Morgunblaðið - 19.04.2004, Side 27

HESTAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. APRÍL 2004 27
fékk í staðinn að fylgjast með bú-
skapnum hjá þeim. Þegar ég hafði
svo sjálf eignast kærasta og kom til
að kynna hann fyrir þeim var ég
kvíðin. Það skipti svo miklu fyrir
mig að þeim semdi vel öllum saman.
En að vanda var hann boðinn vel-
kominn og saman höfum við átt
margar yndislegar gleðistundir. Ef
okkur langaði að lyfta okkur upp
fórum við niður í Ægisgötu. Þar var
alltaf tekið vel á móti okkur og þar
gátum við verið við sjálf, alveg
grímulaus, létt á hjarta okkar ef
þörf var á, en oftast hafði þó gleðin
völd. Við fórum saman á böll og í
ferðalög. Minnisstæð er vika í
Húsafelli og útilega í Mývatnssveit
þar sem Hermína var ein um að
sýna skynsemi og kom óbrennd til
baka. Og fljótlega fórum við að eyða
nýársnóttunum saman og héldum
því meðan heilsa hennar leyfði.
Þó að við byggjum báðar á Ak-
ureyri var of langt á milli okkar til
að við gætum skroppið í morgun-
kaffi hvor til annarrar en við spjöll-
uðum oft saman í síma. Stundum
leið þó langur tími á milli funda og
það var engin regla á símasamtöl-
um okkar, en ef önnur fór burt úr
bænum lét hún alltaf vita. Gaf
skýrslu um hvert hún færi og
hversu lengi hún yrði að heiman.
Það var tómlegt þegar ég vissi að
Hermína var að heiman og ég hugs-
aði oft um hana en þegar hún var
komin heim var allt í lagi og ég þaut
ekkert af stað til að hitta hana. Það
var nóg að vita að hún var til staðar.
Þegar hún varð veik fór ég að
heimsækja hana oftar. Reyndi að
koma þegar ég vissi að Hreiðar var
á kóræfingu og ég vissi að hún var
ein. Stundum las ég blöðin fyrir
hana því að sjónin var farin að dapr-
ast enn meir, svo spjölluðum við
saman eins og í gamla daga.
Ég get ekki verið sorgmædd því
að ég er þess fullviss að nú líður
henni miklu betur, en söknuðurinn
er sár. Ég er búin að sakna hennar í
allan vetur því að í því sem ég vinn
nú að hefði ég viljað hafa hana mér
við hlið. Þetta er verkefni sem við
hefðum átt að njóta saman. Ég hef
samt sótt styrk til hennar og ég veit
að hún mun áfram búa í hjarta mínu
og hlusta á það sem ég vildi segja.
Það er gott að eiga góðan vin.
Að eiga „besta vin“ er gulli betra,
Hjá vini þínum getur þú verið þú sjálfur.
Hann þekkir kosti þína.
Hann styrkir þig í veikleika þínum.
Hann umber galla þína.
Þegar þið hittist eftir langan aðskilnað,
er eins og þið hafið kvaðst í gær.
Hann er hluti af sálu þinni,
og þú ert hluti af sálu hans.
Þess vegna er vináttan eilíf.
Guðrún Sigurðardóttir.
✝ Anton Einarssonfæddist í Reykja-
vík 8. desember 1928.
Hann lést á heimili
sínu 10. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar Antons
voru Einar Ásgeir
Guðbjartsson, f. 15.9.
1901, d. 15.10. 1985,
og Skúlína Theódóra
Haraldsdóttir, f. 5.8.
1900, d. 30.1. 1988.
Systkini Antons eru:
1) Kristín, f. 18.3.
1927, d. 28.7. 1995. 2)
Halldóra, f. 4.2. 1928.
3) Björn, f. 2.7. 1934. 4)
Haraldur, f. 24.2. 1937, d. 28.3. 1982.
5) Hörður, f. 18.7. 1940. 6) Haf-
steinn, f. 11.5. 1942. Uppeldisbróðir
Einar Guðbjartsson, f. 2.8. 1945.
Hinn 8. nóvember 1958 kvæntist
Anton Mörtu Sigríði Hermannsdótt-
ur, f. 17.7. 1934. Foreldrar hennar
voru Hermann Eyjólfsson, f. 1.7.
