Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 6

Síðan héldu hreppstjórarnir inn að
Sjöundá og náðu tali af Bjarna. Brá
honum talsvert, er hann vissi erindi
þeirra, en fór samt með þeim út að
Saurbæ af fúsum vilja. En enga játn-
ingu fengu þeir hreppstjórarnir eða
séra Eyjólfur togað út úr honum.
Settu þeir hánn þá í gæzlu um nótt-
ina og fengu síðan menn til þess að
flytja hann inn að Haga. Séra Eyjólf-
ur gerði þegar tilraun til þess að
knýja hann til játningar í fjarveru
Guðmundar Schevings, en enn þrætti
hann harðlega sem fyrr. Þó sagðist
presti svo frá, að hann hefði fipazt
nokkuð, er hann sýndi honum fram á,
að enginn maður hrapaði úr Skorar-
hlíðum á þeim slóðum, er Jón Þor-
grímsson hefði átt að hrapa, án þess
að hann beinbrotnaði. Kvað prestur
Bjama þá hafa breytt sögusögn sinni
um það, hvar Jón Þorgrímsson hefði
hrapað. En síðar hélt Bjarni sig þó
enn við það, er hann hafði sagt í upp-
hafi og kannaðist ekki við sögu séra
Eyjólfs.
XVI.
Bjami á Sjöundá var í varðhaldi í
Haga hinar næstu vikur. Lét hann
engan bilbug á sér finna, og ekki gat
Guðmundur sýslumaður fengið hann
til neinnar meðkenningar, þegar hann
kom heim.
7. dag nóvembermánaðar var hann
svo fluttur frá Haga að Sauðlauksdal
í strangri gæzlu, og voru sex menn
settir til þess að vaka þar yfir honum
um nóttina.
Með Steinunni var komið frá Hrís-
nesi, en ekki hafði hún þá enn verið
tekin höndum. Duldist þeim eigi, er
til þings komu, að hún var vanfær og
tekin að gildna til muna.
í birtingu að morgni setti sýslumað-
ur þing og hóf rannsókn. Dreif þar að
fjölmenni, því að tugum vitna hafði
verið stefnt. Var Bjarni iátinn standa
fyrir dyrum úti meðan formsatriðum
við þingsetningu var fullnægt og máls-
skjöl skráð.
Þau Bjarni og Steinunn voru síðan
yfirheyrð lengi dags og spurð á marga
vegu. Lýstu þau bæði búningi Jóns
Þorgrímssonar þann dag, er hann
hvarf, gerðum sínum og atvikum öll-
um, og héldu sig fast við það, er þau
höfð'u áður sagt. Steinunn sagði, að
Jón hefði beðið sig um skó inn í Skor,
og hefði hún þá gert honum tvenna
roðskó, er hann hefði haldið á f hend-
inni, er hann gekk. Bjarni ítrekaði
sögu sína um það, að hann hefði farið
með honum niður að fjárhúsunum,
rekið með honum fé þeirra í fjöru, og
séð það síðast til hans, að hann hélt á
leið inn til Skorarhlíða, en loks farið
að leita hans að beiðni kvenfólksins,
þegar hann kom eigi heim aftur, og
séð glögg merki þess, að hann hefði
hrapað. Hann sagð'ist þá hafa snúið
heim, hryggur í huga, og sagt tíðind-
in. Frekari leit að Jóni hefði farizt
fyrir vegna þess, að hún var talin
gagnslaus.
Um dauða Guðrúnar sögðu þau og
hið sama og áður. Þau könnuðust við,
að hún hefði fengið uppköst að kvöld-
lagi, alllöngu áður en hún dó. En þau
hefðu fljótt rénað, og síðan hefði hún
verið að mestu ósjúk, þar til hún dó.
Mjög voni þau þráspurð um graut
þann, sem Guðrún hafði talið valda
uppsölunni. Lézt Bjarni ekkert vita
um þann graut. En eftir miklar og
strangar yfirheyrslur kom loks þar,
að Steinunn guggnaði. Tókst sýslu-
manni að toga það út úr henni, að
Bjarni hefði eitt sinn komið í dyrnar,
er hún var i búri, tekið bréf upp úr
vasa sínum og sáð úr þvi svo sem
skeiðarblaði af dufti út á graut í ausu.
Guðrún hefði svo komið í dyrnar, og
sagðist Steinunn hafa rétt henni graut-
arausuna. Guðrún hefði etið úr henni
og skilað henni síðan tómri, en um
kvöldið hefði hún fengið uppsöluna.
Þó lézt hún ekki vita, hvers konar
duft Bjarni var með.
Bjarni þagði við, þegar hann var
látinn heyra þessa sögu Steinunnar,
og fór svo, að ekki fékkst meira af
þeim þennan dag. Var þá látið staðar
numið að sinni, enda kvöld komið,
og Steinunn sett í varðhald. Fól sýslu-
maður séra Eyjólfi að freista þess að
tala um fyrir þeim og koma þeim til
þess að játa á sig sakirnar.
