Tíminn Sunnudagsblað - 09.12.1962, Síða 22

og styðja mig eins og barn, sem stíg-
ur fyrstu sporin. En þetta lagaðist
vonum fyrr. Ég fór heim 11. desem-
ber — eftir ellefu vikna dvöl í Þjórs-
ártúni. Gúmpipa var í sárinu, og
fjórða hvern dag var skipt um um-
búðir. Um vorið fór ég að vinna, en
átti þó erfitt meg það vegna pípunn-
ar og útferðar úr sárinu, sem alltaf
var nokkur. Blautar umbúðirnar ollu
sviða og sársauka.
★
í októbermánuði um haustið, rúmu
ári eftir að aðgerðin var framkvæmd,
var ég á ferð í Reykjavík. Mér var
sagt, að Guðmundur Magnússon
prófessor, sem þá mun hafa verið
eini sérfræðingur landsins í þessari
sjúkdómsgrein, hefði viðtalstíma ó-
keypis tvisvar í viku. Ég notaði þetta.
Ég sagði honum frá aðgerðinni og
g'at þess, ag stöðugt gengi út úr sár-
inu og það grynntist lítið.
„Er þetta nokkuð?" segir hann.
„Það er það, sem mig langar til
þess að biðja yður ag athuga“, svara
ég.
Hann lætur mig leggjast upp á
borð og kemur með málmkanna,
fjögur>-a eða fimm þumlunga langan,
og stingur honum gætilega á kaf í
sárið. Um leið hrýtur út úr honum:
„Hver andskotinn — er þag svona
djúpt?"
Sækir hann síðan pípu, og með
henni finnur hann botn. Spyr hann
mig nú, hvaða meðferð sárið hafi
fengið. Ég segi honum, að mér hafi
verið sagt ag skola það úr soðnu
vatni annan hvern dag.
„Það hefur verið gott. En þér skul
uð hætta því. Það verður dálitið eft-
ir af vatninu í sárinu. Það tefur fyrir
því, að þag gangi saman og grynnist.
Ég þakkaði honum fyrir og kvaddi.
Fór ég eftir ráðum hans, og grynnk-
aði þá sárið smám saman, og útferð-
minnkaði. í lok nóvembermánaðar
árig eftlr, þegar tvö ár og tveir mán-
uðir voru liðnir frá uppskurðinum,
var sárið algróið, og hef ég ekki síð-
an fundið til neinna óþæginda undir
síðunni.
★
Frá því um tvítugsaldur hafði ég
verið haldinn þeim hugarburði eða
ímyndun, að ég myndi deyja, áður en
ég næði fertugu. Ekki hafði mig
samt dreymt fyrir því, enginn hafði
spág því og enginn á slíkt minnzt við
mig. Þetta stóð þó fast og óhaggan-
legt í huga mínum. Ekki olli það
mér hugarangri né kvíða — síður en
svo. Lífslöngun mín hefur aldrei ver-
ið mjög sterk.
Þegar ég fór að hressast eftir sulla-
veikina, hvarf þessi hugarburður, og
hefur þetta aldrei hvarflað ag mér
síðan. En þrjátíu og tveggja ára var
ég orðinn, þegar ég veiktist.
Guðjón Jónsson í ÁsL
Rætt við Ragnar
Framhald af 945. síðu.
hávað'a. Þegar „tónnæmur" maður
kemur í vélsmiðjuna Héðin, fær
hann veri: í hlustirnar af óþægilegu
vélaskrölti, en sá „ótónnæmi" þykist
heyra músik i vélarskröltinu, —
kannske er sá „tónnæmi" bara alls
ekki músikalskur, og þá sá „ótón-
næmi“ músikalskur. Kannske —
kannske — kannske............ Nei,
frelsi og mikið ímyndunarafl getur
verig gott, en um leið og þú færð
mig til þess ag trúa að teið í boll-
anum þínum sc kaffi, þá finnst mér
eðlilegast, að við göngum á höndun-
um, þegar við förum út úr þessu
kaffihúsi.
— Hvernig líður þér eftir hljóm-
leika?
— Ef maður leggur mikið að sér,
og það á maður ag gera, fyrir hljóm-
leika, er maður algerlega tómur fyrst
á eftir. Það er ef til vill ekki fyrr
en daginn eftir, sem maður fer að
geta hugsað um það, sem fór fram.
— Og þá kemur gagnrýnin.
— Já, það er nauðsynlegt að fá
sanngjama gagnrýni. Hún má gjarn-
an vera neikvæð, ef hún er sann-
gjörn. Maður vill fá gagnrýni, sem
hægt er að læra af, — ekki eitthvað
sem ein-hverjum finnst, heldur rök-
vísa gagnrýni, sem byggist á þekk-
ingu. Gagnrýni, sem byggist á hinu
stóra Ego, hefur lítig gildi fyrir aðra
en þá, sem skrifa hana, en þó er ég
viss um, að því er þannig farið, að
margir tónlistargagnrýnendur kæmu
litlu á pappírinn, ef þeir ættu
að skrifa án þess ag ganga út
frá sjálfum sér sem miðpunkti. Gagn
rýnandi getur mótað þroska og skiln
ing áheyrenda, en hann getur líka
skapag þetta hvort tveggja. — Þess
vegna er honum mikill vandi á hönd
um. Þó má segja að hér sé þetta allt
á réttri leið, — inn að kjamanum,
en ekki „frá“ honum, eins og stóð
nýlega í tónlistargagnrýni.
— Hvernig finnst þér tónlistar-
gagnrýni erlendis?
— Hún stendur á gmndvelli, sem
ekki hefur skapazt hér enn þá, enda
á hún margra alda þróunarferil að
baki sér.
Lausn
39. krossgátu
söngstjóra —
— Þið Fóstbræður fóruð til Rúss-
lands — varstu ekki smeykur við
Rússana, þeir eiga svo góða kóra?
— Nei, eiginlega ekki. Þeirra kór-
ar eru mjög bundnir við rússneskan
söngstíl, en sá stíll, sem við byggð-
um upp okkar söng með, var klass-
ískur, og vig þurftum ekki að vera
hræddir við ag sýna hann í Sovét-
ríkjunum fremur en á Norðurlönd-
um.
— Það er mikið talað um, að ís-
lenzkir kórar geri of mikið að þvi
að syngja „gömlu, góðu lögin“.
— Sannleikurinn er sá, að mörg
„gömlu og góðu lögin“ eru nokkuð
góð, en vitanlega er nauðsynlegt að
kýnna eitthvað nýtt, sem er sprottið
upp úr okkar tíma. Hins vegar held
ég ag það sé ekki heppilegt að glata
tengslum við sum af þessum „gömlu
og góðu lögum“.
— Þú ert aðstoðarorganisti í dóm-
kirkjunni — heldurðu, að kirkjutón-
list sé að vinna á í hugum fólks?
— Já, ég held það. Hún hefur lítið
verið kynnt, en eftir því sem fleiri
hæfir organistar bætast við, þeim
mun meiri möguleikar eru á því að
kynna hana. Gallinn er bara sá, að
organistar eru svo illa launaðir, að
þeir geta ekki gert eins mikið og
þeir vildu í þessu tilliti.
— Það sagði maður við mig um
daginn, ag tónlistin myndi leysa trú-
arbrögðin af hólmi, er fram liðu
stundir.
— Ég get ómögulega tekið undir
það sem organisti, að kirkjurnar séu
að verða ónauðsynlegar, en það er
guðdómur í allri góðri tónlist.
Birgir.
95 P
T t M I N N — SIINNIinAGÍSR* »»