Morgunblaðið - 19.04.2004, Blaðsíða 26

MINNINGAR
26 MÁNUDAGUR 19. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hermína Stef-ánsdóttir fædd-
ist 5. mars 1934.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Hlíð 9.
apríl síðastliðinn.
Hún var níunda í
röð tíu barna
hjónanna Benediktu
Ásgerðar Sigvalda-
dóttur, f. 25. júní
1897, d. 25. desem-
ber 1976, og Stefáns
Guðjónssonar, f. 30.
mars 1894, d. 26.
febrúar 1978. Börn
þeirra eru: 1) Hreið-
ar, f. 3. júní 1918, d. 13. mars
1995, kona hans var Jensína
Jensdóttir, f. 24. ágúst 1918. Syn-
ir þeirra eru Ástráður og Stefán.
2) Leonard, f. 6. júní 1919, d. 2.
júlí 1923. 3) Jóhann, f. 8. október
1920, d. 31. mars 1947. 4) Her-
mann, f. 30. mars 1922, d. 26.
september 1923. 5) Hermann
Hermína gekk í hjónaband 25.
október 1953 með Hreiðari Að-
alsteinssyni bifreiðarstjóra, f. 22.
ágúst 1931. Hermína og Hreiðar
eignuðust tvö börn. Þau eru: 1)
Stefán Haukur, tæknifræðingur,
f. 7. júlí 1953, búsettur í Reykja-
vík. Kona hans var Sigrún Gunn-
laugsdóttir, f. 27. júlí 1951, en
þau skildu. Þeirra börn eru: Sól-
ey Benna, f. 21. október 1973, í
sambúð með Halldóri Gíslasyni.
Hennar sonur er Andri Sigurður
Haraldsson, f. 9. maí 1997, Davíð
Hreiðar, f. 21. janúar 1979. 2)
Steinunn Benna, sjúkranuddari,
f. 18. febrúar 1956, búsett á Ak-
ureyri. Maki hennar er Júlíus
Kristjánsson, f. 27. desember
1947. Þeirra börn eru: Gunnur
Lilja, f. 5. september 1988; Berg-
lind, f. 5. ágúst 1990; og Herdís
Júlía, f. 6. júní 1994.
Hermína bjó öll sín æviár á
Oddeyrinni á Akureyri, lengst af
í Ægisgötu 14. Auk húsmóður-
starfa stundaði hún verslunar- og
skrifstofustörf eftir því sem
heilsan leyfði.
Útför Hermínu fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Leonard, f. 6. ágúst
1923, d. 19. júlí 1931.
6) Rósa Guðrún, f. 29.
desember 1924, maki
Guðmundur Sigur-
geirsson, f. 27. nóv-
ember 1921, d. 14.
nóvember 1970. Dæt-
ur þeirra eru Sóley
Benna og Fjóla. 7)
Oddgeir, f. 10. des-
ember 1926, d. 28.
júní 1927. 8) Óskírð,
f. 19. ágúst 1931, d.
28. ágúst 1931. 9)
Hermína, sem hér er
kvödd. 10) Sigurlína
Gunnfríður, f. 4. desember 1939.
Fyrri maður hennar var Jón
Ólafsson, f. 29. desember 1938, d.
25. ágúst 1965. Dætur þeirra eru
Ásgerður Ingibjörg og Jóhanna
Rósa. Seinni maður hennar er
Einar Þórarinn Árnason, f. 18.
janúar 1928. Börn þeirra eru
Þórlaug og Jón Stefán.
Látin er móðursystir mín Herm-
ína Stefánsdóttir. Þessi góða kona
var mér frænka eins og þær gerast
bestar en ekki síður afar kær vin-
kona. Stóð ávallt með mér í blíðu og
stríðu. Hvatti mig áfram á hverju
sem gekk. Trúði á mig og treysti.
Þetta allt var mér ómetanlegt. Ofá-
ar stundir hef ég dvalið hjá þeim
hjónum, henni og eftirlifandi manni
hennar Hreiðari Aðalsteinssyni.
Var ávallt tekið á móti mér af mik-
illi gestrisni og rausn. Naut ég ást-
ar, hlýju og vináttu þeirra beggja.
Minningarnar streyma fram. All-
ar góðar. Allt frá barnæsku var
Hermína mín inni í mínu lífi. Oft
kom hún suður og þá helst til lækn-
inga. Ég var mjög viðkvæmt barn
og tók veikindi hennar mjög alvar-
lega. Var mér bæði ljúft og skylt að
taka þátt í erfiðleikum hennar.
Heimsækja hana á sjúkrahúsin sem
hún dvaldi oft á. Og hvað við gátum
hlegið, spjallað og gert að gamni
okkar þá sem og alltaf síðar meir.