Næsta morgun var þar til tekið, er
frá var horfið um kvöldið, og komu
þá þau skilaboð frá séra Eyjólfi, að
þau Bjarni og Steinunn hefðu meyrn-
að við fortölur hans og játað á sig
bæði morðin. Er skemmst af því að
segja, að þau gengust umsvifalaust
við játningu sinni, þegar þau voru
yfirheyrð. Breytti Steinunn þá nokkuð
sögunni um grautarausuna og rottu-
eitrið.
Bjarni gekkst við því, að hann hefði
sótt það öllu fastar en Steinunn, að
Jóni Þorgrímssyni væri rutt úr vegi,
en hann stóð fast á því, að Jón hefði
setið á svikráðum við sig. Kvaðst
hann hafa fundið, að Jón vildi ganga
á eftir sér, er þeir ráku féð í fjöruna
síðasta morguninn, sem hann lifði.
Þegar hann leit um öxl, hefði Jón
staðið með reiddan staf og sagt:
— Já, nú skal fram, sem ætlað er.
Sagðist hann þá hafa orðið fyrri til
að Ijósta hann og rota.
— Að vísu henti mig sú ólukka að
drepa Jón heitinn Þorgrímsson, sagði
Bjarni í réttinum, en ekki var hann
saklaus, þar sem hann reiddi stafinn
að fyrra bragði.
Hinu harðneitaði Bjarni ævinlega,
að hann hefði stungið Jón eða veitt
honum slíkan áverka, lifandi eða
dauðum. Frá því hvarflaði hann
aldrei. Það var einkennileg tilviljun,
að einmitt þessi ákoma, sem Bjarni
gekkst ekki við, hafði það í för með
sér, að þau Steinunn voru handtekin
og á þau gengið af fullri hörku, unz
þau guggnuðu.
Þegar sakborningarnir höfðu gert
allar þær játningar, sem af þeim
fengust, voru þau spurð, hvað dregið
hefði þau til þess að fremja ódæðis-
verkin. Bjarni svaraði, þegar hann var
spurður, hví hann hefði myrt Jón Þor-
grímsson:
— Ég hafði fangið hatur til hans,
af því hann deildi svo oft við konu
sína mín vegna .... — og sagðist
hafa drepið Jón „til að fría hana frá
þykkju og reiði af manni sínum fyrir
ást sína á mér". — í öðru lagi hefði
hann viljað koma í veg fyrir, að hann
segði frá samdraetti þeirra Steinunn-
ar, og loks hefði illur hugur hans til
sín átt þátt í morðinu.
Guðrúnu kvaðst hann hafa stytt ald-
ur „til þess að geta eignazt Steinunni
Sveinsdóttur fyrir konu, sem ég þó
framkvæmdi helzt fyrir áeggjan Stein-
unnar, sem og af því, að Guðrún mín
bar okkar Steinunnar lifnað út“.
Þegar Steinunn var spurð, hvers
vegna hún hefði viljað ryðja manni
sínum úr vegi, var svar hennar þetta:
— Af því að ég hafði fengið kala
og hatur til Jóns heitins vegna margra
hrakyrða og þykkju, sem ég iðulega
mætti af honum vegna elsku minnar á
Bjarna, og lika óttaðist ég, að hann
mundi fara að berja mig, svo sem
hann hafði hótað mér, ef ég drægi
mig eftir Bjarna framar. Og launung
mín á morðinu, eftir að Bjarni hafði
myrt Jón heitinn, orsakaðist af elsku
minni til Bjarna, og af henni og
Bjarna rís öll mín ólukka".
Guðrúnu sagðist hún hafa viljað
feiga, svo að hún „fengi að giftast
Bjarna og Guðrún heitin bæri ei leng-
ur út okkar Bjarna samdrátt".
XVII.
Þingið í Sauðlauksdal stóð í nokkra
daga, enda hafði þangað verið stefnt
miklum fjölda vitna, svo sem áður er
sagt. Varð þessi mannsöfnuður að
hýrast þar við lítinn kost og slæma
aðbúð, unz málið var til lykta leitt.
Samt hliðruðu fimm vitni sér hjá að
koma — Páll Kolbeinsson í Saurbæ,
Ólöf Jónsdóttir í Keflavík, Þorbergur
Illugason í Kirkjuhvammi, Margrét
Guðmundsdóttir á Lambavatni og Ing-
veldur Gunnlaugsdóttir í Skápadal.
Það er því ekki vitað, á hvaða vit-
neskju þetta fólk kann að hafa lumað.
Einn var sá aðili, sem til vitnis var
kvaddur, er nokkuð var ófrýnn þessa
daga. Það var húsbóndinn í Sauðlauks-
dal, séra Jón Ormsson, enda hafði
sýslumaður gert ráðstafanir til þess að
sækja hann til ábyrgðar fyrir emb-
ættisvanrækslu, ásamt mönnum þeim,
er skoðuðu lík Guðrúnar Egilsdóttur
með honum. Lagði séra Jón fram tvö
skjöl, annað um líkskoðunina, en
hitt um stefnuna og hótanir sýslu-
manns um lögsókn. Hófst það á þess-
um orðum:
246
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