Tíminn Sunnudagsblað - 09.12.1962, Side 9
VÍSIFINGURINN"
þegar ég stjórna. Það er í mesta lagi
að ég noti vísifingurinn, svona eins
og þegar maður kallar á heimaalning
— komdu, komdu, kiðlingur. — En
það var hann Stokowski, hann notaði
svo mikið fingurna, þegar hann stjórn
aði, að þegar hann tók við nýjum
hljómsveitum, botnaði enginn neitt
í neinu.
— Eru raddæfingar ekki leiðin-
legar?
— Takmarkið með kórstjórn verð-
ur að vera það, að hægt sé að sleppa
öllum raddæfingum. Ég byrjaði í
ihaust á því að þjálfa Fóstbræður í að
syngja beint af blaði og vil helzt
ekki koma nálægt raddæfingum
meira. Það fer allt of mikill tími í
að liggja kvöld eftir kvöld yfir einni
rödd og læra hana eins og páfagauk-
ur. Þær æfingar, þar sem allar radd-
irnar koma saman strax, eru miklu
lífrænni og skemmtilegri; hitt er
dautt, því að ein rödd er bara til
fyllingar í hljómi, sem menn heyra
ekki fyrr en allar raddir eru komnar
saman. Hver einstök rödd lifnar ekki
fyrr en í hljómnum. — Það mun líka
verða þannig í náinni framtíð, að
ekki verður hægt að troða upp með
kóra, nema hver kórfélagi hafi feng-
ið raddþjálfun og tónlistarfræðslu.
— Finnst þér allt þetta erfiði svara
kostnaði fyrir eina litla stund í hljóm
leikasal?
— Það er oft meira erfiði en gam-
an að æfa eitt tónverk, sem tekur
örskamma stund að flytja, en sú
stund er manni svo mikils virði, að
allt erfiðið borgar sig.
— Hvað er erfiðast?
— Upptakturinn.
— Hvenær hafá hljómleikár tekizt
vel, — þegar mikið er klappað?
— Nei, vitneskjan um það hvort
maður hefur unnið rétt eða efcki,
þarf ekki að koma frá áheyrendum.
Það hefur stundum komið fyrir, að
I"lwAL^Ð^VIÐ^l
RAGNAR BJÖRNS ?
SON UM KÓR- l
SÖNG OG KÓR- |
STJÓRN, RADD- \
ÞJÁLFUN OG l
TÓNNÆMI - \
kórinn hefur sungið verk á hljóm-
leikum, sem mér hefur fundizt rétt
unnið á æfingum, og það hefur verið
klappað upp, en samt finnur maður,
að verkið hefur ekki lifað nema brot
af veröld sinni. Það er eitthvað ann-
að en áheyrendur, sem gefur manni
til kynna, hvort verkið hefur verið
rétt unnið.
— Hvaða munur er á músík og
hávaða?
— Ef til viil liggur munurinn í
hlustandanum sjálfum. Það er talið
staðreynd, að fólk sé misjafnlega
næmt fyrir þvi, sem kallað er tónlist.
Þegar einn lætur hrífast af sinfóníum
Beethovens, sxynjar annar þær að-
eins, sem misjafnlega óþægilegan
Framhald á 958. síðu.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
945