Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 4

4
VÍSIR
inn, lesið óskablómin og komisL með þau lieilu og höldnu níður
aftur. Einn þeirra varð konungur i í'ramandi landi, annar giftisl
prinsessu, en hinn þriðji tileinkaði sér allan visdóm veraldarinnar.
En Óskakleltur freistaði ekki ungfrú Winu. Hún átti sér engar
óskir aðrar en þær, að fá að lifa i kyrð með húsmóður sinni i
riddaraborginni liljóðu og sitja og dreyma í gluggakarminum
sínum, er kvöldið sveipaði landið og ána i rökkur og þögn. Hjarta
Winu var ósnortið af ástarþrá; hún unni að eins lmsmóður sinni,
blómum merkurinnar, mánaglitinu á Dóná og reikulum skýjum
himinsins.
Svo bar það til einn dag að gest bar að garði, einmana riddara
lá svörtum hesti. Hann var mikill vexti og fríður sýnum, liárið
ljóslitað og gullband um enui. Vopn og klæði hafði hann góð.
Hann kvaddi sér dyra i höllinni og baðst gistingar. En það skeði
að greifynja Alwara brá vana sínum og tók þessum einmana
unga riddara vel, veitti honum við borð sitt og ræddi við hann
með kurteysi. Ungfrú Wina þjónaði við borðið, en þess á milli
stóð hún fyrir aftan stól búsmóður sinnar og lilustað á við-
ræðurnar.
Riddarinn með bjarta hárið kunni margar undarlegar sögur af
ferðum sínum um fjarlæg lönd, og han'n sagði svo vel frá, að
jafnvel greifynjan stolta hlustaði hugfangin. Hann hafði dimm-
blá, þunglyndisleg augu og' í drengilegum svip lians var mild
alvara þess manns, er þekt liefir sorgir.
Ungfrú Wína horfði á hann öllum stundum, aldrei hafði hún
séð þvílikan mann; í fyrsta sinn ráskaðist ró hjarta liennar, og'
liún fann óþektan óttablandinn fögnuð fara um sig. En í hugsun
hennar var að eins það eitt, að hér væri loks sá maður kominn er
væri þess verður að eignasl liönd og hjarta liúsmóður hennar.
Greifynja Alwara sat stolt og kyrlát á hinum gulliprýdda stóli
sínum og hlýddi á orð gestsins. Hár hennar var Ijósbjart eins og
hans, augu þeirra beggja voru blá og bæði liktust þau guðastyttum,
gerðum af einhverjum meistara fornaldarinnar. Bæði virtust
sköpuð til drottinvalds og dýrkunar. Og þau virtust einnig sköp-
uð hvort fyrir annað. — Þau sátu á tali lengi nætur.
Riddarinn ókunni fór ekki á brott næsta dag. Honum dvaldist
lengi i kastalanum og saí kvöld hvert vfir drykkju meðan húmið
færðist yfir landið og ána. En nú sat hann ávalt einn og starði
með þunglyndislegum augunum úl í tómið. Því greifynja Alwara,
er hafði tekið honum svo vel í fyrstú, sýndi honum nú að eins
kulda og kæruleysi. Þó leyfði hún honuni að dvelja í kastalanum
eins lengi og' hann óskaði, veitti honum vel og lét sjá um hest
hans. En að eins fyrsta kvöldið heiðraði hún hann með nærveru
sinni. Eftir það sá hann henni að eins bregða fyrir á stígum trjá-
garðsins, en hún leit aldrei við bonum. Hann horfði á eftir henni,
heillaður af fegurð hennar og tiginleika en hann dyrfðist aldrei
að ávarpa han*a.
Svo sal hann einmana á kvöldin með horn fult mjaðar á borð-
inu fyrir franian sig. Ungfrú Wina kom öðru hvoru inn til hans
til að gæta þess livort hann þarfnaðist nokkurs. Þá hað hann hana
stundum að doka við og segja sér eittlivað af húsmóður hennar.
Það gerði Wína með glöðu geði. Hún setlist á gólfið við fætur
liddarans og sagði lionuin alt það fegursta sem hún vissi um
greifynjuna.
Aldrei þreyttist hún á, að lýsa fyrir honum hversu höfðinglynd
og tiginborin hún væri, hve elskuð hún væri af öllum þegnum sín-
um og hversu margir hraustir og prúðir menn liefðu íilbeðið
Iiana. Engin var henni lík, aldrei hafði fæðst slík kona.
En Iiver ert þú, Wína?spurði riddarinn einliverju sinni. Hann
hafði horft á liana langa stund meðan hún talaði með ljómandi
augum um húsmóður sina.
• Faðir minn var vopnasveinn greifans, lierfekinn í fjarlægu
landi fyi-ir löngu síðan.
— Hef'ir enginn elskað þig, Wína? Hefír enginn biðlað lil þín?
