Pressan - 03.05.1991, Qupperneq 4

4
FÖSTUDAGUR PRBSSAN 3. MAl 1991
Lífíð er dans
Um helgar sýna þau
dans á skemmtistöðum í
borginni, úti á landi eða í
einkasamkvæmum sem
Ignis-hópurinn. A virkum
dögum eru þau í skólan-
um, Þröstur og Petrea í
Versló og Hildur Ýr í MK.
Jóhann er líka í skóla, en
ekki sem nemi heldur
kennari, í Dansskóla Sig-
urðar Hákonarsonar.
Mikið af frítíma þeirra
fjórmenninga fer í að æfa
dans, sem skilaði sér svo
sannarlega á nýafstöðnu
íslandsmeistaramóti í
samkvæmisdönsum, þar
sem þau sópuðu til sín
verðlaunum. Með Ign-
is-hópnum geta þau leyft
sér að leika með alvör-
una, fara frjálslega með
sporin, og búa til sína
eigin útfærslu á dönsun-
um, með leikrænum til-
þrifum.
Hrikalegur hlutur gerðist
næstu helgi. Svala systir
Reimars hringdi og bað okk-
ur að passa. Hún ætlaði að
fljúga til Eyja með nýja kær-
astanum. Hann hafði leigt
litla rellu og vildi sýna henni
aflaskip. Við Reimar ákváð-
um að halda partí. Eins og
lesendur muna hafði okkur
áskotnast ágætis sjónvarp.
Svala systir var afar veik fyr-
ir húsbúnaði. Hugmyndin
var að selja henni tækið svo
við ættum fyrir einni sjene-
ver. Ég hafði aldrei áður
bragðað vín en Reimar taldi
sig reyndan á því sviði.
Ég laumaðist í vasa föður
míns eftir lyklum af fornsöl-
unni. Við bárum sjónvarpið
á milli okkar til Svölu á Njáls-
götunni.
Nýi kærastinn var að þjóra
í stofunni með félaga sínum.
Eitt vinsælasta tríó Ís-
landssögunnar er án efa
Savannatríóiö. Nú geta
fornir aödáendur þess
glaöst því á nýrri þjóö-
lagaplötu sem GUNNAR
ÞÓRÐARSON tónlistar-
maöur er aö vinna aö
mun Savannatríóið leika
eitt lag, en þaö hefur
ekki látið í sér heyra í 20
ár.
Feguröardrottning (s-
lands, sem valin verður
nú um helgina, má búast
við samkeppni frá ann-
arri fegurðardrottningu,
sem kosin verður síðar í
mánuöinum. Sex stúlkur
hafa þegar látiö skrá sig
til þeirrar keppni og eiga
þær meðal annars aö
koma fram opinberlega í
skemmtistaönum Lidó
eftir nokkrar vikur. Sjálf
keppnin mun eiga aö
fara fram á Rauðu myll-
unni, sem getiö hefur sér
gott orö fyrir dragsjó, þar
sem PÁLL HJÁLMTÝSSON
og MARÍUS SVERRISSON
hafa oftast stolið sen-
AÐ SKOÐA SIG MEÐ
ÁNÆGJU í SPEGLINUM
Ég hef aldrei veriö míkiö fyrir
kökur.
„Venjulega erekki mikilstarf-
semi hjá tíkamsræktarmönnum
á milli Islandsmóta en kannski
að það verði einhver breyting á
þvinú/'sagði Valbjörn Jónsson
sem skipar nú þriggja manna
starfsstjórn hjá Líkamsræktar-
sambandi islands. Stjórnin á að
leggja á ráðin um áframhald-
andi starfsemi likamsræktar-
manna og er þegar farið að
ræða um haustmót i því sam-
bandi. Einnig er ætlunin að
koma á lyfjaprófunum á næsta
íslandsmeistaramóti.
Valbjörn er sjálfur hættur að
æfa líkamsrækt með keppni i
huga enda önnum kafinn bak-
ari en hann rekur Árbæjarbak-
arí. Þar er hann mættur fyrir
fyrsta hanagal og byrjaður að
hnoða deig. „Nei, ég hef aldrei
verið mikið fyrir kökur, ég er
miklu hrifnari af brauðum,"
sagði Valbjörn þegar hann var
spurður að því hvort ekki væri
freistandi að teygja sig i romm-
kökurnar. Valbjörn hefur reynd-
ar verið dálitill frumkvöðull i
brauðgerðinni og þreifað sig
áfram með ýmis heilsubrauð.
En er það satt að líkamsrækt-
armenn séu öllum stundum
fyrir framan spegilinn? „Það er
auðvitað nokkuð til i því að
menn verði uppteknir af eigin
likama enda erþað eðlilegt. Við
erum að vinna eingöngu með
okkursjálfa og þá er bara líkam-
inn til viðmiðunar um árangur.
— Og ef vel gengur verða
menn sáttir við sjálfa sig og
skoða sig með ánægju i spegl-
inum," sagði Valli bakari.
unni.
'SFIRDING^
og ævintýri hans
í Reykjavík
HEIMSTÓNLIST Í POPPRAMMA
Sjenni
Þeir voru eins og karfar í
framan. Svala hafði látið
hann gefa sér borð-
stofuhúsgögn. Kærastinn
var svo drukkinn að hann
vissi tæplega hvað var á
seyði. — Nei, þú hér, sagði
hann þegar hann sá Reimar.
