Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Blaðsíða 5

ihonum til afbötunar, þegar hann var
ber orðinn að ódæðisverkum.
Guðrún, kona Bjarna, var heilsu-
veil, ístöðulítil og sífurgjörn og þótti
heldur fáfróð. Skikkanleg var hún í
allri viðkynningu, líkt og maður henn
ar. Sambúð þeirra hjóna var sögð hin
sæmilegasta, og þótti Bjarni vera
konu sinni notalegur alla jafna.
Þau Bjarni og Guðrún voru bæði
upprunnin í vestursveitum Barða-
strandarsýslu, fædd í Saurbæjarsókn
og áttu náið skyldfólk á þeim slóðum.
Foreldrar Guðrúnar voru Egill Sig-
urðsson, bóndi á Naustabrekku á
Rauðasandi, og Kristín Guðmundsdótt
ir, kona hans, en foreldrar Bjarna
hétu Bjarni Bjarnason og Solveig
Loftsdóttir Hafði hjónabandi þeirra
verið slitið, en ekki er kunnugt, með
hvaða atvíkum það gerðist. Skömmu
áður en Móðuharðmdin skullu á, bjó
Solveig í Koti við Patreksfjörð, frá-
skilin manni sínum, og hafði lítið um-
leikis. Var ekki annað fólk á bænum
en einn vinnumaður, roskinn, og ung
stúlka. Leynir sér ekki, að Solveig
hefur hokrað við litinn kost.
Sjálfur hafði Bjarni-verið mörg ár
vinnumaður á bæjum við innanverð-
an Patreksfjörð, í Vesturbotni og
Raknadal, og þar gekk hann að eiga
Guðrúnu árið 1789. Bjuggu þau þar
eitt ár. en fluttust síðan inn á Barða-
Rústir bæjarins á Sjöundá.
strönd, þar sem þau tóku til ábuðar
eitt minnsta býli sveitarinnar, Hrís-
nes, er legið hafði í eyði árið áður.
Frá Hrísnesi fluttust þau búferlum
að Þverá við Vatnsfjörð, en þaðan lá
leið þeirra að Sjöundá á Rauðasandi
vorið 1795. í aldarlokin bjuggu þau
þar með þremur börnum sínum, Sig-
ríði, Gísla og Bjarna, sem var þeirra
langyngstur, og var þá á vist með
þeim móðir Bjarna öldruð, hálfbróð-
ir hans, Jón Bjarnason, frómur þægð-
armaður, og ein unglingsstúlka.
Bjarni á Sjöundá hefur áreiðan-
lega verið fátækur, en þó bjargazt
við sitt. Nokkru fyrir aldamótin gekk
kaupmaðurinn á Vatnseyri fast fram
um að innheimta verzlunarskuldir hjá
bændum á þessum slóðum og stefndi
þeim fjölmörgum. Þá skuldaði Bjarni
á Sjöundsá þrjá ríkisdali, sem að
sönnu var ekki stórfé, og átti að-
eins einn dal, er hann gat reitt f
höndum upp í skuldina.
III.
Sjöundá hefur aldref verið mikil
flutningsjörð, tún lítið og grýtt og
útslægjur naumar og seinunnar. Aft-
ur á móti var útbeit þar svo góð, að
sjaldan tók með öllu fyrir jörð. Snjór
hjaðnaði fljótt í bröttum hlíðunum,
þegar sþl hækkaði á lofti, og gróður
kviknaði þar snemma um skriður og
hjalla. Fjörubeit var einnig ágæt. Var
því mest treyst á útigang, en heyskap
ur jafnan af skornum skammti. Þó
var sú bót í máli, að nú var ekki búið
í Skor, og var gamli túnskikinn þar
var jörðin varla til skiptanna, og hí-
sleginn frá Sjöundá. Þrátt fyrir þetta
býli voru þar einnig naum — fjósbað-
stofa til íbúðar, að því er helzt virð-
ist.
Vorið 1801 kom þó annar bóndi að
Sjöundá í sambýli við Bjarna. Sá hét
Jón Þorgrímsson, er þangað réðst,
maður á mjög svipuðum aldri og
Bjarni, fæddur þarna í sókninni 12.
október 1761, sonur lijónanna Þor-
gríms Jónssonar og Guðrúnar Helga-
dóttur, er bjuggu alllengi á Lamba-
vatni á Rauðasandi.
Kona Jóns Þorgrímssonar hét Stein
unn Sveinsdóttir, rösklega þrítug að
aldri. Áttu þau hjón sex börn á lífi,
Guðrúnu, Svein, Þorgrím, Jón, Ing-
veldi og Ingibjörgu. En ekki fylgdu
þeim nema fimm að Sjöundá. Voru
þessi börn á aldrinum eins til níu
vetra.
Bjarni og Guðrún voru þessum
hjónum gagnkunnug. Jón og Guðrún
höfðu dvalizt langdvölum í nábýli á
uppvaxtarárunum, og seinna hafði
þetta fólk allt verið samsveitis á
Barðaströnd í nokkur ár, en aldrei
svo langt á milli, að það mætli ekki
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
173