1893, og Sólveig Sigurðardóttir, f.
1.10. 1898 í Gerðakoti
í Ölfusi. Börn Antons
og Mörtu eru: 1)
Hörður, f. 2.10. 1957,
maki Ingibjörg Helga
Sigurðardóttir, f.
18.11. 1959. Börn
þeirra eru Eyrún
Huld, Sigurður Helgi
og Eva Hlín. 2) Sól-
veig, f. 19.2. 1961.
Sonur hennar er
Daníel Freyr Kjart-
ansson. 3) Hanna Sól-
rún, sambýlismaður
Jón Halldór Guð-
mundsson.
Anton starfaði sem bifreiðar-
stjóri hjá Sjófangi, Steypustöðinni
OK og hjá BM Vallá. Einnig vann
hann til fjölda ára hjá Eimskip. Síð-
ustu starfsár sín vann Anton hjá
ÁTVR á Stuðlahálsi.
Útför Antons verður gerð frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stundinni. Aldrei datt mér í hug að
það kæmi svona snögglega að þessu
en svona er nú lífið bara eins og þú
sagðir. Við áttum margar góðar
stundirnar saman, þegar við fórum að
veiða og þegar þú komst á fótbolta-
leikina hjá mér þegar ég var lítill.
Þetta voru góðar stundir sem ég mun
aldrei gleyma og ég mun ávallt
geyma. Ég man alltaf þegar ég var
óþekkur og mamma skammaði mig.
Þá kom ég alltaf til þín og þú tókst
minn málstað þó að þú vissir að ég
hefði hagað mér illa, bara til þess að
þóknast mér.
Afi minn þú hefur alltaf verið og
mun alltaf verða fyrirmynd mín. Þú
lifðir lífinu eins og á að gera það, þú
varst ávallt samkvæmur sjálfum þér
og sagðir alltaf það sem þér lá á
hjarta, hvað sem það var. Þú varst
alltaf maður þinna orða og það var
alltaf hægt að treysta á þig. Þú varst
mjög örlátur maður og öllu sem þú
áttir varstu tilbúinn til að deila með
ástvinum þínum, sama hvað það var,
hvort sem það var ást, umhyggja eða
peningar, það skipti einfaldlega ekki
máli.
Ég mun aldrei gleyma síðasta
skiptinu sem við hittumst. Daginn áð-
ur en þú fórst frá okkur, þá vorum við
heima hjá þér og ömmu, ég, mamma,
amma og þú í mat á föstudaginn
langa. Þú varst svo hress og glaður.
Við sátum öll við matarborðið og vor-
um að spjalla saman og grínast, að
þetta væri síðasta kvöldmáltíðin, og
síðasta kvöldmáltíðin reyndist hún
vera.
Vegna þín, elsku afi, er ég sá maður
sem ég er í dag og tel ég mig heppinn
að verða hálfdrættingur á við þig þeg-
ar ég verð fullorðinn. Fjölskyldan
skipti þig ávallt mestu máli, sama
hvað bjátaði á og varstu alltaf til stað-
ar er hjálp þurfti.
Afi minn, þú lifðir með reisn og þú
dóst með reisn alveg eins og þú hefðir
viljað, í stólnum þínum með pípuna,
alveg eins og þú vildir og alveg eins og
ég mun alltaf muna eftir þér, ham-
ingjusamur og glaður.
Mér þykir sárt að þú getir ekki ver-
ið viðstaddur útskriftina mína eins og
þú hlakkaðir svo til að gera, en ég veit
að þú verður þar í anda og ég get lofað
þér því að ég geri allt sem ég get til að
gera þig og ömmu stolt af mér.
Elsku afi, nú segi ég bless við þig
en eins og þú manst mátti ekki segja
bæ bæ þar sem þér þótti svo vænt um
íslenskuna og allt sem viðkom Íslandi.
Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af
mömmu og ömmu, ég skal hugsa vel
um þær, reyna að gera það jafnvel og
þú.
Við sjáumst seinna, afi minn, ég
gleymi þér aldrei.
Daníel Freyr.
Elsku Anton, trúi ekki að þú sért
farinn. Þú varst svo yndislegur og
góður. Þú kenndir mér það að ef ein-
hver er skírður Anton verður hann
sjálfkrafa kallaður Toni. Að það séu
ósýnileg lög sem allir fylgja, eins eðli-
legur hlutur og að snjór falli að vetri
til.
