Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Blaðsíða 3

Miklibær i Blönduhlíð var æskuheimkynni frú Sigriðar Björnsdóftur. —
er hún segir frá í grein sinni.
vorleysingum getur þessi foss orð-
ið nokkuð vatnsmikill, en oftast er
hann lítill og hverfur neestum
alveg, ef miklir þurrkar ganga
Á hægri hönd er dálitil kletta-
borg, og þar sem hana ber hæst,
stendur dálítil varða.
En þetta allt megum við alls
ekki vera að athuga nú, enda okk
ur vel kunnugt. Ærnar rekast vel,
og þegar upp á brekkubrúnina er
komið, taka við víðlendir móar,
þýfðir og grösugir, — þar ganga
kýrnar á sumrin. En með ærnar
er farið lengra. Við förum nú að
náLgast fjallið — Miklabæjarfjall-
ið, hátt og tignarlegt, en þangað
er ferðinni heitið.
Fyrst taka við allbrattar brekk-
ur, „hjallarnir“, og er þangað var
komið, stöðvuðum við ærnar, því
að þar er aðsetursstaður smalanna.
Fyrir ofan hjallana eru „göngurn
ar“, grasigrónar og gróðursælar.
Upp í þær dreifa ærnar sér. Þar
fyrir ofan eru svo „skriðurnar"
gróðurlausar eins og nafnið bendir
til og efst eru klett. . : i.
Það er enn snemma morguns.
Sólin er í suðaustri, og það er stafa
lo.gn og ákaflega heitt. Við setjum
dót okkar við „Byrgið“, en það er
lítill smalakofi, sem stendur þarna
á hjöllunum.
Bræður mínir leggjast endilang-
ir í grasið og fara að lesa. Ekki
man ég, hvort ég var læs eður ei,
en í bók leit ég sannarlega ekki
þann dag, ég hafði nóg að starfa.
Fyrst var ég alltaf að gá að án-
um, var dauðhrædd um að missa
af þeim, fannst bræður mínir, ekki
nógu árvökuíir við gæzluná, en
þeir Sögðu, að þær ættu að dreifa
sér og vera frjálsar, þá mjólkuðu
þær betur. Og svo fannst mér allt
svo nýstárlegt. Að sjá byggðina,
bæina, liggja þarna rétt framund-
an okkur eins og sofandi í sólskin-
inu. Ekkert benti á líf nema-reyk-
urinn úr strompur. n!
Svo var lilhlökkunin yfir að eiga
að borða úti, sjá þegar malurinn
var opnaður og upp úr honum
voru teknar krásirnar, því að þar
kenndi áreiðanlega margra grasa.
Mamma vissi, hvað kom sér vel.
En meðan þessu fór fram, hélt
sólin áfram ferð sinni, o,g nú fór
hún drjúgum að nálgast skarðið,
svo að okkur bar að leggja af stað
aftur heimleiðis.
Mig minnir, að ég fengi að fara
hringferð kringum féð, ásamt
smalahundinum, til að sækja það,
en þeir tækju svo við því bræð-
urnir. Mér fannst það áreiðanlega
bæði heiður og æra að vera trúað
Hér á myndinni blasa viS þær slóðir,
(Ljósmynd: Páll Jónsson).
fyrir svo ábyrgðarmiklu starfi.
Ærnar eru fljótar að raða sér
í ákveðnar raðir, eins og hver röð
eigi sinn eigin götutroðning og
hafi sína eigin forustu.
Og heim á kvíabólið er komið
alveg í sama mund og endra nær.
Ærnar tínast inn, svolítið er ruðzt
fyrst, en svo er allt í röð og reglu
alveg eins og um morguninn, að
öðru leyti en því, að nú. er hvert
júgur fullt af heilnæmri, kosta-
mikilli sauðamjólk.
Við systkinin þrjú göngum heim
í bæ, þar bíður okkar heitur mat-
ur, sem er býsna vel þeginn eftir
útivist í tæru fjallaloftinu.
Og það var gott að sofna um
kvöldið eftir svona þreytandi og
annasaman, en skemmtilegan dag,
og láta sig dreyma um fjöll og
kindur.
Þótt ég hafi að gamni mínu lýst
hér fráfærum og því, sem í kring
um þær er, og þótt ég telji, að
þær hafi verið þarfar íslendingum
og ef til vill átt sinn þátt í að halda
í okkur lífinu fyrr á öldum, þá vil
ég meina, að þær ættu ekki við
okkur í dag, eða ættu ekki hér
við í okkar nútíma þjóðfélagi, þar
sem enginn má vera að neinu, og
allir þurfa að hraða sér.
Sigríður Björnsdóttir.
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
171