Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
steininum frá grafarmynninu
af nýju, — varpa varðmönnun-
um til jarðar, svo að hin dauða
trú megi ganga fram úr gröf-
inni.
Þessu sálræna upprisu-undri,
getur enginn komið til vegar
hjá sér fyrir sjálfs síns tilverkn-
að; Ef vér gætum það, væri það
ekkert kraftaverk, enginn guð-
dómlegur atburður, heldur eins-
konar „gerfi“-ástand. Það, sem
vér þörfnumst er hvorki meira
né minna en það, að gagngert
kraftaverk gerist í sálum vor-
um.
Eg get aðeins bent þér á tvær
leiðir, sem báðar liggja beint til
þess, að þetta kraftaverk gerist
í þér. Önnur þeirra er leið kær-
leikans, eða hinnar áköfu þrár:
„Herra, hafir þú borið hann
hurtu, þá seg þú mér, hvar þú
hefir lagt hann, og mun eg taka
hann,“ segir Maria sárhrygg.
Og lýsir hún ekki miklum kær-
leika, þessi bæn? Ef þú ferð að
þrá guð, og hjá þér vaknar ást
á Jesú, þá ert þú kominn á rétta
ieið, og þú munt finna liann.
Hin leiðin, er leið hins kristna
vitnisburðar. Þegar María var
búin að sjá og kannast við Jes-
úm, skundaði hún til lærisvein-
anna og sagði: „Eg hefi séð
drottinn!“ og vakti með því
trúna og vonina einnig hjá
þeim. Slíkir ákveðnir Krists-
vinir eru til 'enn í dag. Þeir
segja, eins og María: „Eg hefi
séð Drottinn! Eg hefi sannreynt
það, að Kristur lifir og gefur
mér sigur yfir syndinni, lýsir
mér í myrkri efasemdanna og
huggar mig í sorginni. „Viðhald
og vöxtur hins kristna safnaðar
er ein samfelld og óræk sönnun
þess, að Jesús er upp risinn. Ef
þú biður af einlægri þrá, og
umgengst áhugasama Krists-
vini, þá mun drottinn fyrr eða
síðar nefna þig með nafni, eins
og hann ávarpaði Maríu, svo að
undir tók í innstu fylgsnum
sálar hennar — þú munt þá
sannreyna það, að guð talar við
þína sál. En þeim atburði er
jafn ómögulegt að lýsa með
orðum, eins og það er ómögu-
lega að lýsa hinum jarðneska
kærleika: sá, sem ástfanginn er,
veit það og finnur, að það er að-
eins ein persóna, sem nefnt get-
ur nafn hans þannig, að kær-
leiks-undrið gerist í hjarta hans.
Og sálin finnur, að það er verið
að kalla á hana, þó að hún geti
ekki gert sér grein fyrir, á hvern
hátt það gerist. Og þó er ekkert í
þessum heimi jafn áreiðanlegt
og það, að þessi sálar-viðburður
geríst. Þannig er og um það,
þegar páskasólin sigrar manns-
sálina. Það er dularfullt og tor-
skilið, en eigi að síður stað-
reynd.
V.
Þá veit sálin það, að liið bezta
er lienni geymt þangað til síð-
ast. Stærsti sigurinn er síðasti
sigurinn. Hin dýrlegasti sálar-
atburður er sálinni geymdur
þangað til á hinum mikla upp-
risudegi. Hér á jörðunni gildir
enn fyrir oss þetta: „Snertu
mig ekki, því að ennþá er eg
ekki uppstiginn til föður míns.“
Og því ber kristnum mönnum
jafnan að gæta varúðar i fram-
ferði sínu. En vér getum þá
einnig hætt við: „Eg fer upp til
föður míns og guðs míns.“ Þvi
að frumgróðinn er Kristur, —
en því næst þeir, sem Kristi til-
heyra við endurkomu hans.
(1. Kor. 15, 23). 0, hve dýi’legt
er vorið, sem vér eigum í vænd-
um! Reynið að hugsa ykkur
daginn þann: þegar páskalilj-
urnar prýða leiði ástvinanna og
öll hin grösin og blómin eru að
„vakna“, — þegar allir steinar
eru sprengdir og þeim vell frá,
og út úr gröfunum ganga ótelj-
andi þúsundir fagurra,' endur-
skapaðra og endurleystra
manns-bama, — fagnandi upp-
risu-barna. Hugsar þú ekki oft
eitthvað þessu llkt, þegar þú
vitjar leiða framliðinna ústvina
þinna? Og eins, viðvíkjandi
sjálfúm þér, þegar hinn „ytri
maður“ er farinn að hrörna, og
Theodor Árnasoii
OLFERT
Eg var að búa um mig í Kliöfn
lil langrar dvalar, siðla sumars
1915. Fyrsta sunnudaginnn, sem
eg var þar þá, var eg að viðra
mig i góða veðrinu, og voru á
gangi með mér tveir ungir pilt-
ar, danskir. Yið höfðum, ranglað
eitthvað út á Norðurbrú, stefnu-
laust, en allt i einu gerði helli-
rigningu. Við vorum allir yfir-
hafnalausir og i „sparifötum“,
— en langt heim. Veitti eg þvi þá
alhygli, að við vorum þai’na lijá
kirkju, og var fólk að streyma
í kirkjuna. Eg stakk upp á því
við drengina, að við skyldum
forða okkur undan rigningunni
og ganga i kirkjuna. Á betra
yrði ekki kosið. Þeir tóku vel
undir það, þvi að þeir sögðu, að
þetta væri Jóhannesar kirkjan,
og liklega myndi „Pastor Ric-
ard“ eiga að messa. Virtist hin
mikla aðsókn benda til þess. Og
þetta stóð heima. Það var Olfert
Ricard, sem var fyrir altari, þeg-
hrörnar dag frá degi, — gripur
þú þá ekki dauðahaldi þá hugs-
un, að þegar liin jarðneska
tjaldbúð vor verður rifin, þá
höfum vér hús frá guði, inni,
sem eigi er með höndum gert,
— eilíft á himnum (2. Kor.
