Vísir Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 42

42
VÍSIR
og ðörnín
Bella-Flor.
EINU sinni var maður,
sem átti tvo sonu. Eldri
sonurinn, sem hét Jose,
gerðist hermaður og fór til
Ameríku og var þar í mörg ár.
Þegar hann kom aftur var fað-
ir lians dáinn, en yngri hróðir-
inn sat á eignunum og var orð-
inn mjög ríkur.
Hann fór nú og lieimsótti
hróður sinn og' mælti honum á
tröppunum.
„Þekkirðu mig' ekki ?“ spurði
Jose.
Hinn svaraði einhverju
kuldalega. Jose skýrði þá frá
þvi, liver liann væri. Yngri hróð-
irinn svaraði og sagði að í hlöð-
unni væri gömul kista, sem
hann gæti fengið, það væri föð-
urarfur lians. Síðan iiélt hann
áfram niður tröppurnar og lét
sem hann sæi ekki bróður sinn.
Jose fór út í hlöðuna og fann
kistuna og fanst hún ærið elli-
leg í útliti og gat ekki varist því
að segja við sjálfan sig: „Hvað
á eg að gera við þenna kistu-
ræfil? Ja, það veit eg sannar-
lega ekki. Það verður víst best
að eg kyndi upp með henni, því
það er fjári kalt.“
Hann axlaði svo kistuna og
har hana heim í herbergið sitt.
Fékk svo lánaða exi og byrjaði
að liöggva kistuna í sundur. —
Ilann var kominn vel á veg með
að sundurlima kistuna, þegar
hann rakst á leynihólf. í þessu
hólfi voru nokkur skjöl, sem
við rannsókn reyndust vera lög-
leg sönnunarskjöl fyrir allstórri
fjárhæð, sem liafði tilheyrt föð-
ur hahs. Hann kallaði nú eftir
þessari fjárhæð í sínar hendur
og varð ríkur. Dag nokkurn, er
hann var á gangi, mætti hann
konu, sem var mjög sorgbitin
og grátandi. Hann spurði hvað
væri að henni, hversvegna hún
gréti svo. Hún sagði að maður-
inn sinn væri veikur og hún ætti
enga peninga til þess að kaupa
meðul fyrir. Þar að auki vofði
yfir manni hennar skuldafang-
elsi.
„Vertu ekki hrygg“, sagði
Jose. „Þeár munu ekki setja
ettÍA. {j'.Q.twcm Cja&aAújzhjo.,
manninn þinn í fangelsi og ekki
heldur láta fara fram nauðung-
aruppboð. Eg skal horga skuld-
ir lians og kosla legu hans. Og
ef hann deyr, þá skal eg sjá um
að liann fái sómasamlega út-
för.“
Alt þetta gerði hami eins og
hann hafði lofað. En þegar
maðurinn var dáinn og hann
hafði horgað útfararkostnaðinn,
þá stóð han algjörlega eignalaus
uppi. Hann hafði eytt öllum
föðurarfi sínum í þetta góð-
verk.
„Hvað á eg nú að gera?“
spurði hann sjálfan sig. „Eg á
ekki einu sinni peninga fyrir
einni máltíð. Jæja, eg fer til
hirðarinnar og sæki um þjóns-
stöðu.“
Þetta gerði hann og var tek-
inn í þjónalið konungs. Fram-
koma hans var svo prúð og fög-
ur, að konungurinn fékk sér-
stakt dálæti á honum og leið
ekki á löngu uns hann hóf liann
til vegs og virðinga.
Meðan þetta gerðist var hinn
ódrengilegi bróðir hans orðinn
fátækur og skrifaði hann nú
Jose og hað hann ásjár. Vegna
þess hve Jose var drenglyndur
og góður maður , þá reyndi
hann að hjálpa bróður sinum.
Hann fór til konungs og bað
hann um atvinnu lianda honum
og varð konungur við þeirri hón
hans.
Svo kom hróðir lians. En í
staðinn fyrir að vera Jose þakk-
látur fyrir hjálpina, þá fyltist
hann öfund, þegar hann sá hve
konungurinn hafði mikið dálæti
á Jose. Hann liugsaði sér nú að
rægja Jose við konung og með
það fyrir augum kynti hanri sér
hvað rætt var við hirðina, ef
vera kynni, að liann heyrði eitl-
hvað, sem hann gæti notað
gagnvart bróður sínum. Hann
komst að þvi, að konungurinn
var mjög ástfanginn af undur-
fallegri prinsessu, sem liét
Bella-FIor, en þar sem konung-
urinn var bæði gamall og ljót-
ur, þá neitaði hún bónorði hans
og faldi sig í fjarlægu héraði,
þar sem ómögulegt var að koin-
ast að, og þar að auki vissi eng-
inn hvar það var.
Hann fór nú til konungs og
sagði honum að .Tose vissi livar
prinsessan væri og að hann
hefði þar að auki bréfaskifti
við hana. Konungurinn varð
æfareiður og lét senda eftir
.Tose og skipaði honum að
hverfa þegar á burt og færa sér
prinsessuna Bella-Flor, en eí'
hann kæmi án hennar, þá yrði
hann hengdur.
Vesalings Jose varð mjög
hryggur, þegar hann heyrði
þetta. En hér var ekke’rt und-
anfæri. Hann fór því út í hest-
húsið til þess að ná sér í hest
og leggja af stað í þessa hættu-
legu ferð, þó hann hefði ekki
hugmynd um, hvert hann ætti
að fara til þess að finna Bella-
Flor. Um leið og hann fór af
stað, mætti hann hvítum hesti,
gömlum og lioruðum, sem
sagði:
„Taktu mig og vertu hug-
hraustur.“
Jose varð mjög undrandi yf-
ir 4)ví, að hesturinn skyldi á-
varpa hann. Nú, en hvað um
það, hann söðlaði hann og hélt
svo áfram og tólc með sér þrjá
brauðhleyfa, sem liesturinn
hafði sagt honum að sækja.
Þegar þeir höfðu ferðast lengi,
lengi, komu þeir að maura-