Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 3

sein rennur hér milli bæjanna, stönz-
uouni við til að bíð'a eftir Eiríki.
Dálitia stund biðum við þarna og
j'yndum út í dimmuna til að vita,
nvort við sæjum hann ekki koma.
bíddu við, þarna kemur hann
með Gráskjóna sinn fyrir sleðanum.
Tr. Næst var að komast yfir þverána.
‘ðsjálsgripur gat hún verið. þar sem
un rann sums staðar í þröngum
s okkum, og betra var að lenda ekki
'3?r niður í. Stundum brýtur hún af
Ser ísinn, jafhvel i frosthörkum, svo
S-'Sflir yfir aftur, svo að aðeins verður
snjohulda yfir. Nú var sléít vfir allt,
að reyna fyrir sér. En þetta
ve<lí allt sæmilega. og víð sluppum
y ’r án þess að lenda til skaða ofan í.
■ Tsldur versnaði veðrið, mátti nú
a glórulaus stórhríð. Þegar ég
heú
’’?sa um þetta nú, er ég hissá á. að
h'If ^yidum ekki snúa aftur, en það
•sair líklega verið einhver þrái í okk-
r að láta ekki af ætlun olckar. Fátt
hér um kennileiti, en ætlunin var
ara norður austurbakka Eyjafjarð
I'ar’ _af því að við bjuggumst við að
þeim hefði ef til vill rifið, eða þar
».ær’ fffynnstur snjór. Hér átti síma-
jlnan að liggja yfir að Munkaþverá.
0U vofaði í staur, og þarna úti í
""r'r” hlaut bakkinn að vera.
hafði bleikan hest á sjöunda
^etri fyrjr sleðanum. stólpagrip og vel
rkan. en lítið vanan brúkun nema
t’i'ssu'm mjólkurflutninsum nú um
tw’a.
, ^œr kenjar hafði hann. að vilja
vera a undan og ef það var ekki,
st*- þann til að taka sprettinn og
ocr T3 sig ‘ram úr. hægja þar á sér
að f3 yóle§a úr því. Nú fékk hann
eki ara a un<lan °g troða slóðina, en
1 var ég sérlega hrifinn af því, því
samf ' var eg betri að rata heldur en
S;!T- erfíamennirnir’ en eS bað þá að
t;,'1?,.mer til, ef ég færi að sveigja
h „ 1®ar' Árbakkann fundum við.
Un" 3 S' Vr® saum á faxið á nuntstrá-
v l,rn’ sem stóðu upp úr snjónum, það
2P?J einu merkin. og nú var bara að
Va a ,fylgf þessum strjálu stráum. Hér
r arbakkinn nokkurn veginn beinn
al]i°n/Urn liatla’ en vonl var þurfa
jjj,-*; arí rýna á móti storminum og
n ' 1 nnl- ^em nú var orðin eins 02
' lenzk stórhríð getur verst verið
b-í>vA-kom ^^okabryn.ia fvrir augun
jý_L' a mönnum og hestum, svo að
0 ur var« að strjúka þetta frá við
vn ' u s?i ?eta se<5 eitthvað. En það
brT nre<nt ekki svo vont að hafa
0„ n,lu lyrir andlitinu, það var 'skjól
c- hhfð að henni fyrir stormi og
sn,oburði
lan rá ^eylca lá raflína yfir að Lauga-
hea 1 113113 hlutum við að hitta og
til lolísins varð, stönzuðum við
j, a° fáðgast um, hvað gera skyldi.
norðan við vissum við, að ill-
Ánogu1 -
ar,
t-'íegi; yrði að fylgja bakka árinn-
■ bæði
vegna þess; að þar bugðast
T í M
l N N —
áin meir og bakkarnir verð'a lægri og
meiri snjó leggur þar yíir. Okkur kom
saman um, að óratandi væri með öllu
á móti slíku moldviðri, þar sem við
ekkert væri að styðjast og að snúa til
baka væri ekki sérlega hetjulegt.
Niðurstaðan varð sú að fylgja raf-
línunni vestur á braut og vita, hvort
þar væii fært og gerðum við það.
Yfir ána gekk sæmilega, nema við
misstum eitt hross illilega ofan í við
vesturbakkann og urðum við að taka
sleðann frá og draga hann á sjálfum
okkur, þangað til við gátum spennt
hestinn fyrir aftur.
Elcki reyndist neinn búhnykkur að
ætla að fara veginn, þvi að nýlega
hafði ýta rutt snjónum af honum.
Voru víða háir ruðningar beggja
vegna og nú var sem óðast að fylla i
á milli, var snjórinn þar víða í kvið
á hestunum og stöðug ýta fyrir sleð
unum. Sáum við fljótt, að þetta var
með öilu lokuð leið, en það var hvergi
nærri auðvelt að komast upp úr göng
unum. En samt tókst það. Nú var ekki
um neitt að gera annað en reyna að
komast aftur austur fyrir ána og þvæl-
ast þar ofan eftir, því að þarna á löng-
um kafla rennur áin nærri vestur
brekkunum og renna heitar laugar í
hana þar víða og halda opnum vökum
Samt tókst að komast yfir. Helzt var
að fara eftir vindstöðunni, en þó
fannst okkur hún ekki stöðug, hér
voru engin leiðarmerki. og hvergi rof
aði í brekkurnar að vestan.
