Tíminn Sunnudagsblað - 15.04.1962, Blaðsíða 17

Angiu gjafir. Aðeins þú. Taktu eftir,
drengur litli, ég ætla að segja þér
dálítið. Það er inaður farinn ag veita
Angiu eftirtekt“.
„Ég er sá maður“, sagði Pito, og
nú var rödd hans djúp.
Móðir Pitos kom nú hlaupandi og
skammaðist rétt eins og hún vissi
ekkert hvað var að ske. Hún skip-
aði okkur að fara heim. Við hefðum
nóg af skeljum. Þag væri orðið fram-
orðið. Pito ætti að fara að leita að
kúnni. Hún tók í handlegg hans og
sagði: „Flýttu þér, barnið gott“.
Pito hristi hönd hennar af sér og
horfði beint á Damundo.
Damundo gekk alveg að Pito og
lagði hönd sína á öxl Angiu. „Svo“,
sagði hann við Pito, „svo að jpú ert
sá maður“.
Og Pito var hann. Hann hrækti
í andlit Danumdos.
Svo gekk þetta samkvæmt venju.
Vinur Damundo leiddi hann burt, og
ég tók undir handlegginn á Pito,
þar sem ég var vinur hans, og
leiddi hann burt. Angia stóð, þar
sem við höfðum verið að grafa, og
horfði niður á litlu flöskuna, sem
skein í sandinum. Hún beygði sig
niður eftir henni.
Ég og nokkrir úr fjölskyldu minni
fóru heim til Pitos. Ég tók að brýna
hnífinn hans. Það var nokkuð, sem
ég kunni.
Það var ekki margt sagt, og ekki
var minnzt einu orði á einvígið, sem
átti að hefjast á hádegi næsta dag.
Við höfðum farið til Pitos til að votta
honum vináttu okkar.
Þá kom faðir Pitos með þrjá gamla
frændur sína. Fyrir löngu síðan höfðu
þeir allir, hver fyrir sig, orðið sigur-
vegarar í einvígi og nú stóðu vonir
til, að Pito gæti lært eitthvað af
þeim. Það er nefnilega ekki rétt að
spyrja ungan mann, sem hefur fellt
niður brúsana, hvernig hann fór að
því að vinna. Hann getur þurft að
berjast aftur og þá vill hann ekki
ljóstra upp um aðferð sína. En gamlir
menn berjast ekki oftar. Og þeim er
alveg sama, þó að þeir tali um :gra
sína.
„Þegar dyrunum er lokað, Pito“,
sagði Ohaco gamli, frændi, sem er
mjór og skjálfandi, „þá skaltu beygja
þig fljótt niður í horninu. Þú ikalt
halda hnífnum þínum upp, svona. Ef
Damundo stekkur, mun hann sjá þig
fyrir hugskotssjónum sér standandi
uppréttan. Þess vegna leggur hann of
hátt og þú getur stungið upp í hann“.
Cantu gamli, frændi, sem er blind-
ur, sagði ákveðið: „Nei, þú verður að
leika betur á ha'nn. Um leið og dyr-
unum er lokað, hreyfirðu vinstri
fótinn. Damundo heldur þá, að þú
sért að færa þig úr horninu. Hann
stekkur þá vinstra megin við það og
þú getur náð honum, þegar hann
kernur".
„Damundo stekkur ekki“, sagði
Juan gamli, frændi, sem talar ó-
greinilega, því að hægra munnvikið á
honum hreyfist aldrei. „Damundo hef-
ur aldrei stokkið".
„En hann gerir eitthvað mjög
fijótt“, sagði Chaco frændi. „Hann er
þekktur fyrir, hversu fljótur hann er
að vinna. Hann mun áreiðanlega ekki
vilja rýra álit sltt með því að v'era
lengur núna. Ekki hann Damundo“.
„Ef hann stekkur ekki“, sagði Cantu
gamli frændi, „þá kemur hann með-
fram veggnum. Hann mun telja skref-
in með því að leggja hæl við tá. Hver
veggur er fimmtán slík skref. Hann
mun koma hratt og hljóðlaust. Þegar
hann hefur talið skrefin og telur sig
vera kominn til þín, heggur hann“.
„En vegna þess, að Pito færði
vinstri fótinn“, sagði Chaco frændi,
„mun Damundo telja hann vera dá-
lítið til vinstri við hornið, og hann
hittir þess vegna ekki. Þú, Pito, munt
ekkert heyra, en þú finnur ef til vill
loftþrýstinginn af högginu. Leggðu
þá í áttina til lofthreyfingarinnar, en
þó heldur hægra megin við hana,
drengur minn“.
„Gleymdu ekki skröltorminum",
sagði Juan frændi. „Damundo kemur
ekki eftir veggnum þeim megin, sem
snákurinn verður settur".
„Þú getur verið viss um það, Pito“,
sagði Cantu gamli. „Ef Damundo
kemur meðfram veggnum, þá kemur
hann þeim megin, sem snákurinn er
ekki. Þá veiztu úr hvaða átt l.ann
kemur“.