Ég hef þekkt þig í þó nokkur ár og
þú varst mér alltaf góður.
Ég vona að þú hafir alltaf vitað
hversu elskaður þú varst og hve öllum
þótti vænt um þig.
Ég átta mig núna á því hve gott það
var að þekkja þig.
Þú ert elskaður og þín verður sakn-
að
Rauðhærða, skemmtilega, freka
stelpan.
Bryndís Steina Friðgeirs-
dóttir (Binna).
ANTON
EINARSSON
seldar, flöskum safnað og svo mætti
lengi telja, þarna var Magdalena að-
aldriffjöðrin. Ferðin til Prag var svo
farin í október síðastliðinn, með
Magdalenu í broddi fylkingar ásamt
ellefu samstarfskonum. Ferðin er um
margt eftirminnileg og ekki síst fyrir
skemmtilegan félagsskap Magda-
lenu.
Okkur á Droplaugarstöðum fannst
Magdalena vera þessi hrausta og
hressa manneskja sem væri langt frá
því að vera á förum, en lífið er hverf-
ult og vegir Guðs órannsakanlegir.
Við á þriðju hæðinni á Droplaugar-
stöðum höfum verið með sorg í hjarta
síðastliðna daga og hugurinn dvalið
hjá Magdalenu og fjölskyldu hennar.
Vegurinn var hlykkjóttur
með beygjum og bugðum
yfir djúpar ár og breið vötn,
inn í langa dali,
upp á hæstu fjöll.
Svitinn lak og sveið í augun.
En hvert sem vegurinn leiddi
var gott að koma og fagurt að sjá.
(Bryndís Guðmundsdóttir)
Með þessum orðum viljum við
styrkja Ragnar og börn þeirra á erf-
iðum tíma og samhryggjumst öllum
sem stóðu Magdalenu næst. Megi
Guð leiða ykkur og styrkja á erfiðum
tímum.
Vertu blessuð, elsku Magdalena.
Starfsfólk 3. hæðar Drop-
laugarstaða.
Hún elskulega Beta
mín er dáin. Hún hefur
átt stóran sess í lífi
mínu, síðan ég var ung-
lingur í Vestmannaeyj-
um.
Við Högna sátum saman í barna-
skóla og urðum æskuvinkonur, því
varð heimili hennar mikill viðkomu-
staður.
Það var yndislegt að koma til Betu
og Sigurðar og alltaf tekið dásamlega
á móti mér, svo eftirminnilegt er.
Mamma mín og Beta urðu líka vin-
konur, einnig urðu systkini mín vinir
hennar, séstaklega Sveinn og Knút-
ur, en við áttum heima uppi á
Strembu.
Beta var alveg einstök kona, hún
var svo falleg og með yndislega rödd
og hlátur.
Á seinni árum hugsaði ég ekkert
um aldur, það var hægt að tala um
allt við Betu. Hún hafði unun af fal-
legum hlutum og heimili hennar var
dásamlega fallegt, hún var mjög list-
ræn.
Það sorglega var að hún missti
mikið sjón á seinni árum, en þá fór
hún bara að yrkja ljóð.
Ég vil þakka þér fyrir vináttu þína
alla ævi, sem var mér mikilvæg,
elskulega Beta mín.
Ég samhryggist af alhug Högnu,
Móheiði, Andreu og allri fjölskyldu
þinni.
Ég veit þú verður á Guðs vegum.
Elín T. Björnsdóttir.
Mig langar að stinga niður penna
og minnast vinkonu minnar sem
kvaddi jarðvist fyrir stuttu eftir lang-
an lífdag. Beta mín sagði í fyrra að úr
því hún væri að strekkjast þetta ætl-
aði hún að halda út hundrað árin. Það
tókst ekki alveg en jákvætt lundarfar
og líkamleg hreysti leyfðu henni að
verða nærri níutíu og níu ára.
