Vísir Sunnudagsblað - 05.04.1942, Blaðsíða 11

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
11
hljómlist, guðsþjónustu og sél-
arfrið?“
Við að hlusta á þessi orð, hafði
konungurinn dropið höfði. Þeg-
an hann leit upp hafði andlit
lians skipt um svip, og hlýtt bros
hafði færst yfir það, enda þótt
hann hefði tárast.
„Ungi sveinn,“ sagði konung-
urinn, „eg veit ekki, livort þú
ert heldur barn eða vitringur eða
ef til vill ertu líka guð. En eg
get einungis svarað þér með þvi,
að við vitum hvað allt j>etta er,
sem þú hefir nefnt og gðymum
í sál okkar minningar um það,
sem þú varst að tala um. Okkur
segir hugur um, að til sé ham-
ingja, til sé frelsi, til séu góðir
guðir. Hjá okkur hefir varð-
veitzt þjóðsögn um einn spek-
ing fornaldarinnar, að hann hafi
fundið einingu heimsins í sam-
hljómi himinhnattanna. Nægir
þér þetta svar? Vera má að þú
sért alsæll andi úr öðrum heimi
eða þá guð sjálfur, en hvort
heldur sem er, þá áttu ekki þá
lvamingju, þann mátt, þann
vilja, að við höfum ekki hug-
boð um það allt.“
Konungurinn stóð skyndilega
á fætur, og unglingurinn var
forviða að sjá að um augnablik
brá bliðu brosi yfir andlit lians.
„Nú skaltu fara,“ sagði hann,
„farðu og láttu okkur berjast og
drepa hvern annan. Þú hefir
mýkt- lijarta mitt, þú hefir
minnt mig á móður mina. Ekki
meira af þessu, ungi vinur minn.
Farðu nú af stað og flýðu, áður
en næsta orusta hefst. Þú kem-
ur mér í hug, meðan borgirnar
brenna og blóðið fossar, og eg
minnist þess, að heimurinn er
ein lieild, eg minnist heimsku
okkar, reiði og villimennsku,
scm við getum ekki losað okkur
við. Verlu sæll og berðu stjörn-
unni þinni kveðju frá mér og
guðdómi þeim, sem liefir að
tákni hjarta, sem villtur rán-
fugl er að rífa í sig! Eg þekki
þetta hjarta, eg þekki þenna
fugl ofurvel. Og hevrðu nú til,
ungi vinur minn, sem hingað
erl kominn frá öðrum heimi,
þegar þú nú minnist aumkunar-
verða konungsins í stríðinu, þá
minnstu hans ekki, þar sem
hann sat hnýpinn af sorg, held-
ur minnstu hans þegar hann
brosti með tárin í augunum með
blóði drifnar hendur.“
Konungurinn lyfti upp tjald-
skörinni sjálfur, án þess að
vekja þjóninn, og hleypti gest-
inum út. Fullur nýrra hugsana
gekk unglingurinn til baka yfir
sléttuna og sá yzt við sjóndeild-
arhringinn, í kvöldskininu, stóra
borg standa í ljósum loga, og
allt til myrkurs lá leið hans yfir
dauða menn og sundurhöggna
hesta, en þá komst hann til
skógivaxna fjallsins.
Þá kom stóxú fuglinn fljúg-
andi ofan úr skýjum; liann tók
liann á bak sér, og þeir flugu út
í dimmuna, létt og hljóðlaust.
Þegar unglingurinn vaknaði
eftir órólegan svefn, lá hann í
litla musterinu á fjallinu og
fyrir framan musterið í votu
grasinu stóð hesturinn hans og
lmeggjaði móti komandi degi.
En um stóra fuglinn og ferð
sína til annarar stjörnu, um
konunginn og vígvöllinn, vissi
hann ekkerl frekar.
Allt þetta var ox-ðið að skugga
í sál hans.
Sendiboðinn sté á liestbak og
reið allan daginn og kom til
konungsins í höfuðborginni, og
það sýndi sig, að hann var rétti
sendiboðinn. Því að konungur-
inn tók á móti honum með inni-
legri kveðju, snart eiini hans og
sagði: „Augu þín hafa talað til
hjarta xníns, eg veit erindi þitt.
Bæn þin er heyrð“. —
Sendiboðinn fékk jxegar í stað
konungsbréf, þar sein honum
var boðið svo mikið af blómum
sem hann þyrfti nxeð. Honum
voru fengnir fjöldi hesta og
vagna, og fjöldi fylgdai-manna
fór nxeð honum á leið. Þegar
hann svo, eftir að lxafa komist
franx Ixjá fjallinu eftir nokkurra
daga fei'ð, út á þjóðveginn
i héraði síixu, þá kom hann með
f jöldann allan af vögnunx, kerr-
um, körfuxxx, hestum og nxúl-
dýrum, og allt var þetta lxlaðið
fegurstu blómuixx úr görðunx og
vermireitum, sem mikið var til
af í því héraði, þar seixx konung-
ui'inn liafði aðsetur. Og nóg
varð til af blómum, til þess að
skreyta líkanii lxinna dánu, og
lil þess að prýða gra'fir þeirra
ríkulega og í minnismerki um
sérhvern liinna fraxnliðnu, og
það var liægl að gróðursetja
blóm og tré á leiði hvers eins,
eins og venjan líka krafðist.
