Tíminn Sunnudagsblað - 05.08.1962, Qupperneq 11

ekrifa þetta og ég skal borga þa3
í fyrramálið“.
En Bodos þekkti þetta gamla bragð
of vel. Hann leit yfir gleraugu sín
og sagði:
— Skelfing hefurðu horazt, dreng-
ur! Sá, sem hefur peninga heima, er
ekki svona horaður.
Hann , setti pöntun drengsins til
hliðar. — Fyrst kemurðu með pen-
ingana, svo færðu þetta, sagði hann.
— Gott og vel, sagði drengurinn
og furðaði sig á, að upp hafði komizt
um skreytni hans. — Eg kem með
peningana. Svo flýtti hann sér út.
Þegar drengurinn var farinn, sneri
Bodos Agha sér að konu sinni, sem
hjálpaði honum í verzluninni: —
Vesalingarnar, sagði hann, — ég vor-
kenni þeim af öllu hjarta. Hvað í
ósköpunum ætli þau hafi til að lifa
af núna? Mér þætti fróðlegt að vita
það.
Kona hans kinkaði kolli: — Já, ég
hef líka samúð með þeim. Vesling-
arnir!
Drengurinn fann enn sárar fyrir
svalanum úti á heimleiðinni úr búð-
inni. Við hornið sá hann rjúka úr
skorsteinum hvíta hússins. Mikið
hlaut þetta fólk að vera hamingju-
samt! Honum datt ekki í hug að vera
öfundsjúkur; hann hafði óblandna
aðdáun á þessu fólki, sem gefið hafði
honum beztu máltíð, sem hann hafði
nokkurn tíma fengið á ævinni.
Drengurinn hraðaði sér eftir megni
að heimili sínu, og tennurnar glömr-
uðu í munninum á honum. Þegar
hann kom inn í herbergið, mælti hann
ekki orð af vörum við móður sína
og bróður. Tómar hendur hans töl-
uðu fyrir hann.
Frammi fyrir spyrjandi augum
þeirra fór hann að afklæðast og skreið
upp í fletið, sem hafði enn ekki misst
alla hlýjuna; en þegar hann talaði,
sagði hann: — Mér er kalt. Mér er
kalt. Og hann engdist sundur og
saman á óhrjálegu fletinu.
Gulnaz breiddi ofan á hann það,
sem hún gat fundið og leit hræðslu-
lega á drenginn, sem kvaldist. Hann
skalf og titraði í meira en hálfa aðra
klukkustund. Þá kom sótthitinn.
Drengurinn lá þráðbeinn á bakinu,
hreyfingarlaus, og horfði fram fyrir
sig tómum augum. Gulnaz tók ábreið-
una og reyndi að kæla sjóðheitt enni
drengsins með svölum höndum sínum.
Konan læddist um húsið fram til
kvölds, og hún var á barmi örvingl-
unar. Hún vissi ekki, hvað hún átti
til bragðs að taka. Hún gat ekki hugs-
að. Hún hélt áfram að ganga inn í
herbergið og út úr því aftur, horfði
sljólegum augum á veggina, fátækleg
húsgögnin. Skyndilega varð hún þess
vör, að hún var ekki lengur svöng.
Sólin var að ganga til viðar. Ábreið-
urnar, sem hún hafði tekið ofan af
Framhalcl á 550. síðu.
— Ó, elsku drengurinn minn, elsku
drengurinn minn.
— Hérna, hérna, inni í mér. Það
er eitthvað að hreyfast.
— Það er af hungri. Eg finn það
líka. Hafðu engar áhyggjur af því,
það er ekkert. Innyflin í þér eru á
hreyfingu.
— Eg er að deyja. Eg er að deyja.
Eldri drengurinn opnaði augun og
leit á bróður sinn. Gulnaz leit á báða
sonu sína. Litli drengurinn var þög-
ull. Augu hans voru dökk, varirnar
þurrar, rifnar og hvítar, kinnarnar
gular og kinnfiskasognar, blóðlaust
hörund hans fölt og gulleitt. Að lok-
um gaf Gulnaz eldri drengnum bend-
ingu. Hann brölti upp og þau fóru
bæði út úr herberginu. Frammi í
ganginum hvíslaði hún eins og hún
óttaðist, að einhver lægi á hleri. „Við
verðum að fara til Bodos, kaupmanns
ins. Við verðum! Biddu hann um dá-
lítið af hrísgrjónum, hveiti og kartöfl-
um. Segðu honum, að við borgum
bað aftur eftir fáeina daga“.
Snáð og slitin treyja drengsins
skýldi honum aðeins að litlu leyti
fyrir svalanum í götunni. Hann hafði
enga krafta í fótunum. Hann varð
að styðja sig við húsvegginn, þar
sem hann skjögraði áfram. Að lok-
um komst hann að búðinni á Cerrah-
pasha-hæðinni og ýtti upp hurðinni
og smokraði sér inn í hlýjuna í verzl-
uninni, sem var hituð upp með gríðar
stórum potti. Hann lét alla vera á
undan sér og vonaði, að hann gæti
fengið að tala við kaupmanninn í
einrúmi og svo hann fengi notið hit-
ans nokkru lengur. Þegar allir voru
farnir, fór hann frá arninum og bað
um eitt pund af hrísgrjónum, eitt
pund af hveiti og eitt pund af kart-
öflum, stakk svo hendinni í vasann,
eins og hann ætlaði að ná í pening-
ana og lézt síðan hafa gleymt þeim
heima, og hann leit gremjulega upp
og stundi: „Æ, ég hef gleymt pening-
unum heima. Hvernig lízt yður á?
Eg vildi ógjarna þurfa að fara alla
leið heim og hingað aftur í þessum
kulda. Viljið þér vera svo góður að
,,Frammi á gangínum hvíslaSi hún aS honum eins og hún óttaðist,
a3 einhver lægi á hieri".
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
539