Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 20

hann. „Þafj hlýtur að vera til betri
staður “
Jeanette horfði á hann. „Stattu
þarna á milli styttanna," sagði hún.
„Lofaðu mér að nudda litnum betur
inn í andlitið og höfuðið á þér. Þá
getur enginn sé?( mun á þér og hin-
um styttunum.“
Ef Paul fjárhaldari hefur efazt um
ágæti þessa ráðs, þá sagði hann það
ekki. Augnabliki síðar stóð hann á
milli tveggja stytta í fullri líkams-
stærð af dýrlingi og djöfli.
„Haltu á þessum örvum í hendi
þér,“ sagði Jeanette. „Þeir álíta þig
þá heilagan Sebastian.“
Augnabliki síðar opnaði hún dyrn
ar og mennirnir ruddust hávaðasam
ir inn.
„Berðu fram nýja vínið, Jeanette,“
kallaði Pierre og veifaði. „Eg er bú-
inn að selja styttu í kapellu heilags
Georgs."
Þeir voru búnir úr flöskunni, þeg
ar einn af vinum Pierres leit á
stytturöðina og hrópaði: „Pierre!
Hvag heldurðu, að biskupinn segi,
þegar hann sér þessa feitu styttu af
heilögum Sebastian? Hún er svo eðli
leg En þú hefur gleymt að setja
á hana laufblaðið.“
Pierre velti þessn fyrir sér. Jean-
ette sagði þá: „Eg sagði honum að
gera hana ekki svona eðlilega eða
að minnsta kosti að setja laufblað
á hana en hann vildi ekki hlusta á
anig “
„Jæja, Pierre,“ sagði einn mann-
anna, „eitthvað verðurðu ag gera.
Ef biskupinn sæi nokkru sinni það,
sem þú lætur sjást, þá mundi hann
loka verkstæðinu þínu.“
„Heldurðu í raun og veru, að
hann mundi gera það, Jean Daniel?“
„Eg er alveg viss um það. Þú
verður að setja á hana laufblað.“
Pierre yppti vandræðalega öxlum.
„Eg get það ekki,“ sagði hann. „Eft-
ir að gipsið er harðnað, er ekkert
hægt að festa vig það.“
„Jæja, eitthvað verðurðu að gera.“
„Það er ein leið,“ sagði Pierre,
eftir ag hafa velt málinu fyrir sér
„Þegar ekki er mögulegt að bæta
við, er hægt ag taka af. Jeanette,
réttu mér beitta meitilinn minn og
stóra hamarinn.“
Þegar hann gekk að styttunni,
lifnaði hún skyndilega við og stökk
til dyranna. Hún skildi eftir sig hvít
fótspor, straum af blótsyrðum og
sjö manneskjur, sem voru svo yfir-
komnar af hlátri, að þær gátu ekki
hætt.
Viku seinna fékk klaustrig nýjan
fjárhaldara, og allir eiginmenn hér-
aðsins drógu andann léttara.
Glens og gamansögur
Guðs börn og binir
Séra Björn Jónsson, sem flúði frá
Hólmaseli í Síðueldum, varð síðar
prestur í Hrepphólum. Hann var
drykkjumaður, og ölvaður lét hann
margt fjúka, bæði utan kirkju og inn
an.
Þóttist liann þurfa að hafa pelann
með sér í stólinn til þess að örva sig.
Talaði hann blaðalaust og gleymdi
stundum, hvar hann var kominn. Kall
aði hann þá til konu sinnar:
— Hvar var ég við, Elín?
Sjálfur sagði hann, að hættast hefði
hann eitt sinn verið kominn í Hólma-
selskirkju:
— Þá gleymdi ég mér og sagði: Þú
skalt taka þér enn fram — það er
upþhaf á Buslubæn í Bósaiímum. Þá
stóð hún Elin mín upp og sagði: Gáðu
að þér, maður. Þá sneri ég því svona:
Já, þér, guð minn.
Eitt sinn kvörtuðu sóknarbörn hans
í Árnessýslu við biskup yfir lang-
mælgi h-ans í kirkjunni í skammdeg-
inu, og kom biskup að máli við hann
um þetta.
— Guðs börnum þykir aldrei of
langt, svaraði séra Björn, — um hina
kæri ég mig ekki.
Hlver áfti siff
Kristín Magnúsdóttir, kona Gott-
sveins gamla, lét mikið af guðrækni
sinni og las húslestur úr Vídalíns-
postillu á hverjum helgum degi.
Skaut hún stundum inn einhverju frá
eigin brjósti og heimfærði það, sem
er henni þótti bragð að, til þeirra, er
henni komu í hug.
Þegar talað var um börn djöfulsins,
sagði hún við mann sinn:
— Þetta átt þá, Gottsveinn.
Þegar nefnd voru heimsins börn,
sagði hún við börn sín:
— Þetta eigið þið, krakkar.
En þegar guðs börn bar á góma í
húslestrinum, sagði hún:
— Þetta á ég sjálf.
Hermt var, að hún hefði oft látið
orð að því liggja við mann sinn, að
ekki þyrfti hann við að hlífast í gerð-
um sínum — hann ætti ekki svo góðs
að vænta hinum megin, hvort eð væri.
Stigvélaöi kötturinn
Erambjóðandi einn í Árnessýslu
taldi sér hafa tekizt upp með ræðu á
framboðsfundi. Hann gerði sér því
ferð heim til séra Gísla Skúlasonar á
Eyrarbakka, er var samherji hans, til
þess að lofa honum að heyra kjarn-
ann úr ræðunni.
Séra Gísli sat hljóður á meðan
fraimbjóðandinn þuldi vizku sína og
kjarnyrði, en leit upp og tók til máls,
er hinn þagnaði:
— Það er annars nógu góð bók,
Stígvélaði kötturinn, sagði hann.
Illa skædd
Maður nokkur var að leita hófanna
við stúlku.
— Heldurðu, að þú vildir ganga
með mér veg allrar veraldar? spurði
hann.
— Eg er hrædd um, að ég sé skó-
lítil til þess, svaraði stúlkan.
260
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