Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Blaðsíða 8

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
að dreifa, sem getur hjálpað
okkur um svo mikið af blómum
á þessum árstima. Og það er
konungurinn. Þess vegna verð-
um við að senda einhvern til
konungsins og biðja liann um
hjálp.“
Enn lutu allir höfði til sam-
þykkis og hrópuðu: „Til kon-
ungsins, til konungsins.“
„En svo er nú eitt,“ hélt öld-
ungurinn áfram, og undir
skegginu gaf að líta fagurt bros,
„hvern eigum við að senda til
konungsins? Hann verður að
vera hraustur og ungur, því að
leiðin er löng, og við verðum að
setja bezta hestinn okkar undir
hann. En hann verður líka að
vera fallegur og góður, liafa
hrein og skær augu, svo að kon-
ungurinn verði hrifinn af hon-
um. Hann á ekki að þurfa að
að mæla margt, en augu hans
eiga að tala. Bezt væri ef til vill
að senda barn, laglegasta barnið
i héraðinu, en hvernig ætti barn
að gela farið í slíka ferð? Vinir
minir, þið verðið að bjálpa mér,
og ef einhver er sá, sem takast
vill ferðina á hendur eða þekkir
einhvern, sem það vill gera, þá
bið eg hann að gefa sig fram.“
Öldungurinn þagnaði og leit
í kring um sig og það stafaði
ljómi úr augum lians, en eng-
inn gaf sig fram, og það varð
dauðaþögn. —
Þegar hann endurtók spurn-
inguna, þá gekk unglingur einn
fram úr hópnum, 16 ára gamall,
en barnslegur að útliti. Hann
leit til jarðar og roðnaði, þegar
hann ávar^aði öldunginn. Öld-
ungurinn horfði á hann og sá á
augabragði að þetta var rétti
sendiboðinn. Hann brosli og
sagði: „Það er gott, að þú vilt
vera sendiboði okkar. En hvað
kemur til þess, að á meðal allra
þeirra, sem hér eru, skuli eng-
inn gefa sig fram nema þú?“
Þá leit unglingurinn upp og
á öldunginn og sagði: Ef enginn
annar gefur sig fram, þá lofið
þið mér að fara. Og rödd heyrð-
ist úr liópnum, er sagði: „Öld-
ungur, sendu hann, við þekkj-
um hann. Hann er héðan úr
þorpinu og jarðskjálftinn eyði-
lagði blómgarðinn hans, en það
var fallegasti garðurinn í öllu
þorpinu.”
Öldungurinn horfði vin-
gjarnlega á piltinn og sagði:
„Tekur þig sárt vegna blóm-
anna þinna?“
Unglingurinn svaraði lágt:
„Eg sakna þeirra, en af þeim
ástæðum hefi eg nú ekki gefið
mig fram. Eg átti góðan vin, og
ungan fallegan hest, sém mér
þótti mjög vænt um, þeir fórust
báðir i jarðskjálftanum, og þeir
hvíla heima í skálanum okkar.
Það verður að ná i blóm, svo að
hægt sé að greftra þá.“
Öldungurinn lagði hendur yf-
ir hann og blessaði hann, og þeg-
ar i stað var bézti besturinn
sóttur og á svipstundu var ung-
lingurinn kominn á bak, klapp-
aði á hálsinn á hestinum og
hneigði sig i kveðjuskyni. Þvi-
næst hleypti hann á braut út úr
þorpinu og þvert yfir hina
blautu og sundurtættu akra.
— Allan daginn var ungling-
urinn á ferð. Til þess að komast
sem fyrst til aðsetursstaðar kon-
ungsins, lagði hann leið sina yf-
ir fjall eitt, og um kvöldið, þeg-
ar byrjaði að dimma, teymdi
liann hestinn á eftir sér upp
brattan stig, gegn um skóg og
kletta. —
Stór, svartur fugl, ólikur öðr-
um fuglum, flaug á undan hon-
um. Hann fylgdi á eftir, ])angað
til fuglinn settist á þak litils
nmsteris, er stóð opið. Ungling-
urinn skildi hestinn eftir i skóg-
arrjóðrinu, og gekk inn á milli
trésúlnanna og inn í hinn ó-
brotna helgidóm. Hann fann
þar fórnarhellu, er lá-iá svörtum
steini, sem ekki var til i héraði
því, sem hann átti heima í, og á
henni var einkennileg táknmynd
einhvers guðdóms, er sendiboð-
inn þekkti ekki: lijarta, sem
.ránfugl var að rífa í sig.
