði þvi að þær
voru fórnarlömb.
Hafði hann aðstoðar-
Bell grunaði lika, að árásar-
maðurinn hefði einhvern með i
málum. Hann hlaut að hafa verið
ataður blóði eftir þessa glæpi. Og
eftirað hann myrti Karen, hlytur
hann að vera með sár á andliti,
hún hafði klórað hann með nögl-
unum. Einhver hlaut að vita um
hann.
Lögreglustjórinn grúfði sig yfir
skýrslurnar og allt i einu kom
honum nokkuð i hug. Það sem
faðir Karenar hafði sagt „Hún
þekkti leigubilstjórana, ef hún
hefði nú tekið leigubil heim úr
partiinu, þá hefði hún haldið sig
óhulta, nema það væri leigubil-
stjórinn...”
Þetta var smuga. Bell krafðist
strax að fá lista yfir alla bilstjóra
á hverfisstöðinni, sem höfðu verið
á vakt þetta kvöld. Sex þeirra
reyndust hafa veriö við vinnu, og
þeir voru allir kallaðir til yfir-
heyrslu.
Bell var viss' um að hann hefði
þann rétta þegar James Welbeck
kom á stöðina. Welbeck var 42
ára gamall, giftur og tveggja
barna faðir. Hann varmikill vexti
og greinilega sterkur sem naut.
Og hann var með nýsprottið
skegg — of nýtt til að fela rispurn-
ar á höku hans.
Welbeck sagðist aldrei hafa
heyrt eða séð Karen eða Sally.
Hann mundi ekkert eftir farþeg-
um sinum þessi umræddu kvöld.
En hann samþykkti strax að fara
i blóðprufu, sagðist vera saklaus
og að sér væri i mun að sanna
það.
Welbeck reyndist vera i sama
blóðflokki og blóð og sæðisprufur
moröingjans. Það var sjaldgæfur
blóðflokkur, þetta gat verið til-
viljun, en Bell neitaði að trúa þvi.
Þetta hlaut að vera rétti maður-
inn.
Skósólar sem sönnunar-
Frú Welbeck var yfirheyrð.
Húnsagði manninn sinn hafa ver-
ið á næturvakt og að hann hefði
komið heim þegar hún var enn
sofandi. Hann var sofandi þegar
hún fór I si'na vinnu snemma um
morguninn. Hún hafði ekki hug-
mynd um i hverju hann hafði ver-
iö i vinnunnu en bauðst til að
kanna hvort eitthvað vantaði af
fötunum hans. Bell bað hana að
láta sig fá alla skó, sem maðurinn
hennar ætti.
Þeir voru sendir á rannsóknar-
stofur lögreglunnar. Þar beið
skósóláfar, sem fundist hafði i
beðinu skammt frá grjóthnull-
ungnum. Einn skóa Welbecks
small i það far eins og flis við
rass. Það þurftiekki meira. Wel-
beck játaði bæði morðin og biður
nú dóms.
Þýtt