Beta var óvenjuleg kona, það var
þeim mun meira áberandi sem um-
hverfi hennar ýtti lítið undir hugar-
ELÍSABET
HALLGRÍMSDÓTTIR
✝ Elísabet Hall-grímsdóttir
fæddist á Felli í Mýr-
dal hinn 4. apríl
1905. Hún lést á
Ljósheimum á Sel-
fossi hinn 30. mars
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Kotstrandar-
kirkju 10. apríl.
flug og framkvæmdir
sem voru úr takt við
gildandi venjur. Hún
var listunnandi og fag-
urkeri í bæ þar sem allt
snerist um sjósókn og
fiskvinnu. Vestmanna-
eyjar voru á tíma Elísa-
betar og Sigurðar Frið-
rikssonar manns
hennar stærsta verstöð
landsins. Um árabil
komu 15–18% gjaldeyr-
istekna Íslendinga af
sjávarafla í Eyjum. Sig-
urður var mikill elju-
maður sem sjómaður
og síðan verkstjóri í Vinnslustöðinni.
Vökunætur voru margar í lífi hans.
Álagið kom auðvitað niður á heim-
ilinu en líklega fær enginn flúið
kenndir sínar. Þrátt fyrir stritið
brugðu eyjaskeggjar á leik. Tónlist
ýmiss konar heyrðist úr ólíklegustu
húsum. Einstaka maður fékkst við
skriftir og leikfélagið setti upp sýn-
ingar, stundum fleiri en eina á ári.
Lítið var um skrautblómarækt í
Eyjum á þessum árum. Garðurinn
hennar Betu skar sig úr og líklega
voru það blómin sem tengdu móður
mína og hana. En það var fleira sem
var þeim sameiginlegt. Í báðum var
grunnt á hláturtaugarnar og þær
voru næmar á hið skoplega. Á fal-
legum dögum fóru þær í sjóinn inni í
Botni. Sjóböð voru þá ætluð allra
meina bót. Þær ræddu líka dýpri mál
og hef ég grun um að annað líf hafi
mjög borið á góma. Beta var ein af
sárafáum manneskjum sem mamma
sýndi málverkin sín. Þegar Beta fór
að hafa rýmri tíma lagði hún mikla
vinnu í að fegra í kringum sig. Ekki
bara úti en einnig inni þar sem hún
setti upp sérkennilegar veggmyndir
gerðar að mestu úr þurrum sjávar-
gróðri og ýmsu sem hún fann á
fjörum. Myndir þessar fylgdu henni
upp á land í Heimaeyjargosi og
prýddu veggi húss hennar á Stokks-
eyri.
Beta var falleg kona, svipmikil og
sviphrein, drottningarleg í fasi en
laus við allt yfirlæti.
Hún hafði gaman af að klæða sig
upp og punta sig. Þetta pjatt fylgdi
henni alla ævi.
Ég hef á tilfinningunni að Beta hafi
þekkt flesta í Eyjum sem fengust við
listir. Það var áberandi hve margir
slíkir komu á Hásteinsveg til þeirra
hjóna. Eins rötuðu þangað margir
sem ekki áttu í önnur hús að venda.
Beta var bæði hjartahlý og raungóð.
Ég vissi að hún fékkst eitthvað við að
setja saman ljóð en það var ekki fyrr
en ég las á útfararblaði að ég áttaði
mig á hve vel henni fórst það.
Gefðu mér, drottinn, ljóð og lag,
svo lofa þig megi sérhvern dag,
síðast þegar ég sofna hér,
sértu Guð faðir yfir mér,
þá verður sæng mín silkimjúk
sólbjörtum vafin dýrðarhjúp.
Þannig yrkja menn aðeins af til-
finningu.
Þegar vinir kveðja situr minningin
eftir. Þá sér maður glöggt hvað mað-
ur hefði getað gert til að gleðja þá en
sinnti ekki.
Ég votta aðstandendum Betu inni-
lega samúð.
Páll Steingrímsson.
Það birtir að vori, hvert blómstur nú vaknar
og bráðum mun sólin reka myrkrið á flótta
en hjarta mitt grætur og hugurinn saknar
því hönd þín er köld og mín sál fyllist ótta.
Þá man ég hlýju orðin þín, mildina þína
og mannkærleikann, sem fyllti þitt hjarta.
Ég brosi gegnum tárin, brátt mun sorgin
dvína
og bjartar nætur vorsins, lýsa myrkrið
svarta.
Við sjáumst ekki aftur, söngur þinn er
hljóður
en sálir okkar mætast í ljósinu’ eins og
fyrrum.
