Tíminn Sunnudagsblað - 13.05.1962, Blaðsíða 21

Kóngstón Jéns berhenta
Þegar Friðrik konungur VIII kom
til landsins árið 1907, var í Biskups-
tungum karl sá, er nefndur var Jón
berhenti, einn svonefndra Langsstaða
bræðra. Það var íþrótt hans að
lofræðu, er hinn frægi og alþekkti
tónari og þófari á íslandi, Jón Sigurðs
son, sem er liðugur 77 ára gamall.“
Konungsfylgdin nam staðar á með
an Jón tónaði. Brosti konungur, og
var fé skotið saman handa karli, tíu
eða tólf krónum, og varð Jón heldur
skemmta með eftirhermum og tóni.
Kóngskomuárið var hann fjósamaður
Skúla læknis Árnasonar í Skálholti.
Einhverjir höfðu orðið til þess að
eggja Jón á að tóna fyrir konung,
þegar hann kæmi austur, og samdi
Skúli læknir. húsbóndi hans, fyrir
hann textann. Leizt karli þetta ráð
og lærði textann utan að, því að ekki
var hann læs.
Áðrir voru þeir, er ekki voru jafn
ginnkeyptir fyrir þessu, og þegar kon-
ungur kom austur að Geysi, lögöust
margir á eitt að sporna við því, að
Jón berhenti næði fundi konungs. Jón
vildi þó ekki láta aftra sér, og þegar
konungsfylgdin var á leið niður
I-Irunamannahrepp, stóð Jón á þúfu
skammt neðan við Skipholt með hatt
sinn í hendinni. Þégar jöfur nálgað-
ist, hóf Jón að kyrja kóngstónið af
miklum móði. Það var á þessa leið
með Jóns málfari:
„Stopp, stopp! Stopp, yðar hátign,
Friðrekur hinn áttundi! Eins og yðar
hátign aér, stend ég hér meðfram
hæðinni og heiðra yðar hátign og yð-
ar samfylgd með minni viðurvist.
í nafni íslands býð ég yðar hátign
velkominn til vorrar afskeftu eyjar.
Og ef vðar hátign ætlar að komast til
Þjórsárbrúar í kvöld, þá bið ég þess
hátt og í hljóði, að yðar hátign megi
fá gott veður og blíðskaparveður.
léttbrýnn við, því að svo mikið fé
hafði hann aldrei fyrr haft í lófa sér
um dagana.
Ekki sár á bústofninn
Guðrúnu Halldórsdóttur á Reyðar-
vatni þótti bændurnir í sandsveitum
Rangárþings setja djarft á útigang-
inn. Árið 1882 varð stóríellir í hérað-
inu, og er þá mælt, að Guðrúnu hafi
orðið að orði, er menn voru að bera
heim horskrokkana:
— Þar kom sá, sem tímdi að lóga
á Rangárvöllum.
Síminn hringdi á fæðingardeild-
inni, og þegar hjúkrunarkonan tók
upp simtólið, kallaði æstur maður:
— Þér talið við Jón Jónsson. Ég
kem með konuna mína til ykkar eftir
andartak. Ilún ætlar ag fara að eig'n-
ast barn.
— Fyrirgefið þér, en ég verð að
fá nokkrar upplýsingar fyrst. Hefur
konan yðar verki?
— Já, þér talið við Jón Jónsson.
Konan mín ...
— Andartak herra minn. Er þetta
fyrsta barn hennar?
— Hvers konar eiginmann ætti ég
að fá mér?~
— Þú ættir ag láta eiginmennina
vera, en snúa þér að þeim einhleypu.
Það ríkti mikil eftirvænting á
skurðstofunni, þegar skurðlæknirinn
og fæðingarlæknirinn hjálpuðu barni
í heiminn með óvenjulega erfiðum
keisaraskurði. Þegar allt var um garð
gengið, spurði svæfingarlæknirinn:
— Var það drengur eða stúlka?
— Það hef ég ekki hugmynd um,
svaraði skurðlæknirinn.
— Ekki ég heldur, sagði fæðingar»
læknirinn.
Þá sagði hjúkrunarnemi, sem stóð
þar nálægt, feimnislega:
— Ef ég fengi að sjá barnið, gæti
ég undir eins sagt ykkur það!
Svefnganga hreppstjérans
Hreppstjóri einn missti konu sina
og tók sér ráðskonu. Gerðist brátt
þægilegt þeirra á milli.
Eitt sinn var hreppstjóri á embætt-
isferð um sveit sína og kom seint
heim. Var þá komin vinkona ráðskon
unnar úr annarii sveit, og hafði ráðs-
konan gengið úr rúmi fyrir henni.
Hreppstjóri var teitur nokkuð og
hugðist bregða sér í rúm til ráðskon-
unnar, en varaðist ekki, að kominn
var köttur í ból bjarnar. Vaknar gest
konan við það, að hreppstjórinn er
kominn fáklæddur upp á stokkinn
hjá henni og farinn að þreifa um
hana. Brást hún hart við, studdi
höndum og fótum í þilið og hratt
hreppstjóra fram úr með bakhlutan-
um. Reis hann seint og þungt á fæt-
ur af gólfinu og mælti um leið, stund
arhátt:
Þetta gamalmenni, sem hér er sam-
an komið og flytur yðar hátign þessa
— Nei, nei, þetta er eiginmaður
hennar.
— Guð hjálpi mér! Er ég nú farinn
að ganga í svefni?
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
261