Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Page 13

SÍNISHORN FÆREYSKRAR SMÁSAGNAGERÐAR
Það er orð'ið dagsett. Grængul
kuldaslikja hið efra, túnið hvítt af
hrími og ámar á haldi. Víkin er öll
einn sorti landa á milli. Og hljóðbært
er: Bárugjálfrið við ströndina og ó-
lætin í krökkunum niðri við hliðið —
það er eins og þetta sé rétt hjá.
Þrándi er létt í skapi. Það er gott
að sitja svona og hvíla sig stundar-
kom að loknu verki. Hann hefur kom-
ið sér vel fyrir. Barkrókurinn liggur
á hliðinni og snýr fetlinum niður, og
svo situr hann á honum og hallar
bakinu að botnfjölunum.
Hann er engu likari en haugbúa,
þarna sem hann situr —- einhverjum,
sem rumskað hefur við umrótið í urð
inni og tyllt sér á gömlu tóftarbrotin
sín, áður en hann hverfur inn í fjallið.
Olnbogarnir hvíla á hnjánum, báðar
hendumar krepptar um pípuh'ausinn,
og jaxlarnir leggjast fast að munn-
stykkinu — þannig hefur hann skorð-
að sig: pú-ú. Blár tóbaksreykurinn
lyppast fagurlega, gamli maðurinn
brosir annað veifið, þótt brosið líkist
helzt grettum: Það tognar á öllum
hiukkum í andlitinu og þær renna
saman í eina bendu kringum augun.
He. Það brýzt eitthvað um í huga
hans, sem vekur kátínu. „Ekki á það
að vera tómur þrældómur", segir
hann við sjálfan sig. „Einhvern tíma
má ég bregða mér á leik og gera
mér nokkuð til gamans. Fólk skal fá
að sjá, að Þrándur í Hliði á flíkur,
sem farandj er í — ekki er hann sá
sjálfsníðingur, að hann geti það ekki.
Ég hét sjálfum mér því i haust, að
ég skyldi unna mér einhvers um hátíð
ina, ef ég knésetti urðina þá arnr
fyrir jól. Og það skal ég efna“.
En nú hvarflar það að Þrándi af
hafa meira upp úr hátíðinn; er
skemmtunina eina — hún gat líka orð
ið til gagns Þarna var hún dóttir
þeirra hjóna, einkabarnið, ólofuð
Og oft hefur hann spurt sjálfan sig
á meðan hann þreytti fangbrögðin
við grjótið hér upp frá, hver ætti a?
taka við af sér Allt á þetta að fallí
dótturinni í skaut, það er svo serr
vitanlegt, og það er fyrir hana, serr
hann baslar þetta. En . . hún e>
ein síns liðs, og forsjárlaus konukinr
með mikið jarðnæði handa nágrönr
unum að gína yfir — því geðjas
gamla manninum ekki að. Þess vegnr
hefur hann reyndar stundum verið a?
gera gælur við það í huganum, af
hann reri dálítið undir, svo að hún
næðj í pilt. Og nú var honum fyllsts
alvara að gera það, og hann hugsað1
sér ekki að láta það dragast lengi
Annan dag jóla skyldi hennar verðs
beðið, og það fremur af þremur eða
fjórum en einum. En að Þrándu’
hefði haft orð ?- þessu við konuna:
Nei, það lá ekkert á. Það var fyrst
í kvöld, að hann grandhugsaði þetta,
og nú ætlaði hann beina leið heim
til þess að segja henni ráðagerð sína.
Hann rís á fætur, sveiflar barkrókn-
um á öxlina og svo niður brekkuna,
kvikur í spori eins og ungur maður,
stekkur fram af bríkum, hleypur yf-
ir steina, sem standa upp úr vellin-
um. Jóhannes á ■ Sjónarhóli kemur
kjagandi neðan að, orðinn af sér geng-
inn. ,,Hér staulast ég með hendur á
Iinjánum,“ hugsar hann með sér, „og
þarna kemur hann jafnaldri minn
brunandi niður eftir, rétt eins og ung-
lamb“
„Hvað gengur á fyrir þér, Þráudur?
Hvers vegna leikur þú svona á als
óddi?“
„Ég? Það hefur ekkert borið fyrrr
mig. En mér bregður við að vera
lausbeizlaður i þetta skipti — nú er
hátíð, kunningi“.
Augun þenjast út í hausnum á Jó-
hannesi: „Heyrðu nú — þú kemur þó
ekki fullur úr grjótinu á aðfanga-
daginn? Klukkurnar hringja eftir
litla stund“.
„Ertu búinn að missa vitglóruna —
ég fullur? En‘^— hann lækkar róm-
""Tðn — „á’Vdrman skaltu ekki fara
þurrbrjósta frá mér“. Svo var Þrándur
horfinn, og það var eins og Jóhann-
Gamalt kvarnhús í færeyskri byggð.

T 1 IVI » N N
SONNUUAGSBI.A1)