Til mín------! Hún lauk ekki við setninguna, horfði að eins
forviða á hann. Og hann starði á andlit hennar cins og hann sæi
]>að i fvrsta sinn. það var ungt og fagurt, barnslega þýtt með
draumkendum svip; varir hennar rauðar eins og knúppar vors-
insi, augun myrk og mild, hár hennar liðaðist í dökkum bylgjum
að beltisstað. Osjálfrátt líkti hann þeim saman, greifynjunni köldu
og stoltu og þessari yfirlætislausu stúlku, sem guðirnir höfðu einn-
ig gef'ið heillandi fegurð .
Þetta sama kvöld, sagði hún honum söguna um Óskaklett og
undarlegu hvítu blómin, er uxu þar uppi. Hann hlustaði þegjandi
á hana, svo beygði hann sig alt í einu niður að henni, horfði í augu
hennar og spurði:
•— Ef þú næðir í þessi blóm, Wína, livers myndir þú þá óska þér?
— Eg hef einskis að óska, — hóf hún mál sitt, en svo þagnaði
hún alt í einu og varð litverp.
Rélt á eftir kvaddi hún hann og fór.
Þegar hann kom inn í herbergið sitt, fann hann stóran vönd af
hvítum rósum á borðinu. Hann tók þær upp og bar þær að vitum
sinum. Það vaknaði glöð von i brjósti lians að ef til vill væru þær
frá greifynjunni. En þegar hann spurði Wínu um þær næsta dag,
kvaðst bún ekkert vita hvernig á þessum rósum stæði.
Honum datt þá í hug að ef til vill hefði greifynja Alwara sjálf
látið blómin inn lil hans, og þessi von veilli honumnokkurafróun.
En því fór fjarri, að grcifynjan sýndi honum nokkura þá til-
látssemi er gefið gæti í skyn, að hún bæri ást til hans. Hún lét
sýna honum gestrisni, en virti hann aldrei sjálf viðlits.
Þó gat ókunni riddarinn ekki losnað undan áhrifum þeirra
töfra, er bundu bann við kastalann. Hann dvaldi þar mánuðum
saman, en dyrfðist aldrei að bera fram bónorð sitt. Eins og sakir
stóðu, félck hann þó að vera nálægt. henni og sjá liana álengdar
öðru hvoru, en vafalaust myndi hún láta reka hann á bi'ott ef
hann tjáði henni ást sína með orðum.
Á hverju kvöldi færði ungfrú Wína honum könnu fulla mjaðar
og skenkti á liornið fyrir liann. En hún var löngu liætt að silja
við fætur hans og tala við hann um liúsmóður sína. Riddarinn
spurði líka einskis. En oft varð þeim litið livort til annai-s er liún
skenkti lionum mjöðinix.
Svo færðist haustið yfir og lauf skógarins bálaði í litadýrð eyð-
ingarinnar.
Þá var það kvöld eitt, að riddarinn spurði ungfrú Wínu, hvers
vegna liún væri hætt að sitja hjá sér og tala við sig?
—- Af þvi lxúsmóðir mín hefir bannað mér það.
— Ertu þá hjá henni á Ixverju kvöldi? spurði hann.
— Já, herra.
— Og þú veist ekki liver það er, sem fyllir herbei’gið mitl
af blómum á hverjum degi?
— Nei, heri-a.
- Er það satt, Wína, sem fólkið segii', að þii sért köld eins og
luismóðir þín, og getir enguni gefið ást þína?
— Nei, herra, það er ekki satt. Einum hef eg gefið hjarta mitt,
en hann elskar aðra lconu.
Þá bi'osti riddarinn ókunni og það birti yfir svip hans.
Ertu búin að gleyma óskablónxunum, Wina? Ef þú næðir
þeinx, gætir þú eignast allan hug vinar þíns.
— Eg liefi ekki gleynxt þvi,
herra, hvíslaði hún. Hxin hikaði
lítið eitt og bætti svo við: Eg
skal reyna það!
—• Wina! hrópaði hanxx ótta-
sleginn. Þér er þó ekki alvai’a,
barn?
Hún hoi'fði á hann eitt and-
artak og hann las í augunx
hennar þá ástúð og blíðxx er
hugur hennar var fyltur af.
Svo tlraup hún höfði og fór.
Um kvöldið sat riddarinxx
xuxgi við glxxggaixn í hei'bergi
sínu og horfði út á áxxa. Það var
tuiiglskin og stjöi’nxibjart.
Laust fyrir miðnætti var báti
skotið frá laixdi. I bátixum sat
kona.
Þetta var það sem ókunni
riddarinn hafði verið að bíða
eftir. Hann brá við skjótt, hljóp
ofaxx að ái'bakkanum, leysti litla
kænu er haixn hafði falið þar í
sefixxu, áður unx daginn og réri
knálega yfir að Óskakletti.
En haixn kóm of seint. Þegar
'hann stökk á land í xxrðinni, var
Wína þegar konxiix hálfa leið upp bjargið.
Hann þorði ekki að kalla á hana og gat ekkert aðhafst henni