Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Side 7

GRETAR FELLS:
RÖDD JAPANS
M
i
í Japan til forna var hugsað hátt.
Að hefja til fegur&ar vit og mátt
var þegnanna draumur dýri.
Og þegar um lífið fannst þeim fátt,
þá frömdu þeir „harakíri“. —
En til þess höfðu þeir sérstakt sverð
úr silfri, fagurt að allri gerð,
því minna mátti ei duga.
Og þessi var síðasta farin ferð
með iögnuði og geiglausum hu.ga.
Og styrk var höndin, sem örandinn bar;
menn brýndu vilja stnn löngum þar,
sem dauðinn varð list og leikur.
Og allt hið liðna, sem lágfleygt var,
það leystist nú upp sem reykur!
Þú máttir einnig þá drýgja dáð
að drekkja þér, ef þú vissir ráð
engin til þokka og þrifa.
Eitt fagurt kvæði þá skyldi skráð
og skilið þeim eftir, sem lifa.
Hin japanska manngerð var mild og traust.
Hún mœtti dauðanum óttalaust,
var himinfleyg holds i böndum.
Og enn þá heyrist hin helga raust,
sem hljómar frá Japans ströndu.m:
Um úfna sjói með bros á brá
er bezt að sigia og heimi tjá,
að fegurð standí við stýri.
Ef' deyja þarftu. ger dauðann þá
að dáfögru œvintýri!
Gretar 'Pells.
m
m
I
i
i
1
n

hvert bein“. Sönnur verða auðvitað
seint á þessa sögn færðar.
Það segir einna síðast af Halli,
að hann átti í deilum við Jens nokk-
urn, son Jónasar bónda í Ávík, en
Jens var við róðra undir Jökli; hafði
Hallur í heitíngum við Jens og vildi
berja hann. Kom þá að formaðurinn
og hugðist bregða hlífiskildi fyrir
Jens háseta sinn, sem var únglíngur
að aldri. Formaðurinn, Andrés að
nafni, var gildur maður fyrir sér og
þorði Hallur því ekki að eiga illt við
hann. En árið 1836 réðist Jens á
skútu úr Flatey, og eitt sinn er siglt
var inn úr skreiðarför í góðu veðri
og komið var mn um Oddbjarnarsker,
féll Jens útbyiðis og drukknaði. Há-
setarnir sögðu, að Jens hefði dottið
sofandj út af öldustokknum. Alþýðu-
trúin var ekki sein á sér að kenna
heitíngum Halls um slysið.
En þetta ár í júlí deyr Hallur Halls-
son, þá til heitnilis í Þórarinsbúð á
Sandi. Sagan segir, að menn hafi
fundið hann beinbrotinn og örend-
an úti á víðavángi, og var það auðvit-
að eignað Mussulegg eða öðru því ill-
þýði, er honum fylgdi. Hallur var
þá rúmlega fertugur.
Af Aþanasíusi fornvini hans er það
að segja, að hann bjó á Dunki og
Gunnarsstöðum, kvæntist og átti
margt barna. Aldrei ásótti Mussu-
leggur hann svo orð væri á gert.
Hann lézt 1843. Launsonur Aþanasí-
usar var Jakob, fróðleiksmaður, er
lézt tæplega niræður 1915 í Reykja-
vík. Eftir honum reit Þorsteinn Er-
língsson sögur þær, er varðvéittar
eru í bókinni Sagnir Jakobs gamla.
Móðir Jakobs var Valgerður Hall-
dórsdóttir, bróðurdóttir Samsonar
Samsonarsunar. Á fullorðinsaldri
sagði Jakob Aþanasiusson þá sögu,
að eitt sinn hafi hann heyrt á-.tal
föður síns og Jónasar Jónssonar járn-
smiðs úr Miðfirði Voru þeir þá að
ræða um uppvakníngu. og greindi
hvor um sig frá sinni aðferð: Aþana-
síus kvaðsí hafa tekið i litlafíngur
líksins og viðhaft formála. en af orð-
um Jónasar heyrði Jakob það eitt,
að hann kvaðst hafa vakið upp „Ingi-
mund fífi“ í Staðarbakkakirkjugarði,
þegar hann var úngur við nám. Ekki
hefur þessi vitnisburður Jakobs um
föður sinn lamað orðróminn um at-
ferli þeirra Galdra-Halls.
o
Búj prófastur Jónsson fékk Prests-
bakka 1837, að séra Jóni Jónssyni
látnum, en séra Jón hafði verið
kvæntur Valgerði, dóttur Jóns And-
réssonar og Guðrúnar í Sólheimum;
var miseldri mikið með þeim hjónum.
Búi prófastur andmæltj ævinlega
galdra- og draugasögnum, en þó
kvaðst hann ekki neita því, að tvíveg-
is hefði hann séð Sólheimadraug, og
það í kirkjukórnum um kvöld, — ekki
lítil bíræfni það af draug. Hörfaði
hann þó út undan prófasti í bæði
skiptin. Það mun hafa verið þá, sem
séra Búi kvað:
Gæðaspar mér þursinn þótti
þils hjá bjómum;
sá ég, hvar hinn sólheimótti
sat í kórnum:
En þessa sögu segir Björn Bjarnason
frá Viðfirði um skipti Móra og séra
Búa:
„Eitt sinn sem oftar er prestur að
hallmæla draugsa og heitir á hann,
að hann sýni sig, ef hann þori. Kem-
ur þá kona hans að og biður hann
fara varlega i héitingar við Móra;
hann kunni að finna hann í fjöru.
þótt síðar verði. Prestur brá á glens
og kvað:
Sólheimóttur sýnist mér
sig fyrir utan glfiggann spreyta.
Uggir mig hann ætli þér
árásir í nótt að veita.
Um kvöldið er þau hjón voru geing-
in að sofa. lá prestur leingi and-
vaka og gat ekki fest svefninn; fannst
honum einsog einhverjar kynjamynd-
ir væru á flökti frammj fyrir rúm-
Framhald á 237. si3u.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
223