Þú eltir uppi allar ferm-
ingarveislur í bænum. — Já,
til hamingju með daginn
vinur, sagði Reimar.
Reimar seldi honum sjón-
varpið á sexhundruð. Svala
stillti því strax upp á nýja
skenkinn. Við fórum að hitta
föður Reimars, Eika stranda-
mann. Nú bjó hann með
nokkrum rónum í kjallara
við Grettisgötu. Þar voru all-
ir moldfullir þótt klukkan
væri ekki margt. Eiki hafði
uppi áform um að bjóða sig
fram til embættis forseta ís-
lands. Reimar kinkaði kolli.
Hann fékk skáld til að fara
fyrir okkur í Ríkið. — Pabbi
yrði fínn forseti, sagði Reim-
ar á leiðinni þangað. Hann
færi létt með tíu opinberar
móttökur á dag.
— Eins og að drekka vatn,
sagði ég.
Reimar hafði vakandi
auga á öllum sem komu úr
í Kók
Ríkinu svo skáldið slyppi
ekki frá okkur.
Svala og kærastinn voru
flogin til Eyja þegar við
komum aftur á Njálsgötuna.
Konan á hæðinni fyrir neð-
an afhenti okkur Lóló litlu.
Reimar sótti kók í isskápinn
og bjó til blöndu. Mér fannst
bragðið vont. Lóló litla lék
sér á gólfinu. Hún var krím-
ug í framan af gotterísáti.
Á nýja borðinu beið okkar
bréf. „Kútur! í brauðkassan-
um er franskbrauð. I ís-
skápnum er sulta. Bless,
Svala.“
— Hvað heldur hún eigin-
lega að ég sé, sagði Reimar.
Eitthvert helvítis beibí?
Hann fékk sér sopa af
sjenna og kók og ropaði. Nú
fannst mér bragðið skárra
og ég fékk notalegan fiðring
í augun. Á næsta sopa leið
mér enn betur. Var þetta að
vera fullur? Ég fór að skilja
Eika og rónana. Við Reimar
hringdum í Kötlu og fleiri
skæslegar skutlur. Við fliss-
uðum í símann og sögðumst
elska þær. Við stilltum fón-
inn hátt. Klukkan var langt
gengin í sjö. Fyrir utan
gluggann blasti Sundhöllin
við. Hún var í allsherjar
klössun. Smiðir voru að tín-
ast niður af vinnupöllunum.
Lóló litla úðaði í sig gotteríi.
Þrem tímum síðar var
samkvæmið á fullu. Reimar
stillti fóninn á fullt svo furðu-
legt mátti heita að vinnu-
pallarnir hrundu ekki af
Sundhöllinni. Katla sæta sat
í sófa með tvein vinkonum.
Þær höfðu nóg að reykja og
drekka. Konan á hæðinni
fyrir neðan hótaði að
hringja á lögregluna. Reim-
ar sagði henni að halda
kjafti og stillti fóninn í botn.
— Hvar er Lóló litla, spurði
ég. Ég hringdi upp á öllum
hæðum en barnið var horf-
ið. Önnur vinkona Kötlu
varð hvít í framan og gubb-
aði á gólfið. Reimar sótti fötu
og skrúbb. En allt í einu
benti hann fölur út um
gluggann á Sundhöllina sem
nú var uppljómuð í birtu frá
ljósastaur. Frændi minn varð
grænn í framan af hræðslu.
— Hvað sérðu, spurði ég.
— Ó, þetta er hryllilegt
Nasi, sagði Reimar. Kondu
og sjáðu sjálfur. Nú verðum
við drepnir.
Þegar ég leit út um glugg-
ann varð ég bláedrú af ótta.
Ég hef aldrei á ævi minni séð
annað eins né orðið jafn
hræddur. Þegar ég loksins
mátti mæla, sagði ég. — Já,
nú verðum við báðir drepn-
ir. Það er á hreinu.
Framhald.
Ólafur Gunnarsson
Þessi hljómsueit varö
til í geöveilu og ber
þess alltaf merki," sagöi
Kolbeinn Einarsson
gítarleikari í hljómsveitinni
Orgli sem þessa dagana er aö
vinna aö sinni fyrstu hljóm-
plötu í Stúdíó 'Sýrlandi.
Hljómsveitin er búin aö
vinna grunn aö plötunni
en auk þess er hún aö
vinna laginn á safnplötu.
Orgill er sérkennilegt
nafn en það verður
fremur fátt um svör hjá
Kolbeini þegar hann
er beðinn að útskýra
nafnið — hann segir
einfaldlega að
það beygist eins og
sýkill og hafi 1001
merkingu. Þetta
svar er reyndar dæmigert
fyrir hljómsveitina sem Kol-
beinn segir að sé síður en svo
hátíðleg. En hverskyns tónlist
leikur Orgill? „Þetta er svona
tilraun með heimstónlist í
poppramma," segir Kolli sem
selur brennivín dags daglega
í „huggulegri" vérslun á Lind-
argötunni. Kolli segir að það
sé fínt starf — hann líti á sig
sem „frillu Díonýsosar" þar
serh hann afgreiðir brenni-
vínsberserki landsins.
En Kolli er ekki einn í
hljómsveitinni. Með honum
eru þau Hermann Jónsson
bassaleikari, Ingólfur Sig-
urðsson trommuleikari og
síðast en ekki síst Jóhanna S.
Hjálmtýsdóttir, sem er af
frægri söngætt — systir
þeirra Diddúar og Páls.