Þessu gleymdi hún aldrei og minnt-
ist oft á það hversu ötult þetta litla
barn var að trítla til hennar og
reyna að létta henni lund. En þá
voru samgöngur ekki eins greiðar
og þær eru í dag. Árin liðu og alltaf
var kært á milli okkar. Svo kom að
því að hún kynntist Hreiðari. En
hvað mér fannst það rómantískt.
Ég svona á milli vits og ára. Fékk
að fara með þeim á pallbílnum, sjá
hestana hans og taka þátt í lífi
þeirra. Og þau svo ung og ástfang-
in. En fullorðinsárin komu og al-
vara lífsins tók við. Og þá uppskar
ég það sem ég hafði ómeðvitað sáð
til. Hjá henni gat ég alltaf leitað
skjóls í brimróti lífsins.
Þín hlýju bros oft hafa þerrað tárin,
og huggað barn er missti gullin sín.
Þau gleymast ei þó áfram líði árin
og ellin rati veginn – heim til þín.
(G.V.G.)
Hermína var eitt af tíu börnum
hjónanna Benediktu Ásgerðar Sig-
valdadóttur og Stefáns Guðjónsson-
ar en fimm þeirra dóu í frum-
bernsku. Tveir bræður af þeim sem
upp komust eru látnir.
Eftirlifandi systur Hermínu eru,
Rósa Guðrún og Sigurlína (Góa).
Ekki mun ég fara nánar út í lífs-
hlaup frænku minnar og vinkonu en
það var oft á tíðum mjög erfitt.
Sjúkdómar herjuðu á hana allt frá
fyrstu tíð og til hinsta dags. Mótaði
þessi lífsreynsla að vissu marki lífs-
viðhorf hennar og líf.
Nú er þessi elska laus úr sínum
þjáða líkama og sálin flogin á burt.
Ég treysti og trúi að hún sé nú kom-
in til sólfagra landsins og í dýrð
Drottins. Einnig að hennar gengnu
ástvinir hafi tekið fagnandi á móti
henni og að henni líði vel núna.
Ég mun minnast hennar með
hlýju, ást, virðingu og söknuði. Ég
mun sjá bjarta brosið hennar,
heyra dillandi hláturinn, heyra í
fjarlægð gítarinn hljóma sem hún
lék svo oft á í gamla daga. Sjá hana
fyrir mér brosandi á tröppunum í
Ægisgötunni, umvafða sólskini,
veifandi litlu höndunum sínum þeg-
ar ég var að kveðja og fara suður.
Ég kveð mína ástkæru frænku en
umfram allt vinkonu með sorg í
hjarta og tár á kinn. Tárin þorna en
sorgin mun seint hverfa úr hjarta
mínu.
Hjartans vina. Hafðu þökk fyrir
liðnar samverustundir svo og alla
þína ást, umhyggju, tryggð, trú og
vináttu. Hvíl í friði.
Elsku Hreiðar minn, Benna,
Stefán og fjölskyldur sem og allir
sem syrgja. Votta ykkur innilega
samúð mína. Bið góðan Guð að
vernda ykkur og blessa um ókomin
ár.
Sóley Benna Guðmundsdóttir.
Mig langar með fáeinum orðum
að kveðja Hermínu móðursystur
mína. Ég vil þakka henni yndisleg-
ar samverustundir, allt frá því ég
var barn að aldri og við mæðgur
áttum skjól hjá þeim hjónum,
Hermínu og Hreiðari, þegar sorgin
barði að dyrum hjá okkur.
Mér eru minnisstæðar þær
stundir sem ég átti í Ægisgötunni
sem unglingur. Ég eyddi þar mörg-
um kvöldum í notalegu stofunni hjá
þeim hjónum við spjall, sjónvarps-
gláp og handavinnu.
Alla tíð síðan hef ég verið tíður
gestur í Ægisgötunni, seinna með
manni mínum og börnum. Við feng-
um alltaf hlýjar móttökur og mikið
var hlegið og gert að gamni sínu í
þessum heimsóknum. Þessar minn-
ingar munu hlýja mér þegar ég
hugsa um kæra frænku mína.
Hreiðar, Stebbi og fjölskylda,
Benna og fjölskylda, megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Elsku Hermína, takk fyrir allt.
Þín frænka
Hanna Rósa.
Elsku Hermína mín, nú ertu búin
að fá hvíldina. Þú hefur afklæðst
þessum líkama sem þú oftast þjáð-
ist svo mjög í. Ég sé þig fyrir mér í
hópi ástvinanna sem farnir eru á
undan, foreldrum þínum, systkin-
um og vinkonunum, Völlu, Gunni og
Sollý. Þú horfir undrandi í kringum
þig, aðra eins fegurð hefur þú aldrei
séð nú eru öll ský horfin af augum
þínum og þú finnur hvergi til. Þú
dansar af gleði umvafin blómailmi
og þeirri fegurstu tónlist sem þú
hefur heyrt. Þú lítur niður til okkar
og segir okkur að hryggjast ekki
því að þú sért áfram hjá okkur. Þú
býrð í brjóstum okkar sem elskuð-
um þig svo heitt og þú ætlar að vera
verndarengillinn okkar.
