Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
og eg varð aldrei fyrilr vonbrigð-
um. Losk kynntist eg honum
persónulega í K.F.U.M. í Got-
hersgade.Þá var eg búinn að lesa
mikið af rituni lians, og hafði
gert mér það til hugarhægðar,
og til þess að festa mér betUr í*
minni, að þýða ýmislegt eftir
Jiann, sem eg sendi síðan lieim
til föður míns. Og þegar eg svo
tók í mig lcjark og bað hann að
leyfa mér, ef til kæmi, að láta
Jhrla eiltlivað af þessum þýð-
ingum heima, tók hann því
prýðilega og gaf mér leyfi til að
þýða og láta birta á íslenzku það
al' ritum sínum, sem eg áliti að
erindi ætli Jiingað.
„Sú tilliugsun mundi gleðja
mig,“ sagði hann, „að eignast
ofurlitla annexiu á íslandi. Eg á
þar góða vini, tvo þeirra tel eg
með heztu vinunum mínum,
(síra Fr. Friðriksson og Bjarna
Jónsson vígslubiskup) — eg og
við, þeir „gömlu“ hérna, hugs-
um mikið til K.F.U.M. starfsins
í Reykjavík og biðjum fyrir því.
Mig langar oft til-að skreppa
þangað, en þó að eg liafi ferð-
ast mikið, treysti eg mér ekki
(il Islands með litlu skipunum,
sem þangað sigla. Eg er svo sjó-
veikur.“
Og oft minnast þeir, prestarn-
ir okkar, síra Friðrik og síra
Bjarni, á Ricard. Og það er eins
og þeir breyti þá alltaf um róm,
ósjálfrátt. Það er jafnan auð-
fundið, að þejr elskuðu liann
mikið, og bera mikla virðingu
og lotningu fvrir minningu
hans.
Síra Friðrilí dregur l. d. enga
dul á það, að liann lítur upp til
Ricards, sem síns góða „stóra
bróður“. Hann segir t. d. í minn-
ingargrein um hann (Mánaðar-
hl. K.F.U.M. Júní 1929): „Hann
hafði alla mögulega yfirburði
frarn yfir mig. Hann var mér
fremri í öllu, og andlega veit-
andi í sambandinu, þótt hann
væri fjórum árum yngri, en það
var sem hann aldfei vissi af því.
Hann tók mig inn á sitt fagra
æskuheimili og kom mér í kynni
við hámenntað fólk, föður sinn
og móður, og veitti mér ógleym-
anlegar stundir.“ Um prédikun-
arstarf Ricards segir síra Frið-
rik ennfremur: „Svo mikill pré-
dikari var hann, að liann hélt
kirkju sinni yfirfullri allt til
dánardags, og hvar sem hann
kom á landinu, þyrptist fólk að
honum að hlusta á hann. Sunnu-
dagsprédikanir hans voru prent-
aðar á mánudögum og þúsund-
ir manna lásu þær. Og þó er
það eins og svipur hjá sjón, að
lesa þær. Öll framkoma hans í
stólnum, var svo full af lífi og
og kraftí, svo Jmgfangandi, að
Smtdurlausir þankar
Eftir Rannveigu Schmidt
Er það ekki undarlegt,
livað útvarpsstöðvarnar í
smábæjunum í Bandaríkjunum
virðast alltaf reyna sitt ítrasta
til þess að ná í „speaker“, sem
talar fram í nefið .... Hvað
því fer fjarri, að þeir, sem liafa
fallega söngrödd, liafi alltaf
fallegan málróm .... og að það
er ekki fegurð málrómsins, sem
venjulega er aðaleinkenni leik-
arans eða leikkonunnar ....
frægu leikararnir John Barry-
more og Álfred Lunt hafa ekki
neitt sérlega fallegan málróm
.... og þegar filinsleikararnir
Clark Gahle og James Cagney
tala, dettur manni lielzt í hug
hás þokulúður .... Deanna
Durbin, sem syngur eins og eng-
ill, hefir harðan og óþýðan mál-
róm .... en i hina röndina,
enski filmsleikarinn Ronald
Colman liefir ekki verið fræg-
ur í tutlugu ár vegna sérstak-
lega háttstandandi ieikhæfileika,
eða vegna þess, að hann er lag-
legheita maður, nei, það er mál-
rómurinn hljómfagri, sem veld-
menn urðu hrifnir aðeins af að
sjá hann.“
Erfiður sjúkdómur þjáði Ric-
ard árum saman og varð honum
loks að bana á hezta skeiði. Hann
varð aðeins 57 ára (d. 20 júní
1929. En á skírdag, eða 2. þ. m.
var 71) ára afmæli hans).
„Eg veit, að nú er þjóðarsorg
í Danmörku“, segir sr. Friðrik
í fyrrnefndri grein, — „og hjá
öllum kristnum, æskulýð, og
enginn getur fyllt skarðið full-
komlega. En bót er að því, að
hann heldur áfram að starfa í
bókum sínum um ókomnar tíð-
ir, og í hjörtum, þeirrar kynslóð-
ar, sem þekkti hann og hlustaði
á hann, mun hann lifa, meðan
nokkur er eftir af þeim, sem
urðu fyrir áhrifum frá honum.
Hann dó ungur, en mörgum
finnst, að hann liafi hlotið að lifa
lengi, af því að innihald lífs
hans var svo mikið, starfið svo
stórt, álirifin svo víðtæk og arf-
urinn, sem hann eftir skilur, svo
mikill."