5, 1). Það verður hinn mikli
páskadagur heimsins, hinn dýr-
legi endurfunda-dagur, — hinn
ævarandi lokasigur lífsins.
Og hann kemur! Trygging-
una höfum vér fengið. Frum-
gróðinn var oss gefinn. Titring-
ur fer um sálina, hið djúpa and-
varp andans, hin innri sæla
sannfæring um það, að vér sé-
um guðs börn, er sögð fyrir (2.
Kor. 5, 55), fyrirheit guðs um
það, að brátt liði að endurlausn-
arstundinni, og liinir fyrstu,
grænu frjóvangar gægjast upp
úr moldinni. Guð gefi þér náð til
þess, að fá að reyna þetta, —
guð gefi ástvinum vorum náð
til að fá að reyna það lika.
Drottinn! Upprisni frelsari!
Þökk sé þér fyrir. sólaruppkom-
una, — þá sigurför páska-erind-
isins, sem vér höfum nú virt
fyrir oss! Þökk sé þér fyrir það,
að þú reisl upp frá dauðum og
sýndir þig vinum þínum! Þöklc
fyrir það, að upprisuerindið
hefir borizt út um löndin og
hefir enn mátt í hjörtum manna
í kristninni gömlu. Þökk fyrir
upprisumorguninn mikla, hið
eilífa vor, sem biður vor! Amen.
RICARD
OLFERT RICARD
ar við komum inn. Drengirnir
þekktn hann, því að þeir voru í
þeim fjölmenna hópi unglinga,
sem dáði Ricard og elskaði^ Eg
hafði aldrei séð hann fyrri, þó eg
hefði heyrt hans oft getið.
Ekki fengum við sæti, heldur
lentum við í þröng standandi
kirkjugesta og mjökuðumst
smám saman, vel skorðaðir, inn
kirkjugólfið. Það stóð heima,
að þegar ekki varð lengra kom-
izt, vorum við rétt fyrir fram-
an prédikunarstólinn, en hann
var svo að segja fyrir miðri
kirkju. Yar kirkjan þá orðin
full út úr dyrum, — og þó eng-
inn sérstakur tyllidagur. Þetta
var fyrsta undrunarefnið þar í
kirkjunni. Eg hafði orð á þvi
við drengina, hvort eitthvað
myndi sérstakt standa til. —
„Nei, — þetta er svona alltaf,
þegar Pastor Ricard prédikar.“
Og þá var altarisþjónustan! Þar
fór eg þegar að verða var hinna
töfrandi áhrifa af hinum glæsi-
lega en ljúfa persónuleik Ric-
ards. Hinn fagri og ljúfi radd-
hreimur, skýr og fagur fram-
burður, virðulegir og glæsileg-
ir tilburðir. Eg hélt fyrst að þetta
væri öldungur, því að hann var
hvítur fyrir liærum og andlitið
sá eg óglöggt, meðan hann var
fyrir altari. En það bar mikið á
augunum, því að hann var
brúnadökkur, og dökkir þreytu-
baugar undir augunum.
En allt sá eg þetta betur, þeg-
ar hann kom upp í prédikunar-
stólinn. Eg sá þá, að þetta gat
ekki verið gamall maður, enda
var hann þá aðeins 42 ára. Þá
sá eg, hvað andlitið var unglegt;
gráa hárið hafði blekkt mig, og
það var síður en svo, að augun
væri þreytuleg, þó að „þreytu-
baugar“ væri undir þeim. Nei,
þetta voru „vakandi“ augu, fall-
eg augu og gott að horfa í þaú.
í þeim glömpuðu gáfur, og eld-
ur áhugans á boðskapnum, sem
hann var að flytja.
Og eg hafði engan tíma til
að virða persónu hans fyrir mér
frekar, — hann var varla búinn
að tala nema tvær til þrjár mín-
útur, þegar eg gleymdi öllu öðru
en því, að missa ekki af nokkru
orði, sem hann sagði. Eg stóð á
öndinni meðan hann talaði. Eg
veit ekki hvað ræðan tók langan
tima, — hvort það var hálftími
eða klukkutími. En líklega hefir
engin stund verið eins fljót að
líða á minni ævi. Og enginn
prestur hefir nokkurntima talað
jafn persónulega til min. Þvi að
mér fannst öll ræðan til mín
stíluð, hann vita allt, sem um
mig var að vita, og eg standa
þarna nakinn. En mér leið samt
vel. Því að þó að eg fengi þarna
hirtingu, þá fékk eg líka fyrir-
heit, sem mér var hugsvölun
að, einmitt þá, því að eg var í
nauðum.
Síðan kom eg oft í Jóhannes-
arkirkjuna og hlýddi á Ricard,