Ég var sex ára þegar ég kynntist
Hermínu, í smábarnaskóla föður-
bróður hennar Kristfinns Guðjóns-
sonar. Ég kom í bekkinn á miðjum
vetri. Um vorið fórum við upp í
Barnaskólann og settumst að í arn-
arhreiðrinu í 5. stofu. Ég man ekki
alveg hvenær kunningsskapur okk-
ar Hermínu breyttist í vináttu en
held að það hafi verið strax þennan
fyrsta vetur. Við urðum samferða í
skólann, sátum saman, lærðum
saman og lékum okkur síðan meðan
dagur entist. Oft fengum við líka að
sofa saman. Þá þurfti að spyrja
mæðurnar um leyfi. Ef við vorum
búnar að fá leyfi hjá annarri
mömmunni krupum við oft á hné, í
kartöflugörðunum sem voru á leið
okkar milli heimilanna, og báðum
góðan guð að láta hina mömmuna
líka segja já. Við vorum alltaf bæn-
heyrðar.
Þegar ég var tíu ára veiktist ég
og varð að liggja í rúminu í tvo mán-
uði. Þá kom hún til mín á hverjum
degi á leið heim úr skólanum og
sagði mér hvað hefði gerst þar og
þegar ég komst á fætur var ég hjá
henni meðan hún lærði heima og
fékk þannig að fylgjast með því sem
gerðist í skólanum. Ég var frá skóla
eitt og hálft ár en fékk að setjast í
bekkinn minn þegar ég kom aftur.
En þá var komin ný stelpa í sætið
mitt og það sem verra var, þær
Hermína voru orðnar vinkonur. Við
vorum afbrýðisamar hvor út í aðra,
báðar vildum við eiga Hermínu út
af fyrir okkur. En við vissum að
henni þótti vænt um okkur báðar og
án þess að þessi mál væru nokk-
urntíma rædd sættum við okkur við
að eiga hana saman og urðum þrjár
vinkonurnar. Ég er afar þakklát og
stolt yfir að við skyldum hafa
þroska til að sigrast á þessum
óæskilegu hvötum og uppskera í
staðinn vináttu, það var heldur ekk-
ert erfitt þegar á reyndi enda var
Valla yndisleg manneskja sem því
miður kvaddi allt of fljótt. Við
fermdumst vorið 1948 og höfðum þá
lokið einum bekk í Gagnfræðaskól-
anum en um vorið fékk ég brjóst-
himnubólgu og missti tvö ár úr
skóla. Þá taldi ég að sameiginlegri
skólagöngu okkar væri lokið, en það
breytti engu um vináttu okkar,
áfram eyddum við saman flestum
frístundum.
En undur geta gerst. Mörgum
árum síðar, sennilega 1976, var ég í
heimsókn hjá Hermínu þegar hún
sagði mér að hún væri búin að láta
innrita sig í öldungadeild Mennta-
skólans í íslensku, dönsku, ensku og
sögu. Ég starði á hana og vissi
hvers vegna hún valdi sögu. Hún
var að velja hana fyrir mig. Hún
vissi að ég mundi fara með henni.
Hvað við vorum hamingjusamar að
sitja á ný saman á skólabekk, í sein-
asta íslenskuáfanganum kenndi
Gísli Jónsson okkur og þau Herm-
ína náðu sérstaklega vel saman. Við
áttum að flytja ræðu í þessum
áfanga og Hermína talaði um tón-
list og það gildi sem hún hafði fyrir
hana. Þetta var frábær ræða og vel
flutt, jafnvel var hún sjálf afar
ánægð með frammistöðuna og
þurfti þó mikið til því að hún var
haldin fullkomnunaráráttu og
fannst aldrei nógu gott það sem hún
gerði. Því miður týndi hún þessari
ræðu en ef hún væri til hefði hún
viljað láta lesa hana í dag.
Svo hittum við Hreiðar. Það varð
strax ljóst hvert stefndi með þau
tvö en ég fékk að fylgjast með.
Áreiðanlega hefur oft verið þreyt-
andi fyrir þau hversu þaulsætin ég
var þegar hann var í heimsókn en
aldrei létu þau mig finna það, jafn-
vel ekki gamlárskvöldið sem ég sat
hjá þeim sem lengst og Hreiðar
með hringana í vasanum og beið
bara eftir að koma þeim á réttan
stað. Eins var þegar þau stofnuðu
heimili. Þangað gat ég alltaf komið
og létt á mér ástarsorgum mínum
eða sigrum við vinkonu mína og
HERMÍNA
STEFÁNSDÓTTIR
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
GUÐBJÖRG EIRÍKSDÓTTIR,
Heiðdalshúsi,
Eyrarbakka,
sem lést á Sjúkrahúsi Suðurlands 10. apríl
s.l., verður jarðsungin frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 24. apríl kl. 14.00.