Næsti vegvísir var hlaðan hans
Þórðar á Öngulsstöðum, er stendur á
árbakkanum þar niður undan, og á
endanum sáum við rofa í hana, þarna
var tilvalinn áningarstaður og eina
„sæluhúsið“. sem mundi verða á leið
okkar.
Spenntum við nú hestana frá sleð-
unum og opnuðum hlöðuna og fórum
inn með þá alla.
Mikill var munurinn að koma i
húsaskjólið úr stórhríðinni úti. Þarna
var þó hægt að gefa hestunum tuggu
án þess að allt fyki út í veður og
vind, og svo gátum við tekið upp nest
isbitann. Það eina, sem okkur fannst
skorta á þægindin, var, að hafa ekki
tíma tii að geta látið vita, að allt hefði
géngið slysalaust og raunar næstum
„eftir áætlun“ eins og sagt var í stríðs-
Fréttqtilkvnningum á árunum.
En ekki var okkur Iengi til setu.
búið þarna, því að hvort tveggja var,
að langt var liðið á daginn og hálf
leiðin eftir enn, og svo hitt, að ekki
var þarna eins vistlegt, þegar til lengd
ar lét og okkur fannst i fyrstu.
Hlaðan skalf og nötraði undan ham-
förum veðursins, það hvein í rifum og
ískraði í járni, og okkur fannst furðu-
legt, að ekki skyldi allt keyra um koll.
Snjórinn fór að þiðna utan af okkur,
og það fór að seytla bleyta ofan á
hálsinn, bezt var liklega að bíða ekki
lengur, en illt fannst mér að fara út í
stórhríðina aftur.
Nú varð enn að reyna að setja á sig
vindstöðuna og taka rétta stefnu.
Töldum við réttast að fara nú eins
nærri vesturbrekkunum og hægt væri,
ef ske kynni, að maður hefði „land-
kenningu“ a^þeim.
Hér var sem fyrr við lítið að styðj-
ast, nema við yrðum svo heppnir að
rekast á rakstrarvélina, sem orðið
hafði eftir frá sumrinu sæla næsta
á undan og við vorum oft búnir að sjá
frá fyrri ferðum. Eftir alllanga stund
sást líka rofa í hana, blessaða, en
reyndar fannst mér hún ekki vera
nákvæmlega á þeim stað, sem ég
bjóst við henni, en það verð ég að
segja, að feginn varð ég, að vélin var
þarna í snjónum, hvað svo sem búvís-
indamennirnir annars kunna um
þetta að segja.
Eftir þetta fór veðrið aðeins að
skána, það fór að rofa til augnablik í
senn, svo að við fórum að eygja mela-
kollana yfir í brekkunum við og við
•em snöggvast.
Svo rákumst við á óljós sleðaför,
en ekki sáum við þau nema annað
veifið. Ferðin sóttist seint, því að
hrossin voru orðin dösuð. Við skipt-
umst á um að vera á undan, því að
það var erfiðast fyrir fyrsta hestinn,
en þó varð Bleikur minn að gegna
því embætti lengst.
Nú vorum við aftur komnir á sleða-
för.
Einhverjir hlutu að vera hér
skammt á undan. Brátt sáum við grilla
i tvo sleðamenn. Voru það tveir bænd-
ur af Staðárbyggð. Hestar þeirra voru
orðnir svo slæptir, að þeir voru að
hætta að taka í, en þegar þeir fengu
slóðina okkar, komu þeir á eftir.
Gekk nú ferðin hægt og rólega og
klakklaust, nema við lentum í dýja-
veitum á Hamraflæðum og hleyptum
ofan í hvað eftir annað og urðum að
draga sleðana á sjálfum okkur yfir
ófæruna.
Við vorum nú mjög farnir að nálg-
ast bæinn og bar ekkert til tíðinda,
en líklega höfum við þótt skrýtnir
fuglar að koma svona seint með mjólk'
ína. en klukkan í kirkjuturninum sló
fjögur, þegar við beygðum upp að
samlaginu.
Við vorum búnir að vera upp undir
átta klukkutíma að heiman, en vega-
lengdin mun vera um 16—18 kíló-
metrar.
Við hringdum heim og létum vita,
að við hefðum komizt í bæinn. Hest-
ana hvíldum við í 1 Vz klst. og héldum
svo heim og vorum rúmar fjórar
klukkustundir til baka.
Veðrið var nú miklu skárra, og sást
löngum brekkna á milli á leiðinni. En
fegnir urðum við og sjálfsagt ekki síð-
ur blessaðir klárarnir okkar, er heim
var náð um kvöldið klukkan um 10.
Jónas Halldórsson
á Rifkelsstöðum.
SUNNUDAGSBLAÐ
243