Tíminn Sunnudagsblað - 15.07.1962, Qupperneq 18

EVIargareta Ekström:
Bróðir skáMsins
Ég fyrirlít hann meira að segja að
aftan. Þaraa væflast hann, mjór og
ræfilslegur í ljósbláum jakka — tók-
uð þið eftir því? Ljósbláum jakka!
Yfir fallegu grasflötina okkar! Hon-
um dettur ekki í hug að spásséra á
gangstígnum, nehei! Spígsporar þarna
á þessum jesúsandölum sínum, mitt í
grasinu, sem kostar mig minnsta kosti
hundrað krónur á fermetrann. Honum
verður aldrei hugsað til þess. Það er
of jarðneskt fyrir hann.
Mér verður svo gramt í geði, að ég
verð að fá mér annað glas af groggi,
þótt yfirleitt taki ég aldrei nema einn
1 lítinn fyrir hádegismat. Og það er
nóg til þess, að Amy verður áhyggju-
full á svipinn, og þá verð ég enn þá
reiðari og teyga allt úr glasinu í einu.
Þá fær hún það. sem hún þarf.
Amy er stór og þrifleg kona, ekki
beint valkyrja, fremur einhvers kon-
ar Venus. Minnsta kosti Venus frá
Milo. En hún þarf samt ekki að bera
neinar hlýjar tilfinningar til svona
vindhana, sem þrammar á grasflötum
ættaróðalsins í Ijósbláum jakka og
andar sveitaloftinu að sér fyrir ekki
neitt.
En ég botna aldrei neitt í Amy. Til
dæmis ekki þegar hún segir: — Finnst
þér hann vera svo lítill? Hann er
ekkert minni en þú, bara grennri.
Grennri! Hafið þið heyrt annað
eins!
Ég segi: - Þetta er bölvaður hálf-
viti, og þú segir þetta bara til þess
að finna eitthvað gott um hann. Og
svo tölum við ekki meira um það
— Það var ekki ég. sem byrjaði að
tala um hann. segir Amy rólega og
breiðir úr sér í stólnum, rétt eins og
hún væri segl á báti og einhver væri
að beita henni upp í vindinn
Meðán á borðhaldinu stóð. kom ég
varla niður einum eínasta matarbita,
heldur sat - dolfallinn og glápti á,
hvernig þessi peysularfi fór að þvi
að troða í sig matnum Það heyrðist
ekki einu sinni í honum. meðan hann
át. Er þetta mannlegt! Hann vildi
ekki snafs og ekki einu sinni pilsner,
og.þá sagði ég: — Ojæja, ætli ég viti
ekki, hvað það þýðir. þegar menn
hætta að raka sig og láta skeggið vaxa
af ótta við að hafa rakspíritus í hús-
inu!
Hann leit á mig, þessi litli skratti.
með stóru dýrsaugunum sínum, rétt
eins og ugla, sem pírir f dagsljósið.
— Hvað þýðir það? spurði hann.
Bölvaður sauðurinn.
Ég sagði Amy að gefa ráðsmannin-
47^
um og vinnumönnunum svolítið mad-
eira. Eiginlega var of heitt, og mig
langaði ekki í sjálfan, en maður verð-
ur að sýna svona fíflum, hvað það
er, sem heldur gáfnafarinu og vinnu-
þrekinu f lagi. En hann vildi ekkert.
Nei, takk. Ég hellti nú samt i glasið
hans, þegar hann var ekki nógu fljót-
ur að slæma lúkunni yfir það, og svo
var löggin í glasinu engum til gagns,
að minnsta kosti ekki fyrr en hann
færi út, svo að maður gæti sett hana
í sig sjálfur í friði.
Ég hafði víst innbyrt eina 15 senti-
lítra alls frá því um morguninn. Ekki
þar fyrir, að það sæi á mér. Það sér
aldrei á mér, hve mikið sem ég drekk,
en maður er aldrei of varkár. Þess
vegna sagði ég Amy að koma með
kaffi. En eRkert koníak, sagði ég, og
blíndi á hann, en hann drap ekki einn
einasta tittling.
En við kaffið kom hann upp um
það, hvílíkt bölvað dusilmenni hann
í rauninni er. Hann setti fimm sykur-
mola í bollann sinn án þess að biðja
afsökunar, ekki einu sinni með aug-
unum. Ég er viss um það, að ef hann
hefði séð sér færi á, hefði hann laum-
azt að barskápnum og fengið sér einn
lítinn lika!