Eiríkur Sigurjónsson,
Sólveig S. Sigurjónsdóttir, Steindór I. Steindórsson,
Bjarni Sigurjónsson, Antonía Sveinsdóttir,
Elín M. Sigurjónsdóttir,
Erla S. Sigurjónsdóttir, Loftur Kristinsson,
Guðbjörg Eiríksdóttir, Sveinn E. Lárusson,
Vigdís V. Eiríksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur faðir minn, fósturfaðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÁSBJÖRN PÁLSSON,
húsasmíðameistari,
áður til heimilis á Kambsvegi 24,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík 11. apríl, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju miðvikudaginn
21. apríl kl. 15.00.
Sigfríður Védís Ásbjörnsdóttir,
Sigurlína Ásta Antonsdóttir, Arnar Daðason,
Ottó Sveinn Hreinsson, Jóhanna Ploder,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Magdalena Svan-hildur Gissurar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 7. desem-
ber 1952. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi 10. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Gissur
Karl Guðmundsson,
f. 21.7. 1931, d. 4.3.
1999, og Gerda
Martha Charlotta
Guðmundsson, f.
19.3. 1926. Systkini
Magdalenu eru Guð-
mundur Hans, f. 29.10. 1951,
Kristín, f. 27.3. 1956,
Karl, f. 16.9. 1961,
Ari, f. 21.6. 1964, og
Árni Óskar, f. 20.7.
1965.
Hinn 19. júní 1982
giftist Magdalena
Ragnari H. Guð-
steinssyni, f. 5.10.
1954. Börn þeirra
eru Birgir Karl, f.
29.8. 1979, Óskar, f.
17.2. 1982, og Berg-
lind, f. 31.8. 1988.
Útför Magdalenu
fer fram frá Garða-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það er með miklum trega að ég
sest niður og skrifa þessa minning-
argrein um frænku mína hana
Möggu Svönu eins og við ættingj-
arnir kölluðum hana. Hún er í minn-
ingunni sem ung kona sem ég kynnt-
ist þegar við vorum ung. Einu sinni
fór ég með henni heim til hennar þar
sem hún bjó með foreldrum sínum og
þurftum við að fara með rútu, en þau
hjón keyrðu mig svo heim þar sem ég
bjó með foreldrum mínum. Seinna sá
ég hana og bróður hennar í ferming-
unni minni. Ég hitti hana hjá ömmu
hennar, Svönu frænku, þar sem hún
var að læra fyrir bílprófið og hlýddi
ég henni yfir spurningarnar og svörin
sem hún kunni alveg reiprennandi.
Sagði ég henni að hún fengi 10 í ein-
kunn frá mér og vonandi fengi hún
bílprófið sitt, sem hún fékk svo með
glæsibrag.
Magga Svana hafði smitandi hlátur
þegar hún hló að fyndnum brönd-
urum. Hún var glæsileg þegar maður
sá hana á gangi.
Ég sendi móður hennar sem og
systkinum hennar og öðrum ættingj-
um mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og bið guð að blessa þau.
Kristinn Guðmundsson.
Það var áfall að frétta að Magda-
lena hefði veikst skyndilega og væri
vart hugað líf. Hún lést eftir stutta
legu á gjörgæsludeild. Magdalena
vann við aðhlynningu á Droplaugar-
stöðum. Það var gott að vinna með
Magdalenu, hún var röggsöm og
atorkumikil, skapgóð og hafði já-
kvæða útgeislun. Vaktin var léttari
og skemmtilegri því hún var ætíð svo
glöð, sló hlutunum upp í grín og ýtti á
eftir því sem var mikilvægt að gera.
Líka þegar kominn var tími á hvíld.
Alltaf kát og hress, að segja brandara
og sögur af sér og sínum. Magdalena
var reglusöm með eindæmum og
hlógum við oft saman að því, mest
hún sjálf. Hún hafði mikinn áhuga á
sinni vinnu og sótti alla þá fyrirlestra
og námskeið sem henni stóðu til boða,
vildi vita meira í dag en í gær.Magda-
lena kunni öðrum betur á tölvur og
var óspör að hjálpa þeim sem minna
kunnu. Fyrir nær tveimur árum
ákvað hópur starfsfólks ásamt
Magdalenu að fara til Prag. Til ferð-
arinnar var safnað með ýmsu móti,
haldinn var basar, bakaðar kökur og
MAGDALENA S.
GISSURARDÓTTIR