Tíminn sem við áttum, var tær og hreinn og
góður,
tryggðaböndin ofin á ljúfum stundum,
kyrrum.
Þessar línur urðu til í huga mínum,
þegar ég fregnaði andlát minnar
kæru vinkonu, Elísabetar Hallgríms-
dóttur.
Það var um sumar, að ég gekk eftir
vatnsbakkanum á Löngudæl á
Stokkseyri, þar sem húsið þeirra El-
ísabetar og Sigurðar Friðrikssonar,
eiginmanns hennar, stóð og heyrði
undurfallega tóna úr píanói berast út
um gluggann. Ég staldraði við og
lagði við hlustir. Sigurður kom út í
sömu andrá og ég játaði upp á mig
skömmina, að ég hefði legið á hleri.
Honum þótti það ekki leiðinlegt og
bauð mér inn til að hlusta á vin
þeirra, Alfreð Þórðarson, leika á pí-
anóið í stofunni þeirra.
Þetta varð upphafið að kynnum
mínum við þau þrjú sem bjuggu í
húsinu við vatnið. Oft var þessi saga
rifjuð upp og alltaf höfðum við jafn
gaman af þeirri upprifjun.
Eftir það urðu stundirnar óteljandi
sem við sátum í stofunni hennar Betu
og hlýddum á Alla leika á píanóið.
Það er nú þannig í lífinu, að eitt af
því sem mótar hverja manneskju
mest, er fólkið sem hún kynnist.
Kynni mín við Betu mótuðu viðhorf
mitt til lífsins meira en flest annað
sem hefur mætt mér á lífsleiðinni. Ég
drakk í mig andann sem umvafði
þessa konu. Lífsgleðina, húmorinn,
kærleikann og viskuna sem hún sáði
með orðum sínum og viðmóti.
Það var bara hægt að elska svona
manneskju. Ef leiði sótti á hugann,
var einfalt mál að losna við hann, ég
þurfti bara að fara í heimsókn til
Betu og kom alltaf út þaðan með ljós í
sálinni.
Á þeim þrjátíu árum sem mér
auðnaðist að þekkja hana, man ég
aldrei eftir að hafa heyrt hana hall-
mæla nokkrum manni. Það er fágæt-
ur eiginleiki.
Alltaf þurfti hún að segja öllum
hvað þeir voru fallegir. Ef einhver
annar ætti í hlut mundi kannski ein-
hver álíta að um skjall væri að ræða,
en þeir sem þekktu Betu, vissu að
þetta gerði hún af því, að henni þótti
fólk einfaldlega fallegt. Eftir að sjón-
inni fór að hraka og undir það síðasta
þegar hún var nánast orðin alveg
blind, hélt hún ennþá áfram að segja
öllum hvað þeir væru fallegir. Ég
stríddi henni stundum og sagði að
það hlyti að vera eitthvað að augun-
um hennar og hún kunni vel að meta
þennan kaldhæðnislega húmor.
Beta var mjög trúuð kona. Okkar
skoðanir á trúarbrögðum fóru ekki
saman, en alltaf gátum við rætt trú-
mál fordómalaust með fullri virðingu
fyrir ólíkum skoðunum.
Hún var fróð og fylgdist alltaf vel
með því sem var að gerast í heim-
inum, mótaði sér skoðanir á öllu sem
varðaði líf fólks á þessari jörð og
maður kom ekki að tómum kofanum í
neinum málaflokki sem laut að þjóð-
málunum eða heimsmálunum frekar
en öðru sem snerti tilveru mannsins.
Það væri eigingirni að syrgja
þessa konu sem var orðin södd líf-
daga, átti aðeins örfáa daga eftir til
að ná 99 ára aldri og þráði svo mjög
að fá að hitta ástvini sína sem farnir
eru.
Ekkert getur þó komið í veg fyrir
að við söknum hennar öll, sárt og af
einlægni, sem fengum að kynnast
henni. Þar veit ég að ég mæli fyrir
munn fjölskyldu minnar. Börnin mín
munu muna hana og mótast af henn-
ar lífsviðhorfi rétt eins og ég.
Það er svo dýrmætt að hafa fengið
að sækja í þennan viskubrunn sem
hugur hennar var, allt fram á síðustu
stund. Hugur minn er fullur af sökn-
uði og þakklæti.
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Rut Gunnarsdóttir.