Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 41

VÍSIR
41
1
I
eg er svo glöð, að mér finst eg
sjálf vera að opinbera.
Hún settist en Daníel tók upp
tvo hringa og dró annan á fing-
ur Önnu, en hinn setti hann á
fingur sér. Gestirnir stóðu upp
og óskuðu hjónaefnunum til
hamingju.
Anna tók þessu með mestu
ró, brosti blítt, hætti sér út í
vafasamar samræður, en varað-
ist að skrökva. Hún lék hlut-
verk sitt belur en nokkur Ilolly
wood-stjarna, þangað til Daníel
kveikti á jólatrénu og settist
svo við slaghörpuna og byrjaði
að spila og syngja jólasálma.
Allir tóku undir nema Anna.
Hún gelck að glugganum og
horfði út. Það var hætt að rigna.
Tunglið gægðist niður á milli
skýjanna og nokkrar stjörnur
hlikuðu hér og hvar á dökkblá-
um himninum. Jólastjörnur,
hugsaði hún, og á morgun verð-
ur ef til vill kominn jólasnjór.
Á morgun-----------þá var æf-
intýrið horfið, eins og dýrðleg-
ur draumur, og hún alein
heima.
Á miðnætti buðu gestirnir
góða nótt og fóru. En Anna fór
upp á loft til þess að bafa fata-
skifti.
— Við ætlum nefnilega að
ganga heim, sagði hún við
„tengdamóður“ sina.
— Jæja, börnin mín, sagði
gamla konan. — Þið ráðið því.
En látið ykkur ])á ekki verða
kalt.
Þegar þau voru tilbúin að
fara, tók gamla konan loðkápu
út úr skápnum í andyrinu og
sagði:
— Gjörðu svo vel, góða mín
og farðu í þessa kápu. Þér get-
ur orðið kalt í svona þunnri
regnkápu, því nú er víst farið að
frjósa.
Anna ætlaði að mótmæla
þessu, en komst ekki að fyrir
gömlu konunni.
— Unnur átti kápuna, hún
fór að eins einu sinni í liana.
Vexáð þið sæl á meðan, börnin
mín. Þú kemur aftur á morgun,
er það ekki? Eg þarf að hafa
ungt fólk í ki-ingum mig. Góða
nótt, Danni minn — eg verð víst
sofnuð þegar þú kernur aftur.
Góða nótt, vina mín. — Síðan
kysti hún Önnu á ennið og tár
blikuðu í augum hennar.
Þá fékk Anna samviskubit.
Hún skammaðist sín fyrir það,
að þurfa að skrökva að þessari
góðu og einlægu konu. Hún á-
sakaði sjálfa sig fyrir léttúð
sína og Daníel fyrir brellurnar.
Þau gengu þegjandi dáíitinn
spöl, svo sagði hann:
— Þér hafið gert mér ómet-
anlegan greiða.
— Og orðið völd að sorg yðar,
sagði Anna lirygg.
— Hvað eigið þér við?
— Bréfið. Það hlýtur að vera
vegna þess, sem þér urðuð að
biðja mig að leika í þessum
skopleik.
— Hvei-nig vitið þér um bréf-
ið? —
— Það var einmitt vegna
bréfsins, sem eg kom. Hvað
hélduð þér að eg væri annars
að gera í ókunnugt liús á að-
fangadagskvöld ?
— Já, auðvitað. Hann kinkaði
kolli og sagði svo eftir augna-
hhks þögn: — Eg hugsaði ekk-
ert um það, hvert erindið liefði
verið, þvi eg var svo hissa og
glaðui', þegar eg sá yður standa
á tröppunum. Eg varð santn-
færður um að jólasveinninn
lxefði sent yður til mín, til að
gleðja mömmu. Öll jólagleði
hennar liefði breyst i sorg, ef eg
hefði sagt henni hvernig komið
var. Inga kom liingað i gær til
þess að dvelja hér um jóhn og
kynnast mömmu. Við kyntumst
í fyrra austur í Fljótshlíð, en
þar á Inga heima. Hún hefir á-
kaflega gaman að blómum og
þessvegna keypti eg blómaköx’fu
í dag og ætlaði að láta senda
hana til hennar. En af því eg
hafði ekki nafnspjald á mér, lét
eg senda hana heim til mín.