— Hugleiðingin, sem hér birt-
ist í blaðinu, er úr ræðusafn-
inu „Vinter og Vaar“, og þýddi
eg hana fyrir réttum aldarfjórð-
ungi. Engu að síður finnst mér
hún vera sem ný, og eiga full-
komléga við í dag.
ur þvi, að fólki hitnar um
lijartaræturnar, þegar hann
leikur .... og þegar leikkonan
fræga, Lynn Fontanne, opnar
varirnar á leiksviðinu, þá gefast
áheyrendurnir upp samstundis
af aðdáun og lirifningu, því mál-
rómurinn er þannig, að eitthvert
yndi læsir sig um þá og því
skiptir eiginlega óslcöp litlu,
hvað Iiún hefir að segja ....
Málrómurinn hennar Stefaníu
Guðmundsdóttur hafði lík á-
hrif. Og einstaka fólk, sem eg
liefi kynnst, hefir þetta laðandi
seiðmagn i málrómnum . . t. a.
m. norsk kona, sem eg þekki vel
og heitir Solveig Bjelke; — hún
er gift Henrik Bjelke, sem, er
hafnarverkfræðingur i Oslo, og
er hann víst í ætt við Henrik
Bjelke þann, sem alræmdur er
í sögu Islands, en þessi Henrik
okkar er allt öðruvísi innréttað-
ur maður; — Solveig er ekki
neitl sérstaklega falleg kona, en
þegar hún hyrjar að tala, finnst
manni hún verða fögur eins og
gyðja .... og heima man eg
eftir konum og körlum, sem
höfðu alveg sérlega indælan
málróm .... hún Lovísa Fjeld-
sted var ein þeirra og tveir is-
lenzkir karlmenn hafa — og
þetta eru engar ýkjur — feg-
ursta málróm, sem eg nokkurn-
tíma liefi heyrt; annar var Guð-
mundur læknir Hallgrímsson
og hinn var fornkunningi minn,
(Ólafur Halldórsson frá Mjóa-
firði ....
Eins og kunnugt er, hafa
Þjóðverjar strangt eftirlit með
því, sem prentað er í blöðum '
ánauðar-ríkjanna .... í Dan-
mörku mega blöðin ekki prenta
neitt, sem Þjóðverjum líkar
miður .... í landinu er Quis-
linga-flokkur og er litill flokk-
ur, en nýtur auðvitað styrks
Þjóðverja . . Flokkurinn heldur
úli blaði einu og í því var á dög-
unuin grein með aðfinnslum um
danska rikisútvarpið, eftir sögn
vikublaðsins „Bien“ í San Fran-
cisco . . útvarpið er, eins og gef-
ur að skilja, undir „umsjá“
Þjóðverja . . En þetta stóð í
greininrii: „Sá sem les upp sím-
skeyti í útvarpinu, kann þá list,
að lesa upp, þannig, að öllum
er ljóst, að Jiann í fyrsta lagi
ekki sjálfur trúir orði af því,
sem hann er að lesa, í öðru lagi,
að hann veit það með vissu, að
hann er að fara með lýgi, í
þriðja lagi, að lionum hefir ver-
ið þvingað til að lesa símskeytið
í útvarpið“ ....
Margt er minnisstætt ....
Húsmæður „sulta“ ávexti og
grænmeti á haustin og geyrna til
vetrarins .... Á stjórnar- og
ræðismannsskrifstofum og í
sendiráðum er það kallað að
„sulta“, þegar mál eru geymd
eða það er dregið að sinna þeim
.. þetta er alsiða á slikum skrif-
stofum um allan heim .. en á
þessum ósið haf£Si Sveinn
Björnsson ríkisstjóri hina rnestu
skömm, rneðan hann var sendi-
lierra í Kaupmannahöfn ....
hann liafði þann vana, að bíða
aldrei til morguns með það, sem
hægt var að gera í dag ....
Götuspeglarnir, sem hanga á
gluggum í hverju húsi og hverri
íbúð í dönskum smábæjum, en
þeir spegla götuna, þvera og
endilanga, og allt, sem þar gei'-
ist . . geta liúsmæðurnar þann-
ig séð liverju fram vindur allt i
kring .. Hvers vegna láta þær
sig slíkt skipta, spyr þú .. þú
getur hengt þig upp á, að þær
láta sig það skipta .... íslend-
ingurinn, sem vildi koma sér vel
við stúlkur og alltaf notaði sömu
setninguna: „Einhvex-ntima ætla
eg að skrifa skáldsögu um þig“
.... -þegar finnska tónskáldið
Sibelius á árunum stjórnaði
konunglegu kapellunni í Iíaup-
mannahöfn — þeir spiluðu
„Finlandia“ ....
Norskum kunningja minum
þótti gaman að „slöngva fram“
þessari setningu, sem liann hafði
úr einhverri reyfara-sögu . . og
þýði eg með vilja oi-ðrétt á band-
vitlausa íslenzku: .... „Hver
mundi í þessum elegant klædda
hei-ra hafa kannast við slátrar-
ann frá Pont de Neuf — en það
var heldur ekki hann“ .... Þið
hugsið víst stundum, þegar þið
lesið greinarstúfana mína: . .
„Hvernig getur þessi kvenmað-
ur haldið áfram að ski'ifa þessa.
hégóma-pistla, meðan heimur-
inn er alveg af göflunum að
ganga“ — en það er einm.it t
þess vegna ....
í reglugei-ð sem gefin var út i
Berlín árið 168 er „kvenkyns-
fólki“ bannað að mála sig í
framan með þeim ósetningi að
di-aga karlmenn á tálar. „Kven-
kyns-fólkið“ mátti aðeins mála
sig til að „halda liörundi sínu
við“. Vesalings löggæzlumenn-
irnir hafa ekki verið öfunds-
verðir af því að greina á milli
þess „kvenkyns-fólks“, sem
málaði sig til að „halda hörund-
inu við“ og þess, sem málaði sig
til að draga karlmenn á tálar.