Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Blaðsíða 21

Lyfið, sem bjargaði-
Framhald af 179. siðu.
fara til Stokkhólms til þess að taka
við verðlaununum úr hendi konungs.
Til þess að taka af allan vafa um hlut
Bests í uppgötvun insúlínsins, lýsir
Banting því yfir, að hann muni
skipta verðlaunum sínum milli Bests
og sín. En McLeod svarar með því að
láta helming sinna verðlauna renna
til dr. Collip, sem átti auðvitað eng-
an þátt í uppgötvuninni. Banting
kannast ekkert við þennan dr. Collip
nema fyrir það eitt, að hann hafði
eitt sinn veitt honum ráðningu.
Skyldu þessar 30 þús. sænsku krónur,
sem McLeod afhenti dr. Collip, hafa
átt að vera eins konar sárabætur fyr-
ir þá ráðningu? Svo mikið er að
minnsta kosti víst, að hann fékk þær
ekki fyrir þátt sinn í uppgötvun insú-
linsins, þvi að þar átti hann engan
hlut að máli.
En það kemur ekki til, að McLeod
skyggi á Banting, því að Banting ber
ægishjálm yfir hann, og árið 1923 er
hann útnefndur prófessor við háskól-
ann í Toronto, og þar heldur hann
áfram rannsóknum sínum á insúlín-
inu, framleiðslu þess, áhrifum og
notkun. Best hlýtur einnig viðurkenn
ingu, hann verður forstöðumaður
þeirrar deildar, sem tekur sykursjúka
til meðferðar með insúlín-inngjöfum,
og það líður ekki á löngu áður en
hann lýkur námi sínu.
Allur heimurinn viðurkennir Bant-
ing og uppgötvun hans. Á rannsókn-
arstofu hans í Toronto safnast læknar
alls staðar að til-þess að heyra um
og fylgjast með nýjustu rannsóknum
hans á sykursýkinni. Þúsundir lækna
sækja þekkingu sína til hans og vinna
samkvæmt kenningum hans, insúlín-
verksmiðjur eru stofnaðar og alls stað
ar x heiminum er hinn óttalegi sjúk-
dómur, sykursýkin, tekin nýjum og
árangursríkari tökum.
Banting ferðast víða um heim og
kynnir rannsóknir sínar og hlýtur
alls staðar lof og viðurkenningu.
Hann er alltaf á þönum einsamall,
enda kalla vinir hans hann „hinn ein
mana heimsflakkara“.
Árið 1939 hættir hann loks flakk-
Rússneski drengurinn
Framhald af 178. siðu.
Hann hefur prósentur, sagði hún.
— Er það ekki satt?, spurði hún
mig. — Jú, sagði ég. — Hvað hef-
urðu mikið? — Ég fæ tíu krónur
fyrir hverjar fimm, sem ég rukka,
sagði ég, grafalvarlegur.
— Þarna sérðu, sagði hún sigri
hrósandi. Hann fær mestallt! — En
hin konan skildi og borgaði. — Ann-
SJÖUNDÁ-
Framhald af 174. síðu.
hafa verið kynni þeirra Steinunnar
iog Bjarna, er hafa valdið þessari
breytingu á viðmóti hans, og geta má
sér til, að skap Bjarna hafi ýfzt í
þetta skipti vegna þess að hann hafi
heyrt Guðrúnu vera að fjargviðr-
ast við systur sína og telja henni
raunir sínar eða að minnsta kosti
grunað hana um það.
Um þessar mundir var líka svo kom
ið, að Bjarni var með öllu hættur aö
rækja' húsbóndaskyldur sínar við
konu sína. Annars er fátt vitað um
það, sem gerðist á Sjöundá þetta sum
ar, og verður það ekki héðan af dreg
ið fram í dagsljósið. En þeim mun
fleiri atvik eru kunn frá þeim vetri,
er nú var framundan.
ars gekk þetta yfirleitt vel. Mér
fannst bezt að eiga við sjómennina.
Sjómennirnir voru góðir viðskiptis.
Það voru einhvern tíma tveir, sem
fhótuffu mér barsmíð með hnefa-
slætti, en við urðum svo beztu vinir.