Seinna fékk eg litinn dreng til
þess að fara með hana.
Þegar eg nú í kvöld kom tií
Ingu, var hún ferðbiíin, en ekki
til þess að fara með nxér, held-
ur jðrum manni, sem beið eft-
ir henni.
Er eg spui'ði um ástæðuna,
rétti hún mér þetta bréf, og.
sagðist í raun og veru gleðjast
yfir því, að svona skyldi fara.
Og þar sem eg væri nú giftur
annai'i, ætlaði hún líka að gift-
ast öðrum, sem hún elskaði —
þó bláfátækur væri.
— Mér þykir afar leiðinlegt..
að þetta skyldi lconxa fyrir, og;
það er alt liirðuleysi mínu að.
kexxna, sagði Anna.
Og nú sagði hún lionum upp
alla söguna.
— Ef til vill er ekki of seint
að laga þetta. Ef þér viljið, skal
eg koma með yður til stúlkunn-
ar og sannfæra hana um mis-
skilninginn. Máske hefir hún
slegið þessu fram í augnahliks
geðshræi'ingu. Henni hlýtur að
þykja vænt um yður.
—: Haldið þér það?
— Já, eg efast ekki unx það.
— Hversvegna?
— Það veit eg ekki, eg held
það bara.
— Nei, þakk’ yður fyrir. Við
skulum ekki fara til Ingu; það
er sjálfsagt best að svona fór.
Mamma hefði hvort eð er aldrei
getað felt sig við hana. En yð-
ur kann hxín vel við, það held
eg að mér sé óhætt að segja.
— Já, en það er hræðilegt, að
skrökva að henni. Eg skamm-
ast mín, og það ættuð þér líka
að gei-a.
— Ilversvegna má mömmu
eleki þykja vænt um yður? —
Jólasveinnhm sendi yður til
mín, og einhver hefir tilgang-
ur lians verið nxeð þvi. Og þér
lofuðuð mömmu að koma á
morgun, og það er ljótt að
svíkja loforð sin.
— Eg ’.oíaði alls ekki neinu.
Eg fyrirlit mig og yðui', — því
það er yður að kenna, að eg hefi
komið fram sem svikai'i á jafn
heilögu kvöldi og nú.
— Já — en Inga---------æ —
— nei, eg meina-----------
— Eg heiti Anna Ingólfsdótt-
ir. —
— Anna, þér gleymið því, að
bréfið á sökina. En hvað gerir
þetta til? Við erum bæði skips-
brotsxnenn ástarinnar. Forsjón-
in hefir hagað þvi svo til, að við
liöfum bæði lent á sama flekan-
um. Þar erum við neydd til að
vera, þangað til ákveðið er,
hvort eigi að sökkva okkur í
hið ólgandi djúp, eða leiða í
höfn. Er nokkuð því til fyrir-
stöðu, að við ákveðum sjálifl,,
hvor leiðin verður valin?
Þau staðnæmdust og stöi'ðu
þegjandi hvort á aixnað dáhtla
stund. Svo brosti hún og kink-
aði kolli til samþykkis.
--------Stjörnurnar blikuðu,
tunglið skein skært og töfi’andi.
Það var komið fi’ost og snjór
var í lofti.
Jólin voru komin.
i
GLEÐJLEG JÓL!
Versl. Drífandi.
ÍÖOÍSÍKSOÍXÍOÍÍOOÖOÖOÍSOOOOÍSÍÍQS
GIÆÐILEG JÓL!
Prentmyndagerðin
Ólafur J. Hvanndal. s?
SOOí SOOOO! SOOOOOOOO! SOOOO! SOO!
GLEÐILEG JÓL!
Skóbúö Reykjavíkur.
GLEÐILEG JÓL!
Húsgagnaverslun
Reykjavíkur,
Vatnsstíg 3.
GLEÐILEG JÓL!
Jónas Bergmann,
Reylcjavíkurveg 19.
500!50000! SÍSOOOOOOO!50000!500!
GLEÐILEG JÓL!
S a n i t a s.
3 § ÍOOOOOOÖOOOOOOOOOOOOOOOGOO!
GLEÐILEG JÓL! ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■
GLEÐILEG JÓL! ■ ■
■ ■ Tóbaksverslunin ■
Versl. Havana. London. ■ ■ ■ ■ ■ ■
11