Söknuður sendiboðans uin
vin- sinn og uppáhaldshest yfir-
gaf hann og breytlist i bljóða,
lilýja minningu, eftir að liann
liafði fórnað þeixxx blómum og
grefti'að þá, og gróðursett á leið-
unx þeiri'a tvö blóm, og tvö á-
vaxtati'é.
Eftir að haiin lxafði friðað
hjarta sitt og uppfyllt skyldur
sínar, byi'jaði endurmimxingin
um næturfei’ðina að láta.á sér
bæra í sál lxans, og hann bað vini
sína uixi að lofa sér vera einum
heilan dag. Hann seltist undir
vizkutréð og sat þar einn dag
og eina nótt og lét myndir þær,
senx hann hafði séð á hinni f jar-
lægu stjörnu, líða um hug sinn.
Þvi næst fór hann einn dag til
öldungsins, bað hann uixi að
nxega tala við liann í einrúnxi og
sagði lxonxmx frá öllu saman.
Öldungurinn hlustaði á, sat
þvínæst kyrr og niðursokkinn i
hugsanir sínar og spurði að lok-
um: „Viniir minn, hefurðu séð
þetta allt með þínum eigin aug-
um, eða er það aðeins draum-
ur?“
„Eg veit það ekki,“ sagði
unglingurinn. „En eg gæti liald-
ið, að það liafi verið draumur.
Sanxt sem áður finnst mér
naumast unx mismun að ræða
frá því, að það hefði gerst í vöku.
— Það er orðið að skugga í sál
minni og frá þessari stjörnu
blæs kaldur næðingur inn i
liamingjuheim lífs míns. Þess
vegna spyr eg þig, tigni öldung-
ur, hvað á eg að gera?“
„Þú skalt fara aftur á morg-
un til fjallanna," sagði öldung-
urinn, „og til staðarins, þar senx
þú famist musterið. Einkennileg
finilst niér táknmynd þessa guð-
dóms, sem eg hef aldrei lxeyrt
talað um, og vel má vera, að það
sé einhver guð frá annari
stjörnu. Eða er þetta musteri og
þessi guðdómur svo ganxalt, að
Jxað sé frá.dögum elztu forfeðra
vorra, aftan úr grárri forneskju,
Jxegar vopnin, kvíðinn og
Iiræðslan við dauðann drottn-
uðu yfir ínönnunum.
„Fai'ðu til musterisins, kæri
vinur og taktu með þér hlóm og
hunang og hörpuna þína.“
Unglingurinii Jxakkaði öld-
ungnum og fór að ráðum hans.
Hann tók með sér hörpu sína og
fulla skál af ilmandi hunangi,
sem vant er að setja fyrir heið-
ursgesti snemma sumars við
fyrstu hunangshátíðina. Á
fjallinu fann hann staðinn aftur,
þar sem hann áður hafði fundið
bláa klukkublónxið. Hann fann
Jxar bratta klettagötu, sem lá
gegn um skóginn upp á fjallið,
Jxar sem liann hafði stigið af
hesti sinum. En musterisstaður-
inn og musterið sjálft, svarti
fórnarsteinninn, trésúlurnar,
Jxakið og stóri fuglinn á þakinu
sást hvergi Jxann daginn og ekki
heldur næstu daga og enginn
gat vísað lionum á nxusterið sem
hann var að leita að.
Þá snéri lxann aftur heinx til
sin, og Jxegar liann fór franxhjá
Miniiinganxusterinu gekk hann
inn, skildi þar eftir lxunangið,
spilaði lSg á hörpuna og fól guð-
dómi kærleikans draum sinn,
musterið og fuglinn, fátæka
bóndann og hina föllnu á vig-
vellinum og Jxó einkum konung-
inn i tjaldinu. Því næst gekk
hann glaður í lijarta heim til
sin, liengdi upp táknmyndina
svefnherberginu sinu og féll í
djúpan svefn, þreyttur af við-
burðunx siðustu daga. Morgun-
inn eftir byrjaði hann að lijálpa
nágrönnunum, senx voru önn-
um kafnir út á ökrum, við að
afmá síðustu verksummerki
jarðskjálftanna.
S. G. þýddi.
SLYS. r— Þessi 9 ára ganxla stúlka grét sáran í faðmi föðúr
síns í réttarhaldi í New Yoi'k. Hún og leikbróðir henixar, sem
eimiig var 9 ára höfðu verið að leika sér að byssu, er skot lxljóp
úx’ henni og várð drengnunx að bana. „Eg vissi ekki að skot nxyndi
hlaupa úr byssuiini“, andvai'paði litla stúlkan. En þetta ætti að
kenna fólki að liafa ekki hættuleg tæki i vegi lxarna, sem auð-
veldlega geta orðið Jxeim að tjóni.