Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Blaðsíða 16

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
16.-
SD)M
Þó menn séu samrýmdir vin-
ir á æskuárunum, breytizt sú
vinátta oft með aldrinum, eink-
um ef menn sjást ckki svo árum
skiptir.
Hér á eftir er saga af tveimur
fornum æskuvinum og bekkjar-
bræðrum í skóla, sem ekki hafa
sést í fjölda mörg ár. — Það er
annar þeirra sem segir söguna:
„Eg var mjög eftirvæntingar-
fullur að sjá æskuvin minn eftir
tíu ára fjarveru, og þó hlakkaði
konuna mína enn meira til að
sjá þenna göfuga og prúða
mann, sem eg hafði lýst sem*
persónugerfing alls þess glæsi-
legasla og fegursta sem unnt er
að ímynda sér um vináttu.fram-
komu og prúðmennsku hjá ein-
um manni. Þess vegna vandaði
hún mjög til kvöldverðarins,
har allt það bezta á horð sem
hún átti til, og skreytti það með
kertum og hlómum. — Þá var
dyrahjöllunni hringt. Það var
æskuvinur minn.
Eg bauð honum inn i stofu.
Þar kynnti eg hann fvrir kon-
unni minni.
„Gleður mig,“ sagði liann án
þess að líta við henni.
Eg spurði: „Hvernig er það
með þig. Ert þú ekki kvæntur?“
„Hvernig i ósköpunum deltur
þér það i hug? Eg á bíl.“
„En bill getur enganveginn
komið í staðinn fyrir konu“.
Hann bandaði aðeins frá sér
með hendinni og gretti sig um
leið, eins og þetta væxú ln-ein-
asta fjarstæða sem eg segði. Svo
sagði hann:
„Bull og þvaður! Bíll er
mörgum sinnurn ódýrari i
í-ekstri en eiginkona, og er
manni auk þess til miklu nxeiri
gleði í lífinu. Bíllimx lxefir lika
þann mikla kost, að þegar liann
er oi'ðinn gamall, úr sér genginn
og Ijótur er annaðhvort hægt að
fleygja honum eða selja hann,
og kaupa sér nýjan í staðinn.
Er það hægt með eiginkonu?“
Mér varð litið til konunnar ,
minnar og bað liana afsökunar.
Við settumst til boi'ðs.
„Má hjóða yður egg?“ spurði
konan mín.
„Eru það þá ekki fúlegg?“
„Ekki hýst eg við þvi.“
„Má eg ekki henda yður á
það, frú mín góð, að hænur
verpn nlls ekki eggjum um jxettn
Páikar.
Menn fagna pásk-
unum, en ekki allir
á sama hátt. Flest-
ir munu fagna
þeim vegna þess,
aö þá gefst rneira
fri frá störfum og
námi en venjulega.
Surnir fagna pásk-
unum vegna góöa
matarins, sem þeir
eiga í vændum,
aðrir til að hlusta
á guðsþjónustur og
rækja þannig
skyldur sinar við
himnaföðurinn —
en þesSi þarna á
myndinni fagnar
páskunum vegna
þess, að þá gefst
honum tækifæri ti!
að njóta útivistar
á fjöllunum og á jöklum uppi, og bruna með eldingarhraða á skíð-
unum sínum niður snarbrattar hlíðar, framhjá hjölíum, hengjum og
öðrum hættum.
leyti árs. Þetta ættuð þér að vita
sem góð húsmóðir. Ekki vænti
eg að þér eigið síldarsalat til?“
„Nei, þvi miður.“
Æskuvinur minn kinkaði
kolli ánægjulega, rétt eins og
hann hefði húizt við jxessu svai-i.
Hann bai'ði hnefanum i horðið
„Það er liér eins og annarsstað-
ar. Hvei'gi fær maður sildarsal-
at, af því að þessi eiginkonu-
skrifli nenna ekki að taka
höndunum til neins, sem ki'efst
vinnu. Af því að þær eru með
rauðmálaðar fingurneglur, kyn-
oka þær sér við að snerta á
nokkuiu sem óhi-einkar fing-
urnai', rétt eins og það væri ekki
til nein sxxpa i heiminum. Nú
gott og vel, borðum það senx til
er. Það verður að hafa það.“
Hann mokaði á diskinn sinn
þar til hann varð kúffullur. Og
tyggjandi liélt hann áfranx að
nöldra: „Þú lítur eiginlega fjári
illa út, ganxli vinur! Grindhoi’-
aður eins og útigengin mei'i,
nxeð bauga kringum augun, og
hálfsköllóttur orðinn. Þú hefir
elzt miklu meii'a en eg. Stafar
þetta allt af þessunx bévitis
ekki sen hjónabandssjúkdómi?"
Konan nxín reis upp fx'á borð-
inu. „Eg bið afsökunar!"
„Hvað —.“
En hún var þegar konxin út
úr dyrununx.
