Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1963, Qupperneq 22

barmar hann sér þeim mun meira:
Hann getur ekki gert sér von um,
að neinn rétti honum lijálparhönd. En
þegar Sigga bætir þvi við, að nú fari
allt í hundana, hún gefist upp við
að stríða þetta lengur, úr því að eygi
hún engar líkur til þess að verða
amma, þá færist æðið á hann á nýj-
an leik. Og ekki batnar, þegar Sigga
hengir sig kjökrandi um hálsinn á
honum og stagast þar á því, að hún
vilji verða amma. Loks fer hann þó
á ný að basla við að koma fyrir sig
fótunum, og þegar honum heppnast
það, steðjar hann eins og byssu-
brenndur út eftir veginum: Það varð
að láta hendur standa fram úr ermum
— hann mátti gera svo vel að biðja
hreinlega manns handa henni.
Nú birtist fólk á hæðinni þar út
frá. Sigga sussar á hann og biður
hann að vera ekkj of skrafinn. Hún
reynir að sefa hann, situr á hann
höfuðfatið og dustar af honum mestu
moldina.
..Ha? Komiö þið þá hér bæði,
gömlu hjúin. Eruð þið að fara heim
svona snemma?"
Ekkert svar. Þau stara bæði, og
neðri vörin á Þrándi sígur niður á
höku. Það var naumast, að hlaupin
var kæti í Ingu — það var, að hún
yiti á þau. Og leiðir hún ekki karl-
mann, og það hér, langt frá annarra
leiðum. Hvað skyldi búa undir þessu
— hefur það loksins tekizt?
,.Hana, Óli.“ segir Inga. „Þú sagð-
Lárus segirlrá —
Framhald af 227. síSu.
bíl og dró hann í gang. Slökkviliðið
bjargaði því, sem bjargað varð, og
aldrei líður manni þessi bruni úr
minni.
— Kom ekki glímukunnátta þin
oft ag góðum notum í starfniu?
— Jú, og ég hugsa. að allir þeir
glímumenn, sem verið hafa og eru í
lögreglunni, hafi sömu sögu að segja.
Sérstaklega reyníst hún vel gagnvart
útlendingum. sem átta sig ekki á
brögðum hennar.
— Ég sé, að þú átt mikið byssu-
safn.
— Já, ég hef alltaf haft gaman að
því að skjóta og hef unnið nokkur
skotverðlaun. en nú er sjónin farin
að bila og sumir ungu mannanna slá
mér við.
— Og hvermg gengur með yrking-
arnar?
— Ég er á sama stigi og þegar ég
byrjaði. Þá hafði ég ekkert vit til
þess og hef ekki enn í dag — En
nú er bezt ag slá botninn í þetta
karlagrobb. Ég æflaði ekki að gefa
mig því á vald, fyrr en ég yrði átt—
ræður, en mér farlast fyrr en ég
hélt.
Birgir.
ist eiga eitthvað vantalað við gömlu
hjónin“.
En Óli er viðbragðsseinn.
Þrándur vaknar: „Hafir þú eitt-
hvað lítið við okkur að segja, gæzk-
ur, þá vertu aldeilis ófeiminn“. Hann
hallar sér að eyranu á honum: ,,Við
segjum ekki nei, máttu vita.“ Konan
hnyllir Þránd þéttingsfas't. En sagt
var sagt, töluð orð urðu ekki aftur
tekin.
Á HAFNARSLÓÐ
Framhald af 219. síðu.
skuggalegar götur á síðkvöldum og
stjaka óþyrmilega við kjallaraglugga
rúðum með staf sínum. Annar klifr-
aði upp í ljósastaura til þess að
ganga frá götuljóskerum. Hann var
einkennilegur í fleiru — gat til dæm-
is varla hugsað sér ag leggjast til
svefns nema í silkináttfötum. Svalt
heldur dögum saman. — Fyrrum
voru kæfubelgir íslendinga illræmd-
ir vegna miður góðrar þefjunar. —
Kunna aldraðir Danir enn sagnir af
þeim. Landar höfðu lika gaman af að
ganga fram af félögum síniyn. —
Stúdent var að búast á dansleik og
bað Ólaf Davíðsson að lána sér vasa-
klút. Var það mál auðsótt. En dag-
inn eftir kemur stúdentinn sárgram-
ur og kveðst hafa orðið að athlægi,
þetta hafi verið grútskitinn tóbaks-
klútur. „Hvað er þetta maður“, segir
Ólafur, „hann var nýmulinn“. —
Einn vaknaði fagran vormorgun úti
í Amagerfjöru, flæddur upp að mitti.
Þetta atvik gerðist fyrir nær þrem
aldarfjórðungum, en svipuð dæmi
má enn finna. Eru sum sögð undir
rós í söguköflum og kvæðabókum síð-
ustu áratuga.
Milli háskólabókasafnsins og mat-
stofu stúdenta er ekki löng leið, eig-
inlega aðeins breiður húsagarður. Eigi
að síður dvaldist hæglátum kandídat
oft talsvert á vegferg þeirri og var
kallað, að hann væri í hafi. Hann
hafði fengið slæmsku í magann —
drakk létta vínblöndu með mat og
reykti vindil á eftir að læknisráði.
Hældi hann sér drjúgt af og taldi sig
öfundsverðan. Þegar hann kom í
matstofuna, opnaðist hurðin afar
gætilega. Kom flaskan fyrst í ljós,
síðan vindillinn j — og maðurinn
stundu síðar. Verkfræðingar áætluðu
honum hálfa mínútu til þess að líta
við, en hann kvað þá ekki kunna á
Lausn
51. krossgátu
Og reyndar — loks kom hann að
orðum að því: Óli bað um hönd Ingu.
Það var þungu fargi létt af Þrándi.
Hann renndi augum til himins, söng:
„Nú eru byrjuð blessug jól . . .“ En
þá tók Sigga af skarið: „Nú dríf ég
hann í rúmið, garminn þennan, það
verður hreint engu tauti við þetta
komið lengur, afmánina þá arna“.
J. H. þýddi
FYRIR 33 ÁRUM-
reikningsstokkana og nefndi mörg
dæmi um reikingsskekkjur þeirra.
Var hann mælskari miklu og kvað
þá í kútinn.
Sumir háskólaprófessorarnir voru
frægir vísindamenn, en mannlegir
samt eins ag aðrir. Nokkrir voru
strangleikinn og alvaran uppmáluð.
. Sumir léttri í máli og gamansamir.
Einn var snaggaralegur hversdags-
lega, en mjög veizluglaður. Stóg þá
stundum á höndunum og drakk gamla
Carlsberg í þeim stellingum. Bet-
ur nokkur háskólaprófessora vorra
leikið það eftir? — Prófessorsstaða
var auglýst. Umsækjendur aðeins
tveir yannar ubehagelig, en hinn
ubetydelig“. Mynd er birt af þeim,
sem hlaut stöðuna.
Straumur námsmanna stefnir nú til
stærri landa, þar sem einstaklingur-
inn hverfur meir í fjöldann. En til
eru heimili úti í löndum íslenzkari
en flest íslenzkt. Hugurinn flýgur
heim.
Undir skógareikum há
oft var gott að dreyma.
En aldrei fyrnast fjöllin blá
á Fróni gamla heima.
Ingólfur Davíðsson.
238
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