Þetta varð skrítið kvöld. Klukkan
sjö opnaði ég fyrir kvöldfréttirnar og
byrjaði um leið að tala um garðinn
okkar og hvað ég hefði gert fyrir
hann í ár — um nýja garðhúsið, mal-
biksbrautina uþp að bílskúrnum, um
grasflötina dýru (hann hafði gott af
því að heyra það, andskotans gras-
tramparinn). Sem sagt, ég spjallaði
um heima og geima til þess að sýna.
hve alþýðlegur ég er. En þið hefðuð
átt að sjá mannskrattann! Hann
glennti upp á mig skjáina, og ég hefði
getað svarið, að hann væri augafull
ur, því að ég hef aldrei séð neinn
glenna sig þannig f framan. Og það
meira að segja gestur — í mínu eigin
húsi!
Ég er varla fyrT byrjaður að tala
um, hvernig við sláum grasið og ber-
um á það, það er ekki eins ódýrt og
það lítur út fyrir, þeir eru harla fáir,
sem skilja, hvað það er mikið verk
og dýrt að eiga grasflöt — en þessi
manntuska glennir á mig skjáina og
segir: — Uss! (V-ið mig!). Þegiðu að-
eins, mig langar að heyra, hvað þeir
segja frá Kongó!
Kongó! át ég eftir honum, því að
ég var svo dolfallinn, að ég mundi
ekki eftir neinu öðru að segja. Nigg-
ararnir spjara sig bezt, ef þú kemur
þar hvergi nærri, bætti ég svo við,
þegar ég hafð náð mér svolítið. Nokk
ur högl í malakútinn, ha, ha, og þá
leggjast þeir niður og hætta öllum
fíflaskap. Og það eiga strákarnir okk-
ar þarna niðri frá að sjá um. Þeir
verða fljótlega blágulir þarna niðri í
Kongó, ha, ha, ha, án þess að þú
þurfir að skipta þér af því!
Persónulega held ég, að góður hlát-
ur hafi æskileg áhrif á magasýrurnar,
en peysularfinn og blájakkinn dró
stólinn bara nær útvarpinu og saug
í sig fréttirnar úr útvarpinu, eins og
hann hafði áður slokað í sig matinn.
Og sódavatnið! Þetta er nú meiri
fjandans afturkreistingurinn.
— Fyrirgefið, sagði hann svo hálf-
tíma seinna, þegar fréttirnar voru
búnar, en ég var srco spenntur fyrir
að heyra fréttirnar frá Kongó. Og
svo lét hann sem hann ætlaði að fara
að loka útvarpinu, en þá opnaði Amy
munninn og sagði, að hún fyrir sitt
leyti vildi gjarnan heyra dálítið af
léttri sumartónlist. Ég hef aldrei fyrr
heyrt hana segja, að hana langaði til
einhvers sérstaks. En hún getur apað
eftir, það hef ég áður séð. Og hann
leit á hana og hló kankvíslega, eins
og þau tvö byggju yfir einhverju
skemmtilegu.
Svo kveikti hann í pípu og tók allt
í einu að spyrja mig út úr um gamla
daga — æskudaga okkar. kallaði hann
það. Án þess að hugsa út í það, hvað
það er lítið gaman að vera minntur á
þá staðreynd. þá andstyggðartíma.
— Eg 'myndi nú ekki kalla það
æskudaga okkar, sagði ég og hugsaði
með sjálfum mér. Þú værir sá síðasti,
sem ég vildi eiga nokkuð sameiginlegt
með. Við eigum lítið sameiginlegt frá
þeim tíma. Þegar koma að vinnunni,
stakkzt þú af.
Þetta hitti, sá ég var, því
að hann fór að föndra v-ið
pípuna sína og slá úr henni. þótt
hann hefði rétt áðan verið að troða
í hana. Eg hugsaði: Þú lætur þér ekki
detta í hug, að ég spanderi á þig vindl-
um, þótt ég hafi ráð á því núna. Eg
á þá meira að segja með magabelti
og gilda eins og læri á svertingja, en
ég fer ekki að draga þá fram handa
þér, liðleskja!
— Ekki er það nú kannske alveg
rétt með farið, sagði hann. Segðu
mér annars, gekk það á nokkurn hátt
út yfir þig, að ég — stakk af?
-----------------------;
vikunnar
Smásaga
T í M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