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða?“ spurði æskuvinur minn
stói'lega nxóðgaður.
„Hún hefir eitthvað þux-ft að
sýsla frammi í eldhúsinu.“
„Siðaður kvenmaður stendur
ekki upp frá boi'ðunx íxieðan á
máltið stendur.“
„Þú afsakar hana fyrir minn
bænastað.“
Hann leit til dyranna. „Mig
langar til að gera þér játningu,"
sagði hann.
„Hver er hún?“
„Mér þykir konan þíix hæði
ljót og leiðinleg.“
Nokkuruixx döguixx seinna
borgaði eg 20 ki'óna sekt fyrir
„löðrung að yfirlögðu ráði“ eins
og stóð i réttarskjölunum. Eg
vil aðeins taka það franx í þessu
sambandi, að eg hefi aldrei
greitt neitt með jafn inikilli
ánægju og þessar tuttugu ki'ón-
ur — að undanteknu kjafts-
högginu, sem var eins ríflega úti
látið og eg hafði tök á.
Svolítið óhapp kom fyrir á
heinxssýningunni i New Yoi'k,
sem varð þó til þess að auka
tekjur hennar að nokkuru.
Svo var mál með vexti að á
sýningunni var avoknllaðnr fall-
hlifaturn. Geypi há hygging,
þar senx fólk fékk að lienda sér
niður í fallhlífunx fyrir litimx
skilding. Þess ber þó að geta, að
hættan á meiðslum var lítil, því
að fallhlífai'iiar féllu ekki eins
og venjulegar fallhlífar, lieldur
gengu þær fyrir rafmagni.
En svo hilaði bara rafmagns-
straumurinn einn góðan veður-
dag, þegar piltur nokkur og
stúlka svifu í fallhlíf mitt á
milli liimins og jarðar, þar sátu
þau föst i sex klukkustundir
samfleytt, á meðan rafmagnið
var bilað. Þegar þau konxu niður
voru þau trúlofuð.
Aðsóknin varð svo miltil, að
þessari fallhlíf, að strax næstu
daga var hún upp-pöntuð fyrir
alla heimssýninguna.
Yfirmaður i gleraugnaverzl-
un var að kenna syni sínum
hvernig hann ætti að verðleggja
gleraugu til viðskiptamanna
sinna. „Sonur minn!“ mælti
hann, „þegar þú hefir horið á
hann gleraugun og liann spyr
livað þau kosti, þá segir þú:
„Verðið er 10 dalir.“ Þá skaltu
þagna og veita eftirtekt livort
liann kveinkar sér. Geri hann
það ekki, bætir þú við setning-
una — „fyrir umgerðina, glerin
kosta aðra 10 dali. Þá þagnar þú
aftur, en mjög skanxnxt og gætir
vandlega að hvort hann'kveink-
ar sér. Geri hann það ekki enn,
segir þú méð einbeittni:
„Hvert!“ —
•
Það er ekki langt siðan að í
Búlgaríu voru gefin út sérstök
frímerki i tilefni af 50 ára af-
mæli járnbrautarfélagsins húlg-
arska. Á þessum frímerkjum
var mynd af Boris konungi sem
lestarstjóra — enda hefir hann
lært það, og iðkar það senx eins-
konar íþrótt. Einhverntínxa var
járnbrautarlest á ferð, en af ein-
hverjum ástæðum hafði lienni
seinkað, og þegar hún kom á
áfangastað fékk lestarstjórinn
harðorðar ákúfur hjá forstjóra
járnhrautarfélagsins fyrir
hirðuleysi og að standa ekki
nógu vel í stöðu sinni. Hafði
liann jafnvel í hótununx að reka
lxann og heimtaði að fá að vita
nafnið. — Það þarf naumast að
lýsa undrunar- og skömmustu-
svipunx á andliti forstjórans
legar lestastjórinn lcvaðst heita
Boris og vera konungur Búlg-
ara.
1 heinxsóknum sínum, hæði til
Þýzkalands og Bretlands liefir
Boris konungur fengið leyfi til
að stýra lestum á ixiilli borga.
•
Stærðfræðingar sem tekið liafa
að sér að reikna úl tímann hafa
komizt að raun um að á hverri
öld senx líður, minnkar timarúnx
það senx kallast ár, unx hálfa
sekúndu, hinsvegar lengjast
dagarnir Unx lMooo sekúndu á
hverri öld.
Nú kemur jafnframt í Ijós, að
árið 5100 vantar einn dag inn í
árið, svo að nauðsyn ber til að
hafa tvo hlaupársdaga.
I Ameríku er það siður að
piparmeyjar og aðrar sem von-
lausar eru Um kvonfang, hiðja
sér eiginmanna á hlaupársdeg-
inum. Árið 5100 munu þær
hafa tækifæri til að fara tvisvar
á stúfana til að biðja sér eigin-
nxanns — ef fyrri dagurinn end-
ist þeim ekki.