„Þú skalt aldrei blekkja sjálfan þig
með því“, sagði Juan gamli, „að Ija
þig vita, hvað Damundo muni ,era.
Það er ágætt að blekkja hann strax,
en hvernig veiztu, að það hafi tekizt.
Dyrnar lokast máske svo fljótt, að
Damundo tekur ekkert eftir þvi, að
þú færir fótinn til vinstri. Ég vil ráð-
leggja þér það, að halda þig lltaf
nærri vegg. Þá veiztu alltaf, hvar eitt-
hvað er. Það er . á huggun“.
„Hvað!“ hrópaði Chaco gamli
frændi, og skalf nú meira en venju-
lega. „Halda sig nærri vegg? Nei, nei,
nei. Snákurinn kemur meðfram veggj-
unum. Hann fer hringinn í kringum
herbergið og heldur sig alltaf við
veggina. Hann leitar að gati, sem
hann geti komizt út um. Þú rekst á
snákinn, ef þú ert nærri veggjunum,
Pito. Þá skröltir hann og Damundo
kemst að því, hvar þú ert“.
„Sérhvert auga þarf að fá eitthvab
ljós til þess að sjá“, sagði Cantu
gamli „Snákurinn mun skrölta, en
ekki vegna þess, að hann sjái þig,
heldur vegna þess, að hann finnur
hitann af nöktum líkama þínum. —
Hann verður ’ ' hræddur, endinn á
I onum titirar og veldur skröltinu.
Alltaf þegar þú heyrir hann skrölta,
þá veiztu, að aunar hvor ykkar
Damundos er nærri snáknum“.
„Þetta þarf ekki að vera svo“,
sagði Juan gamli. „Þú leggst niðiu,
Pito, með iljarnar við vegginn, eii
skrokkurinn inn í herbergið. Þú finn
ur með iljunum, hvar þú ert. Síðan
hylurðu þig með sandi upp að ..itti.
Þegar snákurinn skríður yfir þig, ger-
ir hann það án þess að skrölta. Hit-
inn af likama þkm fer ekki í gegn
um sandinn. Og ef Damundo er nærri,
skröltir snákurinn við honum“.
„Það er hægt að gera meira með
sandinum", sagði Chaco gamli. „Þú
skalt hlaða sandi upp að öðru eyranu.
Þegar Damundo gengur, skríður eða
hreyfir sig á einhvern annan hátt, þá
hreyfir hann sandkornin vegna þunga
síns. Þau sandkorn rekast svo á þau
næstu og síðan koll af kolli til þín,
og þú getur fundið sandkornin við
eyra þér hreyfast. Þá veiztu, að
Damundo hreyfir sig“.
„En ekki, hvar hann hreyfir sig“,
sagði Cantu gamli. „Til þess að heyra
hvar Damundo er, þarf sandi að vera
hlaðið að báðum eyrum“.
„Ef bæði eyrun eru hulin sandi“,
sagði Juan gamli, „er ekki hægt að
heyra i skröltorminum. Endinn á
honum stendur upp loftið og kemur
engri hreyfingu á sandkornin. Það
er þýðingarmikið að fylgjast með
snáknum, Pito. Þú mátt alls ekki
hylja bæði eyrun sandi“.
„Það er nauðsynlegt, Pito“, i„gði
Chaco gamli, „að fylgjast vel með
því, hvað tímanum liður. Það er
mögulegt með því að taka eftir jð-
um þorpsins, þegar kýrnar biðja um
að vera mjólkaðar um sólarlag, þeg-
ar hundarnir spangóla móti mánan-
um, þegar hanarnir gala um sólar-
upprás. Þetta hjálpaði mér til að
sigra í gamla daga í annað sinn, er
ég heyrði í-kúnum, fannst mér kyn-
samlegast að reyna að leika á fjand-
mann minn með því að gera mér upp
svefn. Ég færði mig aðeins úr horni
mínu, sneri mér að því, bar hendurn-
ar upp að munninum og lagði þær að
veggnum, en skildi eftir lítið bil við
vegginn til þess að geta beint l.’jóð-
inu þangað sem ég vildi. Síðan gaf
ég frá mér ýmis svefnhljóð, en ekki
of oft og ekki of hátt. Hljóðin berg-
máluðu frá veggaum hinum megin
við hornið. Óvinur minn kom til þess
að stinga þar og hnéð á honum
straukst við mig. Ég var ekki í nein-
um vandræðum með að finna, hvert
ég átti að leggja".
„Á öðrum degi“, sagði Juan gamli
frændi, „tók óvinur minn að tala til
mín hvíslandi. Hann sagði, að við
værum kjánar. Deila o' kar væri ekki
eins mikils virði og líf annars okkar.
Hann stakk upp á því, að við gengj-
um með veggjunum til dyranna og
felldum báðir í einu brúsana. Ég
gerði hvorki að hafna þessu né .ka.
Þannig komum við báðir til dyranna,
og þar vann ég. Ég hef oft velt því
T t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
185