Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Síða 14

bita og sopa, þegar konungur reið hjá.
Þótti hinu konungborna fólki lystilegt
að sjá, hvernig Kaupmannahafnarbúar
gengu að mat sínum, því að þröng var
mikil og handafli beitt ósleitilega. „Þó
beið enginn bana, og enginn særðist
Ástarguðinn Amor í för með nunnum og englum
handsterkir menn úr rikisráðinu hófu
yfir liann rósfjallaðan silkihimin.
Samtímis hófst ógurleg skothríð frá
flota og víggirðingum, bumbur voru
barðar og lúðrar blásnir, hermenn
skutu af byssum sínum upp í loftið,
telpur sungu og dönsuðu, drengir
köstuðu höttum sínum upp í loftið, og
blómum rigndi yfir allar götur.
Á undan konungsfylgdinni fóru
menn, sem höfðu með höndum það
hlutverk að sáldra nýslegnum pening-
um á göturnar, svo að konungur gæti
skemmt sér við að horfa á viðbrögð
þeirra, er fýsti að höndla féð.
Við Amakurstorg hafði verið reist-
ur heiðursbogi mikill, og stóðu undir
hornum bogans gylltir jötnar, sem
kinkuðu kolli og ranghvolfdu augún-
um, en í miðju hliði engill, sem lét
gyllta kórónuna síga yfir konungi, um
leið og hann fór í gegn.
sleppt a£ vagni ástarguðsins, en skotið
af fallbyssum á herskipinu.
Kaupmannahafnarbúar máttu sann-
arlega vita, að nú hafði konungur ver-
ið krýndur, og gestimir útlendu
fengu að sjá, að dýrð hans var mikil.
Hins þarf varla að geta, að fjárhagur
Danmerkur og sjálfrar konungsættar-
innar var svo þröngur, þegar þetta
gerðist, að Kristján IV varð að láta
ríkisráðsmennina ganga í einkaábyrgð
fyrir láni, svo að unnt væri að reiða
af höndum heimanmund systur hans í
hendur hertoganum af Gottorp.
Þarna var ólíkt á komið með kon-
ungi og Agli gamla Skallagrimssyni.
Egill hafði lengi geymt sem vendi-
legast silfrið góða, er Aðalsteinn
konungur gaf honum forðum, þegar
hann sat sem þungbrýnastur í höll-
inni, og engu af því sóað, og ekki
getur annars en hann hafi vandræða-
laust getað gert skaplega við börn
sín, er þau festu ráð sitt, enda þurftu
íslenzkir baéndur ekki að viðhafa
konunglega prakt, þótt stórlátir
væru. Tengdason átti þó Egill, sem
Blómskrýdd eftirlíking af kletti eSa fjalli
Skammt þar frá hafði verið gerður
brunnur, sem fylltur var af Rínar-
víni og rauðvíni og settur póstur yfir
til þess að dæla víninu upp, og þar
rétt við hafði heill uxi verið steiktur
á grind. Gat hver og einn fengið sér
J,
'&skgfSt
'ji
Konungur búinn sem páfi
hæltulega, svo sem annars gerist við
slík tækifæri. Það voru aðeins fáir,
sem misstu af sér fingur til minning-
ar um þennan dag.“
Þegar til konungshallarinnar kom,
hófst veizla, sem stóð langt fram á
nótt. Næsta dag gifti konungur systur
sína þýzkum hertoga, Jóhanni Adolf
af Gottorp. Þegar dimmt var orðið,
fóru alls konar ófreskjur um hallar-
torgið og árnuðu þeim heilla — Júpí-
ter með fjölda sæskrímsla, Tyrkir og
Indíánar.
Næstu daga skemmti konungur sér
gestum sinum og borgarlýðnum með
því að ríða um Amakurstorg í alls
konar gervum. Einn daginn var hann
búinn sem páfi, en gestir hans fylgdu
á eftir í kardínálakápum, annan dag
var hann í kvenbúningi og fylgdu á
eftir svertingi á úlfalda. Þar á eftir
var dregin líking blómskreytts kletts,
sem fyrirmeyjar sátu á, en síðan kom
Amor í hópi nunna á vagni, sem dreg-
inn var af hirti, englar með lúðra,
vagn dreginn af sól og mána og her-
skip á hjólum. Var kurrandi dúfum
ekki hefur verið kallaður miður ætt-
aður en hertoginn af Gottorp, mágur
Kristjáns IV., þar sem var bóndinn
í Hjarðarholti í Dölum, Ólafur pá,
dóttursonur Mýrkjartans írakonungs.
En það hefur líka verið af því, hve
seint EgiR tímdi að sjá af silfri sínu,
að hann kom ekki fram þeirri ætlan
sinni að hleypa með því af stað róst-
um og áflogum á Lögbergi. Hann var
orðinn svo gamall, er hann vildi það
gera, að hann var ofurliði borinn af
öðrum, er munaði í féð. En það hefur
verið gamla manninum nokkur hugg-
un, að honum auðnaðist að láta krók
koma á móti bragði og grafa það
í jörðu.
182
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