Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 9

rómantíkina í kvenfólkinu“
við og di'apst í að lokum. Hann stal
silungi frá Grími í Ási, karlgreyið,
þegar Grímur var að veiðum við Arn-
arvatn. Grímur fleygð'i öxinni í hann
og drap hann.
— Þú hefur ekki orðið var við
neina útilegumenn núna nýlega?
— Nei þeir hafa ekki sézt liér síð-
an sá síðasti var handsamaður laust
upp úr 1800. Hann hét Jón Franz,
ættaður af Snæfellsnesi, og hafðist við
í helli við Reykjavatn. Hann hélt víst
að hann væri í Ódáð'ahrauni, — var
ekki betur að sér í landafræðinni en
það. Þeir sóttu hann sex saman um
veturnætur, komu að hellinum; og
Einar i Kalmanstungu, sem var ákaf-
lega raddsterkur, kallaði inn og skip-
aði honum að koma út, en kallinn
lét ekki á sér kræla. Þá tóku þeir
það til bragðs að hræð'a kallinn og
kölluðu inn í hellinn: — Það er bezt,
að sex standi fyrir utan, en sex fari
inn. Síðan fóru þeir allir inn. Kallinn
var í afhelli, sem gekk út úr aðal-
hellinum, og þeir sögðust mundu
hlaða fyrir afhellinn, ef hann gæfist
ekki upp. Þá kom hann og fékk svo
auðvitað' Biimarhólmsvist. Þeir fundu
hjá honum nokkra hrosshausa. Það
var allt og sumt. — Þeir gerðu mikið
til þess að bjarga líftórunni, þessir
aumingjar, en ævi þeirra var verri en
hundsævi.
— Hvernig var það, þegar þú hrap-
aðir með sementspokann í fanginu of-
an í Surtshelli?
Hann fer undan í flæmingi og
bandar frá sér með hnefanum.
— Það er önnur saga. En ég skal
segja þér frá flugvélinni, sem hrapaði
eð'a öllu heldur var skotin niður.
— Skauzt þú hana niður?
— Nei, þar voru nú Ameríkanarnir,
sem gerðu það. Þetta var á stríðsár-
unum. Flugvélin var fjögurra hreyfla
Fokker-Wulf. Það voru uppáhaldsvél-
ar Þjóðverjanna. Um leið og ég kom
auga á hana, sá ég aðra Iitla hátt á
lofti, að sjá beint yfir Strútnum. Hún
renndi sér beint ofan þá stóru og
dembdi á hana skotunum. Sú stóra
skjögraði í loftinu, reykinn lagð'i úr
henni. Svo hvarf hún. — Þeir komu
strax sama dag, Ameríkanarnir, að'
Kalmanstungu á sjö bílum og höfðu
fallbyssu með sér. Þeir spurðu, hvort
við hefðum orðið hennar varir, og ég
sagði já og fylgdi þeim upp á Strút
og þar skyggndumst við um, en sáum
hana ekki. Þegar við fórum niður,
hittum við' menn, sem sögðu okkur,
að sézt hefði, hvar hún kom niður.
Ameríkanarnir óku niður í Borgar-
nes og gistu þar, komu svo aftur
eldsnemma daginn eftir og höfðu með
sér kort, þar sem flakið var merkt inn
á. Við fundum flakið fljótlega. Þeir
voru sjö. Sá elzti 32, en sá yngsti 16.
Allir dánir og sundurtættir. Ameríkan
arnir gáfu métr pistólu, sem einn
þeirra hafð'i borið. — Seinna voru
skrokkarnir sóttir og grafnir í Braut-
arholti.
Steíán þagnar við og horfir á mál-
verk af Eiríksjökli, sem hangir á stofu
veggnum með olíumálaðan eilífðar-
snjó.
— Sigurður skáld í Ainarholti bað
pabba einu sinni að gefa sér eitthvað
af Eiríksjökli. Pabbi svaraði, að hann
mætti eiga snjóinn alveg eins og hann
legði rfig. — En það' hefði verið skaði
fyrir jökulinn að missa snjóinn, því
að snjórinn er hans höfuð og sjálfur
er hann höfuðprýði Borgarfjarðar. Við
gengum á hann 1918, tveir bræður,
með Jóni Trausta. Jón var skemmti-
legur, og sagði okkur ýmsar sögur.
Hann botnað'i oft frásagnir sínar með
því að segja: — Ja, ég hef skrifað um
það sögu, og þið hafið lesið hana.
Þetta var hans síðasta fjallganga.
Spánska veikin beið eftir honum fyrir
sunnan.
Hann var mikill tóbaksmaður, Jón,
og átti tvo rjólbita, þegar hann dó.
Þá erfði Guðmundur Hagalín og þótti
gott, því að' það var erfitt að fá tóbak
þá.
— Ertu ánægður með Reykjavíkur-
tilveruna?
— Það fer alls staðar vel um mig,
og mér þykir gott að eiga vísar góðar
móttökur í Kalmanstungu. Eg er viss
um, að yfir sumum jörðum vakir hulin
vernarvættur og oðrum fylgir bölvun.
— Hefurðu orðið þess áþreifanlega
var?
Maður þreifir ekki a þessum

Stefán Ólafsson — í baksýn Hallmundarhraun og Eiríksjökull.
— Ljósmynd: TÍMINN, GE.
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
249