Hann voltaði guðdóminum
lotningu sína og færði hönum
blátt klukkublóm að fórn, seni
hann hafði fundið við rætur
fiallsins og stungið á sig. Því
næst lagðisl liann niður í eitt
hornið í musterinu, því að hann
var mjög þreyttur og syfjaður.
En hann gal ekki sofnað, sem
hann átti annars venjulega hægt
með. KlukkiibV/inið á hellunni.
eða svarti steinninn sjálfur, eða
hvað sem bað nú var, gaf frá sér
einkennilegan, bungan og sárs-
aukablandinn ilm. Það glampaði
drnugalega á hina ógurlegu
táknmynd guðsins í dimniu
musterinu. og upp á þakinu sat
svarti fuglinn og barði vængj-
unum í sifellu, svo að það stóð
gustur af honum.
Og svo fór, að tim miðja nótt
stóð unglingurinn á fætur, gekk
út og leit upp á þokið til fuglsins.
Hann barði vængjnnvim og
horfði ó piltinn.
Af hverju sefur þú ekki?
spurði fuglinn.
O, eg veit ekki,“ sagði ung-
lingurinn. „Ef lil vill af þvi að
eg hefi orðið fyrir sorg.“
„Hverskonar sorg hefir þú
orðið fyrir?“
„Vinur minn og uppáhalds-
hesturinn minn eru báðir dán-
ir.“
„Er nú dauðinn svo hræði-
legur?“ sagði fuglinn og glotti.
„Ónei, stóri fugl, liann er
ekki svo hræðilegur í sjálfu
sér, hann er aðeins kveðja, og
það er ekki þessvegna að eg er
hryggur. En það er sárt að eg
get ekki jarðað vin minn né
fallega hestinn ininn, af því að
eg hefi engin blóm.“
„Ó, það er nú sumt verra en
þetta,“ sagði fuglinn, og baðaði
'ósjólfrátt vængjunum.
„Nei, fugl, eg get ekki hugsað
mér neitt sárara en þetta.“ Sá,
sem gi-afinn er án blómfórna,
honum er varnað þess að endur-
fæðast eftir ósk hjarta síns. Og
sá sem greftrar ættingja sína
blómalaust, hann sér ávallt
skugga þeirra í draumi. Og þú
sérð að ég get ekki sofið, af því
að hinir framliðnu vinir mínir
hafa engin blóm fengið.“
Fuglinn gargaði með boguu
nefinu.
„Ungi sveinn, þú veist ekki
hvað sorg er, ef þú hefir ekki
reynt annað en þetta. Hefirðu
])ó aldrei heyrt talað um neinar
ógnir né skelfingar? Veiztu ekki
livað liatur, morð og afbrýði
er?"
Þegar Unglíngurimi heyrði
])essi orð, liélt hann að síg værí
að dreyma. Þó áttaði hann sig
og sagði feinmislega: „Jú, fugl,
eg liefi heyrt talað um þetta, eg
hefi lesið um það í gömlum
sögum og æfintýrum. En
það er svo fjarri raunveru-
leikanuin. Ef til vill hefir
það verið svona einu sinni
fyrir löngu, þegar engín blóm
né góðir guðir voru tíl. Hver
skyldi vera að hugsa um það
lengur?“
Fuglinn hló kuldalega. Hann
reis upp og sagði við ungling-
inn: „Og nú ætlar þú til kon-
ungsins, eg skal visa þér veg-
inn.“
„Þú ratar þá,“ hrópaði ung-
lingurinn glaður í bragði, og ef
þú vilt visa inér leið, er eg þér
mjög þakklátur.“
Þá settist stóri fuglinn hljóð-
lausl á jörðina, breiddi út væng-
ina og skipaði unglingnum að
skilja hestinn sinn eftir og koma
með sér til konungsins.
Sendiboðinn settist á bak fugl-
inum. „Lokaðu augunum,"
sagði fuglinn, og er nnglingur-
FRÚ ANTENOR PATINO hét áður Christina Bourbou, og er
tengdadóttir Simon Patino stórauðugs tinnámueiganda í Boli'
viu. Hún er tolin einhver bezt klædda kona í lieimi.