— Ég varð samt smeykur, einu
sinni. Ég var að fara upp á Baldurs-
götu 16 til þess að rukka, þegar ég
hitti tvo menn á götunni. Annar var
stór rumur, en hinn lítill vexti. Þeir
spyrja mig, hvar Baldursgata sextán
sé. Ég hafði töskuna undir hendinni,
og svo sá ég út undan mér, að sá
litli var alltaf að hnippa í þann stóra.
Allt í einu þrífur sá stóri í töskuna
og reiðir upp hnefann, en ég gat rif-
ið mig lausan, áður en höggið kom,
hljóp frá honum, tók upp stimpil, se. í
var úr málmi og glampaði á hann, —
miðaði á þá: — Eruð þið vitlausir,
haldið þið, að ég sé vopnlaus? Ef þið
ekki hypjið ykkur í burtu, sendi ég
kúlu í gegnum hausana á ykkur! —
Þeir voru fljótir að taka til fótanna.
— Mér finnst ágætt að vinna og
finn ekkert til þess, þótt ég sé orð-
inn þetta gamall. Mér líður verr, ef
ég geri ekkert. Það liggur við, að
sumarfríið sé of langt! Og fólkið, sem
vinnur með mér, er eins og það á
að vera. Auðvitað ekki allt tómir
englar. Það væri líka meira en lítið
merkilegt, ef það væru 70—80 engl-
ar saman komnir á einum stað!
Birgir
ínu og Kvæmst, en prumuveour Kem-
ur í veg fyrir brúðkaupsferðina.
Þetta þrumuveður er eins og forboði
heimsstyrjaldarinnar síðari. Og nú
hefst flakkið á ný. Banting er ætlað
að sameina rannsóknir í Kanada, Eng
landi og Ameríku og hann er alltaf
á ferð og flugi milli þessara landa.
í febrúarmánuði leggur hann af
stað enn einu sinni flugleiðis til Eng
lands. Hlutverk hans er það þýðing-
armikið, að herflugvél er látin fljúga
með hann einan farþega yfir Atlants-
hafið. En flugvélin verður fyrir áfalli.
Senditæki hennar bila, sömuleiðis ein
aflvélin og snjófjúk gerir flugmann-
inum erfitt að stjórna vélinni. Hann
ætlar að snúa við, en þá verður slys-
ið ...
Flugmaðurinn kemur til sjálfs sín,
þar sem hann liggur á ísnum á litlu
vatni í Kanada. Umhverfis hann
liggja leifarnar af flugvélinni og inni
í henni sér hann Banting, sem er svo
mikið særður, að hann deyr skömmu
síðar.
Ellefu dögum síðar kveður Kanada
í hinzta sinni þann mann, sem með
uppgötvun sinni lengdi líf milljóna
manna um heim allan.
Herbergi myrkursins-
Framhald af 187. síðu.
hreyft sig. Snákurinn hélt þá áfram
og skrölti lítið. Þá skrölti hann skyndi
lega hátt aftur. Snákurinn hlaut að
vera að skrölta við Damundo. Þetta
var allt, sem Pito vildi segja.
„En þú stóðst náerri veggnum,
Pito“, sagði Juan gamli frændi.
„Skilningavit þín voru vel á verði“,
sagði Cantu gamli frændi. „Damundo
var nærri þér. Hann hreyfði sig vegna
snáksins. Þú heyrðir í honum?"
„Það er greinilegt, að þið hafið
verið nærri hvor öðrum og þú vissir,
í hvaða átt hapn var, vegna snáksins",
sagði Chaco gamli frændi. „En hvern-
ig Pito, hvernig gaztu vitað hvar og
hvenær þú áttir að leggja hnífnum?"
„Þegar ég er orðinn gamall, frænd-
ur mínir", sagði Pito, „getur verið,
að ég segi frá því, hvernig ég fór að
því að fella niður brúsana, ef nauð-
synlegt er. En það eru mörg ár þang-
að til“.
Hann fór til Angiu, þar sem hún
stóð geislandi af brosum, og aðeins
ég heyrði hvað þeim fór á milli.
' „Það leið langur tími, Angia", sagði
Pito, „áður en ég skildi, hvers vegna
þú kvaddir hann svona“. Hann bar
hendur hennar upp að andlitinu og
brosti: „Þú hefur þvegið þær vel“.
„Mjög vel, maður hjarta míns“.
„Gott“, sagði Pito. „Ég vil aldrei
finna aftur lyktina af útlenda blóm-
inu“.
Og þau gengu niður að sjónum.
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
18?